Recenzja
RECENZJA: Ghostface Killah & Adrian Younge – „Twelve Reasons to Die”
Siła i powodzenie u kobiet Supermana, zdolności lecznicze Solomona Grundy’ego, inteligencja Dr. Dooma, celność Bullseye’a, szybkość Flasha, zmysły Spidermana no i oczywiście podróżnicze zacięcie Galactusa. To tyle o mnie, a jak u was?
U was zapewne na głośnikach jakaś Peja, a tymczasem za oceanem pojawił się kolejny, po „Undun” i „GKMC”, godny uwagi album konceptualny, nagrany przez człowieka, który eksperymentów bynajmniej się nie boi (każdy, kto pamięta autotune z „Ghostdini: Wizard of Poetry in Emerald City”, zwłaszcza szarże Rona Brownza, wie, co mam na myśli). Wszyscy się zgodzimy, że małe (nieożywione, NIEOŻYWIONE) rzeczy dają najwięcej radości.
Dla Ghostface’a chociażby źródłem radości był fakt, że rozpoznał go i podszedł zagadać Robert Downey Jr., czyli aktor grający Tony’ego Starka we wszystkich częściąch „Iron Mana”, my za to, choć oczywiście liczyć na taki zaszczyt nie możemy, mamy możliwość cieszyć się najnowszym dziełem 1/9 oryginalnego Wu-Tang Clan. A jest czym!
Nietypowo może zaczniemy od tego, co na płycie się nie udało, jako że to zaledwie kilka linijek, nie ma róży bez ognia jednak, jak mawiali mędrcy i nawet na „Twelve Reasons To Die” można znaleźć kilka minusów. Aż 3 razy gościnnie popisuje się Masta Killa, za każdym razem niestety jest to wydarzenie z serii „łorst”. Nie trafia z flow, nie trafia z tematem, nie trafia z wajbem i ogólnie to taki trochę Hawkeye, dzielnie dzierżący może i ten swój łuk, ale na tle Hulka czy Thora po prostu bezbarwny rzemieślnik. Podobnie bezpłciowo wypadł drugi z najmniej lubianych Wu-Tangowców, U-God, zaledwie poprawnie, niestety, wielki technik Inspectah Deck.
Bardzo brakuje też na płycie starego kamrata Ghostface’a, Raekwona, grzechem był brak zaproszenia Chefa na tak klimatyczną produkcję. Niepomyślane featuringi to chyba jedyne, co może powstrzymać mnie przed wystawieniem tej płycie oceny maksymalnej.
Wracając do tematu, to może i w Polsce kult komiksów nie jest tak wszechobecny jak w Stanach, ale na pewno są wśród was jakieś dobre mordy, które pamiętają piękne czasy TM-Semic jak również wstępniaki Marcina Rusteckiego. Ja, jako że byłem jednym z takich właśnie nerdów wypatrujących nowego Petera Parkera na wystawie kioskowej, dość swobodnie utożsamiam się z uwielbieniem, jakim panowie z Shaolin darzą przygody superbohaterów, w końcu do dziś mam na honorowym miejscu m.in. wizualizację zmagań Batmana z Lobo (tak, tego od Eldoki, sprawdźcie zresztą opis Lobo na polskiej wikipedii). Każde dziecko dziś wie, że Method Man to Johnny Blaze, Ghostface to Tony Stark + s, MF Grimm to Professor X, a żona DMX’a to Demogoblin.
Niemniej, dla przeciętnego Polaka 43-letni facet, na dodatek będący bezkompromisowym ulicznym raperem i pogromcą szczęki Ma$e’a, podniecający się komiksami to przesada, dlatego takie rzeczy panie tylko w USA. Tylko tam tworzy się bowiem historię o nieskazitelnych bohaterach i upiornych superłotrach, doprawionych nieodzowną domieszką patosu spod znaku czerwonych pasków i 51 gwiazdek. Każdy chętny mógł znaleźć sobie wzór do naśladowania, wzór człowieka, patrioty, ojca, matki, babci, dziadka, wujka, syna. Na szczęście „Twelve Reasons To Die” to lektura raczej dla tych, którzy faworyzowali mroczniejszą stronę komiksowej rzeczywistości. Ci, którzy płakali z radości, gdy Doomsday ukatrupił Clarka Kenta, w mig odnajdą się w krwawej i dusznej atmosferze tworzonej przez Younge’a i Ghosta. Czas więc przywdziać majtasy na spodnie, odkurzyć pelerynę z podstawówkowego balu przebierańców i wyskoczyć z budki telefonicznej z okrzykiem- Ghost zuchu, znowu to zrobiłeś!
Przyjęło się, że każdy dobry komiks posiada protagonistę i antagonistę, wstęp, środek, obowiązkowy pierwszy, przegrany przez tego dobrego pojedynek i ten końcowy, wygrany tylko dzięki wielkiej przemianie duchowej, podczas której ów przekonuje się o wartości wolności, rodziny, miłości i czego tam jeszcze byście sobie nie zażyczyli. Po drodze męczeńsko i bohatersko ginie też zazwyczaj jakiś pomagier, zwykle Murzyn, no ale sami wiecie, jakie były Stany lat 60-tych…
W każdym razie, na omawianej tu płycie podział jest zgoła inny, mamy bowiem swoistego antagonistę i antagonistów antagonisty. Ciężko bowiem mi nazwać superbohaterem gościa, który, jak deklaruje na „Beware of the Stare”, nie bardzo przejmuje się niewinnymi w sumie ofiarami:
„I want bodies, DeLucas, spread into the waters
I want mothers and sons, I wanna murder their daughters
Revenge, all I see is blood in my eyes”
To natychmiastowe porzucenie użelowanego loczka Supermana na rzecz częstującego ołowiem, rzeczowego argumentu Punishera dobrze nastraja człowieka przed odsłuchem kolejnych tracków, a że dalej jest gangstersko, mafijnie i często paranormalnie, to mamy już pewien pogląd na to, czemu cd osiąga tak dobre wyniki w recenzjach różnorakich fachowych portali. Co najpiękniejsze w tym wszystkim, sam Ghost pozostał sobą pomimo całego konceptu, bezbłędnie odgadniemy więc jego zamiary zarówno w „Rise Of The Black Suits”, mówiącym nam o trudnej drodze na szczyt rodziny Starkiano, jak i w „I Declare War”, w którym wypowiada wojnę, na marginesie realnie istniejącej, wrogiej rodzinie DeLucas, chcącej konkurować z nim w tym, co dobre chłopaczyny za jałmużnę robią w mrocznych zaułkach, i nie chodzi bynajmniej o Harlem Shake:
„I’m a boss, them DeLucas trying to front on my skin tone
I left the fam to start a fam of my own
A black Italiano, big pinky rings from Sicily
I move like the don of the fam, it’s officially
War time Starky, on some black avengers
Shadowboxing with killers that move like ninjas”
Każdy, kto pamięta stare dobre filmy gangsterskie, jak choćby, zostając przy kanonie, „Ojciec Chrzestny”, „Chłopcy Z Ferajny”, czy nawet niezapomnianego „Człowieka Z Blizną”, doskonale wie, że czarni, no dobra, poza „Stacks” Edwardsem, nie odgrywali w tych filmach specjalnie intrygujących ról, i to nie dlatego, że Francis Ford Coppola czy Martin Scorsese byli perfidnymi rasistami. Po prostu mafijne rodzinki nie tolerowały odmieńców i stąd mogłeś strzelać, że co drugi członek familii nazywa się Tommy albo Paulie. Sam fakt przełamania tego stereotypu przez Ghosta i postawienie pełnokrwistego afroamerykanina na czele takowej grupy trzymającej władzę może budzić podziw (sam nazywa siebie „czarnym ojcem chrzestnym” w „Blood On The Cobblestones”), tym bardziej, że głowa rodziny nie jest w żadnym razie jakąś pierdołą i wie, co należy wcisnąć, by z lufy wyleciał pocisk, co najlepiej możemy sobie zwizualizować po wysłuchaniu „Blood On The Cobblestones” właśnie. Mnie zwłaszcza rozbawiła linijka o porywaniu i pozbawianiu głów sędziów mogących namieszać kolegom Starkiano w ich biznesach. A Gowin się tyle nad tym sędziowskim problemem, nomen omen, głowił, że aż poleciał ze stołka.
Jak jesteśmy przy temacie głów, to, jak wiemy, Magika, zanim wszelaki jego ból ustał, bolało, że się w nich pierdoli, mnie zaś boli, że w głowie tak łatwo bałagan robią nam kobiety. Na wspomnienie głupich rzeczy wyczynianych dla nich na pewno niejednemu z was jest zwyczajnie wstyd, zwłaszcza teraz, gdy odeszła z bogatszym, mądrzejszym, albo chociaż częściej używającym dezodorantu.
Można by pomyśleć, że tak cwana istota jak szef familii Starkiano będzie odporny na takowe zabiegi, że w porę rozpozna Harley Quinn w swej niby to wybrance serca, zwłaszcza, że lachon ów wywodzi się z rodziny… DeLucasów. Nawet ja bym się domyślił, że coś jest nie tak, Ghost jednak pozostał odporny na wszelakie argumenty, jakie padły w „The Center Of Attraction”. Smaczku całej sytuacji dodaje fakt, że jako głos rozsądku wystąpił tu gościnnie Cappadonna, którego raczej z przekroju twórczości określiłbym jako jednego z mniej zdolnych umysłowo członków szerokiego obozu Wu-Tang (zaraz po Shyheimie, durniu idącym niedługo do pierdla, u którego oczywiście „podłożyli”, oczywiście „ONI”, broń i dragi).
No, ale jak to zwykle w takich historiach bywa, sprawa nie potoczyła się dla naszego dobrego antagonisty pomyślnie, kobieta go wystawiła, osiłki DeLucasów go dopadły i wykończyły w dość okrutny, acz całkiem wymyślny i typowy dla komiksów utopijny sposób. Został otóż on, jak się dowiadujemy na „An Unexpected Call (The Setup)”, stopiony, a jego resztki umieszczone w 12 opakowaniach na winyle, po jednym na każdego członka wrażej rodziny. Dopiero tutaj kończy się realizm, a zaczyna fantastyka. Każde odtworzenie nasączonego truchłem Tony’ego winyla odtwarza bowiem także cząstkę jego samego, po to tylko, by na końcu utworzyć całkowicie nowe, wszechmocne indywiduum o ksywce Ghostface Killah. O dziwo jednak nowonarodzony byt nie założył kościoła i nie zachęcał wiernych do wyżynania pogan w imię miłosierdzia, tylko sam zaczął rezać. Pod nóż oczywiście poszli DeLucasi, zaczęły się zniknięcia, egzekucje, kolumbijskie krawaty i ciała porzucane w bagażnikach.
Na usprawiedliwienie wytępionych DeLucasów muszę dodać, że Ghost z racji swej boskości miał włączony God Mode i kule się go nie imały, więc w jakiś sposób ich rozumiem. Zemsta trwa potem w najlepsze przez „Revenge Is Sweet” i „Murder Spree”, na którym to dowiadujemy się, jakich metod Gheezus używa:
„Guillotine, nigga, one chop to the throat
Suffocation, saran wrapping your face
Buried alive, throw a few nails in the case
Manslaughter, eight degrees of separation
Leave your body chopped up in a piece, that’s mutilation”
Nie wiem, czy zajęło mu to 7 dni, i nie wiem, czy po każdym uczynku widział, że był on dobry, ale każdego nachodzi rozkmina, nawet typa, który także po śmierci zabija ludzi w ramach hobby. Ostatni kawałek na płycie będzie tego najlepszym przykładem, żałuję jednak, że nie zostało uściślone, co dzieciątko Ghost zrobi z tamtą zdradziecką suką. Oczywistą oczywistością jest też to, że track ten to pewnego rodzaju cliffhanger sugerujący nam, że może w jakiś sposób ta historia będzie kontynuowana, nawet jeśli nie na pełnoprawnej kontynuacji, to chociaż na jakimś pojedynczym songu.
Jak już prześledziliśmy losy głównego bohatera od początku do końca, to na spokojnie parę rzeczy może w ramach podsumowania powiedzieć.
Po pierwsze, Ghostface idealnie wczuł się w rolę zarówno ulicznego zbója, jak i nieśmiertelnego mściciela. Dowodzi to jego wszechstronności, o której mi nie musiał przypominać, w końcu który raper pojawia się na „Cruel Summer” i „Czarface”?
.
Po drugie zrobił to w swoim stylu, nie stracił przy tym ani trochę swojej charakterności, nie świrował Luisa Suareza i nie aktorzył, słychać tu dokładnie tego samego rapera, który był na „Apollo Kids”, można przytoczyć dokładnie te same zalety, które miałem już okazję na glamrapie w ramach recenzji „Wu-Block” wymieniać. To będzie pewnie jeden z największych plusów „Twelve Reasons To Die”- realizuje zupełnie nowy etap w życiu Ghosta respektując wszystko to, co do tej pory osiągnął.
Po trzecie, sama historia być może, zwłaszcza dla fanów komiksów, jakoś specjalnie wciągająca nie będzie, ale jest opowiedziana żywiołowo i z pazurem, z detalami i emocjami. W ten sposób nawet ze scenariusza „Titanica” można by zrobić coś ciekawego.
A, niech nie zwiedzie was jak zawsze barwne podsumowanie projektu przez samego Ghosta:
The album was a quick album—you know? They called me to do something and I did it. I’m like a hitman when it comes to music. So it’s like, you give it to me and tell me how you want the track murdered, I come, I murder it. Tell me what gun to use and it’s a wrap. It’s my project, but the project was more presented to me of how they wanted me to do shit. I don’t really know who the fuck was on it and shit like that until they told me.
bowiem wszystko ze strony Ghosta zostało tutaj zaprezentowane z wielkim profesonalizmem.
Na wstępie powiedziałem, że to kolejna konceptualna płyta. Fakt, jest to także druga obecna na świeczniku płyta z serii „jeden mc, jeden producent”. By niepotrzebnie nie denerwować Pelsona, Strażnika Hip Hopowego Ognia Esencjonalności Wiecznie Płonącego na Czomo Lhari, nie będę mówił o poprzedniej takiej, zajmę się tylko tą aktualną.
Wydaje mi się, że Adrian Younge nie miałby problemów z aprobatą nie tylko żyjących jeszcze w latach 90-tych polskich raperów. Chłopak jest profesjonalnym muzykiem, fanem lat 60-tych i miłośnikiem muzyki kinowej. Dodać do tego surowe zapewne spojrzenie The Abbota, RZA, robiącego tutaj (niestety tylko) za producenta wykonawczego, oraz fakt, że Younge jest wielkim fanem Wu-Tang Clan, to wszystko zwiastowało warstwę muzyczną nie tylko klasycznie zrobioną, ale także co najmniej dobrą. Od razu musicie sobie odnotować- nie ma tu cloudu, nie ma trapu, nie ma bajecznie euro-dance’owych partii klawiszowych, nie ma nawet bangerów, no po prostu nie ma do czego potańcować.
„Twelve Reasons To Die” to połączenie ulubionej przez Younge’a soulowej delikatności z brudem i potęgą brzmienia znanego z „Enter The Wu”. Producent sam zresztą przyznał się, że lubił sobie w przeszłości dorabiać do swojej muzyki etykietkę „z tego na pewno samplowałby RZA”. „Ennio Morricone meets David Axelrod”, tak w wywiadzie określił swoje ambicje względem brzmienia płyty mister Younge. Jak dla mnie, to wyszło to naprawdę zacnie.
Baaardzo wu-tangowe „I Declare War”, duszne, mroczne „Murder Spree” i „Revenge Is Sweet”, zawsze mile słyszane dęciaki w „Blood On The Cobblestones” i „Rise Of The Ghostface Killah” to nic innego, jak hołd producenta dla kultowych już dokonań ekipy ze Staten Island, zwłaszcza tych z lat 90-tych. Jak dodamy do tego częste ucieczki w stronę, za przeproszeniem, nułaru (jak w „Rise Of The Black Suits”), parokrotne zręczne użycie uduchowionego kobiecego wokalu, to faktycznie człowiek może sobie jednak uświadomić, że za produkcję wziął się człowiek fachowy, świadomy tego, że szata muzyczna ma być jednocześnie przyjemna jak i niepokojąca. Jeśli wierzyć Adrianowi na słowo, to stworzył te pokłady w 2 tygodnie, myślę, że to akurat dokładnie tyle, ile potrzeba, by stworzyć coś może i niespecjalnie wizjonerskiego i świeżego, ale diabelnie satysfakcjonującego.
Jako duet Ghost i Younge prezentują się jak dwaj starzy, dobrzy znajomi, co jest tym bardziej ironiczne, skoro nie spotkali się w trakcie tworzenia tej płyty ani razu w studiu.
„Twelve Reasons to Die” jest giętkie i uniwersalne jak Mr. Fantastic, subtelne jak Invisible Woman, surowo ociosane i hardkorowe jak Thing i jednocześnie ogniste i żywiołowe jak Human Torch.
W zalewie cukierkowatych, metroseksualnych chłoptasiów w rurkach Ghostface jawi się jako zbawienie nie tylko dla marudnych truskulowców, ale także wszystkich tych, którzy stęsknili się trochę za brzmieniem Wu-Tang Clan.
Adrian Younge powiedział, że chciałby, by fani takiego np. Portishead jarali się płytą na równi z fanami hardkorowego rapu, ja jestem przekonany, że trafi ona pod strzechy także innych środowisk. Tak potężny MC jak Ghostface tkający mafijną historię na konceptualnej płycie produkowanej przez wiernego ucznia Clanowej szkoły robienia bitów, bacznie kontrolowanego przez Masterminda owej szkoły- mieszanka skazana na sukces. 4,5/5.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Recenzja
Biografia Sentino „Tatuażyk” – przedpremierowa recenzja
„Wszyscy bliscy albo umierali, albo odchodzili bez słowa”.
Przeczytałem autobiograficzną książkę Sentino… i dzisiaj Wam o niej opowiem.
Ustalmy to jednak na samym początku. Ja nie wierzyłem, że to wydanie kiedykolwiek ujrzy światło dzienne. Brałem ten projekt pod uwagę równie poważnie co szlugi Alvarezy, napój Midas, wódkę Tatuażyk, high-endową markę Sicarios Culture z dresami po 200 euro i całą rzeszę innych pomysłów na komercjalizację postaci Sentino. Jaka była więc szansa na powodzenie tego projektu? A jednak fizyczny egzemplarz biografii Sentence trafił w końcu do mojej ręki. Prosto z drukarni, prosto z rąk Truemana na Złotej 44, prosto do czytelników portalu GlamRap, aby jako pierwsi dowiedzieli się co skrywa w sobie “Tatuażyk”.
Technicznie jest to wywiad rzeka. Sentino naprowadzany pytaniami swojego rozmówcy opowiada o tym, co, gdzie, kiedy, z kim zrobił. Przez większość książki idą oni całkiem chronologicznie, aby pod koniec już stricte wyrywkowo rozwijać najbardziej intrygujące kwestie. Sebastian zaczyna swój wywód od bardzo szczegółowego omówienia swojego dzieciństwa i aspektów, które ukształtowały go jako człowieka. To właśnie tutaj pierwszy raz publicznie opowiada on więcej o swojej rodzinie i wychowaniu. Uważni słuchacze Alvareza od razu wyłapią fragmenty pasujące treścią do konkretnych zwrotek w twórczości rapera. Pojawiają się też tematy nigdzie wcześniej nie poruszane. Dowiecie się z tej lektury między innymi szczegółów pierwszego stosunku seksualnego Sentino oraz rozstania jego rodziców.
Po omówieniu młodzieńczych lat zaczyna się kwestia buntu, która towarzyszy nam do samego końca lektury. Sebastian zdaje się postacią niezmiennie idącą na przekór otaczającym go standardom. Dotknięty specyficznymi sytuacjami za młodu, emigrując z kraju do kraju, nauczył się żyć w niezmiernie specyficzny sposób. I ten lifestyle towarzyszy mu od 16 roku życia, aż po dziś dzień. Tylko że on go nie wybrał a mimowolnie zaczął w nim funkcjonować. Chociaż ewidentnie Sentence przechodzi przez różne etapy życia, które ta książka umiejętnie dzieli kolejnymi rozdziałami, to wciąż pozostaje on tą samą osobą. Zresztą tyczy się to również jego wyglądu. I tutaj pojawia się bardzo ważna kwestia. Bo ogromną zaletą “Tatuażyka” są zawarte w nim materiały z prywatnych zbiorów rodziny Sentino. Fotografie, rysunki, skany rękopisów, które to razem z kodami QR (stanowiącymi odnośniki do konkretnych utworów muzycznych) stały się fenomenalnym uzupełnieniem książki. To w pewien sposób nadało biografii charakteru i bardziej urzeczywistnionego zarysu.
Mam też parę dotkliwych uwag co do “Tatuażyka”. Po omówieniu dzieciństwa zaczyna się istny fabularny rollercoaster. Niektóre lata życia naszego bohatera zawarte są w paru zdaniach. Sentence nie raz stawia w losowym momencie zdecydowaną kropkę, odmawiając kontynuowania danego tematu. Rzecz jasna wynika to z dotkliwości wspomnień do jakich musi on na potrzebę wywiadu wracać. Nie dziwi więc wzmianka o butelce alkoholu towarzyszącej Sentino w trakcie rozmowy. Jednak te urywane kwestie szkodzą książce jako biografii. Ostatecznie “Tatuażyk” to 220 stron tekstu, napisanego bardzo dużą czcionką, wraz z wielkimi odstępami między akapitami. Lektura na jeden wieczór. A szkoda, bo potencjał był tu zdecydowanie na dłuższe dzieło. Brakuje mi też uwzględnienia wielu postaci. Rozmówca dopytuje się co prawda o różne nazwiska ze świata showbiznesu, jak Malik, Mata, Diho, Kaz Bałagane, TPS i Paluch, jednak to stanowczo za mało. Wiele osób jak chociażby Raff Smirnoff zostało niestety pominiętych. A no i jeszcze jedna rzecz, wielokrotnie pojawia się błąd zapisu liczbowego. Zamiast 40 tysięcy mamy “40 000 tysięcy”. To powinna akurat korekta wyłapać.
Wbrew pozorom nie jest to wesoła lektura pełna pięknych opowieści na temat kradzieży małp z Gibraltaru i rzucaniu talerzami w restauracjach z latynoskimi kobietami u boku. Dużo w niej bólu i walki o lepsze dzisiaj, bo „jutro” zdaje się dla Sebastiana mniej ciekawe niż obecna chwila. Sentino z pewnością prezentuje się w „Tatuażyku” jako jedna z najciekawszych person w polskim przemyśle muzycznym jednak nie zawsze w ten sposób, w jaki sam by sobie życzył. Zawód poczują także czytelnicy ciekawi historii Sentence z “ulicy”, nad czym w posłowiu ubolewa sam autor książki. Nadal nie wiemy co wiązało tego polsko-niemieckiego rapera z Hellsami. Zawarta prywata raczej usatysfakcjonuje fanów, chcących, chociaż troszkę lepiej poznać swojego idola. Słowem podsumowania tego tekstu niech będzie poniższy cytat z posłowia, z którym to Was zostawię.
”W jego otoczeniu od zawsze był brak jakiejkolwiek osoby, której mógłby zaufać. W koło tylko k*rwy i gangsterzy. Wszyscy bliscy albo umierali, albo odchodzili bez słowa”.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Recenzja
Sapi Tha King „Wado Loco”: Odklejenia korposzczura – recenzja
Próg wejścia do rap-gry to nieśmieszny żart.
Każda recenzja wymaga ode mnie przynajmniej kilkukrotnego przesłuchania ocenianego materiału. Nieraz kilkunastokrotnego. W międzyczasie sporządzam notatki i spisuję luźne myśli. Naturalnie rzecz biorąc, pierwszy odsłuch daje mi ich najwięcej. Chociaż najbardziej wnikliwe obserwacje przychodzą dopiero z kolejnymi godzinami. No i tak sobie spoglądam na moje notatki po czterech pierwszych numerach „Wado Loco”: Seplenienie, gubienie rytmu, udawanie, że potrafi śpiewać + problemy z tempem i tonacją. Wiem już, że to będzie uciążliwa recenzja. Przed wami debiutant. Sapi Tha King.
“Jebać stare baby, jebać stare baby, jebać stare baby.
U u a a po co dzwoniłaś na psy, kurwa?”
Może Sapi ma problemy z prawie każdym aspektem muzycznym, ale za to porywa głęboką liryką. Nie no, żartuję. Jest taki numer jak „Zamknij ryj”, w którym Sapi zapewnia, że żadne komentarze go nie bolą. Totalnie nie obchodzą. Żadne. Dlatego pełen emocji nagrywa numer, gdzie obraża osoby, którym nie podoba się jego muzyka. Rzuca przy tym pełną gamą obelg i wyzwisk. Skoro tak bardzo ma to w poważaniu to, z jakiego powodu tak sfrustrowany o tym nagrywa? Pytanie retoryczne, wszyscy znamy odpowiedź. Jednak najbardziej mnie zaintrygowały wspomnienia z pracy w korporacji IT. Na przykład w kawałku „Baba z HR” nasz bohater recenzji żali się, że chcieli go zwolnić za przychodzenie pijanym do pracy. Poważnie. Dziwi się on też temu, że na spotkaniach integracyjnych ludzie pozwalają sobie na zabawę, a w zakładzie pracy to już niezbyt. Innym razem pojawia się temat wyzysku i pracy na czarno. To akurat są tematy z kategorii poważnych. Jednak budowanie wokół siebie otoczki korposzczura z ilością odklejeń na poziomie Malika Montany, zupełnie rujnuje sens podejmowania takiej problematyki.
“I k*rwa teraz siedzisz taki sfrustrowany, że my mamy takie durne wersy.
K*rwa nie masz roboty, siedzisz u matki.
Jedyne co jej dorzucasz to k*rwa pranie do pralki.
Ty j*bana parówo, śmieciu. Jesteś nikim”
Techniką Sapi też nie grzeszy. Wiele rymów jest do przewidzenia, jeszcze zanim padną z ust rapera. Zupełna amatorszczyzna. A są jakieś plusy albumu „Wado Loco”? Znajdą się. Utwór „Królowa manipulacji” porusza arcy ważny temat współczesnych relacji w geocentrycznym świecie. Wiecie – mężczyzna zły, kobieta dobra. Nigdy na odwrót. Jakbyście czytali Onet i w jakimś kosmicznym otępieniu stwierdzili, że jego pseudoredaktorzy mogą mówić z sensem. To właśnie o takiej nowoczesnej patologii traktuje ten numer. Z kilometra też czuć od Sapiego mocne przywiązanie do miejsca wychowania. Wplątywanie swojego pochodzenia między wersami, zawsze jest mile widziane w rapie. Nie można też raperowi odmówić charyzmy, która to konsekwentnie buduje autentyczność wokół jego persony. O i jeszcze dwa słowa. Kubi Producent. Bo to on podjął się wyprodukowania wszystkich bitów na ten album. Świetna robota. Gościnne zwrotki położyli natomiast Fukaj i Kizo. No i tutaj chciałbym zwrócić uwagę na tego pierwszego pana. Chłopak, który jest moim zdaniem autorem najgorszego albumu wydanego nakładem SBM Label, nagrał zaskakująco porządną zwrotkę. Prawdopodobnie najlepszą w swojej dotychczasowej karierze. Jeszcze może coś z niego być. Kibicuję.
„Robiłem strony internetowe, configi portów i także grafiki
I cały czas darłeś mordę, straszyłeś brakiem pensji, zamiast zachęcić
Myślałeś, że mając monopol w tym mieście, możesz swoich podwładnych tępić
Chuj ci do mordy, ty stary chamie, jeśli teraz dziwko to słyszysz”
Poziom polskiego rapu leży. Rok 2023 jest wyjątkowo felerny pod tym kątem. Popularność takich person jak Sapi Tha King jest jedynie tego smutnym potwierdzeniem. Gdzie jest biuro ochrony rapu, kiedy jest naprawdę potrzebne? Próg wejścia do rap-gry to nieśmieszny żart. Szczerze, to z coraz większym zaniepokojeniem obserwuję takie ekscesy. Mam spore obawy przed tym, aby takie albumy miały być codziennością na scenie. To nie jest żaden performens wychodzący przed szereg. To wymizerowany produkt. Jednak nie skreślałbym jeszcze Sapiego. Tha King pomimo tego, że aktualnie kuleje w tworzeniu muzyki — przynajmniej próbuje iść własną drogą. W przyszłości mu to zapewne zaowocuje. Ale patrząc na “Wado Loco”… to zdecydowanie w tej dalszej przyszłości.
“Byłaś największą brudaską, jaką poznałem
Stawałem na końcu chuja, a w zamian chuja dostałem
Tyle razy myślałem, że sam odwiedzę Ostrawę
I pojadę na kurwy, jeszcze przed karnawałem”
Ps: A myślałem, że po „Kici Meow” Reto i Leosi już nic gorszego nie usłyszę.
Ocena płyty Sapi Tha King „Wado Loco”:
Tracklista
- Nawet jeśli nie wyjdzie mi z rapem
- Jestem młody
- To wszystko dała mi branża IT
- 10K20K
- 200km/h (Unreleased)
- Baba z HR (Unreleased)
- Terabajt
- Mimo że dzwonisz
- Zamknij ryj (Unreleased)
- Chcę mi się pić (Unreleased)
- Królowa Manipulacji
- Pytasz mnie czy zaufam? (Unreleased)
- Służbistka
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Recenzja
Chivas „młody say10”: tylko hity – recenzja
W zaledwie rok raper zrobił progress jaki większości artystów zająłby pięć lat i z trzy wydane albumy.
Znacie to uczucie, kiedy polski rap was pozytywnie zaskakuje? Ja też niezbyt. Natomiast każdy taki eksces warty jest naszej uwagi. Z tego właśnie powodu spotykamy się dzisiaj w ramach recenzji albumu Chivasa. Fakt, rzadko kiedy tak z góry narzucam moje odczucia przy pisaniu opinii o danym krążku. “Młody say10” jednak jest dla mnie zupełnym przełomem w postrzeganiu postaci jego autora. Stąd recenzja być może nacechowana będzie moją sympatią już od początku, taki wyjątek.
Wyjdę sobie na dwór, bo mieszkam sam
Spotkam kogoś, kto mnie słucha i kojarzy twarz
Jest podobna do Jezusa, to trochę pojebane
Bo nie jestem jego fanem, ale fajnie, gdyby był
Chivasowi nigdy nie można było odmówić zdolności stricte wokalnych. Niestety obrany przez niego styl, zdawał się nie do końca przemyślany czy opanowany przez samego artystę. Tak jak doskonale rozumiałem fenomen podopiecznego Szpaka przy okazji debiutu, daleko mi było do propsowania “nauczyłem się przeklinać”. Co się zmieniło? W zaledwie rok raper zrobił progress jaki większości artystów zająłby z trzy longplaye. “Młody say10” pozbawiony jest chaosu, pomimo dużej dynamiki. Muzyk bezbłędnie lawiruje klimatami popu, rocka, punka i rapu, nie dając nawet na sekundę odlecieć myślami odbiorcy. Materiał płynie, jakby był zaledwie jednym utworem. Dawno nie spotkałem się z taką spójnością.
I się zastanawiam cały czas, czy jej kupić gaz?
Czy ona mnie kocha, czy chce się tylko pieprzyć?
I tak cały czas, czy jej kupić gaz?
“Młody say10” zawiera jedenaście pozycji na trackliście, a co za tym idzie album trwa jedynie 26 minut. Bez gościnnych wokali. Jednak wbrew pozorom, płyta nie pozostawia po sobie odczucia niedosytu. Dlaczego? Materiał skrojony został na miarę z każdej strony. Z pewnością pomocnym w tym aspekcie był fakt, że za wyprodukowanie wszystkich bitów odpowiedzialny jest sam Chivas. Dalej. Podopieczny Szpaka rapuje o emocjach jakie spotyka przy dobitnie życiowych sytuacjach. Bez wyniosłości. Bez bawienia się w wieszcza. Przebijają się przede wszystkim negatywne myśli, nie raz wypowiedziane w sposób bardzo prosty. Nie doszukiwałbym się jednak legendarnie złożonych zwrotek. Co więcej, ten album wcale taki nie musi taki być, aby pozostać wybitnym dziełem. Poprzez odpowiednią zmianę tempa i akcentu, utwory pozostają prawidłowo skonstruowane bez zmuszania się do pisania wersów pod stałą liczbę sylab.
Moja pierwsza dziewczyna udawała, że ma raka
Dawno temu, no i wcale nie umarła
To nie jest gatunek rapu jaki będę sobie słuchał w wolnym czasie. Jednak docenić muszę jakim ewenementem na naszej scenie jest “młody10”. To świerzość jakiej nie podrobisz. Styl wykreowany przez Chivasa jest unikalny w polskich realiach i pozostawia po sobie wrażenie jeszcze sporego potencjału do wydobycia. Przyjemnie mi jest jeszcze czasem się zaskoczyć słuchając polskiego rapu.
Przez siedem lat adorowałem głupią szmulę
Nie chodzi o D–, ani K–, ani Zuzię, ta pierwsza to zrozumie
A w sumie szczerze niezbyt chciałem gadać o tej drugiej
(Czemu? Czemu?) To ta od raka
Ocena płyty Chivas „młody say10”: 9.3/10
Tracklista
- anyżowe żelki
- narcyz
- koleżanko mojej byłej
- drzewko
- to ostatni raz gdy jadę nad bałtyk
- miałem kolegę bartka
- kupić jej gaz czy torebkę?
- jesteś najlepszy/najlepsza
- mam chyba za drogie auto
- prevka na płytę może (młody say10)
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Recenzja
DeNekstBest „Młyn”: Czarny koń – recenzja
W pełni wykorzystany potencjał przyjętego formatu krążka.
Denekstbest odżyło. Poczynając od kontynuacji mixtapeu z 2016 roku, przez fenomenalny debiut Szymona_C i opus magnum w twórczości Sebastiana Fabijańskiego. Ku mojemu zaskoczeniu, chwilę po tych premierach pojawia się już kolejny projekt pod szyldem DNB. “Młyn” to album nagrany w całości podczas pięciodniowej sesji zrealizowanej na wspólnym wyjeździe artystów związanych z wytwórnią. Koncept równie banalny, co wszystkim dobrze w ostatnich latach znany. Zobaczmy co z tego się narodziło.
Kiedyś się jak zombie kręciliśmy po blokach wkoło
Kilka lat minęło, coś tam się udało paru ziomom
Chłop mnie podał na psach, po pół roku odwołał zeznania
Płakała mama, kiedy pocztą przychodziły wezwania
Domeną takich projektów jest spektakularny luz i porywające linie melodyczne. Odcięci od codziennych bodźców, a tym samym niewychodzący z melanżu artyści płodzą najefektywniejsze bengery. Gorzej już niestety z samą liryką przez nich prezentowaną. Stąd nie jestem zbytnim entuzjastą takiego formatu. Przy czym ekipa DeNekstBest okazuje się wyjątkiem potwierdzającym powyższą regułę. “Młyn” porywa nie tylko świetnymi top line’nami, a również nadzwyczajną błyskotliwością muzyków. Podopieczni VNMa wraz z nim samym, zadbali o to, aby każdy pojedynczy numer posiadał określony zamysł. Coś więcej niż “impreza i używki” oraz “używki i impreza”. To właśnie ta pomysłowość stanowi największą zaletę “Młynu” jednocześnie wyróżniając go na tle konkurencji.
Zostanie wilczy bilet nam
Nie chce został nawet chwilę sam
Za to na chodniku wylewam
Nie wierzę w 21 gram
Udział w zamieszaniu wzięli: VNM, Fontam, Szymon_C, Gverilla, K-Leah, Toster, Veri, Emil Blef, Niko oraz Tomson. Bity wyprodukowali dla nich DrySkull, PMBTZ, Janga oraz SurfAir’a. Pojawiły się również scratche od Dj’a Chederac’a. W tym zespole przygotowali nam łączenie dwanaście utworów, oddając w nasze ręce ponad czterdzieści minut muzyki. Dominuje pozytywny vibe i letni klimat, chociaż pojawiają się bardziej sentymentalne fragmenty. Daleko im jednak do HuczuHucza, ewidentnie artystom z DNB udzielił się letni klimat. A co do naszych bohaterów, widać po nich liczne próby wygimnastykowania wokalu. Raz wychodzące lepiej, raz gorzej. Z pewnością jednak nie pozwalają takimi działaniami na nudę w trakcie odsłuchu. To też dla nich idealne miejsce na takie ekscesy, gdzie nie zostaną tak surowo ocenieni, jak na typowych studyjnych longplayach.
Po co pierdolić, jeśli chuja się znasz
Boli mnie fakt poziom rozprawy
to superexpress czy fakt jak w tabloidzie
Chętnie wyczyściłbym ci pamięć tak jak w androidzie
Od czasu “Molzy” to najlepszy wyjazdowy materiał jaki słyszałem. Masa luzu i przyjemnych linii melodycznych spotkała się tutaj z myślącymi głowami, które potrafiły przełożyć swoją narrację w spójną całość. Artyści wykorzystali do cna potencjał przyjętego formatu, dodając do niego swoje autorskie aspekty. Przyznam, jestem miło zaskoczony. To przecież może być rok DeNekstBestu. Czyżby czarny koń 2022 roku?
Miałem ją robić od przodu
ale miała na tył napęd
cały czas gonimy za tym trapem
Ocena płyty DeNekstBest „Młyn”
Tracklista
- Krzywe miny prod. Janga, Szymon_C (1 SINGIEL)
- Nie robimy kroku w tył prod. PMBTZ (4 SINGIEL)
- Wrak prod. Dryskull, Tomson, Gverilla (5 SINGIEL)
- Andromeda prod. Janga (3 SINGIEL)
- Mam dość prod. Dryskull (2 SINGIEL)
- Cool story bro prod. SurfAir
- Trap Skoda prod. PMBTZ (6 SINGIEL)
- Odmienne prod. Dryskull
- Żyć jak chce prod. Dryskull
- Mamo nie krzycz plz prod. Dryskull
- Las prod. Niko
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Recenzja
L1.PA „Nie, dziękuję”: świeżość na tle obskurnie cuchnącej sceny – recenzja
Nie trzeba być Sentino, aby dostać 10/10 za teksty.
Słucham wszystkiego. Dosłownie każdej polskojęzycznej płyty z gatunku rap. Brzmi jak sroga kara, a w rzeczywistości jest jeszcze gorzej. Mamy dopiero marzec, a ja już się nacierpiałem w objęciach generycznego trapu i nietrafiających w bit pseudo uliczników. Po co to w takim razie robię? Przede wszystkim, chcę być na bieżąco z całą sceną, aby nie ominęła mnie żadna perełka. Także dzisiaj mam dla was jedną z nich. Przed wami L1.PA. Nie, nie ten Lipa z Biura Ochrony Ksera, który jako jedyny utrzymuje w nim poziom. Po prostu L1.PA.
Jadę przed siebie, nawet kiedy czerwone na semaforach
A tak szczerze no to poznasz mnie po tych metaforach
Się nie wywiniesz z tego nawet jak masz ojca senatora
Odetnę raz na zawsze spekulacje za pomocą sekatora
Sebastian Fabijański w zeszłym roku zdefiniował rap, jako rymowaną anatomię prawdy. Niby rzecz oczywista, że słowa w hip-hopie powinny sięrymować, a nadal pół mainstreamu tego nie ogarnęła. A to przecież główny wyznacznik jakości w tym gatunku. L1.PA przy tekstach posiedział i dał nam materiał wypełniony, jednym z trudniejszych sposobów na składania wersów. Co więcej, umiejętnie ciągnie na jednym układzie brzmieniowym całą zwrotkę. No i żeby za łatwo nie było, to żadnej sylaby nie upuści po drodze. Tak proszę państwa, wygląda dobrze napisany tekst rapowy. Wszystko w akompaniamencie całkiem nieprzeładowanych bitów i wolnych BMPów, dodatkowo wyostrzając każdy z wyrazów. Przez dziesięć numerów, dających nam prawie pół godziny czystej muzyki.
Za dwa lata to będę miał trzydziestkę
A nigdy nie szedłem bardziej niż teraz konsekwentnie
Polecam zacząć zmieniać przestarzałą percepcję
Tu żeby coś osiągnąć musisz mieć jebaną obsesję
Tematyka? L1.PA rozwodzi się nad nieoczywistymi aspektami życia. Raczej z perspektywy osoby dorosłej i tu nie mylić z pojęciem persony pełnoletniej. Pojawiają się kwestie obycia w systemie społecznym, podejścia do rzeczywistości oraz bezsensownych nawyków. Bez small talku, raper poddaje ostrej krytyce co mu się akurat narzuci. Największe wrażenie wyparł na mnie utwór „Pocztówka”, gdzie L1.PA z nostalgicznym podkładem spowiada się z patologii młodości. Wydźwięk kłócący się z treścią utworzył absurdalnie przyjemny w odsłuchu oksymoron. Dalej. Bity na „Nie, dziękuję” wyprodukowali: Highself, Eeryskies, Marow, Beatowski, Uzeeebeats, Falak, Balance Cooper, JCHL, oraz Phil Tyler z Chubeats. Na jednym numerze ukazały się gościnne wersy, nawinięte przez Loko, Cart I Zbycha. Nic nadto wartego uwagi.
Niedługo potem paliliśmy jointy w gimnazjum
Niedługo potem handlowałem tym dla hajsu
Nie minął moment miałem wpisy już do aktów
Młody Al Capone dostał kuratora nadzór
“Nie, dziękuję” okazało się dla mnie swoistym powiewem świeżości, na tle obskurnie cuchnącej sceny. Spory paradoks, bo samo brzmienie albumu jest do bólu klasyczne. To, że takie osoby nie są doceniane w naszym kraju, jest świetnym wyznacznikiem wartości tych wszystkich cyferek kupowanych przez wasze ulubione wytwórnie. Abstrahując, jak widać, nie trzeba być Sentino, aby dostać 10 za teksty na Glamrapie.
Stara szkoła, nowa szkoła, odwieczny dysonans
Gram tak aby zgadzał się wewnętrzny rezonans
Skręca wewnątrz, jak na majku widzę te pizdy
Bo przez nich bycie raperem to zwrot pejoratywny
Ocena płyty FracTalle „Alert”: L1.PA „Nie, dziękuję”:
Tracklista
- Rick i Morty (prod.Highself)
- Głód tworzenia (prod. Eeryskies)
- Atrapa (prod. Marow)
- Oktagon (prod. Beatowski)
- Droga (feat.Loko, Cart, Zbych prod. Uzeeebeats)
- Zero oczekiwań (prod. Falak)
- Pocztówka (prod. Balance cooper)
- Epiktet (bit: instumental)
- Matryca (prod. JCHL)
- Rezonans (feat.Antyk prod. Phil Tyler & Chubeats)
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Mam dzisiaj dla Was coś ciekawego. Gdańsko-rzeszowsko-warszawski skład, który łączy starą szkołę rapu z elektroniką. Brzmi ciekawie? Tektyw, Bereu i Aras Dobrado muzykę tworzą od przełomu zeszłego wieku, jednak jako zespół Fractalle przedstawiają się od zaledwie dwóch lat. Ze skrajności w skrajność, przeskoczmy od recenzowania mainstreamowych albumów, aż do kompletnego podziemia.
Kto pije i pali, ten nie ma robali
Ja nie pije, bo piłem jak pojebany
Parafrazując tytuł filmu Andrzeja Gajewskiego, to nie jest rap dla młodych ludzi. Zresztą tworzą go muzycy, ze stażem dłuższym od życia statystycznego słuchacza polskiego rapu. Przez co nie raz bywa boomersko. Panowie mają własny świat, który łączą pomimo różnych miast. Twardo sprzeciwiają się niepasującym im aspektom aktualnej rzeczywistości. Mierzą się z szarością, którą kolorują rapem. To perspektywa raperów doświadczonych życiowo. Czy ma to swój klimat? Niepodważalny. Jeśli jednak macie 20 lat, to nie będzie muzyka dla Was. Jeśli jednak twoje dziecko jest w tym wieku, szybciej bym sięgnął po “Alert”.
Maski na mordach i rozpierdolka
Wymyślili se wirus żeby wszystkich nas kitrać do worka
Jedno trzeba przyznać. Panowie potrafią nawijać, jednak gorzej już z samymi tekstami. Rymy się gubią nieraz razem z sylabami. Nie tyczy się to całego trio, bo różnice poziomu między nimi są wyraźnie zauważalne. Momentami to boli. Ciężko też doszukiwać się rewolucyjnego flow. Bity na płytę wyprodukowali: NWRbeatz, self made beats, Marcin Sokollo Beats, Andrzej Bez Struktury Dybiec, Liberthez Ireneusz Praczuk, a nawet sam Tektyw. Na wyróżnienie zasługuje Bez Struktury, ścisła topka w Polsce. Na “Alercie” gościnnie udzielili się: H35ed, Aulkan, Mupens, Dezinte, Zaginiony, Kuba Klasiik Walczak, Nieuk alboalbo, Angelika Irauth, Stopaatentów, Order LG, Ziemba i Najduch. Całkiem spora gromada. Trochę dzisiaj wam chłopaki ksywek wymyślili.
Zdążyłem pomóc jeszcze tej starszej pani
Rozmowę miałem aż do końca przejażdżki
20 minut, nie dała mi przenieść się na słuchawki
Zdecydowanie za młody jestem na takie albumy. Jednak osobom ciut starszym ode mnie, mógłbym Fractalle odpalić. Szczególnie jeśli nie oczekujecie rewolucji muzycznej, a po prostu klasycznego polskiego rapu, z nutką brzmienia elektronicznego. Podkreślę, że z nutką, bo nadal “Alert” to stricte rapowy album. Jeszcze jedno. Bity na tej płycie są fenomenalne. Chociażby dla nich warto sprawdzić ten międzymiastowy kolektyw.
Bereu, Tektyw i Aras
Nie po to by słyszeć brawa
Ocena płyty FracTalle „Alert”: 7/10
Tracklista
- Algorytm
Tektyw, Aras Dobrado, Bereu – prod. NWRbeatz - Nietrafiony przelot
Tektyw, Aras Dobrado, Bereu – prod. self made beats - Psy szczekają
Bereu, Tektyw, Ziemba, Najduch, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats - Nadzieja
Tektyw, Order LG , Mupens , Bereu, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats - Kończy się dzień
Tektyw, ADE, Bereu – prod. Marcin Sokollo Beats - Serwus
Tektyw, Rico, Symono – prod. Andrzej Bez Struktury Dybiec - Siedem minut
Tektyw, Mupens, Bereu, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats - Maskrada
Tektyw, Mupens, Bereu, Aras Dobrado – prod. Marcin Sokollo Beats - Usłysz muzykę swej duszy
Tektyw, Stopaatentów – dawne 7 łez, Dezinte – prod. Andrzej Bez Struktury Dybiec - Twardonanienaniewygodnym
Tektyw, Zaginiony, Kuba Klasiik Walczak, Nieuk alboalbo, Angelika Irauth – prod. Andrzej Bez Struktury Dybiec - Online i offset
Aras Dobrado, Tektyw, Dezinte, Bereu – prod. Liberthez Ireneusz Praczuk - Nie nadążąm za światem
Tektyw, Mupens, Aras Dobrado – prod. Tektyw - Polimetria
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Różal zakończy karierę Popka? „Ty zoofilu j**any”
Peja będzie polował na drillowców
Pierwszy raper stanął niejako w obronie Popka
Bonus RPK jako życiowy weteran oszukuje fanów – felieton
Kubańczyk ujawnił, ile zarobił na mieszkaniu w niecały rok
Fagata i Josef Bratan połączyli siły: „D*pą trzęś, d*pą trzęś, d*pą trzęś”
Popek wyrzucony z federacji. „Nie ma tu miejsca dla takich ludzi”
-
News4 dni temuLiber zostawił Sylwię Grzeszczak, bo nie zdążył się wyszaleć?
-
News3 dni temuZ wytwórnią Palucha pożegnał się kolejny raper
-
News5 dni temuSentino i Olejnik zdissowani przez znanych streamerów
-
News3 dni temuSmolasty oszukany przez fana – historia ku przestrodze
-
News4 dni temuNie żyje wrocławski raper. „Każdy kto próbuje to spieniężyć na koncercie to śmieć”
-
News3 dni temuCzas nie oszczędza Numera Raza. „Wygląda o 15 lat starzej od Tedego”
-
News1 dzień temuBedoes 2115 nie zagra w Płocku, w Sławie ani na Openerze – dlaczego?
-
News2 dni temuBonus RPK i Waldek Kasta reagują na opuszczenie więzienia przez Kaczego Proceder