Białas i jego droga na szczyt – czyli o raperze, któremu się należało |FELIETON

„Przyszedłem wtedy na pierwszą bitwę, zestresowany złapałem za majka i wiesz jakim się zakończyła werdyktem/ publika poznała moją ksywkę, bałem się, że nawet jedna osoba nie krzyknie/zostałem zjedzony no i opierdalał wstyd mnie, tak jak oni nie wierzyłem, że mi kiedyś wyjdzie”– nawijał Białas na swój legalnym debiucie pod skrzydłami Prosto . Z pewnością już wtedy wiary w osiągnięcie prawdziwego sukcesu w rapowej branży mu nie brakowało. A dziś ten sukces się ziścił- po latach starań, podbojach wolnostylowej sceny i wydaniu niezliczonej ilości mniej rozsławionych płyt oraz mixtape’ów jego najnowsze solo przoduje na liście OLISU…

A zaczęło się przecież od durnych freestyle’i, od co tygodniowych podróży przez pół Polski w celu kultywowania niezrozumiałej  zajawki, bezsensownego  przepierdalania hajsu i wypijania morza wódki. Co prawda to jak blisko może być od występów na scenie bitewnej do sukcesu w rapowej branży pokazała chociażby kariera Quebonafide, lecz w przypadku Białasa nic przyszło z dnia na dzień, nic nie spadło z nieba, a każdy sukces musiał zostać mozolnie wypracowany.

Po wolnostylowych bitwach Beezy jeździł dobrych parę wiosen. Do finału Wielkiej Bitwy Warszawskiej awansował trzykrotnie (w latach 2007-2009). Dwa razy łapał się nawet do najlepszej czwórki, lecz także i wyniku kontrowersyjnych decyzji sędziów nigdy nie dane było mu sięgnąć po mistrzowski pas. Parę lat temu w kawałku „Freestyle Wars”  Beezy nawijał, jak to do dziś- pomimo licznych triumfów na innych wolnostylowych imprezach- wkurwia go fakt, iż nigdy nie wygrał WBW…

Co oczywiście nie zmienia tego, że bitewny okres swojej kariery wspomina niezwykle pozytywnie. Dowód?

Już za wspomnianych czasów, późniejszy założyciel SB Maffiji rozpoczynał też swoją działalność studyjną. W 2006 roku Białas debiutuje pięciokawałkowym mixtape’em „H8ME” i od samego początku emanuje niezwykłą pewnością siebie. „Siemasz powracam, 2006 jest rokiem Białasa”– słyszymy w jednym z numerów na krążku. I choć rzecz jasna tak się nie dzieje, a pierwsze niezłej jakości trueschoolowe nagrywki Beezego nie mają szansy odbić się szerszym echem w rapgrze, to zaciętości i konsekwencji we wspinaniu się na szczyt nigdy nie można było mu odmówić.

Nie bez kozery swoją pierwszą nielegalną epkę, wydaną rok po wspomnianym mixtape’ie Białas tytułuje słowami „Miej wiarę”. Chyba rzeczywiście trzeba było ją mieć, by w przeciągu pierwszych trzech lat na scenie wydać nielegal i cztery mixtape’y, a przy okazji zjechać pół Polski na freestyle’owych bitwach…

Jak pewnie doskonale wiecie, to właśnie i na nich Białas poznał współzałożyciela SB Maffiji, Solara. Już w 2009 roku w ramach finału eliminacji WBW obaj panowie zamiast rywalizować wykonali na scenie wspólny, studyjny numer. Z kolei w kolejnych trzech latach wydali razem cztery mixtape’y oraz jeden świetnie przyjęty oraz mocno spopularyzowany nielegal pod tytułem „Z ostatniej ławki”.

Na krążku tym słychać ogromną chemię, jaka musiała panować w studio pomiędzy raperami. Słychać też dobre klasyczne, oldschoolowe bity i chociażby przekozacki featuring Bonsona. Pierwszy pełnowymiarowy album w połączeniu ze wspomnianymi wyżej licznymi mixtape’ami oraz zalążkiem ciągot obu panów do pchania się w beefy zaowocował tym, że już w 2013 roku (niecałe dwa lata po premierze poprzedniego krążka) Solar i Białas zaliczyli swój legalny debiut. I to nie byle gdzie, bo pod skrzydłami wytwórni Prosto…

„Stage diving” dało radę, ale bezsprzecznie nie zachwyciło. Były perełki takie jak: „Z nieba nie spadło”, „Spacer po linie” czy też „Upaść, wstać”, ale zdarzały się też kolejne wpadki z nieumiejętnie używanym autotune’em czy też wątpliwej jakości aranżacjami muzycznymi. Kapitalnie płytę tę zrecenzował wówczas Karol Stefańczyk, pisząc o tym, iż duetowi Solar/Białas z pewnością nie można zarzucić braku jaj, ich atutem jest bezkompromisowość i zaciekłość, lecz nie zawsze w parze z tym wszystkim idzie dobry smak artystyczny…

Jednak i jego sam Białas z czasem zaczął nabierać. A nabrał także i ogłady w beefach, umiejętności do tworzenia przekozackiego i agresywnego bragga, które to ogromne grono jego hejterów z czasem przemieniło w jeszcze większą rzeszę oddanych fanów. I gdy wydawało się, że tą drogą Beezy pójdzie dalej, że będąc na fali nie zaprzestanie rapować o melanżach, wywyższać się i atakować w kawałkach połowę rapowej sceny, na światło dzienne wychodzi „Rehab”…

Pierwszy legalny debiut solo Białasa, który zamiast wejściem z buta w mainstream okazał się być rozliczeniem z przeszłością. Dojrzałym, lecz pozbawionym irytującego patosu czy moralizatorstwa. Nie zawsze idealnie nawiniętym, lecz bardzo spójnym tekstowo i muzycznie. A w dodatku pełnym mądrości,  złotych myśli, o których to napisanie nigdy w życiu bym Białasa nie podejrzewał. Gdy z jego ust pada stwierdzenie, że „to bycie normalnym Cię czyni wyjątkowym” bądź słowa „Macie jedno życie, aż jedno życie/łatwiej będzie wam je przejść, jak się zjednoczycie” , człowiek z minuty na minutę odzyskuje wiarę w polski hip hop…

A w dodatku cholernie cieszy się, że tego typu wersy wychodzą spod pióra gościa, który i z wielu innych względów powinien robić za wizytówkę rapu. Faceta, który przeszedł możliwie najbardziej hip hopową drogę w swej wspinaczce na branżowy piedestał…Trzeba docenić,  że gdy znalazł się już o krok od jego blasku, zdecydował się zrobić przerwę na refleksję i rozliczenie z przeszłością. Nagrał płytę o tym, co „czuje, a nie co ludzie wolą”. Z tym że, jak się okazuje potem, zrobił to i w dużej mierze po to, by móc wrócić ze zdwojoną siłą i nieobcym mu lirycznym pierdolnięciem…

„H8M4” to już prawdziwy wjazd z buta w mainstream. Nieraz bezczelny i bezkompromisowy, a paroma chwilami aż zanadto przepełniony nienawiścią, która nieco gryzie mi się z tym, co słyszeliśmy na „Rehabie”. Ale rzeczywiście, zupełnie nie zważywszy na tego typu obiekcje 2k16 jest rokiem Białasa. Jego jest też pierwsze miejsce na liście OLIS oraz niemały kwit z wydanego nakładem swej własnej wytwórni kozackiego krążka.

I wiecie co? I teraz bez względu na wszystko, Beezy może jeszcze dobitniej stwierdzić to, co usłyszeliśmy z jego ust na poprzednim albumie.„Poświęciłem wszystko, żeby tutaj stanąć i nie czuję nic poza tym, że mi się to należało”- nawijał na Rehabie Białas, którego sukces w rapowej branży jest znacznie więcej niż zasłużony…

A najfajniejsze w tym wszystkim jest to, iż sam raper nie zamierza spoczywać na laurach. Na wieść o debiucie jego płyty na szczycie listy OLISu, napisał na facebooku, iż spełnienie czuje tylko chwilowe, a zamiast się rozwodzić w postach, zamierza jeszcze ciężej pracować.

Cóż, mam wrażenie, że choć Białasa można z różnych przyczyn nie lubić, nie trawić, to jako rapera cholernie ciężko jest go nie szanować…