Emes Milligan „Self made man” – recenzja

2017 minął bezpowrotnie, my jednak nie dajemy wam tak szybko o nim zapomnieć. Ten rok obfitował w bardzo wiele debiutów, mniej lub bardziej udanych. Tym razem na tapetę bierzemy Emesa Milligana – reprezentanta QueQuality i jego pierwszy legalny album 'Self-Made Man’.

Po dwóch latach wraca człowiek orkiestra. Tyle właśnie minęło od poprzedniego, aczkolwiek podziemnego wydawnictwa. Tytuł płyty tym bardziej nie dziwi skoro pewien schemat powtórzył się kolejny raz. Słuchacze dostali materiał w całości wyprodukowany jak i zarapowany przez Emesa. Na pewno trzeba docenić fakt takiej wszechstronności, bo rzadko zdarza się żeby ktoś w pełni odpowiadał za dwa najważniejsze elementy płyty. Co najważniejsze, oba te aspekty stoją na wysokim poziomie. Tak, Emes potrafi dobrze nawinąć, ma ten feeling, ucho do dźwięków tak samo – płyta brzmi dobrze i trzyma poziom.

Muzycznie jest diametralnie inaczej niż na poprzednim albumie. Na pewno bity są bardziej energiczne, żywsze i przyjemne, co w połączeniu z muzykalnością i patentem na refreny sprawia, że album ma charakter radiowy i spokojnie (zważywszy na treści) mogłyby go puszczać rozgłośnie. Problemem jest, że gospodarz za bardzo postawił na pewien schemat, a za mało tutaj tematów mogących go wyróżnić.

Pewnie, mamy tutaj sporo trafnych przemyśleń czy porównań. Płyta emanuje wolą zwycięstwa i co jakiś czas jej autor przypomina nam, że idzie po swoje i nic go nie zatrzyma. Ten motyw zawsze był pielęgnowany w rapie, dlatego też nie mogło go zabraknąć wraz z legalnym debiutem. Czas na refleksje przychodzi kiedy słyszymy wersy: 'Co byś nie zrobił trzeba mieć styl/ I gdy go masz różnisz się od reszty’, natomiast z kolejnymi numerami coraz częściej mamy do czynienia z tematyką relacji damsko- męskich, gdzie nie można odmówić porównań do Bedoesa czy PlanaBe. Nie ważne czy wraz z sukcesem do łóżka pakują się panny, które wcześniej nie wykazywały zainteresowania, czy zostajemy obdarowani lovesong’ami o tej jedynej przynoszącej ukojenie w trudach życia.

Debiut powinien być drapieżny z wykrystalizowaną stylówką, której ciągle Emesowi brak. Fani docenią warsztat, bo przecież nie można odmówić mu wszechstronności. Pojęcie o muzyce i składaniu to on ma, ale ciągle brakuje tego czegoś co by go wyróżniło. Przeciwnicy w dalszym ciągu będą twierdzić, że jego rap jest miałki, a sam zainteresowany meandruje niewiadomo dokąd. Płyta oczywiście jest poprawna, ale bez fajerwerków. Rapowy target przejdzie raczej obojętnie obok tej płyty, ale fanki lubujące się w miłosnej tematyce na pewno spędzą więcej chwil z tym materiałem. Ocena: 6/10

No review found! Insert a valid review ID.