Bujanie Konika Magika

Piotr ”Magik” Łuszcz na oficjalnym rynku fonograficznym zadebiutował 16 lat temu jako współtwórca zespołu Kaliber 44, gdzie wraz z Abradabem oraz Joką za sprawą wydania przez nich płyty pt. ”Księga Tajemnicza. Prolog” (1996) zaprezentowali nowy gatunek muzyki określany przez nich jako Hardcore Psycho Rap. Skład wydal dwa lata później jeszcze jeden album muzyczny pt. ”W 63 Minuty Dookoła Świata” na którym odszedł od wspomnianej konwencji na rzecz klasycznego rapowego brzmienia, a wkrótce potem zespół uległ rozpadowi w do dzisiaj nieznanych gronu jego odbiorców okolicznościach.

Tego samego roku Magik wraz z Rahimem i Fokusem połączyli swoje siły tworząc Paktofonike. Niestety, osiem dni po wydaniu pierwszej płyty pod tym szyldem (”Kinematografia”, 2000), 22 letni wówczas Magik z niejasnych przyczyn popełnił samobójstwo wyskakując z okna swojego mieszkania w Bogucicach, zostawiając żonę i synka Filipa. Od tej chwili minęła już ponad dekada, przez którą stał się jedną z najbardziej charakterystycznych, kontrowersyjnych postaci w świecie Polskiego hip-hopu, wywołując sprzecznie, nasilone jeszcze mającym swą premierę w ubiegłym roku filmem w reżyserii Leszka Dawida pt. „Jesteś Bogiem”, skrajnie różne emocje, z którymi chciałbym się chociaż w małym stopniu rozprawić za sprawą niniejszej publikacji.

Po pierwsze nadmienić należy, że wokół Magika przez te wszystkie lata od jego śmierci przylgnęła opinia geniusza, człowieka ponadprzeciętnie uzdolnionego pod względem artystycznym i poświęconemu niemal doszczętnie swojej sztuce, który przez wrodzony nadmiar wrażliwości i brak zrozumienia ze strony najbliższego otoczenia, przegrywa batalię z gorzkimi realiami w jakich przyszło mu egzystować i ostatecznie samodzielnie odbiera sobie życie.

Niezależnie od tego, czy taka wizja Piotra Łuszcza odpowiada jego rzeczywistemu usposobieniu, czy też jest efektem wieloletniego idealizowania jego osoby, nie sposób ukryć, że stał się z jej powodu bożyszczem grupy nastolatków walczących ze swoim młodzieńczym bólem istnienia, idolem młodych ludzi, którzy usilnie poszukują kogoś o podobnej sferze emocjonalnej i reprezentatywnego, z kim mogliby się utożsamiać. Uważam za przykry fakt, że człowiek który pozostawił po sobie w spadku tak wspaniała spuściznę, przysługując się przecież światu swoim życiem a nie śmiercią, zapisał się w świadomości części słuchaczy jako groteskowy symbol bohaterstwa tylko dla tego, że akt samobójczy którego się dopuścił, wymagał od niego bez wątpienia jakiejś szczególnej, dużej dawki odwagi. Nie od rzeczy będzie wspomnieć o tzw. Efekcie Wertera – znaczącym wzroście liczby samobójstw w społeczeństwie na skutek nagłaśniania przez media przypadków dobrowolnego odebrania sobie życia przez sławne osoby. Reżyser filmu pomimo uczynienia z Magika wiodącej w nim postaci, na tyle na ile tylko było to możliwe, odciął się od epatowaniem jakąś wydumaną formą doniosłości jego dramatu, ale zważywszy na możliwość zaistnienia wspomnianego mechanizmu psychologicznego, nie można odmówić mu przynajmniej potencjalnej, nie zamierzonej szkodliwości.

Boli także fakt, że znaczna część słuchaczy Paktofoniki, darząc czcią Magika zapomina o okazaniu należnego uznania dla pozostałej dwójki członków tej grupy – Rahima oraz Fokusa, którzy już w czasach jej istnienia niewiele ustępowali mu pod względem talentu muzycznego, a w dodatku znakomicie uzupełniali się nawzajem dzięki różnicom w osobowościach, innym podejściu do tworzenia i sposobie rapowania, odmiennymi barwami głosu.

Naturalnym następstwem zaistnienia kultu magika było pojawienie się obrazoburców, którzy zdegustowani aktywnością fanatycznej części jego fanów starają się jak najmocniej sprofanować wizerunek zmarłego poprzez zamieszczanie w internecie żałosnych filmików i memów parodiujących ostatnie chwile jego życia, oraz publikowanie na forach dyskusyjnych komentarzy przepełnionych niskich lotów czarnym humorem. Jestem w stanie zrozumieć poirytowanie tych, którym przeszkadza fakt, że samobójca który zostawił w tak młody wieku żonę i osierocił kilkuletniego synka stał się idolem, ale sposób w jaki wyrażają oni swoją dezaprobatę dla tego typu uwielbienia jest przecież zupełnie naganny, bowiem opiera się na zupełnym braku poszanowania pamięci osoby zmarłej, oraz tragedii, jaka spotkała ją oraz jej najbliższych. Znalazło się nawet kilka osób, które nagrało, a potem opublikowało w internecie piosenki w jakich odsądzają od czci i wiary Magika, ale słuchając ich dokonań nie sposób oprzeć się wrażeniu, że ich autorom nie tyle chodziło o manifestacje własnych poglądów, co o bezpośrednią chęć zaistnienia kosztem dramatu którego temat poruszali.

Z jednej strony twórcy filmu zapewniają, że jest on w dużej mierze inspirowany faktycznymi zdarzeniami, z drugiej zwiastun zachęca do seansu słowami: „Bądź świadkiem narodzin legendy”, co szczerze mówiąc trochę mnie rozczarowuje, ponieważ chciałbym, aby ulegający stopniowej degradacji przez psychofańską fascynacje oraz nienawiść pseudo moralistów mit Magika zastąpiony został w końcu przez jego normalne, do bólu ludzkie oblicze, gdyż wtedy cała negatywna otoczka wokół jego osoby miałaby większe szanse choćby nawet i na powolne rozwianie się.

Moim zdaniem uzdrowienie relacji obu stron konfliktu mogłoby nastąpić również poprzez obustronne oddzielenie Magika – twórcy, od Piotra Łuszcza – człowieka. Ten pierwszy niewątpliwie zasługuje na uznanie z uwagi na wysokie walory artystyczne sztuki którą po sobie pozostawił i swoje podejście do niej, temu drugiemu należy się wspaniale zwyczajny ludzki szacunek, na który zasługuje każdy człowiek, ponieważ godność wszyscy mamy tę samą. Przewrotność życia polega między innymi na tym, że czasami jesteśmy AŻ, a czasami TYLKO ludźmi, stąd też ani chcę, ani potrafię dokonać jednoznacznej moralnie oceny tego, jak Magik zdecydował się postępować, i szczerze wątpię, aby zadanie to mieściło się w kompetencjach człowieka w ogóle. Wynika też z tego jeszcze jeden wniosek: że równie niefortunnym błędem byłoby rozpatrywanie jego osoby jako autorytetu w sprawach życia i śmierci. Myślę, że film stanowi niezbędny hołd złożony ku pamięci Magika i Paktofoniki. Niezbędny i pożyteczny, bo kiedy wrzawa wokół niego ucichnie, nadejdzie w końcu najlepszy moment, żeby pozwolić wreszcie Łuszczowi na zasłużony Spoczynek W Pokoju.