Krótka obserwacja Rolewskiego po obejrzeniu filmu „Jesteś Bogiem”.

Okropną bekę miałem z kumplami, gdy przed kinem ustawiła się masa gimnazjalistów w bluzach 'PFK KOMPANY’, którzy słuchali największego hitu Paktofoniki – Jestem bogiem. No bo jak można nie wyśmiewać ludzi, którzy wybrali się na ten film z przekonaniem, że doświadczą 'jazdy’ Magika i obraz zgadzać się będzie z tym co wyczytali, bądź usłyszeli w internecie? A no, niestety sprawa wygląda tak, że ludzie, którzy nie mają styczności z naszą kulturą, bądź są ciemni jak tabaka w rogu, będą się ekscytować tym materiałem i głosić swoje niezgodne z faktami opinie.

Przyznam szczerze, że obiecywałem sobie naprawdę dużo przed seansem. Nie liczyłem na mega rozpierdol z dobrze opowiedzianym wątkiem fabularnym, ale byłem przekonany, że wyjdę z seansu z refleksjami w głowie i z zadumanym wyrazem twarzy. Oczywiście, jak to ma zwykle miejsce w naszym pięknym kraju, przejechałem się na gównie. Chyba tradycją już jest, że napompowany przed premierą, czy to filmu, czy muzyki balonik zazwyczaj pęka hałaśliwie po przyswojeniu materiału i znika z naszej pamięci, tak szybko jak się w niej pojawił.

Historia przedstawiona w filmie, widziana jest oczami Rahima i Fokusa – dwóch członków legendarnej już formacji Paktofonika. Chłopaki ze śląska, rozgoryczeni codziennością i zwyczajnym trybem życia, postanawiają wziąć sprawy we własne ręce i namawiają Magika do kontynuowania zajawki pozostawionej przez Kaliber 44. Punkt kulminacyjny, a zarazem najbardziej dramatyczny moment w całej historii okazuje się być tym najsłabszym i został przeprowadzony naprawdę nijak. Nie chcę wychodzić tutaj na jakiegoś nieczułego chujka, ale naprawdę uważam, że tak dramatyczne losy tego rapera i składu Paktofonika zasługują na dużo lepiej opowiedzianą historię, a nie jedynie zlepek bekowych i ckliwych sytuacji. Tak niestety jest z tym filmem, a jedynie ortodoksyjni fani Paktofoniki będą podjarani materiałem na tyle, że zostanie w ich głowie na bardzo długo.

Świetną robotę wykonali za to aktorzy, a zwłaszcza role Magika i Fokusa, granych przez Marcina Kowalczyka i Tomasza Schuchardta. Aktorzy spisali się na medal, bo nie trzeba być psychofanem tych raperów, by bez problemu odgadnąć kto jest kto. Gorzej z rolą Rahima, w którą wcielił się Dawid Ogrodnik, bo wydaje się ona miałka, nijaka i nie pasująca do całości. Na uwagę zasługuje również legendarny Krzysztof Kozak, grany przez cwaniakowatego Piotra Nowaka. Spisuje się on w tej roli znakomicie, a jego występ w filmie był jednym z nielicznych, który wywołuje uśmiech na twarzy.

Ścieżka dźwiękowa filmu, to oczywiście utwory Paktofoniki i Kalibra, co nie jest jakby zaskoczeniem. Soundtrack, a zwłaszcza ponadczasowe 'Jestem bogiem’ dokłada jedną z brakujących cegiełek do filmu i jest z pewnością jednym z mocniejszych punktów tego filmu. Nawet nie będąc fanem twórczości raperów, nie mogłem zaprzeczyć, że było to coś nowego jak na tamte czasy i z pewnością była w tym jakaś cząstka geniuszu. Prostota tekstów w połączeniu z niezrozumiałymi w pewnych momentach metaforami, zdecydowanie wpływała na korzyść zarówno filmu i klimatu, jak i samej muzyki Paktofoniki.
Już teraz mogę wywróżyć, że sprzedaż płyt i wzrost fanów PFK i K44 po premierze tego filmu, wzrosną niebotycznie, komercjalizując jednocześnie całe przedsięwzięcie, które i tak było nadmuchane do przytłaczających rozmiarów.

Podsumowując, film nie jest zły. Nie jest to kamień milowy polskiej kinematografii, ale ogląda się go (nie wiem czy mogę użyć tego określenia) całkiem przyjemnie i jestem pewien, że nie tylko fani twórczości Magika wyniosą z tego filmu bardzo ważną lekcje i zrozumieją, że nawet dzisiaj życie nie jest super i liczyć możemy tylko na siebie.

//Rolewsky