Buczer: „Scena musi się rozwijać”

Buczer jest w trakcie promowania swojego najnowszego wydawnictwa 'Freshout’, a nam udało złapać się z nim na krótką rozmowę. Sprawdzajcie co słychać u reprezentanta Torunia, który 16 listopada wydał nową płytę.

Mimo, że od dłuższego czasu można spotkać cię na ulicy, to jest to chyba twój pierwszy wywiad po przymusowym urlopie. Jak z perspektywy czasu oceniasz te 2 lata?

Buczer: A tu Cię zaskoczę, bo nie pierwszy, ale na pewno jeden z pierwszych. Staram się nie wracać do tego okresu. Wiele się nauczyłem, ale nie chcę o tym ani za dużo rozmawiać ani myśleć. Pamiętam, ale nie rozpamiętuję, a to zasadnicza różnica.

Ciemna strona Buczera umarła definitywnie?

Buczer: Trzymam ją na wodzy.

Monotonia mocno dawała się we znaki?

Buczer: To była najgorsza rzecz. Pieprzony dzień świstaka (śmiech). Miałem to szczęście, że trafiłem na bardzo w porządku ekipę – zresztą mamy kontakt po dziś dzień.

Czas doskonale potrafi zweryfikować kto przyjaciel, a kto 'Wróg’. W teledysku widać, że dostawałeś dużo wsparcia od znajomych, ale pewnie znaleźli się też ci, którzy rozczarowali postawą. Więcej kontaktów urwało się jak zerwałeś z melanżem czy w przypadku odsiadki?

Buczer: Jedno i drugie pokazuje człowiekowi kto jest z nim tak naprawdę na dobre i złe. Nie sztuką jest być kolegą czy deklarować przyjaźń jak wszystko idzie jak po maśle. Dopiero kiedy życie stawia przed nami „wyzwania” (specjalnie nazywam to w ten sposób, bo zastąpiłem słowo problem słowem wyzwanie celowo) – wtedy okazuje się tak naprawdę kto jest kim w naszym życiu. Jest to przykre doświadczenie, ale jestem za nie wdzięczny, bo dzięki niemu, nie ma już w moim życiu ludzi, którzy nic do niego nie wnosili.

W nowych kawałkach słychać, że stronisz od procentów i postanowienie z poprzedniej płyty nadal jest aktualne. Czyżby w dniu wyjścia w kubkach była tylko i wyłącznie woda?

Buczer: Odpowiem cytując sam siebie: „Jeśli zawiodę trudno, nie bierz tego do siebie, narkotykom i wódzie mówię stanowcze nie wiem” – walka trwa.

Praca nad albumem wyglądała dość nietypowo, bo wyszedłeś z założenia, żeby zaprzestać słuchania rodzimej sceny. Jak to wyglądało w praktyce?

Buczer: Nie słuchałem i nie śledziłem w ogóle tego, co dzieje się na naszym podwórku.

Single, które są już w sieci raczej nie odstają od obecnych standardów. W sumie nie ma co się dziwić, skoro nawijasz, że oni robią to co wy 15 lat temu. Spodziewałeś się, że ten styl stanie się aż tak popularny?

Buczer: Przewidzieliśmy to już ponad dekadę temu jak słusznie zauważyłeś, ale w tamtym czasie było na to jeszcze za wcześnie.

Paradoksalnie, najwięcej żółci w komentarzach wylewają starzy fani, którym trudno zrozumieć, że to co dzisiaj dzieje się na scenie jest pochodną DirtySouth’u, którego elementy na polski grunt, wy jako PTP, przenosiliście pierwsi. Od przejedzenia dostali niestrawności?

Buczer: Nie wiem czemu tak jest. Widzisz, nasi fani (mówię tu o fanach PTP) chcieli, abyśmy cały czas robili Crunk jak w 2008 roku. Ok, tylko, jeśli robimy takie albumy jako PTP (przypominam, że ostatnia płyta – UTS2 – pojawiła się w 2017 roku i była zrobiona dokładnie w takim stylu, tylko dostosowana do współczesnych czasów – lepsza nawijka, brzmienie itp.), to i tak twierdzili, że to już nie to – więc sam rozumiesz. Ciężko jest wszystkim dogodzić. Nie mogę mówić za resztę, aczkolwiek ja od zawsze robiłem muzykę przede wszystkim w zgodzie z samym sobą i z tym, co akurat w danym momencie mnie muzycznie kręciło, a z tego co mi wiadomo, każdy z ekipy miał takie samo podejście.

Z drugiej strony, dzięki serii vlogów przygotowywałeś ich na to, co będą mogli usłyszeć na nowym albumie. Planujesz kontynuację tej serii? W końcu takie filmiki 'od kuchni’ to fajna gratka dla słuchaczy.

Buczer: Robimy takie akcje co jakiś czas i myślę, że vlogi będą już stałą częścią mojego kanału youtubowego. Może nie regularnie, ale na pewno będą się pojawiać.

A jak się czujesz jako twórca nowej jednostki czasu. Kiedyś popularna była 'Wenta’ (przy. red. nawiązanie do trenera kadry szczypiornistów). Teraz to Buczer jest synonimem 30 godzin – czyli jak w lekko ponad dobę zrobić tyle, z czym inni nie radzą sobie w miesiąc.

Buczer: (śmiech) To miłe uczucie. Zawsze byłem tytanem pracy, jeśli chodzi o muzykę. Ja to po prostu kocham robić!

Cały czas z przepustek wykorzystywałeś na studio czy byłeś w stanie wygospodarować go jeszcze trochę dla rodziny i na inne przyjemności?

Buczer: Oczywiście – rodzina przede wszystkim. Czas zawsze miałem zaplanowany co do minuty, a najważniejsza była rodzina. W studiu mogłem go już spędzać z przyjaciółmi, więc było to połączenie przyjemnego z pożytecznym, a jak już wspomniałem wcześniej – kocham to co robię, a więc to była czysta przyjemność.

Taki reżim czasowy z jednej strony może przytłoczyć, ale z drugiej motywuje do ciągłej koncentracji.

Buczer: Planowanie to podstawa. Wtedy nie ma czasu i miejsca na chaos. Ostatnio nieco gorzej sobie z tym radzę, ale na pewno wrócę do planowania dnia, tygodnia, miesiąca, a nawet roku.

Na płycie usłyszymy twoich dobrych znajomych, ale także Merghaniego, który w czasach, kiedy ty zaczynałeś zaliczać przerwę, chyba nie planował kariery muzycznej. Teraz ma za sobą klika udanych singli. Założę się, że wasza współpraca to duża zasługa Zelo.

Buczer: Trafiłeś, ale nie do końca. Faktycznie Merghaniego poznałem na planie ich wspólnego teledysku do kawałka z płyty Zelo, ale do współpracy zaprosiłem go już sam. Okazało się (jak to często się dzieje z młodym pokoleniem), że Merghani doskonale zna PTP, a poza tym zrobił na mnie dobre wrażenie jako człowiek, a do tego jest mega utalentowany. Nagraliśmy świetny radiowy numer. Ja się jaram.

Młodzi idą mocno po swoje i nic nie robią sobie z ataków weteranów, skoro ikony chcą z nimi nagrywać (patrz. Peja-Igi, Peja-Multi). Mniemam, że raczej stoisz po stronie tych, co idą z duchem czasu?

Buczer: Zawsze będę propsował rozwój. Scena musi się rozwijać.

Na pewno planujesz trasę koncertową z nowym materiałem. Może czas na połączenie dwóch światów, które się rozumieją? Buczer, Bandura i CrackHause w klubie pewnie zostawiliby zgliszcza (śmiech).

Buczer: Czemu nie. Ja jestem otwarty.

W takim razie czekam i mam nadzieję, że do zobaczenia gdzieś w Polsce.