Hinol PW: „Nie chcę być postrzegany jako twardogłowy raper”

– Z Jano w Polskiej Wersji i w moich produkcjach solowych robimy życiowy rap. Naszej muzyki mogą słuchać zarówno ludzie na ulicy, zawodnicy sztuk walki, jak i ludzie pracujący w biurach – mówi Hinol Polska Wersja, raper i autor tekstów, w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem. Wywiad ukazał się na łamach Tygodnika Solidarność.

Wywiad został przeprowadzony po premierze albumu „Mej Duszy Dziecko”, który ukazał się w czerwcu ubiegłego roku nakładem Districtarea. Gościnnie na krążku pojawili się m.in. Małach, Rufuz, Kafar, Rest, Jano PW i Kacper HTA.

Dlaczego dopiero teraz możemy zapoznać się z solowym wydawnictwem „Mej duszy dziecko”?

Do tej pory łatwiej mi było nagrywać w składzie. Od samego początku nie chciałem legalnie wydawać płyt.

Skąd taka decyzja?

Bałem się, że płyta wydana legalnie zniszczy moją zajawkę. Pieniądze będą ważniejsze niż rap.

Teraz odnalazłeś złoty środek. Jest pasja, płyta sprzedaje się dobrze. Wszystko gra…

Musiałem do tego dojrzeć, żeby wiedzieć, o czym nawijać. Cały czas rozwijam warsztat.

Wciąż czujesz się dzieckiem, czy tytuł krążka jest przewrotny?

Nie czuję się dzieckiem, ale ta płyta jest moim dzieckiem. Koncepcją krążka było odrzucenie tego, co nas ogranicza. Chęć zmian w życiu, które wiążą się z ponownymi narodzinami.

Kiedy nastąpił moment w twoim życiu, że mogłeś utrzymać się z rapu?

Po drugiej płycie Polskiej Wersji. Zaczęliśmy grać więcej koncertów. Wtedy mogłem zrezygnować z pracy i skupić się na muzyce.

W jednym z utworów rapujesz, że nie znajdziesz się na liście sprzedaży płyt w Polsce, a tu proszę pierwsze miejsce w pierwszym tygodniu…

Jestem bardzo zaskoczony. Nie sądziłem, że znajdę tylu odbiorców mojej muzyki z takim ciężkim przekazem. Przewrotne w polskim rapie jest to, że płyty się sprzedają i mało jest wyświetleń, i odwrotnie.

Ty nie musisz narzekać na wyświetlenia. Pomimo – jak to powiedziałeś – mocnego przekazu twoje klipy oglądają miliony użytkowników.

Tak. Jestem z tego zadowolony.

Nie myślisz o tym, żeby iść za trendami i nagrywać kawałki z nowocześniejszymi brzmieniami niż twoje?

Nie myślę o tym, co się lepiej sprzeda i co jest modne. Robię to, co mi w duszy gra. Nie lubię się ograniczać, więc prawdopodobnie spróbuję kiedyś zrobić coś nowoczesnego. Czemu nie.

Jesteś beneficjentem zmęczenia słuchaczy brzmieniami, które obecnie są na topie…

Na rapowym rynku zawsze były brzmienia klasyczne i nowoczesne. Wciąż ukazuje się dużo płyt z klasycznym rapem. Obecnie ludzie wolą słuchać przedstawicieli młodego rapu. Jednak za moim sukcesem może stać popularność utworu „W drogę”.

Czy twoja muzyka to wciąż uliczny rap czy ścieramy tę metkę.

Nie mogę jej zetrzeć całkowicie. Jednak nie chcę być postrzegany jako twardogłowy raper. Z Jano w Polskiej Wersji i w moich produkcjach solowych robimy życiowy rap. Naszej muzyki mogą słuchać zarówno ludzie na ulicy, zawodnicy sztuk walki, jak i ludzie pracujący w biurach.

Pokutuje opinia, że w życiowym rapie forma nie jest ważna. Liczy się tylko treść. W twoim przypadku jest inaczej…

Zawsze lubiłem się bawić formą i techniką.

A przeszkadza ci, że forma jest ważniejsza niż treść?

Boli mnie to. Ze sztuki robią granie do kotleta. Do muzyki zawsze podchodzę poważnie. Rap zastąpił mi ojca. Wychowywał mnie rap i ziomale. Niektóre utwory raperów bardzo mocno utkwiły mi w głowie. I choć mama dokładała wszelkich starań, abym wyrósł na porządnego człowieka, to tego akurat, by mi nie powiedziała.

Byłbyś zadowolony, żeby „W drogę” zagościło na antenie dużych rozgłośni radiowych?

Oczywiście, że tak. Dzięki temu więcej osób usłyszałoby moją muzykę. Jednak nie liczyłbym na to, że dzięki emisji moich utworów w radiu zyskałbym grono oddanych słuchaczy.

A przyjąłbyś zaproszenie do telewizji śniadaniowej?

Do „Dzień Dobry TVN” nie poszedłbym. „Taniec z Gwiazdami” również odpada (śmiech).

Jak wyglądała współpraca z Damianem Janikowskim, zawodnikiem MMA, brązowym medalistą igrzysk olimpijskich w zapasach, przy powstaniu teledysku do utworu „Gdzie jest mój majk”?

Kilka lat temu ktoś powiedział, że jestem podobny do Damiana. Niegdyś na moim stanowisku pracy znajomi ktoś powiesili zdjęcie Damiana. Tak to się zaczęło. Razem z kolegą wpadliśmy na pomysł, żeby zaprosić Damiana do klipu.

Zgodził się bez problemu?

Napisałem do niego na Instagramie i się zgodził. Nie było problemu.

Proponowałeś Damianowi, żeby wchodził do oktagonu przy „Gdzie jest mój majk”?

Jeszcze nie proponowałem. Ale to byłby ciekawy pomysł.

Odczuwasz już syndrom drugiej płyty?

Tworząc „Mej duszy dziecko”, chciałem, żeby była lepsza od moich poprzednich dokonań artystycznych. Wciąż się rozwijam i chcę być lepszy z dnia na dzień.

Jakbyś zachęcił rodziców, żeby z dziećmi posłuchali twojej najnowszej płyty?

Nigdy nie byłem dobry w reklamowaniu swojej twórczości (śmiech). Na mojej płycie każdy może znaleźć coś dla siebie.