Smolasty „Ghetto Playboy”: przesyt treści – recenzja

Smolasty wrócił do korzeni. Po dwóch stricte popowych albumach „Fake Love” oraz „Pełnia” muzyk zdecydował się na pełnoprawny powrót do naszego gatunku. Chociaż tak właściwie, nie pokusiłbym się o nawet stwierdzenie, aby Smolasty kiedykolwiek wyparł się hip-hop’owego środowiska. Nie stroniąc raczej od rapowych featuringów oraz kolaboracji, wielokrotnie wspominaliśmy jego pseudonim na łamach GlamRapu. „Ghetto Playboy” to też z mojej strony powrót do analizy twórczości Norberta. Ile to już minęło od mojej recenzji “Losu”? Bez sprawdzenia strzelam, że leci nam czwarty rok. Zobaczmy więc, co przygotował nam Smoła po tak długim czasie.

Chcę żyć na poziomie i być blisko ulicy
Pamiętam, skąd jestem, mimo popowej płyty

Zmęczony popowym światem, pełny zepsucia i brudnych przeżyć, Smolasty wrócił do rapu, aby odpowiednio wyzbyć się negatywnych emocji. Przynajmniej na to wskazuje opis albumu. Faktycznie, krążek zaczyna się od ciężkiego “Tyson Fury”. Z czasem płynnie przechodzącego do coraz lżejszych klimatów RnB, aby zakończyć całość infantylnym “Hula Hopem”. W trakcie tego procesu zachodzi swoista walka dwóch obliczy muzyka, którym kierują skrajne emocje. Nie mam zbytnich zarzutów do tej weselszej i podśpiewującej wersji Smolastego, nie zgadza mi się natomiast ta pierwsza. Muzyk wspomina m.in. o paromiesięcznym odwyku. No właśnie, tylko wspomina. Naprawdę z tych kilkunastu tygodni, artysta wyniósł emocje mieszczące się w dwóch wersach? Problem leży w tym, iż Norbert w tej samej zwrotce porusza kolejne tematy, nie zgłębiając ostatecznie żadnego z nich. Zbyt dużo tych myśli jak na jedną zwrotkę. Sytuacja powtarza się kilkukrotnie. Co do samej techniki, nie mam zarzutów. Linijki złożone zostały z naciskiem na fonetykę. Smolasty już podczas pisania wersów zakłada z góry ich akcentowanie oraz to, aby zgrywały się odpowiednio z linią melodyczną. Większość osób na scenie nadal tego nie robi, a szkoda. Stawiam plusika.

Play-boy
Rozpinam te staniki lewą ręką
Chciałabyś zostać influеncerką
Tak bardzo, bardzo, chciałbym ciebie wiеsz co

Jeśli chodzi o brzmienie, otrzymaliśmy całkiem ciekawy incydent. Przeważnie raperzy, ze zdolnościami wokalnymi budują utwory na zasadzie: melorecytowane zwrotki i śpiewany refren. Norbert przełamuje ten schemat, sprawnie łącząc obydwie formuły. Próbowałem wraz z paroma zaprzyjaźnionymi dziennikarzami muzycznymi (aczkolwiek spoza branży hip-hopowej) ustalić właściwy gatunek tej płyty. Co ciekawe, każdy z nas doszedł do innej konkluzji. Przyczyną tego jest zatrważający eklektyzm, wręcz wylewający się z wokalu Smolastego. Trzeba też zaznaczyć, iż w przypadku Playboya z Getta nie mówimy o byle trzech, i to z trudem wyciągniętych tonacjach, a o ich szerokiej gammie. Nadaje to muzykowi pełną dowolność przed mikrofonem. Spójrzmy prawdzie w oczy, wyćwiczenia paru czystych dźwięków można nauczyć każdego. Niewielu jest jednak takich, którzy bez autotune poradzą sobie przy bardziej skomplikowanych melodiach. Dlatego Smolasty ma tutaj monopol i trzeba to wyraźnie podkreślić. Przejdźmy do technikalii. Rapera na albumie wspierali: 730 Huncho, Dister, Fifson, Frosti, Kabe, Kaz Bałagane, Kizo, Oliwka Brazil, Qry, Rataj, Szpaku oraz dwukrotnie Wiktor z WWA. Na plus przede wszystkim Oliwka, Huncho, a nawet Kizo, który to położył tutaj prawdopodobnie najlepszą zwrotkę od roku. Bity to natomiast produkcja: Huncho, Pedro, SHDØW, Smolasty i USL. Najlepsze numery z płyty to: „Playboy”, „Hula Hop”, Tyson Fury” oaz „Duchy”; kolejność dowolna.

Mnie nie interesuje to, czy tańczysz na rurze
Żyjesz z bogatym tatusiem czy jesteś szefową w biurze?
Najważniejsze, kurwa, żebyś była prawdziwa

Mam wrażenie, że Smolasty chciał nam za dużo powiedzieć, jak na zaledwie 35-minutowy materiał. Wszelkie poruszane przez niego tematy omówione zostały ostatecznie dość powierzchownie, pomimo ewidentnych prób zgłębienia tych kwestii. To jest moim zdaniem właśnie największym mankamentem „Ghetto Playboya”. Z drugiej strony, jestem zauroczony jego klimatem, a także zachwycony udaną próbą wyrwania z uwłaczającej środowisko monotonności. Nie brakuje ciekawie skonstruowanych linijek, technicznie postawionych na fonetykę. Dlatego też uznaję ten album za najlepszy z ukazanych w pierwszym kwartale 2021 roku, jednak ze sporą dozą możliwości przebicia go w następnych miesiącach.

Oni mówią mi, że to wyszło krzywo
Ej, ja tylko piszę życie kursywą

Ocena płyty Smolasty „Ghetto Playboy”: 8/10

Tracklista

1. Tyson Fury
2. Wszystko albo nic feat. Frosti
3. Cartier feat. Kizo
4. Tequila feat. Szpaku
5. Duchy
6. Ghetto Playboy feat. Kaz Bałagane, Kabe
7. Powiedz feat. Qry
8. Bankroll feat. Wiktor Wu
9. Nie ma wyjścia feat. 730 Huncho
10. Playboy feat. Oliwka Brazil
11. Buena Vista feat. Fifson, Rataj
12. Momencik feat. Wiktor Wu
13. Voila feat. Dister
14. Hula Hop (Bonus Track)
15. Duchy Remix (Bonus Track)
16. Tequila Club Remix (Bonus Track)