5 powodów, dla których powinieneś przesłuchać Biały Tunel

Biały Tunel okazał się zaskakujący pod każdym względem. Poczynając od jego składu, w którym znaleźli się kolejno raper, hiphopowy producent oraz jazzman, a zarazem wybitny multiinstrumentalista. Kończąc na zapowiedzi dosadniej modulacji głosu poprzez autotuna na wokalu założyciela Alkopoligamii. O tym, w jakim stopniu taka komplikacja zmian ma sen lub rację bytu, rozpisałem się już w mojej recenzji. Pomimo tego, uważam, że nie zaznaczyłem w niej wystarczająco dosadnie, z jak unikalnym dziełem mamy w tym przypadku do czynienia. Dlatego poniżej znajdziecie 5 powodów, dla których powinieneś / powinnaś przesłuchać ten antagonizujący krążek, nawet jeśli do twórczości Mesa na co dzień Tobie raczej nie po drodze.

1. Mes fenomenalnie poradził sobie z autotunem

Sceptyczne zdanie co do tego jakże specyficznego procesora dźwięku, Ten Typ Mes wyraził już niejednokrotnie. Skąd więc decyzja na wykorzystaniu autotuna jako fundamentu następnego krążka? Podobno ma być to forma “ujarzmienia wroga”, a jako iż Mes swojego nastawienia do Tuna zmieniać nie zamierza, połowę zysków z albumów zadeklarował przelać na cele charytatywne. Jest to swoją drogą całkiem logiczne, skoro wtyczka podobno wyręcza artystę w 50%. No dobrze, a jak właściciel alkopoligamii poradził sobie z tym wszystkim w praktyce? Różne tonacje, z różnym “podkręceniem”. W pewien sposób zaserwował dźwięk autotuna w jego najróżniejszych barwach. Zdecydowanie było to najlepsze możliwe rozegranie, w tej niepewnej sytuacji, w jakiej postawił sam siebie raper.

2. Bartosz Tkacz wprowadził nową jakość do produkcji Szoguna

Słuchałeś Mesa, to słuchałem bitów Szoguna. Coś jak “słuchałeś Łony, to słuchałeś Webbera”, bądź w aktualniejszej formie w kombinacji Bedoes x Kubi Producent. Kim w takim razie jest Bartosz Tkacz? Jazzman, multiinstrumentalista, specjalista od dętych i członek HoTS. Człowiek na pozór stroniący od hip-hopu, a jednak ostatecznie tworzący trio z ludźmi będącymi przecież podwalinami tego gatunku. Przyznam, że jestem kompletnym zwolennikiem żywych instrumentów. Pomimo tak drastycznych zmian, bity dalej pozostają hip-hopowe, a jednak na kilometr czuć nową jakość w tym starym duecie.

3. Więcej twórczości, mniej komercji

Tylko 5000 sztuk, a połowa zysków dodatkowo oddana zostanie na cele charytatywne. Nie trzeba być zjawiskowo spostrzegawczym, aby zauważyć jak niższowe zyski przyniesie cały format Białego Tunelu. To nie jest też kolejne dwanaście numerów Szoguna i Mesa. Brak otoczki sukcesu i gonienia dużych cyferek, a tego ostatnio nam w rapie występuje zdecydowany przesyt. Nie ukrywajmy, że nie był to też projekt wyjątkowo wyczekiwany przez odbiorców. Także bez jakiejkolwiek presji, Panowie skupili się na stworzeniu całkiem niekonwencjonalnego albumu. Każdy z nich zajął się tym, w czym są najlepsi, jednocześnie stawiając przed sobą nową zupełnie nowe wyzwania. Przemawia do mnie taki proces twórczy.

4. Featuringi są równie zaskakująco, jak dobre 

Całkiem ciekawa kwestia i z pewnością warta uwagi. Już na pierwszej ścieżce znajduje się gościnna zwrotka ukraińskiej raperki Alyona Alyona, jeszcze świeżego nabytku polskiego oddziału Def Jem Recording. Dla każdego jeszcze nierozpoznanego z historią tej byłej przedszkolanki zalecam nadrobić zaległości. Idąc dalej spotykamy Pezeta i Frostiego Rege na jednym bicie. Powiedzieć, że to niecodzienne połączenie, to jak nie powiedzieć nic. Pomimo tego Panowie całkiem dobrze się zgrali, że aż Mes odpuścił sobie zwrotkę, udzielając się jedynie na refrenie rozdzielającym chłopaków. Swoje miejsce na (albo raczej w) “Białym Tunelu”, znalazła także Paulina Przybysz, o której udziale całkiem sporo rozpisałem się już w samej recenzji. Niecenzuralny przekaz i agresywna forma, tego najzwyczajniej w świecie trzeba doświadczyć na własnych słuchawkach.\

5. Takiego trio po prostu jeszcze na naszej scenie nie było

Troszkę się rozpisałem. Miało być krótko i na temat, ale zdecydowanie za dużo myśli mi krąży wokół tego tytułu. Także na sam koniec, coś równie oczywistego, co wartego zaznaczenia. Raper, Producent i Jazzman. Takiego trio na naszej scenie jeszcze nie było i to już powinno być wystarczającym powodem, aby sprawdzić ten krążek.