W książce „Tupac Shakur. Autoryzowana biografia” autorstwa Staci Robinson, wydanej nakładem SQN, poznajemy nieznane oblicze jednej z największych ikon kultury XX wieku. Autorka przenosi nas m.in. do czasów dzieciństwa Tupaca – epoki kartonowych bazook, domowych teatrzyków i telewizyjnych inspiracji. W świecie pełnym chaosu i braku stabilizacji jego matka, Afeni, tworzyła przestrzeń wypełnioną wyobraźnią, wolnością i ideami. To właśnie wtedy Tupac kształtował się jako artysta, rewolucjonista i człowiek głęboko zakorzeniony w swojej tożsamości.

Fragment książki:

– Ciągle się gdzieś przenosiliśmy – wspomina kuzyn Tupaca, Bill. – Co pół roku, czasami częściej. To było wariatkowo. Ja umiałem sobie z tym radzić, bo byłem starszy od reszty. Zwróciłem się ku ulicy. Moi bracia, siostry, a także Tupac i Sekyiwa nie mieli na to sposobu.

Dopiero po prawie trzech miesiącach Afeni mogła znów się przenieść, tym razem z powrotem do budynku przy Morningside Avenue, gdzie kiedyś mieszkała z Mutulu. W pokoju Tupaca i Sekyiwy prawie nie było mebli, stały w nim tylko łóżka i lampka. Wystrój był skromny, ale Afeni dbała o to, by mieli pod dostatkiem pożywek dla wyobraźni. Sekyiwa bawiła się kolekcją lalek – każdej dała to samo imię, jej ulubione, Nzingha – a Tupac figurkami komandosów z bajki G.I. Joe, bohaterów Gwiezdnych wojen i zestawem samochodzików Hot Wheels. Matka uczyła go kreatywności, by umiał wykorzystywać to, co miał, więc budował: robił bazooki ze styropianu, kartonowych tub i taśmy klejącej. Polem bitwy na te bazooki był salon zastawiony namiotami, które udawały forty. Mieli też małą biblioteczkę.

– Tupac miał wszystkie książeczki z serii o historii czarnych dla dzieci – wspomina Scott, jego starszy kuzyn.

Szczególnie lubił dziecięcą wersję Autobiografii Malcolma X, jedną z pierwszych książek o sprawach, które stawały mu się coraz bliższe: o czarnym nacjonalizmie, separatyzmie i czarnej dumie.

Nocami Tupac i Sekyiwa tańczyli do piosenek z małego radyjka, które mieli przy łóżku, na przykład do Baby, Come to Me Patti Austin i Jamesa Ingrama. Sekyiwa zapamiętała, że śpiewali i pląsali, jakby byli „profesjonalnymi tancerzami”. Dni zaś spędzali na tworzeniu wymyślonych światów, które stawały się arenami ich kłótni i nieprzejednanej rywalizacji – Tupac bardzo lubił dokuczać siostrzyczce.

Po szkole biegli do domu, by zasiąść przed telewizorem. Na jedenastce leciały wszystkie ulubione programy Tupaca: Tom i Jerry, The Three Stooges, Heckle and Jeckle, Wyspa Gilligana, The Magilla Gorilla Show i serial komediowy Diff’rent Strokes. Był aktywnym widzem, chłonął odcinki, jakby sam w nich występował, czynił tamte światy swoim. „Oglądałem tych wszystkich ludzi w tych zmyślonych rzeczywistościach – wspominał wiele lat później – i wiedziałem, że też mogę się w nich znaleźć, jeśli tylko to zagram. Na przykład jak w Diff’rent Strokes pojawiał się Arnold […], patrzyłem i naśladowałem te sceny. Myślałem, że jeśli będę aktorem i będę imitował te postacie, może zaznam trochę ich radości. Jeśli będę grał, jakbym miał dużą rodzinę, nie będę czuł się samotnie”.

Mniej więcej wtedy, kiedy Mutulu pokazał mu sztuki walki, Tupac obejrzał swój pierwszy film z Bruce’em Lee. Wsiąkł. Przemieniał się w legendarnego aktora i grał we własnym wyimaginowanym filmie.

– Zeskakiwał z naszych piętrowych łóżek i wykonywał kopnięcia w powietrzu – wspomina Bill. – Łaził po okolicy w trzewikach do karate i myślał, że jest gość.

Czasami wcale nie musiał żyć w świecie fikcyjnych bohaterów z Hollywood. Podczas częstych wycieczek do zatoki San Francisco Afeni pokazywała dzieciom prawdziwy heroizm. Spędzały całe dnie – aż do wieczora – bawiąc się cicho na podłodze kancelarii przy Valencia Street, a Afeni demaskowała kolejne kłamstwa prokuratora oskarżającego Geronima Pratta. „Walka o wolność”, „niesłuszne uwięzienie”, „więzień polityczny” – takie słowa padały wtedy z ust dorosłych i leciały wprost do uszu Tupaca. Przejęty, z otwartymi szeroko oczami, razem z demonstrującymi domagał się wolności dla Pratta:

Geronimo Pratt
Bądź jak on
I ciągle walcz
O wolność swą

Więcej informacji o książce „Tupac Shakur. Autoryzowana biografia” znajdziesz >>TUTAJ

Oki i Quebonafide zaczęli współpracować. Niespodziewanie dołączył do nich Sitek. Czego możemy się spodziewać?

W tym tygodniu do sklepów trafiło jabłkowe mochi marki Miss Ti, która należy do Quebonafide. Twarzą nowego smaku japońskich ciasteczek został Młody Jeżyk. Być może oprócz biznesów panowie uraczą nas też jakimś wspólnym numerem i to w rozszerzonym składzie.

Sitek udostępnił krótkie nagranie jak przemierza ulice z mochi w ręku razem z Quebo i Okim. Tego typu spotkania raczej nie są przypadkowe, więc oczekujemy w niedalekiej przyszłości jakiegoś kollabo. Tym bardziej, że wrocławski raper pracuje nad nowym projektem.

Znajomi i rodzina podtrzymują pamięć o Lehu, raperze, który w 2019 roku zginął tragicznie w wypadku samochodowym w Gdyni.

Na oficjalnym kanale Leha pojawił się jego archiwalny utwór „Błędy młodości”. Został on nagrany prawdopodobnie, kiedy raper miał 14 lat. Ponadto do sieci trafiło archiwalne wideo z procesu powstawania kawałka „Dorosłość”.

– Tak powstawał jeden z najlepszych utworów Leha „Dorosłość”. Utwór tworzył w mieszkaniu na Chwarznie w Gdyni – czytamy pod wideo.

Wart odnotować, że w ubiegłym roku wyszedł numer Kierasa „LWK”, w którym oddaje on hołd Lehowi, Walusiowi i Kotkinsowi.

Jakie są najlepsze płyty Palucha w jego dyskografii? Dla każdego z nas pewnie są to inne krążki. Poznaliśmy jednak też opinię samego rapera.

Najlepsze płyty Palucha

Dominik Kossowski w rozmowie dla Red Bulla, zapytał Palucha o jego najlepsze albumy w karierze. Wymienił on cztery pozycje:

• Lepszego życia diler
• Ostatni krzyk osiedla
• Najlepszego życia diler

– „Niebo” jeszcze bym wrzucił gdzieś tam może – dodał.

Ogromna sprzedaż

Wspomniane przez Palca płyty sprzedały się w potężnych nakładach. W sumie te cztery krążki osiągnęły sprzedaż powyżej 300 tys. kopii. Album „Ostatni krzyk osiedla” z 2016 roku uzyskał nawet status diamentowej płyty za sprzedaż 150 tys. egzemplarzy.

Nowa płyta Palucha z jednym producentem

23 maja ukazała się nowa EP-ka Palucha „PCC 2.5” nagrana z Chrisem Carsonem. To prawdopodobnie nie ostatnie słowo rapera w tym roku, bo kończy on właśnie nagrywanie kolejnego projektu. Ponownie z jednym producentem.

Damion „Damizza” Young, producent muzyczny i były współpracownik Mariah Carey, ujawnił zaskakujące kulisy powstawania filmu „8 Mila”. Według jego relacji, Eminem miał poważnie rozważać obsadzenie Carey w roli… swojej matki.

Eminem z nietypowym pomysłem obsadowym

W opublikowanym niedawno odcinku podcastu TFU, Damizza zdradził, że raper skontaktował się z nim w sprawie propozycji filmowej dla gwiazdy pop.

– Poszedłem do Mariah i powiedziałem: „Eminem chce się z tobą spotkać”, a ona odpowiedziała: „Nie” – wspomina producent.

Carey początkowo odrzuciła pomysł, sądząc, że chodzi o współpracę muzyczną. Dopiero po wyjaśnieniu, że propozycja dotyczy roli filmowej, zdecydowała się wysłuchać szczegółów.

Mariah Carey miała zagrać matkę „B-Rabbita”

Choć dzieli ich tylko cztery lata różnicy wieku, Eminem upierał się, że Carey świetnie sprawdziłaby się jako jego filmowa matka – postać z problemami alkoholowymi, wychowująca samotnie syna w trudnych warunkach Detroit.

Raper miał powiedzieć piosenkarce podczas rozmowy telefonicznej: „Chcę, żebyś zagrała moją matkę”.

Reakcja Mariah była jednoznaczna. „Kompletnie jej się to nie spodobało. Jej kompleksy od razu dały o sobie znać” – relacjonuje Damizza.

Kim Basinger zamiast Mariah Carey

Ostatecznie rola trafiła do Kim Basinger, która wcieliła się w postać Stephanie Smith w filmie „8 Mila”. Produkcja z 2002 roku okazała się przełomem w karierze Eminema jako aktora i zdobyła Oscara za najlepszą piosenkę oryginalną – „Lose Yourself”.