Kuba Knap ujawnił, że próbował popełnić samobójstwo

Nieszczęścia i kryzysy weryfikują przyjaciół, szczególnie w dorosłym życiu. Ba – nawet rodziną można się rozczarować. Prawda jest taka, że w naprawdę ciężkich chwilach, człowiek musi liczyć sam na siebie. Zostanie przy tobie może jedna, dwie osoby – jeśli masz szczęście, ale zazwyczaj jest tak, że w momentach granicznych nie ma na kogo liczyć. Ludzie są za bardzo pochłonięci sobą, by poświęcić coś dla drugiego człowieka, czy to czas, czy inną formę pomocy, np. materialną. Mnie kiedyś groziła bezdomność (z przyczyn niezależnych ode mnie) i żaden z przyjaciół czy rodziny nie zaoferowali pomocy, prócz jakichś doraźnych pocieszeń, kiedy znaleźli w ogóle czas na rozmowę. Część z dnia na dzień ucięła kontakt w obawie o to, że mogę ich o coś prosić… Właściwie na ten moment o nikim nie mogę powiedzieć szczerze, że jest moim przyjacielem. Czy noszę w sobie jakiś żal? Raczej nie. Mam za to inną refleksję.

Łączyły was te same sprawy – ławka w szkole czy biurko w pracy. Bez tego spoiwa relacje szybko stają się luźne, jeśli ludzi nie połączy ze sobą coś szczególnego, np. wspólna pasja, podobne poczucie humoru, które będą sprawiać, że będzie was do siebie ciągnąć. Życie nauczyło mnie, że nie mam prawa oczekiwać od przyjaciółki ze studiów, z którą widuję się kilka razy do roku, żeby coś dla mnie zrobiła. Prawda jest taka, że my już od dawna się nie przyjaźnimy, a nie można żyć li tylko wspomnieniami:) Nadal się lubimy, lubimy się spotkać, ale to już nie jest przyjaźń, więc ta dziewczyna czy chłopak mają prawo powiedzieć, sorry, ale nie pójdę za tobą w ogień. Podobnie w miłości. Znam pary, które są ze sobą z przyzwyczajenia i byle kryzys sprawił, że te relacje się posypały,bo nie są oparte na silnym fundamencie. Wtedy nie ma „my”, jest „ja i ty”. Jest taka życiowa prawda, że na prawdziwą przyjaźń trzeba sobie zapracować i trzeba o nią dbać, jeśli już będzie nam dane poznać kogoś wartościowego

Prawdziwe to i smutne, wraz z wiekiem zmienia się ranga problemów i zmienia się definicja przyjaciela. Czy w ogóle istnieje coś takiego jak przyjaźń w dorosłym życiu? Czy to już raczej chodzi o wspólne interesy? Życie daje trudne odpowiedzi na te pytania. Teraz apel do wszystkich, jeżeli masz ziomka i widzisz, że gaśnie, pomóż mu. Widzisz, że przegina z używkami, uświadom go, że niszczy sobie życie, nie wyzywaj od najgorszych. Wiadomo, na siłę nie pomożesz, kto będzie chciał ukrócić żywot to to zrobi, ale warto próbować. Każda pomoc jest lepsza od tysiąca rad. Patrz po oczach, tam jest wszystko wypisane.

Myślę, że jeśli ktoś już w swoim życiu coś przeżyje, czegoś doświadczy, coś zrozumie, to stanie się fajnym materiałem na przyjaciela i co najważniejsze, zacznie doceniać przyjaźń, będzie to dla niego wielka wartość. Myślę, że do przyjaźni, takiej prawdziwej, trzeba dojrzeć. Spotkanie dwóch dojrzałych, pokrewnych dusz, które niczego nie udają, może być piękną, rozwijającą i satysfakcjonującą podróżą:) I tak, masz rację – warto być uważnym. Czasami wolimy wesprzeć jakąś zbiórkę, by mieć poczucie, że jesteśmy pomocni, a często nie zauważamy ludzi obok i nierzadko są to bliskie nam osoby. Najpiękniejszą i zarazem najtrudniejszą rzeczą w życiu każdego człowieka jest zadbanie o własne podwórko. Ludzie nie mają pojęcia, że jest to o niebo ważniejsze od zbawiania świata.

Haha, gdy mam coś skomentować na Glamcapie, to naturalnie idę pod most, żeby się dopasować do towarzystwa:) Tak, udało się. W ciągu dwóch lat zarobiłam na mieszkanie – ciężką pracą i bez niczyjej pomocy. Gdy patrzę wstecz, czuję satysfakcję:)

Ty edek a co tu sie odyebałłło że same takie komentarze ? Ps. Hóy ci w ryło