Podsumowanie 2020: płyta, EP-ka i odkrycie roku

Zdążyliśmy już zaprezentować kilka kategorii podsumowujących miniony rok: debiutanta, producenta i rapera, a także teledysk, singiel i feat roku. Teraz przyszedł czas na najlepszą płytę, EP-kę i odkrycie roku minionych 12 miesięcy.

Ten rok był druzgocąco nudny. Nie pod względem afer, bo polscy raperzy ośmieszali się równie, co w ubiegłych latach. O tym, co prezentują nam Belmondo z Kartkym, nakręcić można nie jeden sezon. Tylko jeszcze nie wiem, czy tragedii, czy jednak komedii. Mam na myśli tutaj stricte nasz gatunek muzyczny. Mało co mnie jakoś specjalnie zainteresowało z tegorocznych wydawnictw, a powiedziałbym nawet, że większość miesięcy wiązała się z niekończącym ciągiem żenady i następujących po sobie rozczarowań. Z czego to wynika? Z jednej strony raperzy powystrzelali się, z czego ciekawego mieli już w 2019, a i Covid na dłuższą chwilę zablokował im pracę. Po długich walkach jakoś wyselekcjonowałem laureatów kilku kategorii, którzy prawdopodobnie przy konkurencji z poprzednich podsumowań, niebrani by byli nawet pod uwagę.

Płyta roku: Golin „Ogrody drzewek Bonsai”

Miałem temu albumowi sprezentować nawet recenzję, z różnych przyczyn ode mnie zależnych mniej lub bardziej, nigdy jej nie opublikowałem. Na Glamrapie pojawił się za to w międzyczasie intrygujący wywiad z Golinem przeprowadzony przez Jarosława Janusza. Travel rap jest czymś, czego na naszej scenie praktycznie brak. Obok Quebo jedynym sensownym przedstawicielem tego nurtu jest właśnie Golin, który wyruszył zobaczyć Azję. “Ogrody Drzewek Bonsai” to opowieść życiu w drodze. Opowieść o dystansowaniu się od tegoż “właściwego” życia poprzez siedmioletnią trasę. To nie jest wtórne gadanie na zasadzie: byłem tu i tam, widziałem to i tamto. Chociaż Chiny przejechał autostopem od góry do dołu, otrzymamy z tych wielu tygodni tripu jedynie najważniejsze chwile, nad którymi muzyk się pochylił w studio. Golin to także świetny tekściarz, który poza uraczeniem nas technicznie złożonymi wersami, nie zapomina o swoich ograniczeniach wokalnych, bazując na bezpiecznych dla niego płaszczyznach brzmieniowych. Co nieznaczny wcale, że jest nudno. Szpalowsky i Bryndal przygotowali muzykowi dogodne warunki do pracy, bazując na dźwiękach odpowiednich do rozmowy o Azji. No i niezastąpiony DJ Te na dwóch pozycjach. Tak właśnie powinien wyglądać rap. Powinien.

EP-ka roku: Tymek „Vestige”

Minialbum, extented play, pół album, jak zwał tak zwał. Ciężko porównywać godzinne projekty z tymi złożonymi z pięciu pozycji na krzyż, stąd ta nowa kategoria. Nikt nigdy nie określił sztywnych ram, gdzie miano EPki się kończy, jednak uśredniając różne wersje, na które to natrafiłem w internecie, ustalmy, iż to będzie każda płyta trwająca krócej niż 25 minut. Dlaczego Tymek? Vestige to projekt powstały z założenia, aby wesprzeć służbę zdrowia w jej krytycznym stanie. Zaledwie sieden numerów i cała zgraja, bo aż dziesięciu producentów, nad którymi to raper zapanował oddając nam ostatecznie nadzwyczajnie spójny materiał. To już duże osiągnięcie samo w sobie. Tymek utrzymuje powolne, melancholijne tempo, oddające nam klimat wynikający z w/w założenia “Vestige”. Tymoteusz zaprasza nas do zupełnie nieznanego wcześniej świata. Świata, który zaraz się skończy, jednak nikt za nim płakać nie będzie, gdyż pozbawiony on został ludzi. Chociaż interpretacji znalazłoby się jeszcze kilka. Naprawdę mało co mnie urzekło w 2020, a tutaj sztuka wręcz wylewa się z krążka.

Odkrycie roku: Gagson

W tym roku wyróżnię dwa odkrycia, każde z zupełnie innego świata i to nie tylko stricte muzycznego. Na pierwszy ogień leci Gagson, reprezentant nurtu ulicznego, a konkretnie to ulic Bydgoszczy. O jego postaci informowaliśmy czytelników naszego portalu już w czerwcu, kiedy to zawiązał on współpracę z Tak To Widzę Label. Kim on jest? To zaledwie 22-letni muzyk z jakże bogatą przeszłością. Kryminał, zaszycie, dilerka oraz trudne dzieciństwo. Doliczmy do tego trzeźwe spojrzenie na to, co dla reszty jest jedynie patologią. Kwestie, które dla reszty będą niewartym rozmowy wybrykiem w społeczeństwie, dla tego chłopaka okazują się niekończącą się inspiracją twórczą. Jakby tego było mało, nie raz udowodnił, że umie przyśpieszyć, a także odnaleźć się na trapach. Kiedy to już wróżyłem ulicznemu rapu w Polsce czyhającej śmierci w przeciągu kilku następnych lat, pojawia się Gagson, mogący jako jedyny to zmienić. Również i tego mu życzymy.

Odkrycie roku: Bażant 

Kolejny raper przypadnie do gustu zwolennikom nowszych brzmień. Gagson, podobnie jak Bażant, odbył swój medialny debiut na naszym portalu, aczkolwiek tym drugim w międzyczasie zainteresowały się również konkurencyjne nam serwisy. Wychowanek Freshville wypłynął w tym roku za sprawą “Nic Dobrego O Polsce”, będącym zarazem jego najcelniejszą wizytówką. To rap 20-latka mierzącego się z dorosłym życiem. Z jednej strony imprezy łączone z używkami, którym mimowolnie się oddaje, a z naprzeciwka wyraźne wykrzyczane oburzenie, a może nawet zniesmaczenie, sytuacją w państwie. Tym, co ujmuje mnie w twórczości Igora, jest przede wszystkim czułe i głębsze podejście do spraw, dla reszty artystów trywialnych. Najłatwiej jest powiedzieć “taka jest już młodość”, niż nad tym dłużej przysiąść. On to robi. To też nie jest muzyka ala Taco Hemingwayowa, która przeskakuje z pozycji pustego obserwatora do reformatora społeczeństwa. Bażant serwuje nam w tym wszystkim wyważoną średnią. Doliczmy do tego sam fakt, iż rapować potrafi i to nawet bardzo dobrze, skupiając się na Drill Type Beatach od Trooh Hippi i otrzymujemy ultra ciekawego newcomera. Parę dni przed końcem roku zdążył on wydać cały album “NDOP”, po którym zebrał falę pochwał z całej branży. Nie ukrywam, od dawna dochodzą do mnie plotki, z kim on już to kontraktu nie podpisał, jednak nie uprzedzając faktów – czekam na kolejne posunięcie Igora. 

W przeciągu najbliższych kilku dni będziemy publikować kolejne części zestawienia, a w nich m.in. przegryw roku, label roku, żenada roku, powrót roku czy ekipa roku.