RECENZJA: Małolat – „Więcej”

10 lat. Bardzo dużo czasu, prawda? W muzyce, a co za tym idzie także w rapie, dekada to niemalże jak wieczność. Przez 10 lat można śmiało nagrać 10 płyt (no chyba, że raper ma ksywkę Gucci Mane, to wtedy mniej więcej tyle płyt wypuszcza się w rok), zagrać kilkaset koncertów, zbudować mocną pozycję na scenie i zebrać wokół siebie spore grono odbiorców swojej twórczości.

Świadomość tego i utraconego przez niego czasu ma też Małolat, który w końcu powraca z solową płytą. Powraca właśnie po dekadzie od premiery "W Pogoni Za Lepszej Jakości Życiem". Nie będę Was jednak zanudzał wzniosłymi słowami dotyczącymi tak długiej przerwy – temat został wałkowany wielokrotnie, czy to w tekstach czy wywiadach. Przejdę więc od razu do tego, co zaoferował nam Małolat na swoim krążku.

Numery są osadzone w dość ciężkim klimacie. Motywem przewodnim albumu są wewnętrzne przemyślenia dojrzałego już mężczyzny, który postawił fundamenty pod dalsze życie, dzieląc je z ze swoją rodziną. Nie znajdziemy tu hedonistycznych, imprezowych numerów, a wręcz przeciwnie. Małolat poddaje w wątpliwość bijącą z każdej strony pogoń za ludzkim pożądaniem wszelakich przyjemności i zwierza się ze swoich wyrzutów sumienia towarzyszącym mu – czy to w przeszłości, czy obecnie – podczas porannych kaców. Zwraca uwagę na błędy, które popełnił i które zdarza mu się popełniać cały czas. Nieraz ciężko mu udźwignąć wiszące nad nim brzemię odpowiedzialności za przyszłość rodziny. Ma świadomość upływającego czasu, następujących przez to zmian i często myśli o powrocie do przeszłości. No cóż, jak widzicie, mało pozytywny krążek.

"Więcej" prawdopodobnie byłby bardziej przystępnym albumem, gdyby forma, w jakiej została zaprezentowana treść przez Małolata, była nieco luźniejsza. Flow rapera bardzo męczy. Nie kombinuje on z nawijką, mam wrażenie, że gdyby pozamieniać niektóre bity w kawałkach, to część słuchaczy nie zauważyłaby różnicy. Z drugiej jednak strony, emocje w głosie Małolata brzmią bardzo autentycznie. Czuć, że to, co przekazuje jest prawdziwe. Dodając do tego poważne teksty, finalnie dostajemy materiał, który ciężko przyswoić w całości podczas jednego odsłuchu. Album nie jest zbyt rozwlekły, bo złożyło się na niego 13 numerów, to mimo tego sprawia takie wrażenie.

Bity, które warszawiak wybrał na swój krążek są osadzone głównie w nowoczesnej stylistyce. Znając zamiłowanie obu braci Kaplińskich do coraz to nowych brzmień, chyba nikt nie spodziewał się, że Michał postawi na klasyczne produkcje. Niestety, mimo ciekawych ksywek producentów, podkłady przez nich zaserwowane nie brzmią odkrywczo i nie wznoszą krążka na wyższy poziom. Goście, których zwerbował na swoją solówkę gospodarz także się nie popisali. Zaprezentowali się solidnie, nie schodząc poniżej pewnego poziomu, ale nic poza tym.

Przyznaję, że mam lekki problem z ostateczną oceną krążka. Z jednej strony nie sposób nie docenić szczerości Małolata i nie przyznać mu racji w wielu poruszanych przez niego kwestiach, ale z drugiej krążek nie przyciąga, nie sprawia, że chce się do niego wracać. W pamięci utkwiły mi jedynie dwa singlowe numery – tytułowe "Więcej" i "Co Mi Z Tego", gdzie pojawił się Paluch. Po 10 latach od ostatniego solo, Małolat nie wjechał z buta na scenę, nie zwrócił na siebie zbytniej uwagi. Promocja albumu także nie pomogła, ponieważ była nieco zbyt skromna, a sam artysta po tak długiej przerwie w solowej twórczości musi właściwie na nowo budować grono odbiorców swojej muzyki. Album solidny i nic więcej. Daję 6/10.

PS. Dobrze, że ostatecznie na trackliście nie pojawił się zmieszany z błotem przez słuchaczy "Horyzont". To, jak Małolat wbrew wszelkim przeciwnościom ciągnął promocję tego kawałka poprzez chociażby remix z Borixonem i Auerem jest zadziwiająca. A trzeba przyznać, że gdyby znalazł się na krążku, to byłby tym najsłabszym.