Quebonafide – „Egzotyka” |RECENZJA 2

Rozmach. Rozmach, z jakim został przygotowany album budzi absolutny szacunek. Trudna do policzenia liczba zwiedzonych krajów (do tych mądralińskich, którzy będą wytykać, że jednak da się to policzyć patrząc jedynie na liczbę numerów na trackliście – Quebo zwiedził podczas tworzenia płyty dużo więcej miejsc niż jest kawałków na płycie), ogrom poświęconego czasu, pieniędzy i wysiłku, bo przecież pamiętajmy, że między podróżami Quebo musiał przecież regularnie koncertować. Aż dziw bierze kiedy on był w stanie w ogóle te nowe numery pisać? W jaki sposób udało mu się utrzymać wenę przy tak mocno obciążających zajęciach? I jak to zrobił, że przy takim właśnie obciążeniu udało mu się nie napisać żadnych pasztetowych linijek tylko naprawdę mocarne wersy?

Podczas słuchania „Egzotyki” nareszcie miałem uczucie, którego nie przyniosła mi od bardzo dawna żadna polska płyta – w końcu czułem się jakbym nie miał do czynienia po raz kolejny z czymś wtórnym, czymś co słyszałem już wielokrotnie, a jedyne co ulegało zmianie to ksywka wykonawcy. Mamy do czynienia z krążkiem absolutnie oryginalnym pod względem konceptu, a także bardzo mocnym powiewem świeżości. Z każdym odsłuchem „Egzotyki” odnoszę wrażenie, że słucham czegoś naprawdę wartościowego, czegoś co sprawia że zwyczajnie chce mi się skupiać nad tym co

ten wytatuowany koleś nawija, chce mi się wchłaniać w te historie, które przyszły do głowy Que podczas międzynarodowych wojaży. Czy można być bardziej wiarygodnym nagrywając numer traktujący o piłce nożnej na brazylijskiej plaży? Czy można nie brać na poważnie kawałka o modzie i ciuchach, który powstał po obserwacjach w jednej ze światowych stolic mody? No i w końcu – czy można Quebo wytknąć, że nie robi on hip hopu, podczas gdy robi numer w miejscu, które jest absolutną kolebką tej muzyki, zgarniając przy tym na track weterana i rapową legendę? Albo idealnie kontrastujące ze sobą numery „Szejk” i „Bollywood” – z jednej strony materialny przepych, gdzie człowiek zastanawia się, czy to aby w tym miejscu nie zostały przekroczone pewne granice dobrego smaku, a z drugiej przedstawiona totalna skrajność, gdzie człowiek nie ma zwyczajnie czego włożyć do garnka. Te wszystkie tematy – może z jednej strony pozornie błahe i luźne, a z drugiej poważne i niekiedy potrafiące wstrząsnąć, odciskają swoje piętno na świadomości człowieka i jednocześnie wzbudzają ciekawość na tyle, że człowiek potrafi w pewnym momencie pomyśleć: „cholera, chciałbym tam pojechać i przeżyć to na własnej skórze!"

„Egzotyka” stawia polskim raperom poprzeczkę tak wysoko, że upłynie pewnie jeszcze wiele, wiele lat zanim komukolwiek uda się do niej chociażby zbliżyć, a już nie mówiąc o strąceniu czy przeskoczeniu. Może to dość zabawne porównanie, ale nowa płyta Queby to trochę taki…”Wiedźmin 3", który rewolucji w swoim gatunku może nie przyniósł, ale rozmachem i podejściem do wielu rozwiązań sprawił, że obecnie do innych gier RPG podchodzi się już z mniejszą przyjemnością niż dotychczas. Po „Egzotyce” trudno się będzie szczerze zajarać niuskulowym kawałkiem o jakichś gównoproblemach młodego rapera, podczas gdy taki Quebonafide błyskotliwie potrafi opisać prawdziwe problemy ludzi żyjących na drugim końcu świata. Ciężko będzie dostrzec coś wartościowego i ciekawego w teledysku kręconym na blokowisku, w klubie, czy na moście w Warszawie, kiedy ktoś inny potrafi nagrać teledysk w niebezpiecznym Meksyku w towarzystwie tamtejszych mieszkańców. Jak się okazuje jedyną granicą, której artysta nie może przekroczyć jest prawdopodobnie… on sam, jego sposób myślenia, jego podejście do życia i poziom kreatywności. Bo przecież nie granice oddzielające jeden kraj od drugiego.