Peja: „Kto nie zna twórczości Biggiego, nie powinien być raperem”

Dzisiaj, 31 października kończą się w Poznaniu 3-dniowe warsztaty rapowe, producenckie oraz graficzne, które odbywają się w ramach akcji Druga Strona Ulicy „Sztuka Niepodległa”. Z okazji tego wydarzenia Marcin Moj z Freshmag przeprowadził z jednym z wykładowców – Peją – wywiad, w którym poruszono wiele ciekawych wątków.

Raper został zapytany m.in. czy frustruje go kierunek, w którym poszedł hip-hop? – Muzyka nigdy nie była dla mnie powodem frustracji. Raczej fałsz i populizm. Zaklinanie rzeczywistości lub pisanie jej na nowo. Pierd*lone zakłamanie i obłuda. Farbowane lisy, sfabrykowane biografie i niekończący się farmazon. Style w muzyce? Niech sobie będą najróżniejsze. W każdym z nich mamy wirtuozów i tandeciarzy. Tak było w latach 90., tak jest i teraz. Śmieszą mnie tylko wypowiedzi raperów, którzy użalają się nad dzisiejszym hip-hopem, że stał się popem. K*rwa, kolesie sami do tego doprowadzili w sposób świadomy lub nie. Wystarczy posłuchać płyt i zobaczyć te wszystkie niby innowacyjne kompozycje. Potem siedzi jeden łeb z drugim i pi*rdoli kocopoły, że to poszło w złą stronę i nic się nie da zrobić oprócz zaakceptowania takiego stanu rzeczy. Nie trzeba było kserować nowej francuskiej fali albo tych najch*jowszych tematów, które popełniono w Ameryce. A tak do wiadomości – rap zastąpił pop już na początku lat 90. Zniknął Michael Jackson, pojawili się Dre i Snoop, więc to pi*rdolenie, że rap to teraz pop wynika wyłącznie z niewiedzy idoli naszych młodych słuchaczy – tłumaczy.

Jakiś czas temu Lil Yachty stwierdził w wywiadzie, że nie potrafiłby wymienić nawet pięciu numerów Biggiego. Jaki stosunek ma do tego Peja? – Jak już powiedziałem, wszędzie są wirtuozi i tandeciarze. Są młodzi, kumaci goście i są zj*by totalne. Ja oczywiście jestem za rozwojem i wiedzą. Ktoś, kto nie zna twórczości Biggiego, nie powinien być raperem. Takich ludzi od zawsze nazywałem pozerami – uważa Poznaniak.

Peja wskazuje, że są młodzi raperzy z roczków 90-tych, którzy interesują się rapem z lat, kiedy się urodzili. Za przykład takiego rapera Rychu podaje Śliwę.  – Gadanie, że świadomość raperów i słuchaczy skończyła się na rocznikach urodzonych w połowie lat osiemdziesiątych to jakaś z ch*ja wyssana teoria. Albo chcesz się rozwijać i poznawać korzenie, albo jesteś częścią mody i bezmyślnie konsumujesz. Wiek nie ma tutaj żadnego znaczenia. To indywidualna sprawa każdego z nas. Dla jednych muzyka to styl życia albo nawet całe życie dla innych melodyjka pod wpi*rdalanie porannych płatków. Słuchałem rapu jako 12-latek i nie było wtedy gimnazjów. Dziś byłbym gimbusem z definicji. Albo raczej patologicznym chłopaczkiem z Jeżyc (śmiech) – dodaje.

Cały wywiad jest dostępny tutaj.