RECENZJA: Borixon – „New Bad Life”

Borixon zwany w dawnych czasach Rekinem, gdy dwa lata temu postanowił powrócić z solowym albumem "Rap not dead" dał trochę świeżości scenie. Szczególnie bity zdecydowanie wyróżniały się na tle jego wcześniejszych produkcji, teksty również były bardziej życiowe niż w czasach baunsu i kręcenia dupą, co jednak nie znaczy, że nie obyło się bez licznej ilości wpadek, ale raczej nikt po Borixonie nie spodziewał się liryki na poziomie Eldoki.

Płyta "New Bad Life" miała być w założeniu kontynuacją obranej drogi, jeszcze bardziej nastawiona na nowoczesne, energetyczne brzmienia. Single w większości przypadków broniły się bitami od Matheo czy Auera, oraz gościnnymi zwrotkami kolegów z branży. Sam gospodarz brzmiał raz gorzej raz lepiej, ale bez błysku, progresu w porównaniu z "RnD".

W przypadku "New Bad Life" nie mamy podobnej sytuacji co u Dioxa, który na kawałki promocyjne wybrał prawie same najsłabsze momenty albumu. Tutaj Borixon idealnie zobrazował brzmienie płyty, raz lepszy numer, raz gorszy.

Jeśli jesteś fanem starego Rekina, a ostatni jego longplay sprawdziłeś pobieżnie, to nowa produkcja raczej do ciebie nie trafi. Jedynie utwór z Wojtasem "Mój stary dom" chyba z uwagi na oldschoolowego gościa, gdyby wyjąć refren ma lżejszy klimat, reszta pod względem bitów to czyste bangery. Liryka jak już wspomniałem typowa dla BRXa, bez większych przebłysków w stylu polskiego Paulo Coehlo raczej:

"Dziś jestem sam tu, nie ma tu ziomków, koksu, szmul
Jest tylko ja i ona i ten kawałek który męczy mnie w chuj"

"Welcome to my party house
dziś się najebie jak Mickey Mouse
Zaraz wydam swój cały hajs
zamknij morde suko i patrz"

Oczywiście sprowadzanie jakości zwrotek do części refrenu z "Party House", oraz wybranego z kontekstów wersu z "Kochasz Mnie" byłoby niesprawiedliwą oceną, jednak podobnie jak surowe flow jest zwykle dodatkiem do bitów Matheo, nawet jeśli sam producent zaciekle broni swojego współpracownika.

Mimo wszystko nie da się zaprzeczyć, że wersy z "Kochasz Mnie", "Sto tysięcy złotych" czy "Jedzie pociąg do Warszawy" zostają w głowie, szczególnie w tym pierwszy przypadku gospodarz osiąga maksimum umiejętności na longplayu. Przy okazji "Jedzie pociąg do Warszawy", Borys podobnie jak to miało miejsce na albumie Piha wbija małą szpileczkę w dawnego kumpla i jego nowy image. Oczywiście można to tłumaczyć jako całościowy podjazd w kierunku "słegerów", "kolorowych chłopców", ale byłoby to umywanie rączek i palenie jana.

Flow jakby uległo poprawie, Borixon poza pojedynczymi epizodami próby kombinowania z akcentowaniem płynie w dobrze znanym słuchaczom stylu. Gdy pojawia się gość w stylu Porchyego widać jest znaczną różnicę w umiejętnościach i sposobie jak można, a może i powinno się nawijać pod takie szybkie podkłady. Wątpliwe byłoby stwierdzenie, że gospodarz zaimponuje osobom, które przyzwyczajone są do nawijki młodych "kotów" z USA, czy nawet z Polski, gdzie nowi raperzy prześcigają w pokazaniu swoich umiejętności szerszemu gronu.

Bity jak łatwo dało się wysnuć z moich wcześniejszych wzmianek to najmocniejszy punkt "New Bad Life". Żaden z czwórki producentów nie zawodzi, szkoda jedynie, że tylko dwa podkłady są wyprodukowane przez Auera, raz przy współpracy z TmkBeatz ("Kochasz Mnie?)", a drugi z "PlnBeatz (S.O.S.). Na szczęście Matheo po raz kolejny nie zawiódł i w momentach potknięć Borixona jest dla niego kołem ratunkowym. Osobiście wciąż czekam na moment, gdy wyprodukuje płytę raperowi spoza Stoprocent (wyjmując Bonsona), gdzie może będzie mniej charyzmy, ale więcej umiejętności.

Goście podobnie jak to było na "Rap not dead", gdyby wyliczać średnią dostaliby ocenę pomiędzy 3 a 3+. Jak już wspomniałem Porchy mocno zaznaczył tutaj swoją obecność, świetnie nawinął, na plus również Lukasyno, który dobrze odnalazł się na nowoczesnym podkładzie, nawet jeśli w swojej zwrotce "dissuje" takie przyjmowanie zagranicznych trendów, to z polskich gości wypadł najlepiej.

Pezet, dawny wróg Borixona z czasów bitwy pomiędzy Gig Gibonem a Obrońcami nie zachwycił. Solidny poziom, PzU zwykle nie schodzi poniżej pewnej skali umiejętności, ale tym razem w jego szesnastce brak błysku.

Tomb i Popek w swoim stylu, jakby ich nie było wiele by to nie zmieniło, choć i tak lepiej od mizerności zaprezentowanej przez Wojtasa i Sobotę. Żabson, gdyby nie te przyśpiewki pod koniec to dałbym plusa, ale i tak wprowadził trochę kolorytu do numeru "Kapitan Kloss" (to miała być w zamyśle odpowiedź na "J23"?). Ma się rozumieć, że Olifka i Matheo w refrenie na propsie. Borixon i Olifka prawie jak Will Smith z synem.

Plusy:
– bardzo dobre bity
– świetna zwrotka Porchyego, solidna Lukasyno i Żabsona, refreny Matheo i Olifki
– gospodarz trochę lepiej brzmiący niż na poprzednim solo

Minusy:
– jak to zwykle bywało u Borixona i tym razem nie obyło się bez nazwijmy to lirycznych chochlików
– refren "Mój jest ten kawałek podłogi" kompletnie niepotrzebnie nagrywany od nowa, zdecydowanie lepiej by to brzmiało, gdyby podłożono za zgodą Mr Zoob starą wersje.
– poza nielicznymi wyjątkami nie usłyszymy tu nic więcej niż to co zaprezentował BRX na poprzednim solo

Numery warte sprawdzenia:
– Kochasz mnie
– Sto tysięcy złoty
– Lady Pank
– Jedzie pociąg do Warszawy
– Kapitan Kloss

"New Bad Life" mimo pewnych uchybień i wad jest płytą lepszą niż "Rap not Dead". Bardzo możliwe, że jest to spowodowane lepiej dobranymi bitami, nawet jeśli brak tu takiej petardy jaką na poprzednim albumie dostarczył David Gutjar w "Bajka o tym,ze czas nas zmienił" to w całościowym brzmieniu jest ona dość bangerowa. Gospodarz nie rapuje już jak kiedyś o hajsie, a jeśli już to raczej o jego braku, teksty są najbardziej autobiograficzne w całej karierze Borixona, ale trudno podpisać to pod emo-warianty w stylu Hucza, przynajmniej w poziomie podkładów muzycznych jest to dobra mainstreamowa produkcja. Droga obrana przez Borixon jest na ten moment najlepszą w którą mógł pójść. Ocena: 3,5/6.