Felieton
ROZKMINA: Beef is Beef (cz.3)

Bardzo interesujący beef wybuchł pomiędzy Pihem, a Panem Duże Pe. Konflikt zaczął się, kiedy podczas imprezy charytatywnej Christmas Rappin, zagaił Piha Flinstone, prosząc go o wyjście na zewnątrz klubu i ręczne rozwiązanie jakiegoś konfliktu. Pih zgodził się na to, i poszedł za swoim rozmówcą na zewnątrz, wraz z eskortującymi tego drugiego znajomymi, wśród których znalazł się również Duże Pe. Ziomkowie Flinta nawoływali go do zostawienia Piha w spokoju, ale ten twardo uparł się do stanięcia z nim twarzą w twarz. Pih widząc, że jego oponent zaczyna się przed nim rozklejać oraz mając świadomość, że przyszedł na imprezę wraz z żoną będącą w ostatnich miesiącach ciąży, postanowił nie robić zamieszania i nie dał się sprowokować. Kilka godzin później, Pih wraz z Pyskatym czekali przed lokalem na wyjście jednego z uczestników imprezy, z którym Pyskaty miał do rozwiązania konflikt, ale ten długo nie pojawiał się i panowie ostatecznie odpuścili, i poszli coś zjeść. Ich wyczekiwanie zostało odebrane przez Pana Duże Pe jako zasadzka na niego samego, więc kiedy skłóceni już wtedy MC’s spotkali się przypadkowo pod budką z kebabem nieco później, ten z obawy o swoje życie zadzwonił po znajomych karateków, którzy wdali się z Pihem w bójkę, podczas czego on sam zwyczajnie uciekł. Pih postanowił więc podejść do sprawy inaczej – nagrywając wymierzony w Duże Pe utwór ”Prosto w Twarz”. Poruszył sacrum, snując domysły na temat metod wychowawczych jego rodziców: ”Mama twoja rozpoczęła procedurę represji/Zamiast ciebie tato żłopał z jej piersi/Karmiony miękkim chujem, swojego miejsca szukasz/Jak to jest być gównem na Piha butach”, oraz czepiając się jego dziewczyny: ”Nie jesteś mężczyzną, nie miałeś nigdy kobiety/Przy twojej udałbym orgazm, splunął jej na plecy”. Przytoczył również zasłyszaną historię z której wynika, że Duże Pe po jednej z bójek sfingował swoją śmierć, żeby nie oberwać mocniej: ”Osiedle cię wypluło, ulica drwi z ciebie/W twoim głosie konfidencjonalne podniecenie/Słyszałem historię prosto z Bemo/Dostałeś wpierdol, udawałeś martwego”.
W dissie nie zabrakło również celnych punchy skierowanych prosto w jego osobę: ”Chcesz być jak Common, chcesz być jak Afu-ra/A jesteś zwykły kondom na miarę swojego chuja/Pastuchu much, egipska plago kurwa/Twoja płyta to życie w odbycie, pamiętnik gówna”. Duże Pe odpowiedział numerem pt. ”Koniec”, w którym również przywołał zabawny, rzekomo mający miejsce naprawdę, motyw z życia swojego oponenta: ”Co ty? Wyzywasz od żebraków leszczu/To wy składaliście się na kurwę w sześciu”. Odniósł się też do wersów Piha profanujących sprawy, których poruszać się w konfliktach rapowych z definicji nie powinno: ”Jedziesz mi po dziewczynie i po rodzicach/Kurwo wyleczę cię z chęci do życia/Zdychaj, jedź, potem wij się jak kurwa/Umrzesz na AIDS, obyś konał przez lata/Ja tu wymiatam, Ty tu wymiotujesz”, na co Pih odpowiedział w ”Co?!” jeszcze brutalniej: ”Życzysz mi AIDS, to mi nie grozi synek/Dopóki pod kluczem trzymasz swoją dziewczynę”, po czym wyjaśnił, co miał na myśli twierdząc, że Ojciec dużego Pe karmił go swoim nasieniem: ”Nie jadę po rodzinie, powtórzę jaśniej knocie/Byłeś nadprogramowy, niepotrzebny w miocie”.
W sposób zupełnie bezpardonowy sprowadził go do zera – albo mówiąc brutalniej, do dwóch zer – zarzucając mu brak osobowości: ”HOP KIDS zjadają Cię charyzmą” (Hop Kids to utworzony z kilkorga dzieci w wieku od 11 do 13 lat zespół hip-hopowy, zorganizowany przez Sławomira Sokołowskiego, polskiego producenta muzycznego odpowiedzialnego w znacznej mierze za sukces grupy Just5 oraz Gabriela Fleszara). Pih nawinął również w horrorcore’owym stylu: ”Jesteś jak wpadka, niechciana ciąża/Robi Ci skrobanie, marnie na łyżce wyglądasz”. Duże Pe odpowiedział utworem ”P.S. Święto Zmarłych”, prezentującym już znacznie niższy poziom. Utwór był poprawny z muzycznego punktu widzenia, jednak zabrakło w nim wykwintnych wersów znieważających przeciwnika. Właściwie jedynym bardzo celnym ciosem mu zadanym było odniesienie się do słów Piha, w których wychwalał się lirycznym potraktowaniem go nożem w plecy i chujem w serce: ”Ludzie nie wierzą co za kretyn/Wbija chuja w serce, bo go nie chcą kobiety”. Odpowiedź Piha w formie utworu ”Nie wiesz, co Spotka Cię Jutro” była tym razem totalnie miażdżąca i nie pozostawiła złudzeń co do tego, kto w Beefie wysunął się na prowadzenie. Pih wyśmiał pozorne cwaniactwo Duże Pe przypominając mu, jak ten podczas incydentu pod budką z kebabem sprowadził na pomoc swoich kolegów: ”Nóż ci w plecy kurwo i nieważne co potem/Wołasz kumpli na pomoc i nazywasz siebie kotem”. Sprawnie zarzucił mu zniewieściałość w wersach zawierających multum rymów: ”To co robisz, ten onanizm to nie rap to origami/Za który pijani fajni many wcisną Ci za stanik”, po czym upokorzył go łebsko nawiązując do związku frazeologicznego ”Rzucać mięsem”, oznaczającego dosadne przeklinanie: ”Masz przejebane, w Wawie cisza spokój Ci się marzy/Chuj z mięsem, będziesz spierdalał ze sceny od warzyw”. Wyśmiał także jego zażyłość z Mezem, insynuując że sięga ona płaszczyzny życia daleko poza zawodowej: ”Mezo Ci opowie co to życia szkoła/Od jego ud na głowie nosisz zakola”. Wielkim – i bardzo trafnym – zarzutem w stosunku do duże Pe było odniesienie się do wersów, w których pomiędzy wierszami dał Pihowi do zrozumienia, że ten posuwa się za daleko w swoich atakach na niego, ocierając się o zachowania penalizowane: ”Karalne groźby, błagalne prośby/Nie dadzą nic jak punche są banalne”.
Odpowiedź ze strony Piha była druzgocąca, bowiem zarzucił mu w niej skłonności do denuncjacji: ”Karalne groźby? Jak konfident słowa dobierasz/Chcesz widzieć mnie w pace? Masz gadkę frajera”. W jednym z wywiadów Pih zapytany o to, jakie będzie zakończenie Beefu, odparł: ”Wiem, że podnoszony jest zarzut wobec mnie, że chcę uciec się do przemocy, ale prawda jest taka, że to mnie próbowano przekonać przemocą. Nie chcę nic mówić o tym, jakie rozwiązanie by mnie satysfakcjonowało. Biorąc pod uwagę ostatnie oświadczenie jego kolegów z wytwórni – verby, którzy zakładają sprawy ludziom za to, że Ci jadą im na necie, oraz to, że już ta łajza raz zwróciła uwagę na moje karalne groźby, lepiej będzie jak pozostawię odpowiedź w sferze niedomówień.”. Duże Pe odpowiedział w dwóch numerach – jednym zatytułowanym ”Jutro”, co było zgrabnym odniesieniem do nazwy poprzedniego dissu Piha, i krótkim trackiem pt. ”Errata do Post Scriptum”, którego publikacją zrobił z siebie pośmiewisko, ponieważ zarzucił Pihowi że ten gra rap bez DJ-a, nie zdając sobie sprawy z tego, iż jest zupełnie wręcz odwrotnie. Pih powiedział w jednym z wywiadów: ”Żeby się upewnić specjalnie sięgnąłem po swoje dwa ostatnie albumy: „O Nas, Dla Was” z Chadą i „Krew, Pot i Łzy”. W sumie na 37 tracków, 18 jest oskreczowanych. W zasadzie mogę powiedzieć, że połowa została nagrana z DJ’ami. Gdybym policzył wszystkie swoje kawałki, w które wkład mieli DJ’e okazałoby się, że jest ich więcej niż ten cwany gapa nagrał w swoim życiu utwórów w ogóle.”. Na ”Krew, Pot i Łzy”, oficjalnym, solowym longplay Piha również znalazł się utwór upokarzający Duże Pe – ”Pocałunek Śmierci”.
Teoretycznie na tym Beef dobiegł końca, jednak jego konsekwencje były dla Pana duże Pe dużo dalsze. Na składance ”Rap Eskadra 3”, wydanej w wytwórni płytowej w której wydawał również duże Pe – UMC Records – , znalazł się jeden z utworów Piha go dissujących – ”Co?!”. Sam Pih opowiedział w jednym z wywiadów o kulisach zamieszczenia tego numeru na kompilacji: ”Nie jest żadną tajemnicą mój układ w sprawie Rapeskadry z Remikiem. Znalazłem się na tej płycie pod warunkiem, że będzie na niej mój diss na pe. To był warunek sine qua non. Nie ma na płycie „Co!!!” to nie ma mnie w ogóle, ani jednego wersu. Tak się ustawiliśmy i zależało mi na tym, żeby dis się tam znalazł. Remik słowa dotrzymał, a ja nie mam żadnych wyrzutów sumienia.” – powiedział, dalej dodając: – ”(…) Mam 2 kawałki na tej składance i w obydwu jadę po tym pedale. Dwa kawałki diss’ujące tego leszcza na płycie, którą wydaje jego wytwórnia. Tu chodzi o szacunek. O to, ile on znaczy, albo inaczej – o to, że nic nie znaczy. Dodatkowo Remik wziął też bardzo osobisty dla mnie utwór „Cokolwiek” i gitara.”. Ostatecznie na albumie ukazał się tylko jeden z zapowiadanych wcześniej 2 dissowych utworów – ”Co?!”.
Jednym z najbardziej spektakularnych – chociaż krótkich – beefów w historii polskiego rapu był konflikt Donia z Chadą, w którym nie wiedzieć czemu udzieliła się także HiFi Banda, stając po stronie Warszawskiego MC. Konflikt zaczął się od zaczepki w stronę Donia ze strony Chady, który w utworze ”A Pamiętasz Jak?” poniżył oponenta: ”Doniu w sumie jak dziś wtedy także był nikim/Liroy zgarnął te zasłużone dwa Fryderyki”. Doniu ustosunkował się do tych wersów dopiero kilka miesięcy później, w numerze ”Gram Swoje”, zamieszczonym na jego albumie ”Dialogimuzyka” wydanym 30 maja 2011 roku, prawdopodobnie starając się wypromować swój album na fali popularności toczonego beefu. Doniu zarapował: ”Grasz koncerty z playbacku? Kopiujesz Agrro Berlin/klamki na video jesteś wtórny, mizerny/Za plecami twoje ziomki szafują minami/A my drzemy łacha bo ich DJ lizał się z chłopcami”. Na koniec trzeciej zwrotki, skierowanej do Chady, dał mu do zrozumienia, że ten zapewne nie odpowie na jego zarzuty zasłaniając się panującą powszechnie opinią w środowisku hip-hopowym, że osobom powiązanym z nurtem hip-hopolo nie należy odpowiadać: ”Pamiętaj że to wstyd odpowiadać mi dziś/Jestem poza układami idę tam gdzie chce iść!” Wykonał również zaczepkę w stronę Tedego, który nagrał z Natalią Lesz utwór ”Glam Rap”: ”Nie robię gniotów jak Tedunio i Natalia Lesz/Nagrasz coś na siłę treść odparowuje wiesz/Mieć to coś nie jak gość na cudzej stypie/Pić z nimi wódkę ale odpierdalać lipę”.
Doniu zwrócił również uwagę na powszechne zjawisko MC’s, którzy swoją karierę opierają tylko na prawieniu wszem i wobec o tym, jak mocno są niekomercyjni i oddani uprawianej przez siebie sztuce: ”Uwieram jak wenflon a beze mnie pół sceny/Nie ma o czym pisać, marne hieny tego chcemy?/Połowa z was chciała przeżyć chociaż setkę/Z tego co wyrwałem życiu zapiętemu na okrętkę/Czuć tonę zawiści w toni nienawiści/W morzu rozpaczy, bo nie umiecie żyć inaczej”. Na odpowiedź ze strony Chady trzeba było czekać całe dwa miesiące, a kiedy już nadeszła w postaci utworu ”Sześciogwiazdkowy Skurwiel”, wprawiła wszystkich zainteresowanych w osłupienie udzieleniem się na niej HiFi Bandy oraz słabymi punchline’ami ze strony prowodyra. Chada zarapował na przykład: ”Jesteś jedną z tych cip, która zjeżdża na harem/Zanim kurwo się sprujesz, opierdol pałę starej”, dodając: ”Gdzie grasz suko koncerty? Wpadnę tam by cię skreślić/Nie wywyższaj się kurwa jak masz wzrost metr trzydzieści/No i może to lepiej, twoje ziomki to chwalą/Nie muszą stać na palcach gdy ci lachę podają”.
Znacznie lepiej wypadli Hades oraz Diox. Ten ostatni wykonał apel w stronę słuchaczy, nawołując do zapamiętania mu sprzedania się i sprzeniewierzenia muzyki: ”Mez, Doniu, Liber – suki grają w jednej lidze/Hejterze bronisz ich? Znaczy, że im wybaczyłeś/Hejterze bronisz ich? To zamach na muzykę/Frajerze pierdol się, za zamach na moje życie/Ty, weź mnie nie żałuj, gdy zdradzę ideały/Ale do tego momentu lepiej nie otwieraj japy”. Do utworu zrealizowano dynamiczny teledysk, który niewątpliwie przyczynił się do jego popularności. W następstwie publikacji dissu Doniu zaskoczył wszystkich zainteresowanych rzeczonym konfliktem, w ciągu dwóch dni publikując dissowy numer pt. ”W Ryj”, zilustrowany zabawnym teledyskiem. Odpowiedź Donia była zupełnie sprzeczna z jego grzecznym imidżem, do którego zdążył przyzwyczaić słuchaczy muzyki rap – raper znieważył Chadę przy użyciu m. in. takich słów, jak ”cwel”, ”kurwa”, ”dziwka”, ”mamisynek”, ”pizda”, ”kurwistrzał”. Doniu zarzucił Chadzie bycie cwelem: ”Z dupą rozpruta, prosiłbyś o ibuprom/Olfen na ból jąder, rozjechana kurwo”, dodając jeszcze: ”A zapomniałem, ta twoja przeszłość/Połowa ludzi się z tą kurwą obeszło/Jeśli przez siatkę z Tesco pizgałeś gały/No to masz obsesje, nikt nie jest doskonały”. Wyśmiał również zaangażowanie przez Chadę w beef pomiędzy nimi HiFi Bandy oraz prędkość z jaką odpowiedział na zaczepkę skierowaną w swoją stronę: ”Kolegów do pomocy – spisz z nimi w nocy?/Może dać kocyk? Weź kurwa posyp/Wciągnę cię, wysram zanim się otrząśniesz/W końcu kilka wersów piszesz dwa miesiące”. Na sam koniec utworu odniósł się zaś do Dioxa, udowadniając mu, że nie obawia się jego osoby ani na płaszczyźnie muzycznej, ani poza nią: ”OK. Dwa słowa jeszcze do Pizdioxa, Słyszałem, że chcesz ponagrywać sobie coś w studiu La Bomba, Ja mieszkam niedaleko, to wpadnę, się poprzyglądam”. Nie ulega wątpliwości, że Doniu zmiażdżył swojego oponenta, który nie dość, że w swojej odpowiedzi skierowanej do niego nie zawarł żadnych kunsztownych panczy, to jeszcze odpowiedział mu dopiero po dwóch miesiącach, i to uciekając się do pomocy zaprzyjaźnionych MC’s.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Felieton
„Rhythm + Flow” Made in Poland – czy spełnił oczekiwania? – felieton
Podsumowuję polską edycję rapowego show na tle reszty świata.

Polska scena muzyczna doczekała się własnej wersji popularnego show Rythm n Flow, gdzie młode raperki oraz raperzy walczą o kwotę pieniężną, a zarazem o kontakty i popularność. Pierwsza edycja tego formatu, przewidywalnie, miała miejsce w Stanach Zjednoczonych. W jury zasiedli Cardi B, T.I. i Chance The Rapper, którzy znaleźli naprawdę zdolnego rapera, który zrobił bardzo konkretną karierę w Stanach, bowiem D Smoke otrzymał trzy nominacje do Grammy. Można by powiedzieć: damm, that’s what’s up! Jeżeli udział w programie Netflixa potrafi tak napędzić karierę i wykreować rapera, który w gruncie rzeczy wcale nie oferował komercyjnego rapu, czuję potencjał na kilometr. Natomiast ostatnia edycja z obłędną Latto, DJ Khaledem i super tekściarzem Ludacrisem wzbudziła we mnie (i wielu) bardzo mieszane uczucia. Zwycięzcą dla wielu widzów był tylko jeden, jednak zupełnie inny gość zgarnął hajs – raper, który nie prezentował się w każdym odcinku jako lider i nie postawiłabym na niego 5 PLN-ów.
W Ameryce jak na Eurowizji
Kontrowersyjna produkcja na pewno istotnie przyczynia się do rozwoju kariery i rozpoznawalności aspirujących muzyków. Realizacja samego show ma dość hip-hopowy wydźwięk, stylówki się zgadzają, tak samo jak zaproszeni producenci muzyczni oraz goście-jurorzy grubego formatu, jak np. Eminem. Ostatnia amerykańska edycja dała mi jednak wrażenie konkursu, który ma jakieś dziwne zasady… jak Eurowizja.
Edycja francuska vs włoska
Żeby nadać trochę jeszcze większego backgroundu, dodam, że edycja francuska również jest małym rollercoasterem, bo nie wszystkie werdykty były faktycznie oceną talentu, a bardziej opierały się na potencjale packagingu, co w sumie idealnie opisuje to, co dzieje się od kilku lat w przemyśle hip-hopowym. Wszyscy pogubili się między bletkami, różowym spritem, autotunem, sztuką pisania i BBL na loży VIP, albo wyrokami w pace za białe noski. To jak zainwestowanie w słaby temat, wrzucenie go do drogiego grindera, zwinięcie łodygi w złotym papierku i narzekanie na syntetyczne zapachy. Ten program pokazuje jak Gen Z reprezentuje obecnie kulturę rapową, która przeszła bez wątpienia transformację. Obok Francji wybitnie ekscytującą edycją jest wersja włoska, gdzie legenda rapu Fabri Fibra w drugiej odsłonie show bardzo pilnuje tego, aby oceniane były skille raperskie, a nie tylko wygląd i stylówka, dlatego program wygrał freestylowiec Cuta. Czyli jednak dostrzeżono, że może nie warto postępować jak większość majorsów, tylko dać szansę ludziom z prawdziwym talentem – ale nie zapominając o tym, że rap to biznes.
Rhythm + Flow – Made in Poland
Wersja polska była dla mnie bardzo nieoczekiwaną i zaskakującą niespodzianką, postawiłabym stówkę, że kolejna edycja odbędzie się w Niemczech. Here we go, biało-czerwoni na Netflixie, gdzie polskie „kur$a” zostało jednak w angielskim dubbingu przetłumaczone. Cały świat będzie myślał, że żeby dogadać się z Polakiem, wystarczy użyć f#ck jako co drugie słowo – very good, my friend. Okej, przekleństwa są nieodłącznym elementem polskiego rapu, chyba w tej kwestii od wielu lat się nic nie zmieniło, nawet na Netflixie…

Dziarma, Sokół i Bedoes porozjeżdżali się po kraju, szukając młodych, nowych i starych talentów. Zajaweczka z Poznania wywołała wzruszenie i kilka łez się potoczyło. Ostatnia włoska odsłona nagrodziła widzów bardzo fajnymi wizualami graficznymi i formą, w jakiej zostały przedstawione miasta oraz miejscówki, w których toczyła się akcja. Polska postawiła na komunistyczne bloki i małe zajaweczki z centrum. Globalni widzowie pomyślą, że wszyscy Polacy mieszkają jak w paryskim ghettcie Saint Denis – stary, tam to dopiero bloków w tej Polsce. Trąci tu ostrą ironią, w istocie Polska nie ma dużo wspólnego z blokowym ghettem, tak jak inne kraje Europy. Przyjęło się, że bloki to rap, a rap to ulica, ale o tym później.
Pyskata Kara
Znajomą twarzą w show jest pyskata Kara, która mówi to, co myśli, i brutalnie ocenia innych uczestników, mówiąc im wprost: „hej, to jest słabe”. Tak czułam, że to będzie czarny koń tej edycji, bo na tle innych intensywnie wyróżnia się swoimi umiejętnościami. Eliminacje, które zaprezentowały się na takie średnie okej, wyłoniły kilku mocniejszych zawodników i zawodniczek – niestety wielu z nich odpadło w Cypherach. Do udziału w show zostały również zaproszone osoby przez twórców formatu, casting, ale układy i polecenia, nie gwarantują im w istocie przejścia dalej. Bądźmy szczerzy: 24h na napisanie zwrotek i ich zapamiętanie przerosło wielu z nich, ale czy taki challenge jest naprawdę wielką weryfikacją talentu? Szelest odpadł niesłusznie z tej gry, widać było, że gościu ma charyzmę i potencjał, a Ywisa pamiętam jeszcze jako nastolatka, kiedy zaczynał tworzyć muzykę. Miło było zobaczyć, że nadal stara się realizować swoje marzenia.
Waga Bedoesa
Jurorzy mają swoich faworytów, konkurują między sobą o to, kto znalazł lepsze talenty. Jak na razie topowe wyniki zgarnia drużyna Sokoła. Dziarma szalała za Baby V, która w eliminacjach dostała „jestem na tak” z bardziej image’owych względów, ale w końcu to telewizyjne show. Bedoes, grający rolę ojca, najchętniej przepuściłby wszystkich, chociaż potrafi gniewnie, bez pardonu zaburczeć, posmagać paskiem krytyki i zbesztać młodych muzyków, aby ich zmotywować. Jestem dobitnie rozczarowana bodyshamingiem, który trochę psuje mi mood podczas oglądania tego show. Czy waga Bedoesa to jest naprawdę coś tak ważnego, że uczestnicy i jurorzy bezczelnie o tym non stop nawijają? Jeśli miała być to beczka przewodnia Nowego Rozdania, sorry, not sorry – super słabe i płytkie. Widać, że Polska nadal ma problem z jakąś ogólną akceptacją.

Od kiedy freestyle to nie FREE STYLE?
Bitwa freestyle’owa (powinnam chyba wziąć to słowo w cudzysłów) rozwaliła najbardziej system całego programu i pozostawiła posmak taniego jabola w ustach. Kara kontra Ja22y (wielokrotnie nazywana albo Jazzy, albo Jezzy – warto byłoby zgadać się, jak ma się wymawiać jej ksywkę, ponieważ to bardzo ważny aspekt jej marki). Ja22y pocisnęła Karze po rodzinie i ojcu alkoholiku. Zaatakowana dotkliwie tą linijką, doświadczona raperka odpowiedziała na to, jak to się w bitwie robi, spontanicznym freestylem, a nie wcześniej napisanym tekstem. Nawet największy kozak nie jest emocjonalnie pusty, bo bardzo często silne osoby mają sporo dużo emocji w sobie, dlatego zarzucanie Karze, że nie odbębniła swojego napisanego wcześniej tekstu, jest mało dojrzałe. Dla mnie była to i jest definicja bitwy freestyle’owej, dla jurorów rozczarowująco nie. Kara odpadła z tego show, a program miał zapewne pomóc jej rozwinąć swoją karierę lub ją uratować. Czytając między wersami, zastanawiam się, nad tym, że w Polsce może nie ma już popytu na uliczny rap? Wręcz przeciwnie wygląda to w innych krajach Europy, gdzie to nadal street raperzy robią wielkie kariery.
Czego chce jury?
Intrygującą postacią jest Kajtek, który postępuje podobnie jak taktyka uwodzenia mężczyzn w książce dla kobiet: bądź tajemnicza, zagadkowa, pewna siebie, dawaj hints, wycofaj się i nie odsłaniaj wszystkiego od razu. Jurorom się to jednak nie spodobało, a Kajtek wyśmiał ideę dzielenia się swoją całą historią i promowaniu rodziny w klipie jako wyznacznika autentyczności. Jury chciało kogoś z jajem, jak naszyjniki Dziarmy – loud and proud – gościa, który miał osobowość samca alfy, pasującą analogicznie do tego biznesu. Mimo – moim zdaniem – najlepszego klipu Kajtek odpadł, a teoretycznie był bardzo dobrym packagingiem. Tu znowu mam wielkiego clasha – o co kamman, jury? Podobny mindf#ck po tym, jak Sokół zarzucił Zippy Ogar, że jego performance na eliminacjach był „za dobry”, albo Dziarma Ja22y, że nie ma osobowości, ale jest komercyjna. Challenge stworzenia teledysków miał za zadanie zbudować więzi z publiką, odkrywając swoje rodzinne strony i przyjaciół, podobnie było w innych edycjach Rythm n Flow. Natomiast czy pokazywanie bliskich czyni Ciebie kimś autentycznym? Ludzie sukcesu to bardzo często One Man/ Gial Army, ale okey w Rythm n Flow chodzi bodajże o represent oraz lokalny support.

Bardziej ekscytujące występy na żywo to sprawdzian prezencji scenicznej, umiejętności tanecznych, kontaktu z publicznością i dykcji. Mam wrażenie, że koncerty rapowe ostatnimi czasy to takie catfishe z Tindera, ładnie opakowane, ale na żywo nie bardzo. Boron i Po Prostu Kajtek wypadli podczas tego wyzwania solidnie, dostarczając nam przyjemnych wrażeń. Highlightem tego epizodu był Żabson – profesjonalny typ, gotowy do pomocy, krytyczny, ale ziomalski, za wszelką cenę chce pomóc swojemu podopiecznemu w wygraniu hajsu! Wybitnie mnie to ujęło, w tym biznesie trudno jest o szczere wsparcie.
Ostatnie Rozdanie – wielkopolski finał!
Tak jak życzę Ja22y jak najlepiej, poczułam satysfakcję z trafnego wyboru finalistów i jej braku w ostatniej trójce. Dziewczyna ma talent, ale czy rapowy? Podobnym diamentem do oszlifowania jest sympatyczny Boron, który pozytywnie udowodnił, swoim ostatnim występem, że drzemie w nim potencjał, tylko potrzebuje trochę czasu i praktyki, wielu myśli, że raperem zostaje się w jeden dzień, not really. W tym momencie chciałabym podziękować Boronowi za nawijkę i za to, że przywrócił honor Donguralesko. Niestety Sokół w zajawce przedstawiającej Poznań, nie wymienił tego rapera w wielkiej trójce największych poznańskich legend, zabolało. Ponadto uczestnik, który jest przedstawicielem Gen Z, i nadal słucha majstra słowa czyli Gurala rokuje w mojej opinii bardzo dobrze.
Rythm n Flow ma momentami, koindencyjny mechanizm, oparty na tym, że lider tego programu z reguły go nie wygrywa. Po prostu Kajtek wzruszył do łez ludzkiego Bedoesa swoim artyzmem i predyspozycjami do pisania solidnych tekstów, pokazując, że nadal mamy w Polsce inteligentnych raperów, którzy znajdą swoich odbiorców pośród elokwentnych słuchaczy. Ciężko było zdecydować, kto na wygraną bardziej zasłużył, ponieważ Zippy Ogar rozwalił scenę bangerowym kawałkiem, pokazał uniwersalność, a takie biciory z reguły pomagają wygrać ten program. Czyj numer będzie częściej odtwarzany na Spotify, i kto ma szansę na bycie elastycznym, takie pytanie zadają sobie często jurorzy tej Netflixowej ramówki. To ta stara i dobrze znana w środowisku walka: czy pozostać wiernym swojemu stylowi, czy być różnorodnym? Zippy ominął comfort zone i to pomogło mu wspiąć się o level wyżej, robiąc duży krok naprzód!
Muszę odpalić teraz wersję angielską finału, żeby zobaczyć jak przetłumaczono po angielsku literackie rzucanie mięsem, w żadnej edycji tego programu nie więdły mi uszy tak jak w Nowym Rozdaniu.

Felieton
Śliwa poszedł w disco-polo. Bajorson alfonsem raperów-przegrywów – felieton
Drugie życie raperów, którym nie wyszło.

Rapowe przegrywy – Śliwa i Dawid Obserwator, którzy nie poradzili sobie na scenie i zostali wykluczeni przez słuchaczy ze środowiska, zostali wskrzeszeni przez Bajorsona jako disco-polowe przystawki.
Nie poszło ci w rapie? Czekaj na telefon od Bajorsona. Ten idealnie odnalazł się w roli alfonsa zbierającego z ulicy niechciane dziwki. Szybka metamorfoza, delikatny glow up i trafiasz dzięki niemu na inne osiedle, na którym znali cię co najwyżej z ksywki. Jak się postarasz i będziesz głośno jęczeć masz szansę zostać na dzielni k**wą miesiąca.
Czekam już na głosy oburzenia za wstęp, którego metaforyczność idealnie oddaje położenie w jakim znaleźli się wspomnieni w leadzie dwaj absztyfikanci pragnący dorobić kosztem resztek jakiegokolwiek street creditu, który i tak prawie w całości zmarnowali przez swoje zachowanie.
Dawid Obserwator i Śliwa to dwaj zupełnie inni raperzy o kompletnie różnych poziomach umiejętności i zdecydowanie innym piórze. Pierwszy z nich to ulicznik o bardzo prostych rymach, który dał się poznać jakiejś szerszej publiczności tylko dlatego, że został wzięty pod skrzydła Step Records. Kiedy przestał się klikać został wyrzucony z labelu. Nastąpiło to po jego medialnej klapie, kiedy wyszło na jaw, że w przeszłości miał związek z PISem. Uważam, że nie to go pogrzebało na rapowej scenie, tylko to w jaki sposób próbował się od tego odciąć – kłamiąc w żywe oczy, co błyskawicznie było weryfikowane na jego niekorzyść. Kilka takich wpadek i po karierze. Step zakręcił kurek i nastała bieda.
O poczynaniach Śliwy informowaliśmy od lat. Nie wysyłanie płyt fanom (czekamy już 4 lata na zakupiony krążek), krętactwo, bajeranctwo i jego fani, którzy nazywali go oszustem pod własnymi postami, które wrzucał na sociale. Ostatni wkręt do jego trumny „kariera Śliwińskiego” wkręcił Grande Connection. Wcześniej kilka gwoździ wbił też sam Peja, który zakończył z nim współpracę, jasno podkreślając, że został on wyrzucony z wytwórni, a nie odszedł dobrowolnie.
Bajorson to prawilniak, kryminogenny rap, ale z humorem. Dał się poznać jako freestyle’owiec z dużym dystansem i bekowymi przekminkami. Nigdy nikomu nie wkładał do głowy ulicznych zasad. Nie udało mu się zarobić z rapu tak jakby tego oczekiwał. Od niedawna robi disco. Pykło. „Bailando” po miesiącu ma 10 baniek na samym Youtube. Do projektu został zaangażowany Dawid Obserwator. Też prawilniak, ale z tych o twardych, ulicznych zasadach. Wkładał w głowę dzieciaków truizmy, moralizował, mówił latami w swoich liniach jak należy postępować. Skończył śpiewając narkotyczne refreny u Bajorsona.
Obserwator nie jest jednak wybitnym twórcą. Drewniane flow i monotematyczność. Pierwszy singiel disco się udał, ale to trudne do powtórzenia. Bajorson wydaje się to wiedzieć i zaangażował dodatkowo kogoś będącego półkę wyżej. Śliwa jest bardziej melodyjny. Miał być drugim Peją, ale żeby nie ubrudzić się fizyczną pracą, stara się jeszcze resztki godności sprzedać na disco-polowych refrenach. Został właśnie zatrudniony przez Bajora do potencjalnego kolejnego hitu wszystkich okolicznych potupajek. Jedyny „Piątek” jaki jednak polecam, to ten Dakanna. Przy tym poniżej nie klikajcie w trójkąt, chyba że jesteście masochistami.
Felieton
„Chrupki dla szonów”. Niefortunna nazwa chrupek Bambi? – felieton
Słuchaczom i artystom kojarzy się ona niezbyt dobrze.

Bambi ma swoje chrupki. We wtorek raperka rozpoczęła kampanię reklamową, a sieć od razu wrzuciła jej nowy produkt do niezbyt przyjemnego worka. Wszystko przez nazwę „Bambiszonki”.
Co to jest Bambiszon?
Najpierw powinniśmy sobie zadać podstawowe pytanie o „Bambiszona”. Co to tak właściwie jest? Po przeszukaniu sieci wyłaniają się nam dwa główne znaczenia tego słowa:
- To osoba, która jest początkującym graczem, słaba w grze, lub niedoświadczona.
- „Bambiszon” może być porównywany do niezdarnego, słabego, naiwnego, czy niedojrzałego człowieka.
Bambiszon odnosi się także do ksywki raperki Bambi, która czasami – choć bardzo rzadko i możemy domyślać się dlaczego – korzysta też z pseudonimu „Bambiszon”. Takowy jest m.in. w jej nicku na TikToku – bambi.bambiszon.
Bambiszonki – „chrupki dla szonów”
To właśnie odnosząc się do swojego alternatywnego pseudonimu, Bambi nazwała swoje nowe chrupki „Bambiszonki”. W powyższym kontekście nie wygląda to na zbyt fortunną nazwą, ale uwierzcie, może być jeszcze gorzej.
Drugi człon ksywki raperki „szon”, spopularyzowany przez filmy Patryka Vegi odnosi się do „kurwiszona”, czyli kobiety lekkich obyczajów. To właśnie z tym sporej części osób kojarzą się nowe chrupki Bambi:
„Pani córka to jest Szon
Jaki szon?
Kurwiszon”
„Pani córka to jest Szon
Jaki szon?
Bambiszon” – brzmi ugrzeczniona wersja. Wiele wpisów pod informacją o nowym produkcie raperki, który trafił do Żabek tak właśnie wygląda. Komentujący są naprawdę bezlitośni:

Oska030 o chrupkach raperki
Na temat „Bambiszonków” wypowiedział się także Oska030 z Baba Hassan. Jak widzimy, mu również ich nazwa kojarzy się jednoznacznie:

Innym skojarzeniem, za którym Bambi też raczej nie będzie przepadać jest:
Bambiszonki to pomyślałam od razu o cycach https://t.co/em7USVeWdd
— wikusia♡ (@wisunkusia) May 19, 2025
Nazwa niefortunna, a wręcz zła
Niestety, nazwa nowych chrupek Bambi nie jest zbyt fortunna. Nie udało się w tym przypadku przewidzieć reakcji sieci na „Bambiszonki” przez speców od marketingu. Nie ukrywajmy też, że to produkt skierowany przede wszystkim do dzieci. Oczami wyobraźni widzę już jak wyzywają się one „szonów” albo co gorsza „kurwiszonów” tylko dlatego, że ktoś kupił sobie w Żabce chrupki. Dzieci bywają okropne i to bardzo prawdopodobny scenariusz, skoro starsi w taki sposób robią sobie z tego bekę.
Felieton
Jongmen wykupił boty? Ścigać powinni też jego grafika – felieton
Jongmen poszedł w ślady Sentino.

Jeden z ostatnich swoich numerów, Sentino postanowił wypromować botami, które dodawały randomowe komentarze i tym samym zwiększały zasięg teledysku. Czy na podobny ruch zdecydował się Jongmen?
Kupione łapki w górę u Jongmena?
Ścigany przez polskie służby listem gończym Jongmen, wiedzie luksusowe życie w Dubaju. Co jakiś czas wypuszcza też nowe numery. Tym razem otrzymaliśmy od niego „Tranquillo” z gościnnym udziałem Palucha. Niestety, już chwilę po premierze coś nieładnie pachnie.
Po godzinie od premiery nowy numer Jongmena ma ponad 2 tys. wyświetleń i 3,2 tys. łapek w górę. Wprawdzie licznik Youtube’a czasami nie wyrabia, to taka ilość łapek w tak krótkim czasie budzi duże wątpliwości. Tym bardziej, że premierę od Jongmena możemy porównać z nowym kawałkiem Gurala, który ukazał się w tym samym czasie:
- Jongmen „Tranquillo”: 2.3k. wyświetleń, 3.2k łapek.
- Gural „Totentanz”: 6k wyświetleń, 900 łapek.


Co kierowało Jongmenem, żeby sięgnąć po boty? Możemy tylko przypuszczać, ale głośno myśląc może to wyglądać tak, że pomysłodawca Jongcoinów zaprosił sobie do numeru Palucha, poważnego gracza z mainstreamu i nie mógł sobie pozwolić na to, żeby ten numer przeszedł bez echa lub miał jakieś skromne zasięgi.
PS. Na czas pisania artykułu Paluch nie włączył się w promocję klipu.
Jongmen – mistrz okładek
To nie koniec nowości od Jongmena i będąc dalej przy premierze nowego singla nie mogę przejść obojętnie wobec jego strony graficznej. Przez lata raper raczył nas ponadprzeciętnymi artworkami, które dodawały uroku jego singlom i płytom. Nic w tej kwestii się nie zmieniło. Raper kontynuuje cały czas współpracę z tym samym grafikiem. Wystarczy spojrzeć na okładkę nowego singla, o której nawet trudno powiedzieć, że powstała na kolanie.
Ciekawi mnie proces komunikacyjny między Jongmenem a grafikiem. Mógł on wyglądać tak:
- Jongmen: Ejj, potrzebuję zajebistą okładkę.
- Grafik: Na kiedy?
- Jongmen: Mordo, za minutę premierą.
- Grafik, Luz mordo…

Gandi Ganda „Goronce wersy płonom” ma godnego następcę. A co na to Paluch, który jednak od lat dba o swoją nieskazitelną identyfikację wizualną? Hmm…

Felieton
Bonus RPK nie chce być patusem z ulicy, więc wydaje płytę… „Głos ulicy” 👀 – felieton
Czego nie rozumiesz?

Bonus RPK postanowił zjeść ciastko i mieć ciastko. Jego działalność po wyjściu z więzienia jest pełna absurdów i sprzeczności.
BGU nie chciał trafić za kraty w związku z wyrokiem za handel narkotykami. W jednym momencie wszystkie antysystemowe hasła przez niego głoszone przestały mieć znaczenie i raper zaczął pojawiać się w mainstreamowych mediach, którymi do tej pory gardził. Przekonywał, że jest niewinny, ale oczy kota ze Shreka nie zrobiły wrażenia na organach ścigania.
Odsiedział niepełny wyrok z zasądzonych ponad 5 lat. Zaraz po wyjściu na wolność rozpoczęła się fala braku konsekwencji w jego działalności. Pokazywanie się z „kanapką hajsu”, kiedy chwilę wcześniej żebrało się każdą złotówkę. W tym przypadku fani szybko wyjaśnili flexownika, dając wyraz swojego niezadowolenia i rugając Bonusa na jego własnych profilach społecznościowych.

Chwilę później kolejna wtopa. Próba przyciągnięcia kupujących na preorder płyty poprzez fejkową ilość osób na stronie. Bonus postanowił ściemnić na stronie z preorderem, że zainteresowanie jego płytą jest naprawdę duże. Oczywiście był to fejk i obok przycisku „Kup teraz” był licznik z losowo pojawiającymi się cyframi, a nie z faktyczną liczbą osób, która była zainteresowana zakupem albumu. Może i kłamstewko, ale zawsze kłamstewko.
Janusz Schwertner znany ze swoich lewicowych poglądów, niedawno bronił polityki migracyjnej, a także atakował Grzegorza Brauna. Z drugiej strony Bonus, który kojarzył się zawsze z prawicowymi poglądami. Ulicznik z zasadami. Nie przeszkodziło mu to jednak w nawiązaniu współpracy z lewicowym dziennikarzem, który napisał mu książkę, żeby spieniężyć pobyt za kratami.
Grande Connection nazwał Bonusa, który trenował też jakiś czas temu z Matą (ojciec Marcin Matczak ma powiązania polityczne) – wspólnikiem systemu. Trudno nie odnieść takiego wrażenia po jego ostatnich ruchach, tym bardziej, że chce on oficjalnie zerwać z ulicą – o czym zaczyna opowiadać w wywiadach.

Najnowsze doniesienia od Bonusa są takie, że przeszkadza mu już bycie ulicznikiem.
– Nie chcę już być uważany za jakiegoś Bonusa-patusa, który siedzi w klimatach ulicznych i ma zamkniętą głowę. Jestem ojcem, mam dzieci, które są wychowane w zupełnie innych czasach. Kiedyś raper miał jakieś swoje ramy, poza które nie wychodził. Dzisiaj rap jest wszędzie. Jeżeli ktoś w tych ramach pozostał, to ciężko mu zaakceptować nową rzeczywistość – wyznał w rozmowie z Newonce.
Bonus dorósł, nie chce być uważany za patusa z bramy, bo taki wizerunek przeszkadza nie tylko w życiu prywatnym, ale też w interesach. Marki nie chcą być kojarzone ze złą ulicą, menelami i penerami. Dlatego szef Ciemnej Strefy włączył najzwyczajniej w świecie tryb „family friendly”. Swoja drogą – świetny ruch i szkoda, że tak późno.
Jak zatem łagodnie obejść się z wiernymi fanami, których przez dekady karmiło się prawilną gadką? Nazwać płytę „Głos ulicy”. To nie żart. Bonus z jednej strony odcina się od ulicy w wywiadach, a z drugiej zapowiada nową płytę zatytułowaną „Głos ulicy”. No chyba sezamkowej w tym wypadku.

Patrząc na kandydatów na prezydenta, dostawiłbym w najbliższej debacie jeszcze jeden pulpit, przy którym znalazłby się Pan Oliwier. Jest idealnym przykładem politycznego bełkotu: jedno mówi, drugie robi.
PS. Więzienie resocjalizuje. Przypadek Artysty Kombinatora potwierdza tę tezę, bo z antysystemowca stał się on przykładnym obywatelem, który nie chce być już ulicznikiem, ale jeszcze chociaż jedną nogą tam zostanie, żeby nie odciąć całkiem pępowiny, przez którą mógłby stracić płynność finansową . Człowiek zasad (zobacz).
-
News5 dni temu
„Rośnie nam Hołownia polskiego rapu”. Bartek Wasyl i potężny hejt
-
News4 dni temu
Sokół coveruje utwór Kazika. Wyszło niezręcznie?
-
News5 dni temu
Karol Nawrocki chciał przed laty walczyć z Popkiem. Raper przyjął wyzwanie
-
News3 dni temu
Śliwa wrócił cały na biało. Fani ciepło go przyjęli: „Ch*j ci na szczękę”
-
News2 dni temu
20-lecie Diil Gangu poprowadzi kapłan rapu
-
News3 dni temu
Pih komentuje odejście Lewandowskiego z kadry
-
News1 dzień temu
Jędker zagra covery ZIP Składu, chociaż został usunięty ze składu
-
News19 godzin temu
Wspólny produkt Okiego i Quebonafide trafił do sklepów