Taco Hemingway „Jarmark/Europa”: populizm goni populizm – recenzja

Mógłbym napisać o tym albumie, że tematycznie trafia w wiele sfer życia w polskim społeczeństwie. Wspomnieć o tym, jak kapitalne obserwacje socjologiczne poczynił przy jego tworzeniu autor. Zapewne zaznaczyłbym także unikatowe brzmienie, momentami wręcz rewolucyjne. Mógłbym, gdyby nie to, że dzisiaj poddamy recenzji razem dwa najnowsze albumy Taco Hemingwaya – Jarmark i Europę. Czemu na raz, a nie oddzielnie? Nie mam weny na opisywanie tego samego fecesu dwa razy. Z rapera roku według naszego portalu za 2018, do największej porażki w 2020. Kto by się spodziewał. 

Pracowałem jako kelner parę zmian
Bardzo ciężka praca, więc do dziś szanuję gastro
A jak nie zostawiasz żadnych tipów, jesteś dla mnie klaun

“Europa”. Teoretycznie, banalnie prosty format albumu. Filip Szcześniak “jeździ” po Europie, a kolejne numery są zbiorem jego poszczególnych wspomnień z tegoż wojażu. Dopełnieniem formuły są bridge na końcach utworów, formowane w formie nagrań dyktafonem. Fala żenady, jaka mnie uderzyła podczas ich odsłuchu, jest porównywalna tylko i wyłącznie z doznaniami z wiązanymi z każdym kolejnym compact disciem Zbuka. Przepraszam, nie mam dwunastu lat, żeby inspirowały mnie cnotliwe wnioski rodem z instagramowych cytatów. Sytuacji nie poprawiają proste linie melodyczne, które zanudziły mnie już przy pierwszym odsłuchu. Twarde podbitki zupełnie niepasujące do barwy głosu Filipa, czy nieudolne wyciąganie wyższych tonów. No to może chociaż liryka? Nic z tego, jeśli nie imponują wam rzucane w ślepo metafory bez kontekstu lub przegadane gry słowne. Powtórz jeszcze raz, że kopiesz kopie, bo to rewolucyjny wers. Może jeszcze, że zamiast na studia poszedłeś do studia? Nie raz też brak rymu lub sylaby raper łata przeciągnięciem, co samo w sobie nie jest niczym złym bądź odkrywczym. Jednak Filip zdecydowanie nadużywa tej formuły, co boli. Przejdźmy dalej. Niezwykle zaintrygował mnie fragment “W ’07 ciągle sam w szkole, w torbie gram / Choć to nie był pewnie mądry plan / Teraz jestem dilerem tych linii, kiedy zwrotę pcham”. Musiałem aż popytać się paru znajomych dziennikarzy, czy tylko ja te wersy interpretuje jako przyznanie się do dilerki. No niestety wnioski mieliśmy podobne. Szczerze wierzę, że to tylko felerne nieporozumienie, bo inaczej zaraz wybuchnę śmiechem. Jeszcze jedno. ‘Toskania Outro” chyba już jawnie sprawdzenie ostatecznej linii tolerancji słuchacza. Tak okropnie sfałszowanego numery to jeszcze Filipie nie miałeś. Gościnnie Europę zobaczyli Bedoes, Oki, Szpaku. Co by tu więcej powiedzieć, niż to, że featuringi lepiej mi się słucha od samego gospodarza. Oprócz Szpaka. Ten jegomość to ustawił Młody Simba text generator i zarzucił generyczną do bólu zwrotką. Eh.

Na toście mielą awokado
Jest trochę twarde, bo te miękkie w sklepach mają rzadko
Ich kelner się wychował w dzielni, w której raczej słabo
Za te trzy dychy chyba by wyżywił całe stado

“Jarmark”. Tym razem koncept albumu oparty na trzech łańcuchach – kiosk, korek i korpo. Każdy z nich okraszony głosem Artura Rojki, ma za zadanie złożyć fabularnie materiał, co się niewątpliwie udało. Moje predylekcje są tutaj spełnione, same spójne flace wokół. Szkoda tylko, że poza samym założeniem, nie ma  tutaj zupełnie niczego ciekawego. “Jarmark”, który miał skupiać się lirycznie nad polską rzeczywistością, to goniące się w tańcu populizmy. Ludzie zażywają narkotyki, praca w korporacji jest ciężka, politycy przerzucają się tymi samymi oskarżeniami, a influencerzy to slogany reklamowe. W imieniu użytkowników portalu glamrap chciałbym podziękować Hemingwayowi za te prawdy objawione. Taco zdaje się wykorzystuje popkulturować rapu i nabytych tym samym nowych odbiorców, których może szokować poruszanie tejże tematyki w muzyce. Niestety dotychczas małoktóry artysta miał odwagę tak otwarcie skrytykować, chociażby instytucję Kościoła. Już nawet pomijając fakt, iż muzyka popularna rządzi się ogromnymi korporacjami, które by na to nie pozwoliły za nic. Dochodzi do tego, że Maria Peszek traktowana jest jako ewenement, a tutaj proszę – przychodzi Filip Szcześniak, którego przecież cenzura nie dotyczy. Dla nowych słuchaczy rapu (przyjmijmy umownie na potrzebę tego tekstu, iż są to wszystkie osobny mające kontakt z raperem po Somie), trafiają na album przeszyty każdym możliwym tabu. Tyle że na “nas” nie zrobi to żadnego wrażenia, bo hip-hop poruszał te kwestia od swoich zalążków i zdecydowanie zaszedł w tym dalej niż Filip. Jakoś tu płytko i nudno. Jedyne numery warte przesłuchania to “Nie mam czasu” oraz “1990s Utopia”. Reszta to reszta, dziękuję, nie trzeba. Gościnnie udzielili się Artur Rojek, CatchUp, Gruby Mielzky oraz Katarzyna Kowalczyk. Szczególnie Tomasz za swoją zwrotkę powinien zostać nagrodzony jakimś specjalnym popkillerem.

Kto ty jesteś? Polak mały
Piękny mój krajobraz ujebany jest w bilboardach cały
Zdarzy się, że widzę znajomego na wieżowcu czasem
Proszę, by przestali, lecz się śmieją, mówią: „Dobra stary, ty no, kurwa, weź”

Mam taką jedną myśl, która nurtowała mnie nieprzerwanie podczas pracy nad tym tekstem, a zdaje się idealnie skomponować z podsumowaniem “Europy” i “Jarmarku”. Albumy zdają się jakby… tworzone na szybko? Pomijając już ich treść, osadzoną (w czasie rzeczywistym) po lockdownie, to czysto lirycznie zupełnie nic się tutaj nie dzieje. Mnóstwo generycznych zapychaczy, poprzez które nawet te ciekawsze linijki giną pomiędzy wydziwionym hurrapatriotyzmem i powierzchowną kazuistyką. Szkoda. Miałem jeszcze w planach krytykę moralizatorskiego podejścia autora, po które się tak chętnie i dumnie pokusił. Odpuszczę sobie już ten akapit, jednakże przywołam moim zdaniem najbardziej krzywdzący w tym aspekcie fragment. Skoro krytykujemy marihuanę, traktując każdego blanta jako chemola (co swoją drogą wywołuje uśmiech na mej twarzy), nie promujmy w zamian opioidów. To się nazywa hipokryzja. Jeśli chodzi o producentów, bez zmian. Na obydwu krążkach udzielają się Borucci i Rumak. Jarmark odwiedzili dodatrkowo CatchUp, Lanek, Pejzaż. Natomiast przez Europę przelecieli 2latefor, Atut, D3W, Deemz, Keeko, Lanek, Sergiusz, jak i Zeppy Zep. Z tej listy na pochwałę zasługuje przede wszystkim Atutowy, którego to coraz częściej mam okazję słyszeć na płytach – i bardzo dobrze. Na sam koniec, krótka i mam nadzieję wymownie wulgarna parafraza od dziennikarza: dla niektórych pół Norbi pół Norwid, ale dla mnie raczej na pół odpierdol.

W ’07 ciągle sam w szkole, w torbie gram
Choć to nie był pewnie mądry plan
Teraz jestem dilerem tych linii, kiedy zwrotę pcham

Ocena płyty Taco Hemingway „Jarmark/Europa”: 4.3/10