Polski bilet do Stanów |FELIETON

Ten rok podsumowałbym jako renesans rapu. Skok jakości jak funkcja na wykresie tangens x #studia_inżynierskie. Nasze polskie rapowe podwórko zmienia się w linię frontu w Bagdadzie. To już nie pościgi, strzelaniny, skurwysyny.jpeg – to poważny biznes, z codziennie powiększającą się publiką. W parze z ilością idzie też jakość. W tym roku tendencja jest bardzo wprost proporcjonalna.

2016 należał do świeżych patentów. Przyznacie mi rację, że w tegorczonych premierach, jak w "Ten bit jak Mobb Deep (199X)" nie było słychać raczej pianinka i werbla, tylko tłuste bity na cykaczach i syntezatorach. Widać to po tym, czego się spodziewaliście, a jaki materiał finalnie trafił do domów kurierem. A jak coś wychodzi dobrze – to jak Wini – chcę się dowiedzieć dlaczego tak jest, i czy ja też tak mogę mieć. I wysnułem sobie taką tezę – Nasz Titanic… nie – to nie pasuje, (kto teraz pływa statkiem w długie rejsy tak btw.?) – Nasz Airbus A380 made in fuckin' Poland, na który raperzy chcą pomieścić jak najwięcej słuchaczy, leci do Stanów Zjednoczonych! W stricte muzycznym sensie, tak jakby tu – w tej zastanej, zaściankowej, truskowo-smutnej Polsce nie było już nic do odkrycia.

Wyobraźcie sobie taką wyprawę….

#odprawa_paszportowa

Zazwyczaj na bramkach pracują ludzie z większym doświadczeniem, albo w średnim wieku – wiecie; od nich zależy bezpieczeństwo całego lotniskA oraz pokładu samolotu. I na takiej bramce wstępu umieściłbym TDF'a. Prawda taka, że to Elliminati chlubnie przetarło szlaki, a wszystkie następne płyty wyrżnęły newschoolową dżunglę i temat acid trapu w pień. Razem Sir Michem panowie, oswoili dzikich słuchaczy z tym nietypowym brzmieniem. Teraz to oni królują w tej dżungli. 

Chwilkę później przychodzi czas na ochronę – w drodze z bramek na bezcłówkę mijamy jej mnóstwo. I tutaj ustawiłbym Palucha ze swoim Biurem Ochrony Rapu. Znacie ten model – ciemne okulary, łysa głowa. Szaleje ze śpiewanymi numerami i serwuje elektroniczne bity z mocą paralizatora. Zachrypniętym głosem zgarnia delikwenta na osobistą i katuje "OKIEM" albo równie dobrym 10/29 z marca (!) Chociaż w jego przypadku, to ewidetnie musimy zaliczyć jeszcze przesiadkę na paryskim lotnisku, i zrobić przejazdówkę po Barbes.

Czasami też mijamy właśnie podejrzanych typów o wschdonio-cwanej urodzie, którzy przemycają nielegalne towary, wyłapywane namiętnie przez celników. Tutaj tym gościem był, notabene również marcowy – Abel z "Hannibalem". Przemycający hipsersko-elektroniczno-eklektyczny matreriał wybuchowy w wypchanej walizce z Bratem Jordahem w akompaniamencie.

#poczekalnia_V.I.P

Mijacie takie strefy, do których każdy chciałby wejść, biznesmeni, którzy znikają za wielkimi czarnymi dębowymi drzwiami o złotych klamkach i gorylach przy wejściu sprawdzających priority pass. Pierwsze skojarzenie – Empire Music Studio. Pamiętam jak cały projekt był jeszcze tajemnicą i Panowie powoli odkrywali każdą kartę tworząc przy tym niesamowity pokerowy wręcz klimat. Nie wiem jak to się stało, że płyta dotarła dopiero na 38. miejsce na Olisie. Może dlatego, że składanki w Polsce przyjmują się bardzo kiepsko? Co nie zmienia faktu, że Ameryczka wylewa się z dżingielka przed trailerami, w bitach Timbalanda w kawałku z Mesem, a nawet ich stronki, która jest z pewnością najlepiej zaprojektowaną i wykonaną w Polsce (jeśli chodzi o wytwórnię rap). Props!

#bezcłówka

Kto pracuje na stanowiskach w barach i sklepach z alkoholem itp? Zazwyczaj młodziaki, prawda? Tutaj widzę potężne, autonomiczne stanowisko SB, którzy sprzedadzą Ci wszystko #all_school, a z władzami lotniska walczą niczym Viktor Navorski na JFK. Niedaleko nich soczewkami handuje Reto, a Sitek już mocno spóźniony, biegnie na samolot.

#wejście_na_pokład

Nie wyobrażam sobie innego kierwonika tej chorej wycieczki niż Keptn' Jack'a. Siedzisz już na niewygodnym krzesełku, czekasz na odlot, i mija Cię pilot, drugi pilot (Sir Mich), cała ekipa nawigatorów (ekipa koncertowa TDF'a) oraz piękne stewardessy (groupies). Pilot w prawej ręcę trzyma szpanpana i wiadomo co się szykuje. To będzie dłuuuugi lot, o ile gdzieś w połowie nie wpadniemy w jakieś hejterskie zawirowania, albo burzę zakutych łbów.