RECENZJA 2: Onar – „Autodestrukcja”

W momencie ogłoszenia nazwy najnowszego projektu Onara na mojej twarzy pojawił się lekko ironiczny uśmiech z myślą, aby tytuł nie był sam w sobie podsumowaniem najnowszej płyty rapera.

Onar aka. Gruby Dollar, aka. Powiedz na Osiedlu odkąd powrócił już chyba na dobre do rapu poprzez jak to sam ujmuje dorośniecie do niego, stał się strasznie przeciętny, by nie powiedzieć nużący. Każda z jego poprzednich płyt wydanych przez Step miała zawsze małe światełko w tunelu przekuwające się w myśl, że w sumie takie złe to nie jest i może nie warto go do końca skreślać. Single zwykle bywały słabe, ale na albumach znajdowały się tracki, które jednak przykuwały przynajmniej moją uwagę, szkoda jedynie że głównie przez bity…

Gospodarz z każdym kolejnym singlem odpierał krytykę fanów, że następny kawałek będzie "mocnym rozpierdolem" i tak pojawiał się jeden, drugi, trzeci utwór, a hejting nie malał za to zainteresowanie jakby stopniowo spadało. Bity słabe, Onar jak to nawinął Tede "coś tam wykasłał", bawiąc się z jednej strony w poetyckie porównania na poziomie Asi z 1B gimnazjum, a z drugiej "nie chce nic widzieć do chuja".

"A za chwilę go gaszę jakimś chujowym chujstwem
Jestem piromanem uczuć"

Ani to wrażliwość na poziomie Bisza, Zeusa, ani to agresja w stylu Eripe, po prostu koniec pierwszego wersu z cytatu idealnie oddaje jak to brzmi.

Onar w utworze "Starerzecy/nowerzeczy" próbuje odbić piłeczkę w stronę tych, którzy krytykują go za ciągłe zmiany stylu i chcą by powrócił do starego brzmienia. Jeśli idąc tym tropem "każdy singiel inny, każda płyta inna, każdy dzień jest inny" – to u rapera nastała ciemna pochmurna jesień i z każdym kolejnym dniem jest coraz smutniej i gorzej. Druga zwrotka powstała chyba tylko dlatego, bo głupio było kończyć na pierwszej, bezsensowne zajmowanie miejsca wyliczankami typu :nie chce mi się słuchać połowy polskiego rapu, a w ogóle to 3/4, albo i 4/5, oklepane porównania w stylu "jesteś jak ryba, albo dziecko bo nie masz głosu lamusie". Zresztą jakby to był pojedynczy przypadek, ale już dwa tracki później dorosły Onar nawija "modę jak dziwkę pierdole, choć to nie jest burdel", przyznajcie sami tekst na poziomie nastoletniego gówniarza, który zaczyna dopiero przygodę z hip hopem. Warszawiak próbuje mocniej akcentować wulgaryzmy, ale brak w tym tego skurwysyństwa jakie mu towarzyszyło przy "Pod Prąd" i brzmi to irytująco. Nawet, gdy trafia się lepszy numer jak np. "Sinusoida" to "chuje" w w refrenach wszystko psują. Najlepiej wypada ostatni track "Jutro", trzeba liczyć, że to zapowiedź lepszego jutra w rapie tego Pana.

W porównaniu z poprzednimi albumami bity również są słabe i nie ratują ogólnego brzmienia. Żaden podkład nie wbija się w głowę jak miało to miejsce w przypadku np. "WWA x KATO", "Ceglane Ściany" czy "Halo Ziemia". Niby Onar rapował podobnie, na podobnie tematy, ale przynajmniej brzmiało to choć trochę wyraziściej. Małego plusa mogę zapisać przy Polo ("Sinusoida", "Nobody knows") i Fleczerze ("Jutro"). Nawet Czarny HiFi ("Starerzeczy/Nowerzeczy"), który nie raz pokazywał swój potencjał, tutaj kompletnie zawiódł, jakby dał raperowi jeden z swoich odrzutów. Dawno nie słyszałem tak nijakich bitów, kumulując je z nawijką rapera trudno jest czasami dosłuchać kawałek do końca.

Tym razem obyło się bez zwrotek od kolegów z branży, z jednej strony szkoda, gdyż np. Te-Tris na "Przemytniku Emocji" urozmaicił kawałek gospodarza, ale z drugiej "Autodestrukcja" jest tak słaba, zaczynając od podkładów, idąc przez flow Onara i kończąc na jego tekstach, że gościnne występy wiele by tu nie zmieniły. Co prawda dwa razy możemy usłyszeć Luke, ale podobnie jak cała płyta, gdyby go nie było, wiele by się nie zmieniło.

Plusy:
– kilka przyzwoitych podkładów

Minusy:
– nudne, wtórne, często banalne teksty
– miałkie bity
– regres w nawijaniu u gospodarza
– nic nie wnoszący Luka w refrenach
– zbyt duża ilość prostackich porównań

"Autodestrukcja", tak jak się spodziewałem na początku, tytuł idealnie zarysowuje aktualne miejsce, gdzie znajduje się rap Onara. Miewał on lepsze "Pod Prąd" i gorsze momenty "Jeden na Milion", ale nigdy nie nagrał aż tak złej płyty. Tym razem ominąłem punkt "numery warte sprawdzenia", co nie zdarzyło mi się nawet przy albumie Chady, jednak naprawdę nie ma tu ani jednego kawałka do którego chciałbym ponownie wrócić, choćby bitu, refrenu, po prostu czegokolwiek co jest warte odsłuchu. Onar ostatecznie utracił tu swój największy atut, charyzmę, która towarzyszyła mu w momentach, gdy zawodził z wiadomych powodów w nawijaniu czy tekstach. Ciężko będzie znaleźć w tym mijającym już roku równie bezpłciową płytę. Ocena: 2/6.