Sprawdź nas też tutaj

Recenzja

RECENZJA: Big Sean – „Hall Of Fame”

Opublikowany

 

Płyta, która podobno zaimponowała Eminemowi, J. Cole’owi i Kanyemu to wg samego Seana „klasyk”, a to z kolei dlatego, że znajdują się tam „wartościowe piosenki”. Big Sean powinien być, wg Big Seana, wymieniany w gronie najlepszych raperów, Big Sean twierdzi też, iż Big Sean potrafiłby przyćmić na tracku Jaya-Z. Ostatecznie już w odrobinę desperacki sposób twierdzi, że jego wersy na „Control” były wyśmienite, tak jakby ktokolwiek pamiętał, że poza Kendrickiem ktoś na tym tracku tańcował i śpiewał.
Robienie dobrej miny do złej gry to istotna część raperskiego rzemiosła, pomyślałem sobie przy okazji czytania całego otoczkowego contentu do „Hall Of Fame” no i oczywiście przy okazji mowy obronnej Mike Will Made It na rzecz rapowych skillsów Miley Cyrus, która zresztą pojawia się, na szczęście wizualnie, w teledysku do „Fire”.

Pasjonującej i pełnej przygód ścieżki kariery Sean nie miał- nie wziął się tak do końca znikąd, przeszedł dość sztampowe etapy kariery, o której marzą tysiące raperów w USA (battle rap->media->żebranie u mistrza o kontrakt) i jakimś cudem zaprezentowaną Kanyemu fristajlową 16-ką zdołał wkupić się w jego łaski i wywalczyć miejsce w prestiżowej wytwórni Gayfisha.

Wydany w 2011 debiut był… chyba najlepszym określeniem jest „spoko”, miał parę plusów (Lupe na featuringu) ale i ciosy poniżej pasa dla słuchacza by się znalazły („Dance (Ass)” to track rodem z koszmarów), słowem, cede było elegancko i nienachalnie przeciętne. Pechowo w owym roku wybuchła na dobre kariera Wiza Khalifa i Maca Millera, Cartera czwartego wydał król no i mieliśmy też do dyspozycji ciekawsze płyty Wale’a czy Game’a. Album Seana nie był niestety dla niego głównym wydarzeniem rapowego roku 2011, nie zwojował rankingów najlepszych płyt, poległ też na listach sprzedaży- nie był więc to na pewno wymarzony debiut wchodzący w świadomość publiki jak nóż w masło. Ja, skoro pytacie, zapamiętałem z tamtej płyty głównie solidny wkład świetnego No I.D. w warstwę muzyczną, no dobra, niech wam będzie, Marwina i Szardonej też, i to tyle. Komu zresztą chciałoby się słuchać Seana jak można było zapętlać takie tracki?

Wracając do „Hall Of Fame” to wszystkiego mogę odmówić Seanowi- charyzmy, ambicji, IQ, ponadprzeciętnego talentu, bycia czymś więcej niż upośledzony B.o.B., ale chłopak na pewno wie, jak reklamować swoje płyty. Czego to ja się nie naczytałem o przełomowości i wyjątkowości „Hall Of Fame”... Cd miało być prezentować zgrabny balans między mikstejpowym i płytowym Seanem, miało być inspiracją dla mieszkańców biednego Detroit (które, jak wiemy, niedawno poinformowało o swoim bankructwie), miał to być niezaprzeczalny klasyk no i oczywiście przekaz dla potomnych. Pierwszy warunek został spełniony (przy porównaniu do „Detroit”), drugi mogą potwierdzić tylko mieszkańcy Motor City, ale na trzeci i czwarty kolega obywatel Anderson jest, nomen omen, za krótki i nawet oficjalne poparcie króla Detroit nie może mu pomóc.

Eminem-BigSean

 O ile sam raper, słusznie, bywa porównywany do Drake’a, to sam album przypomina trochę „Born Sinner” z racji swojego nacisku na temat relacji z płcią piękną, acz zdradziecką wymieszanego z przemyśleniami na temat kariery i akcentami wspominkowymi.
Zdolności deskryptywnych kolegi z Północnej Karoliny niestety Sean nie ma i ciężko udawać, że czeka się z zapartym tchem na kolejną 16-kę od niego, nawet jeśli dostarcza linijki w elegancki sposób i na poważny temat, jak w świetnie dopracowanym przez No I.D. i wyposażonym w genialny refren Miguela „Ashley”, na którym dowiadujemy się paru ciekawych szczegółów z historii poprzedniego związku (m.in. tego, że kobieta włamała mu się na e-maila), związek nie skończył się oczywiście pomyślnie i kto inny będzie nosił w brzuchu małe Seany, ale sam fakt, że dziś MC uważa ową niewiastę za przyjaciela jest miłym i istotnym odstępstwem od zwyczajowej postawy raperów w obliczu takich mocno sztruksowych sytuacji (ciekawskim polecam piękny wywód Bushwick Billa w „Dirty Bitch”).
Mniej nietypowo, ale równie elegancko wyszła Seanowi krótka historia łańcuchów w „First Chain”, zawierającego zapewne najlepsze wejście w historii całego jego rapowego śpiewanctwa:

 

Coming from a city where bullets turn bro’s into souls
Who knew from that concrete that a rose had arose
Good girls stopped being good when I turned ’em into hoes
Dreams stopped being dreams when I turned ’em into goals

 

Mocno 2Pac’owskie, mocne jak na niego, po prostu świetnie złożone i ważne wersy, które pozwalają mu na równorzędny sprint z, jak zawsze dostarczającym tu świetnej jakości gościnnie linijki, Nasem.
Skłamałbym też, gdybym powiedział, że nie rozbawił mnie „10 2 10”, niebezpiecznie pogrywający sobie ze stereotypami, które mogą zaboleć niejednego Alvaro, Shabba Ranksa czy innego Wyclefowca, poparte zaskakująco bangerskim muzycznym owocem kolaboracji Travi$a Scotta i wspomnianego, wszechobecnego tu No I.D. Nieźle wypadł też singlowy i teledyskowy „Fire”, bardzo klasycznie zrobiony, prosty, hipnotyzujący podkład świetnie komponuje się z przekazem rapera oraz doszlifowany przez mistrza Diona, poruszający miejscami „World Ablaze”, na którym to usłyszymy o tym, jak wspierał swoją kobietę wobec raka piersi jej matki. Jest to jeden z najlepszych tekstowo tracków na całej płycie, a poczucie winy i lęk bardzo pomaga jego sugestywności.

 

Oczywiście, są czerstwe pancze, jak te z liczeniem owiec czy z dentystą, ale nikt chyba nie spodziewał tutaj wulkanu kreatywności, poziom panczlajnów znacząco się obniżył zresztą w przeciągu ostatnich lat, ciężko oczekiwać zmiany tego stanu przez pozytywnego chłopaka z Detroit. Bardziej projekt kładą naćkane tu wypełniacze, nagrane na potrzeby radia i list sprzedaży, które tak naprawdę dobrze wychodzą tylko nielicznym.
„Mona Lisa” to jawna pogarda i disrespect rzucony w twarz nie tylko przedmiotowo opisanym tu łatwym i szybkim kobietom, traktuję ten song jako jawne pogwałcenie mojego muzycznego gustu i dobrego smaku, a przecież uwielbiam komercyjne, durne i hitowe single, toczące w fekaliach po chodniku 5 elementów i klasyczny dorobek J. Dilli. Głupkowate acz radosne „MILF” angażuje jedną z najbardziej puszczalskich i nieudanych kreacji rapującej tu gościnnie Nicki Minaj, a po „Sierra Leone / Greedy Ho’s” obiecywałem sobie znacznie więcej, biorąc pod uwagę symbolikę tego kraju w innych utworach raperów (aż dziwne, że autor „Diamentów z Sierra Leone” wyraził na to zgodę). Jak się dobrze nad tym wszystkim zastanowić, to obecny na takich trackach Sean jest niestety chyba bardziej wiarygodny niż ten zamyślony, co może być dość smutną konstatacją.
Nie będę mimo tego zaprzeczał, że MC poczynił postępy, zwłaszcza porównując warstwę liryczną omawianej tu płyty i debiutanckiej „Finally Famous”, słychać to w szerszym wachlarzu tematycznym i słyszalnym progresie w przekazywaniu słów z kartki. Sean, przy swoich wadach, potrafi teraz poruszyć istotny i głęboki temat, nie próbuje nagrywać samych singli i można nawet spotkać tutaj zróżnicowanie klimatyczne, które nie jest tylko i jedynie zasługą producentów. Nie wiem co się z nim działo przez te kilka lat, ale chłopak stał się bardziej wszechstronny i „Hall Of Fame” można naprawdę z przyjemnością wysłuchać biorąc jedynie drobną poprawkę na brak osobowości gospodarza, no i na fakt niezrozumiałego zaprzeczania odbycia stosunku płciowego z nietrudną przecież Nicki.

 

 

Tym, co może przeciętnego Polaka, dla którego świat kończy się na Huczym Huczu (? Huczu Huczym? Hucz Huczu? może w ogóle bez odmiany?) i Grubym Mielzkym, zachęcić do powrotu do płyty, to dopracowana i udana warstwa muzyczna. Jedną z głównych ról grają tu różnie zaaranżowane klawisze i zazwyczaj wychodzi to stylowo i apetycznie. W „Ashley” uspokajają a w „Toyota Music”, zrobionym przez, znanego z Chiddy Bang, Xaphoona, bujają głową i cieszą swoją space’owością. „MILF” to naturalnie syntetyczny uppercut bez ostrzeżenia wdzierający się nieubłaganie w pamięć, a „Beware” z racji featuringu Lil Wayne’a zajeżdża na kilometr young-monizmem. No I.D. na „You Don’t Know” jest znowu bezbłędny w 100%, mocne basy wspomagające klasyczny sznyt i wypiczowany refren składają się na zadziwiająco radiowy i jednocześnie surowy w brzmieniu kawałek. Praktycznie o każdym songu można by napisać coś dobrego, nawet trapowa „Mona Lisa” wpada w ucho bezboleśnie i komfortowo, nic nie zostało spartolone, co dowodzi, że Kanye West jako producent wykonawczy to w dalszym ciągu bardzo dobry pomysł. Strach pomyśleć jak brzmiałaby ta płyta, gdyby Yeezus nie czuwał nad nią z karcącym spojrzeniem.
Ciekawym jest też fakt, że jeden sampel został tu wykorzystany dwa razy, co prawda większość w skicie, ale co tam, ważne, że wikipedię czytam bezbłędnie.
Czytając wikipedię można też zobaczyć, że znowu na liście producentów pojawia się nadworny grajek Seana czyli Key Wane no i to, że wśród osób odpowiedzialnych za powstanie jest polskie nazwisko- Kacper Kasprzyk, ujawnij się!
Nie mam nic przeciwko płytom, które tak naprawdę ratuje świetna muzyka- o ile od dawna jestem rozdarty przy odpowiadaniu na pytanie „co ważniejsze? bity czy teksty?” z jednej strony mając przed oczyma kochanych Canibusa, Killa Priesta czy K-Rino a z drugiej królów Lil Wayne’a, Jeezy’ego (obecnego tu zresztą, już bez niepasującego mu obecnie przedrostka) czy Rossa, to dobrej fonii, opartej na profesjonalnej robocie poważnych ludzi nigdy mi za wiele. Wiele dzięki temu „Hall Of Fame” zyskuje, nawet jeśli majorsy faktycznie, o ile wierzyć Macklemore’owi, dymają raperów w czoko na każdym kroku, to chociaż robią to bardzo stylowo.

Detroit-Bankrupt

Każdy zna trochę zdarty już cytat z masona Boya-Żeleńskiego o tym, że niemożliwym jest wskazanie czegoś bardziej przeciętnego niż przeciętny katecheta, i ten zacny aforyzm, przeniesiony na teren gadających do sampli murzynów, towarzyszył mi podczas odsłuchiwania „Hall Of Fame”- ciężko jest wskazać rapera przeciętniejszego od Big Seana. Coś jednak ten album w sobie ma, może to być wypadkowa kilku naprawdę genialnych wstawek od No I.D. i faktu, że raper jest sympatyczny i niezbyt pretensjonalny w swojej twórczości. Nie jest na pewno najbardziej uzdolnionym z dostępnej Kanyemu pepiniery, niemniej hip hop potrzebuje takich płyt-zapychaczy, by odetchnąć w przerwie między premierami gigantów- Jaya, Kanyego, Drake’a, Eminema. 4, może 5 tracków zapamiętam bardzo ciepło, to znacznie lepiej niż w przypadku debiutu, jak można wywnioskować może być tylko lepiej w przyszłości.
Szkoda tylko, że murzyni koniecznie muszą tak świrować z tymi zapowiedziami swoich projektów- czekam na jakiegoś szczerego gracza, który po prostu przyjdzie i powie- jestem średniakiem, nagrywam średnie płyty, jestem średniego wzrostu a moja kobieta to 5/10 w skali ogólno-dygnął-mi-światowej. To nie takie trudne, cholera, ja jestem średnim recenzentem, na glamrapie czytają mnie zazwyczaj przygłupy i nie mam jakoś ochoty robić z siebie drugiego wcielenia Joyce’a.

A tak, to po tym co Sean zapowiadał, to spodziewałem się czegoś przełomowego (może pierwszej w historii rapu płyty z dwoma, alternatywnymi zakończeniami, zależnymi od wyborów słuchacza podczas jego wędrówki przez kolejne tracki?), a dostałem to co kurwa zwykle i nawet beka z Romana Kołtonia deptanego przez Hajtę mnie nie ucieszyła. Chciałem sobie robić więcej takowych podśmiechujek z Seana, kombinować jak rozbawić was do łez przekręcając „Big Sean” na „Boenisch”, ale w ostatecznym rozrachunku nie zasługuje chyba ten człowiek na jad, którym niektórzy go sowicie obdarowują. Na pewno jest wdzięczniejszym i ciekawszym przydupasem niż Tony Yayo i bardziej przyjaznym uchu przydupasem niż Memphis Bleek, dlatego zanim go skreślicie- dajcie szansę jego nowej płycie. Dobry przydupas jest bowiem jak zdrowie. 3,5/5

 

Plusy:
– udana warstwa muzyczna
– zauważalny progres gospodarza
– dobrze dobrani goście (z akcentem na refren Miguela)

 

Minusy:
-… bez akcentu na Nicki Minaj
– raperowi brak charyzmy w głosie zdolnej uzasadnić bezczelność w jego lyricsach
– wypełniacze
– zapowiedział klasyk, nagrał średniaka


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

 

Recenzja

Biografia Sentino „Tatuażyk” – przedpremierowa recenzja

„Wszyscy bliscy albo umierali, albo odchodzili bez słowa”.

Opublikowany

 

sentino biografia recenzja

Przeczytałem autobiograficzną książkę Sentino… i dzisiaj Wam o niej opowiem. 

Ustalmy to jednak na samym początku. Ja nie wierzyłem, że to wydanie kiedykolwiek ujrzy światło dzienne. Brałem ten projekt pod uwagę równie poważnie co szlugi Alvarezy, napój Midas, wódkę Tatuażyk, high-endową markę Sicarios Culture z dresami po 200 euro i całą rzeszę innych pomysłów na komercjalizację postaci Sentino. Jaka była więc szansa na powodzenie tego projektu? A jednak fizyczny egzemplarz biografii Sentence trafił w końcu do mojej ręki. Prosto z drukarni, prosto z rąk Truemana na Złotej 44, prosto do czytelników portalu GlamRap, aby jako pierwsi dowiedzieli się co skrywa w sobie “Tatuażyk”.

Technicznie jest to wywiad rzeka. Sentino naprowadzany pytaniami swojego rozmówcy opowiada o tym, co, gdzie, kiedy, z kim zrobił. Przez większość książki idą oni całkiem chronologicznie, aby pod koniec już stricte wyrywkowo rozwijać najbardziej intrygujące kwestie. Sebastian zaczyna swój wywód od bardzo szczegółowego omówienia swojego dzieciństwa i aspektów, które ukształtowały go jako człowieka. To właśnie tutaj pierwszy raz publicznie opowiada on więcej o swojej rodzinie i wychowaniu. Uważni słuchacze Alvareza od razu wyłapią fragmenty pasujące treścią do konkretnych zwrotek w twórczości rapera. Pojawiają się też tematy nigdzie wcześniej nie poruszane. Dowiecie się z tej lektury między innymi szczegółów pierwszego stosunku seksualnego Sentino oraz rozstania jego rodziców.

Po omówieniu młodzieńczych lat zaczyna się kwestia buntu, która towarzyszy nam do samego końca lektury. Sebastian zdaje się postacią niezmiennie idącą na przekór otaczającym go standardom. Dotknięty specyficznymi sytuacjami za młodu, emigrując z kraju do kraju, nauczył się żyć w niezmiernie specyficzny sposób. I ten lifestyle towarzyszy mu od 16 roku życia, aż po dziś dzień. Tylko że on go nie wybrał a mimowolnie zaczął w nim funkcjonować. Chociaż ewidentnie Sentence przechodzi przez różne etapy życia, które ta książka umiejętnie dzieli kolejnymi rozdziałami, to wciąż pozostaje on tą samą osobą. Zresztą tyczy się to również jego wyglądu. I tutaj pojawia się bardzo ważna kwestia. Bo ogromną zaletą “Tatuażyka” są zawarte w nim materiały z prywatnych zbiorów rodziny Sentino. Fotografie, rysunki, skany rękopisów, które to razem z kodami QR (stanowiącymi odnośniki do konkretnych utworów muzycznych) stały się fenomenalnym uzupełnieniem książki. To w pewien sposób nadało biografii charakteru i bardziej urzeczywistnionego zarysu.

Mam też parę dotkliwych uwag co do “Tatuażyka”. Po omówieniu dzieciństwa zaczyna się istny fabularny rollercoaster. Niektóre lata życia naszego bohatera zawarte są w paru zdaniach. Sentence nie raz stawia w losowym momencie zdecydowaną kropkę, odmawiając kontynuowania danego tematu. Rzecz jasna wynika to z dotkliwości wspomnień do jakich musi on na potrzebę wywiadu wracać. Nie dziwi więc wzmianka o butelce alkoholu towarzyszącej Sentino w trakcie rozmowy. Jednak te urywane kwestie szkodzą książce jako biografii. Ostatecznie “Tatuażyk” to 220 stron tekstu, napisanego bardzo dużą czcionką, wraz z wielkimi odstępami między akapitami. Lektura na jeden wieczór. A szkoda, bo potencjał był tu zdecydowanie na dłuższe dzieło. Brakuje mi też uwzględnienia wielu postaci. Rozmówca dopytuje się co prawda o różne nazwiska ze świata showbiznesu, jak Malik, Mata, Diho, Kaz Bałagane, TPS i Paluch, jednak to stanowczo za mało. Wiele osób jak chociażby Raff Smirnoff zostało niestety pominiętych. A no i jeszcze jedna rzecz, wielokrotnie pojawia się błąd zapisu liczbowego. Zamiast 40 tysięcy mamy “40 000 tysięcy”. To powinna akurat korekta wyłapać.

Wbrew pozorom nie jest to wesoła lektura pełna pięknych opowieści na temat kradzieży małp z Gibraltaru i rzucaniu talerzami w restauracjach z latynoskimi kobietami u boku. Dużo w niej bólu i walki o lepsze dzisiaj, bo „jutro” zdaje się dla Sebastiana mniej ciekawe niż obecna chwila. Sentino z pewnością prezentuje się w „Tatuażyku” jako jedna z najciekawszych person w polskim przemyśle muzycznym jednak nie zawsze w ten sposób, w jaki sam by sobie życzył. Zawód poczują także czytelnicy ciekawi historii Sentence z “ulicy”, nad czym w posłowiu ubolewa sam autor książki. Nadal nie wiemy co wiązało tego polsko-niemieckiego rapera z Hellsami. Zawarta prywata raczej usatysfakcjonuje fanów, chcących, chociaż troszkę lepiej poznać swojego idola. Słowem podsumowania tego tekstu niech będzie poniższy cytat z posłowia, z którym to Was zostawię.

”W jego otoczeniu od zawsze był brak jakiejkolwiek osoby, której mógłby zaufać. W koło tylko k*rwy i gangsterzy. Wszyscy bliscy albo umierali, albo odchodzili bez słowa”.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Recenzja

Sapi Tha King „Wado Loco”: Odklejenia korposzczura – recenzja

Próg wejścia do rap-gry to nieśmieszny żart.

Opublikowany

 

Każda recenzja wymaga ode mnie przynajmniej kilkukrotnego przesłuchania ocenianego materiału. Nieraz kilkunastokrotnego. W międzyczasie sporządzam notatki i spisuję luźne myśli. Naturalnie rzecz biorąc, pierwszy odsłuch daje mi ich najwięcej. Chociaż najbardziej wnikliwe obserwacje przychodzą dopiero z kolejnymi godzinami. No i tak sobie spoglądam na moje notatki po czterech pierwszych numerach „Wado Loco”: Seplenienie, gubienie rytmu, udawanie, że potrafi śpiewać + problemy z tempem i tonacją. Wiem już, że to będzie uciążliwa recenzja. Przed wami debiutant. Sapi Tha King.

“Jebać stare baby, jebać stare baby, jebać stare baby.
U u a a po co dzwoniłaś na psy, kurwa?”

Może Sapi ma problemy z prawie każdym aspektem muzycznym, ale za to porywa głęboką liryką. Nie no, żartuję. Jest taki numer jak „Zamknij ryj”, w którym Sapi zapewnia, że żadne komentarze go nie bolą. Totalnie nie obchodzą. Żadne. Dlatego pełen emocji nagrywa numer, gdzie obraża osoby, którym nie podoba się jego muzyka. Rzuca przy tym pełną gamą obelg i wyzwisk. Skoro tak bardzo ma to w poważaniu to, z jakiego powodu tak sfrustrowany o tym nagrywa? Pytanie retoryczne, wszyscy znamy odpowiedź. Jednak najbardziej mnie zaintrygowały wspomnienia z pracy w korporacji IT. Na przykład w kawałku „Baba z HR” nasz bohater recenzji żali się, że chcieli go zwolnić za przychodzenie pijanym do pracy. Poważnie. Dziwi się on też temu, że na spotkaniach integracyjnych ludzie pozwalają sobie na zabawę, a w zakładzie pracy to już niezbyt. Innym razem pojawia się temat wyzysku i pracy na czarno. To akurat są tematy z kategorii poważnych. Jednak budowanie wokół siebie otoczki korposzczura z ilością odklejeń na poziomie Malika Montany, zupełnie rujnuje sens podejmowania takiej problematyki.

“I k*rwa teraz siedzisz taki sfrustrowany, że my mamy takie durne wersy.
K*rwa nie masz roboty, siedzisz u matki.
Jedyne co jej dorzucasz to k*rwa pranie do pralki.
Ty j*bana parówo, śmieciu. Jesteś nikim”

Techniką Sapi też nie grzeszy. Wiele rymów jest do przewidzenia, jeszcze zanim padną z ust rapera. Zupełna amatorszczyzna. A są jakieś plusy albumu „Wado Loco”? Znajdą się. Utwór „Królowa manipulacji” porusza arcy ważny temat współczesnych relacji w geocentrycznym świecie. Wiecie – mężczyzna zły, kobieta dobra. Nigdy na odwrót. Jakbyście czytali Onet i w jakimś kosmicznym otępieniu stwierdzili, że jego pseudoredaktorzy mogą mówić z sensem. To właśnie o takiej nowoczesnej patologii traktuje ten numer. Z kilometra też czuć od Sapiego mocne przywiązanie do miejsca wychowania. Wplątywanie swojego pochodzenia między wersami, zawsze jest mile widziane w rapie. Nie można też raperowi odmówić charyzmy, która to konsekwentnie buduje autentyczność wokół jego persony. O i jeszcze dwa słowa. Kubi Producent. Bo to on podjął się wyprodukowania wszystkich bitów na ten album. Świetna robota. Gościnne zwrotki położyli natomiast Fukaj i Kizo. No i tutaj chciałbym zwrócić uwagę na tego pierwszego pana. Chłopak, który jest moim zdaniem autorem najgorszego albumu wydanego nakładem SBM Label, nagrał zaskakująco porządną zwrotkę. Prawdopodobnie najlepszą w swojej dotychczasowej karierze. Jeszcze może coś z niego być. Kibicuję.

„Robiłem strony internetowe, configi portów i także grafiki
I cały czas darłeś mordę, straszyłeś brakiem pensji, zamiast zachęcić
Myślałeś, że mając monopol w tym mieście, możesz swoich podwładnych tępić
Chuj ci do mordy, ty stary chamie, jeśli teraz dziwko to słyszysz”

Poziom polskiego rapu leży. Rok 2023 jest wyjątkowo felerny pod tym kątem. Popularność takich person jak Sapi Tha King jest jedynie tego smutnym potwierdzeniem. Gdzie jest biuro ochrony rapu, kiedy jest naprawdę potrzebne? Próg wejścia do rap-gry to nieśmieszny żart. Szczerze, to z coraz większym zaniepokojeniem obserwuję takie ekscesy. Mam spore obawy przed tym, aby takie albumy miały być codziennością na scenie. To nie jest żaden performens wychodzący przed szereg. To wymizerowany produkt. Jednak nie skreślałbym jeszcze Sapiego. Tha King pomimo tego, że aktualnie kuleje w tworzeniu muzyki — przynajmniej próbuje iść własną drogą. W przyszłości mu to zapewne zaowocuje. Ale patrząc na “Wado Loco”… to zdecydowanie w tej dalszej przyszłości.

“Byłaś największą brudaską, jaką poznałem
Stawałem na końcu chuja, a w zamian chuja dostałem
Tyle razy myślałem, że sam odwiedzę Ostrawę
I pojadę na kurwy, jeszcze przed karnawałem”

Ps: A myślałem, że po „Kici Meow” Reto i Leosi już nic gorszego nie usłyszę.

Ocena płyty Sapi Tha King „Wado Loco”:

3.7 Ocena redakcji
1.8 Ocena słuchaczy (5 głosy)
Teksty1
Bity8
Flow2
  Zaloguj się, żeby ocenić
Sort by:

 

Verified

Show more
{{ pageNumber+1 }}

Tracklista

  1. Nawet jeśli nie wyjdzie mi z rapem
  2. Jestem młody
  3. To wszystko dała mi branża IT
  4. 10K20K
  5. 200km/h (Unreleased)
  6. Baba z HR (Unreleased)
  7. Terabajt
  8. Mimo że dzwonisz
  9. Zamknij ryj (Unreleased)
  10. Chcę mi się pić (Unreleased)
  11. Królowa Manipulacji
  12. Pytasz mnie czy zaufam? (Unreleased)
  13. Służbistka


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Recenzja

Chivas „młody say10”: tylko hity – recenzja

W zaledwie rok raper zrobił progress jaki większości artystów zająłby pięć lat i z trzy wydane albumy.

Opublikowany

 

chivas młody say

Znacie to uczucie, kiedy polski rap was pozytywnie zaskakuje? Ja też niezbyt. Natomiast każdy taki eksces warty jest naszej uwagi. Z tego właśnie powodu spotykamy się dzisiaj w ramach recenzji albumu Chivasa. Fakt, rzadko kiedy tak z góry narzucam moje odczucia przy pisaniu opinii o danym krążku. “Młody say10” jednak jest dla mnie zupełnym przełomem w postrzeganiu postaci jego autora. Stąd recenzja być może nacechowana będzie moją sympatią już od początku, taki wyjątek.

Wyjdę sobie na dwór, bo mieszkam sam
Spotkam kogoś, kto mnie słucha i kojarzy twarz
Jest podobna do Jezusa, to trochę pojebane
Bo nie jestem jego fanem, ale fajnie, gdyby był

Chivasowi nigdy nie można było odmówić zdolności stricte wokalnych. Niestety obrany przez niego styl, zdawał się nie do końca przemyślany czy opanowany przez samego artystę. Tak jak doskonale rozumiałem fenomen podopiecznego Szpaka przy okazji debiutu, daleko mi było do propsowania “nauczyłem się przeklinać”. Co się zmieniło? W zaledwie rok raper zrobił progress jaki większości artystów zająłby z trzy longplaye. “Młody say10” pozbawiony jest chaosu, pomimo dużej dynamiki. Muzyk bezbłędnie lawiruje klimatami popu, rocka, punka i rapu, nie dając nawet na sekundę odlecieć myślami odbiorcy. Materiał płynie, jakby był zaledwie jednym utworem. Dawno nie spotkałem się z taką spójnością.

I się zastanawiam cały czas, czy jej kupić gaz?
Czy ona mnie kocha, czy chce się tylko pieprzyć?
I tak cały czas, czy jej kupić gaz?

“Młody say10” zawiera jedenaście pozycji na trackliście, a co za tym idzie album trwa jedynie 26 minut. Bez gościnnych wokali. Jednak wbrew pozorom, płyta nie pozostawia po sobie odczucia niedosytu. Dlaczego? Materiał skrojony został na miarę z każdej strony. Z pewnością pomocnym w tym aspekcie był fakt, że za wyprodukowanie wszystkich bitów odpowiedzialny jest sam Chivas. Dalej. Podopieczny Szpaka rapuje o emocjach jakie spotyka przy dobitnie życiowych sytuacjach. Bez wyniosłości. Bez bawienia się w wieszcza. Przebijają się przede wszystkim negatywne myśli, nie raz wypowiedziane w sposób bardzo prosty. Nie doszukiwałbym się jednak legendarnie złożonych zwrotek. Co więcej, ten album wcale taki nie musi taki być, aby pozostać wybitnym dziełem. Poprzez odpowiednią zmianę tempa i akcentu, utwory pozostają prawidłowo skonstruowane bez zmuszania się do pisania wersów pod stałą liczbę sylab.

Moja pierwsza dziewczyna udawała, że ma raka
Dawno temu, no i wcale nie umarła

To nie jest gatunek rapu jaki będę sobie słuchał w wolnym czasie. Jednak docenić muszę jakim ewenementem na naszej scenie jest “młody10”. To świerzość jakiej nie podrobisz. Styl wykreowany przez Chivasa jest unikalny w polskich realiach i pozostawia po sobie wrażenie jeszcze sporego potencjału do wydobycia. Przyjemnie mi jest jeszcze czasem się zaskoczyć słuchając polskiego rapu.

Przez siedem lat adorowałem głupią szmulę 
Nie chodzi o D–, ani K–, ani Zuzię, ta pierwsza to zrozumie 
A w sumie szczerze niezbyt chciałem gadać o tej drugiej 
(Czemu? Czemu?) To ta od raka

Ocena płyty Chivas „młody say10”: 9.3/10

9.3 Ocena redakcji
2.6 Ocena słuchaczy (4 głosy)
Teksty9
Bity9
Flow10
  Zaloguj się, żeby ocenić
Sort by:

 

Verified

Show more
{{ pageNumber+1 }}

Tracklista

  1. anyżowe żelki
  2. narcyz
  3. koleżanko mojej byłej
  4. drzewko
  5. to ostatni raz gdy jadę nad bałtyk
  6. miałem kolegę bartka
  7. kupić jej gaz czy torebkę?
  8. jesteś najlepszy/najlepsza
  9. mam chyba za drogie auto
  10. prevka na płytę może (młody say10)


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Recenzja

DeNekstBest „Młyn”: Czarny koń – recenzja

W pełni wykorzystany potencjał przyjętego formatu krążka.

Opublikowany

 

DeNekstBest Młyn

Denekstbest odżyło. Poczynając od kontynuacji mixtapeu z 2016 roku, przez fenomenalny debiut Szymona_C i opus magnum w twórczości Sebastiana Fabijańskiego. Ku mojemu zaskoczeniu, chwilę po tych premierach pojawia się już kolejny projekt pod szyldem DNB. “Młyn” to album nagrany w całości podczas pięciodniowej sesji zrealizowanej na wspólnym wyjeździe artystów związanych z wytwórnią. Koncept równie banalny, co wszystkim dobrze w ostatnich latach znany. Zobaczmy co z tego się narodziło.

Kiedyś się jak zombie kręciliśmy po blokach wkoło 
Kilka lat minęło, coś tam się udało paru ziomom 
Chłop mnie podał na psach, po pół roku odwołał zeznania 
Płakała mama, kiedy pocztą przychodziły wezwania

Domeną takich projektów jest spektakularny luz i porywające linie melodyczne. Odcięci od codziennych bodźców, a tym samym niewychodzący z melanżu artyści płodzą najefektywniejsze bengery. Gorzej już niestety z samą liryką przez nich prezentowaną. Stąd nie jestem zbytnim entuzjastą takiego formatu. Przy czym ekipa DeNekstBest okazuje się wyjątkiem potwierdzającym powyższą regułę. “Młyn” porywa nie tylko świetnymi top line’nami, a również nadzwyczajną błyskotliwością muzyków. Podopieczni VNMa wraz z nim samym, zadbali o to, aby każdy pojedynczy numer posiadał określony zamysł. Coś więcej niż “impreza i używki” oraz “używki i impreza”. To właśnie ta pomysłowość stanowi największą zaletę “Młynu” jednocześnie wyróżniając go na tle konkurencji.

Zostanie wilczy bilet nam
Nie chce został nawet chwilę sam
Za to na chodniku wylewam
Nie wierzę w 21 gram

Udział w zamieszaniu wzięli: VNM, Fontam, Szymon_C, Gverilla, K-Leah, Toster, Veri, Emil Blef, Niko oraz Tomson. Bity wyprodukowali dla nich DrySkull, PMBTZ, Janga oraz SurfAir’a. Pojawiły się również scratche od Dj’a Chederac’a. W tym zespole przygotowali nam łączenie dwanaście utworów, oddając w nasze ręce ponad czterdzieści minut muzyki. Dominuje pozytywny vibe i letni klimat, chociaż pojawiają się bardziej sentymentalne fragmenty. Daleko im jednak do HuczuHucza, ewidentnie artystom z DNB udzielił się letni klimat. A co do naszych bohaterów, widać po nich liczne próby wygimnastykowania wokalu. Raz wychodzące lepiej, raz gorzej. Z pewnością jednak nie pozwalają takimi działaniami na nudę w trakcie odsłuchu. To też dla nich idealne miejsce na takie ekscesy, gdzie nie zostaną tak surowo ocenieni, jak na typowych studyjnych longplayach.

Po co pierdolić, jeśli chuja się znasz
Boli mnie fakt poziom rozprawy
to superexpress czy fakt jak w tabloidzie
Chętnie wyczyściłbym ci pamięć tak jak w androidzie

Od czasu “Molzy” to najlepszy wyjazdowy materiał jaki słyszałem. Masa luzu i przyjemnych linii melodycznych spotkała się tutaj z myślącymi głowami, które potrafiły przełożyć swoją narrację w spójną całość. Artyści wykorzystali do cna potencjał przyjętego formatu, dodając do niego swoje autorskie aspekty. Przyznam, jestem miło zaskoczony. To przecież może być rok DeNekstBestu. Czyżby czarny koń 2022 roku?

Miałem ją robić od przodu
ale miała na tył napęd
cały czas gonimy za tym trapem

Ocena płyty DeNekstBest „Młyn”

8.5 Ocena redakcji
3.2 Ocena słuchaczy (3 głosy)
Teksty9
Bity8
Flow8.5
  Zaloguj się, żeby ocenić
Sort by:

 

Verified

Show more
{{ pageNumber+1 }}

Tracklista

  1. Krzywe miny prod. Janga, Szymon_C (1 SINGIEL)
  2. Nie robimy kroku w tył prod. PMBTZ (4 SINGIEL)
  3. Wrak prod. Dryskull, Tomson, Gverilla (5 SINGIEL)
  4. Andromeda prod. Janga (3 SINGIEL)
  5. Mam dość prod. Dryskull (2 SINGIEL)
  6. Cool story bro prod. SurfAir
  7. Trap Skoda prod. PMBTZ (6 SINGIEL)
  8. Odmienne prod. Dryskull
  9. Żyć jak chce prod. Dryskull
  10. Mamo nie krzycz plz prod. Dryskull
  11. Las prod. Niko


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Recenzja

L1.PA „Nie, dziękuję”: świeżość na tle obskurnie cuchnącej sceny – recenzja

Nie trzeba być Sentino, aby dostać 10/10 za teksty.

Opublikowany

 

lipa nie dziękuję

Słucham wszystkiego. Dosłownie każdej polskojęzycznej płyty z gatunku rap. Brzmi jak sroga kara, a w rzeczywistości jest jeszcze gorzej. Mamy dopiero marzec, a ja już się nacierpiałem w objęciach generycznego trapu i nietrafiających w bit pseudo uliczników. Po co to w takim razie robię? Przede wszystkim, chcę być na bieżąco z całą sceną, aby nie ominęła mnie żadna perełka. Także dzisiaj mam dla was jedną z nich. Przed wami L1.PA. Nie, nie ten Lipa z Biura Ochrony Ksera, który jako jedyny utrzymuje w nim poziom. Po prostu L1.PA.

Jadę przed siebie, nawet kiedy czerwone na semaforach
A tak szczerze no to poznasz mnie po tych metaforach
Się nie wywiniesz z tego nawet jak masz ojca senatora
Odetnę raz na zawsze spekulacje za pomocą sekatora

Sebastian Fabijański w zeszłym roku zdefiniował rap, jako rymowaną anatomię prawdy. Niby rzecz oczywista, że słowa w hip-hopie powinny sięrymować, a nadal pół mainstreamu tego nie ogarnęła. A to przecież główny wyznacznik jakości w tym gatunku. L1.PA przy tekstach posiedział i dał nam materiał wypełniony, jednym z trudniejszych sposobów na składania wersów. Co więcej, umiejętnie ciągnie na jednym układzie brzmieniowym całą zwrotkę. No i żeby za łatwo nie było, to żadnej sylaby nie upuści po drodze. Tak proszę państwa, wygląda dobrze napisany tekst rapowy. Wszystko w akompaniamencie całkiem nieprzeładowanych bitów i wolnych BMPów, dodatkowo wyostrzając każdy z wyrazów. Przez dziesięć numerów, dających nam prawie pół godziny czystej muzyki.

Za dwa lata to będę miał trzydziestkę
A nigdy nie szedłem bardziej niż teraz konsekwentnie
Polecam zacząć zmieniać przestarzałą percepcję
Tu żeby coś osiągnąć musisz mieć jebaną obsesję

Tematyka? L1.PA rozwodzi się nad nieoczywistymi aspektami życia. Raczej z perspektywy osoby dorosłej i tu nie mylić z pojęciem persony pełnoletniej. Pojawiają się kwestie obycia w systemie społecznym, podejścia do rzeczywistości oraz bezsensownych nawyków. Bez small talku, raper poddaje ostrej krytyce co mu się akurat narzuci. Największe wrażenie wyparł na mnie utwór „Pocztówka”, gdzie L1.PA z nostalgicznym podkładem spowiada się z patologii młodości. Wydźwięk kłócący się z treścią utworzył absurdalnie przyjemny w odsłuchu oksymoron. Dalej. Bity na „Nie, dziękuję” wyprodukowali: Highself, Eeryskies, Marow, Beatowski, Uzeeebeats, Falak, Balance Cooper, JCHL, oraz Phil Tyler z Chubeats. Na jednym numerze ukazały się gościnne wersy, nawinięte przez Loko, Cart I Zbycha. Nic nadto wartego uwagi.

Niedługo potem paliliśmy jointy w gimnazjum
Niedługo potem handlowałem tym dla hajsu
Nie minął moment miałem wpisy już do aktów
Młody Al Capone dostał kuratora nadzór

“Nie, dziękuję” okazało się dla mnie swoistym powiewem świeżości, na tle obskurnie cuchnącej sceny. Spory paradoks, bo samo brzmienie albumu jest do bólu klasyczne. To, że takie osoby nie są doceniane w naszym kraju, jest świetnym wyznacznikiem wartości tych wszystkich cyferek kupowanych przez wasze ulubione wytwórnie. Abstrahując, jak widać, nie trzeba być Sentino, aby dostać 10 za teksty na Glamrapie.

Stara szkoła, nowa szkoła, odwieczny dysonans
Gram tak aby zgadzał się wewnętrzny rezonans
Skręca wewnątrz, jak na majku widzę te pizdy
Bo przez nich bycie raperem to zwrot pejoratywny

Ocena płyty FracTalle „Alert”: L1.PA „Nie, dziękuję”:

lipa nie dziekuje
7.7 Ocena redakcji
7.7 Ocena słuchaczy (1 głosy)
Teksty10
Bity7
Flow6
  Zaloguj się, żeby ocenić
Sort by:

 

Verified

Show more
{{ pageNumber+1 }}

Tracklista

  1. Rick i Morty (prod.Highself)
  2. Głód tworzenia (prod. Eeryskies)
  3. Atrapa (prod. Marow)
  4. Oktagon (prod. Beatowski)
  5. Droga (feat.Loko, Cart, Zbych prod. Uzeeebeats)
  6. Zero oczekiwań (prod. Falak)
  7. Pocztówka (prod. Balance cooper)
  8. Epiktet (bit: instumental)
  9. Matryca (prod. JCHL)
  10. Rezonans (feat.Antyk prod. Phil Tyler & Chubeats)


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Recenzja

FracTalle „Alert”: to nie jest rap dla młodych ludzi – recenzja

Niepodważalny klimat.

Opublikowany

 

Mam dzisiaj dla Was coś ciekawego. Gdańsko-rzeszowsko-warszawski skład, który łączy starą szkołę rapu z elektroniką. Brzmi ciekawie? Tektyw, Bereu i Aras Dobrado muzykę tworzą od przełomu zeszłego wieku, jednak jako zespół Fractalle przedstawiają się od zaledwie dwóch lat. Ze skrajności w skrajność, przeskoczmy od recenzowania mainstreamowych albumów, aż do kompletnego podziemia.

Kto pije i pali, ten nie ma robali
Ja nie pije, bo piłem jak pojebany

Parafrazując tytuł filmu Andrzeja Gajewskiego, to nie jest rap dla młodych ludzi. Zresztą tworzą go muzycy, ze stażem dłuższym od życia statystycznego słuchacza polskiego rapu. Przez co nie raz bywa boomersko. Panowie mają własny świat, który łączą pomimo różnych miast. Twardo sprzeciwiają się niepasującym im aspektom aktualnej rzeczywistości. Mierzą się z szarością, którą kolorują rapem. To perspektywa raperów doświadczonych życiowo. Czy ma to swój klimat? Niepodważalny. Jeśli jednak macie 20 lat, to nie będzie muzyka dla Was. Jeśli jednak twoje dziecko jest w tym wieku, szybciej bym sięgnął po “Alert”.

Maski na mordach i rozpierdolka
Wymyślili se wirus żeby wszystkich nas kitrać do worka

Jedno trzeba przyznać. Panowie potrafią nawijać, jednak gorzej już z samymi tekstami. Rymy się gubią nieraz razem z sylabami. Nie tyczy się to całego trio, bo różnice poziomu między nimi są wyraźnie zauważalne. Momentami to boli. Ciężko też doszukiwać się rewolucyjnego flow. Bity na płytę wyprodukowali: NWRbeatz, self made beats, Marcin Sokollo Beats, Andrzej Bez Struktury Dybiec, Liberthez Ireneusz Praczuk, a nawet sam Tektyw. Na wyróżnienie zasługuje Bez Struktury, ścisła topka w Polsce. Na “Alercie” gościnnie udzielili się: H35ed, Aulkan, Mupens, Dezinte, Zaginiony, Kuba Klasiik Walczak, Nieuk alboalbo, Angelika Irauth, Stopaatentów, Order LG, Ziemba i Najduch. Całkiem spora gromada. Trochę dzisiaj wam chłopaki ksywek wymyślili.

Zdążyłem pomóc jeszcze tej starszej pani
Rozmowę miałem aż do końca przejażdżki
20 minut, nie dała mi przenieść się na słuchawki

Zdecydowanie za młody jestem na takie albumy. Jednak osobom ciut starszym ode mnie, mógłbym Fractalle odpalić. Szczególnie jeśli nie oczekujecie rewolucji muzycznej, a po prostu klasycznego polskiego rapu, z nutką brzmienia elektronicznego. Podkreślę, że z nutką, bo nadal “Alert” to stricte rapowy album. Jeszcze jedno. Bity na tej płycie są fenomenalne. Chociażby dla nich warto sprawdzić ten międzymiastowy kolektyw.

Bereu, Tektyw i Aras
Nie po to by słyszeć brawa

Ocena płyty FracTalle „Alert”: 7/10

7 Ocena redakcji
7.2 Ocena słuchaczy (1 głosy)
Teksty5
Bity9
Flow7
  Zaloguj się, żeby ocenić
Sort by:

 

Verified

Show more
{{ pageNumber+1 }}

Tracklista

  1. Algorytm
    Tektyw, Aras Dobrado, Bereu – prod. NWRbeatz
  2. Nietrafiony przelot
    Tektyw, Aras Dobrado, Bereu – prod. self made beats
  3. Psy szczekają
    Bereu, Tektyw, Ziemba, Najduch, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats
  4. Nadzieja
    Tektyw, Order LG , Mupens , Bereu, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats
  5. Kończy się dzień
    Tektyw, ADE, Bereu – prod. Marcin Sokollo Beats
  6. Serwus
    Tektyw, Rico, Symono – prod. Andrzej Bez Struktury Dybiec
  7. Siedem minut
    Tektyw, Mupens, Bereu, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats
  8. Maskrada
    Tektyw, Mupens, Bereu, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats
  9. Usłysz muzykę swej duszy
    Tektyw, Stopaatentów – dawne 7 łez, Dezinte – prod. Andrzej Bez Struktury Dybiec
  10. Twardonanienaniewygodnym
    Tektyw, Zaginiony, Kuba Klasiik Walczak, Nieuk alboalbo, Angelika Irauth – prod. Andrzej Bez Struktury Dybiec
  11. Online i offset
    Aras Dobrado, Tektyw, Dezinte, Bereu – prod. Liberthez Ireneusz Praczuk
  12. Nie nadążąm za światem
    Tektyw, Mupens, Aras Dobrado – prod. Tektyw
  13. Polimetria


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Popularne

Copyright © Łukasz Kazek dla GlamRap.pl 2011-2024.
(Ta strona może używać Cookies, przeglądanie jej to zgoda na ich używanie.)

error: