Sentino „Czary Mary”: Ewenement – recenzja

Odsapnijmy na parę minut od wszelkich konfliktów i dram związanych z Sentino. Porozmawiajmy po prostu o jego muzyce. Tak się składa, że gdzieś tam pomiędzy daily shotami z instagrama Sebastiana, informowaliśmy Was również o premierze jego nowego polskiego albumu. Przed wami recenzja „Czary Mary”, poprzez którą dowiemy się, czy aby na pewno król jest tylko jeden i jest to akurat ten z Rio.

Nie chciałem być nigdy taki jak oni
Od walenia konia mieć skurcze w dłoni

„Czary Mary” opowiada o realiach przestępczego życia. Bez zbytniej gloryfikacji, bez stanowczego potępienia. Narracja poprowadzona została jedynie poprzez prywatną perspektywę Sentino, przedstawiając jego subiektywne spostrzeżenia i wyciągane z nich wnioski. Czy to już spowiedź gangstera? Raczej podsumowanie bieżącego stanu rzeczy. Zdecydowanie Alvarez polaryzuje swoje stosunki wobec ludzi sprzed lat. Zresztą większość albumu dotyczy właśnie różnych typów ludzi, jakich spotkał na swojej drodze. Sebastian w dodatku posiada już wrodzoną agresję w wokalu. Nie potrzebuje on zbytniego napinania bądź wymuszonej złości, aby ją samą przekazać. Komponuje się to z samą liryką, prowadzącą nas po przestępczym półświatku. Szczególnie że Sentino (a nie Sentinel), porusza tematykę różnych sposobów zarobku oraz rzeczywistej wartości tegoż papierka. Jakby do tego nie podejść, ciężka kwestia. Tak, przy okazji wymieniona została połowa designerów z Vitkaca. 

Robię dla streetu gdzie stoją ci sami
Co byli już z nami przed wieloma latami
Mam tu ziomków czarnych i innych z Arabii

Poważnie się zastanawiam, ilu mamy raperów na rodzimym podwórku, równie uzdolnionych muzycznie co założyciel Sicario. Tak, Sentino po tylu aktywnych latach na scenie, nadal pozostaje świeży w nawijce. Repeat value “Czary Mary” mnie wręcz fascynuje. Tutaj nie ma słabego refrenu bądź takiego powtarzającego się w swojej strukturze. Fakt ten ciągnie materiał dalej i, dalej i dalej. Rozbicia sylab, odpowiednie akcentowanie, zmiana tonacji – Alvarez dowolnie tymi formami lawiruje. Trzeba zwrócić uwagę na podkłady od Ionmadeit, Getmony, Johnny Good, Wings oraz Yung Swisher. Są one dosyć… puste? Mało się na nich dzieje. Tym samym oczywiście zwiększa się nasza uwaga na wokalu rapera, aczkolwiek nadal odczuwam niedosyt w tej kwestii. Jedynym gościem na albumie okazał się Blacha, z jedną ze swoich najlepszych zwrotek w karierze.

Chlałem, ćpałem, ruchałem te kurwy i grałem
Lecz sobie zadałem to jedno pytanie
Będziesz przykładem albo przypałem i wtedy wygrałem

Sentino to ewenement. Niebywały luz, z jakim składa on masę przeróżnych linii melodycznych, to ewenement wychodzący poza polskie realia. Utrzymywanie przy tym wysokiej jakości liryki, to ewenement na skalę międzynarodową. Powtarzam się, po to, aby wystarczająco wyraźnie podkreślić ten ewenement. Usiadłem do odsłuchu „Czary Mary” pozbawiony oczekiwań, a skończyłem z niezliczonymi wobec przyszłych biało-czerwonych wydawnictw. Skoro Sentino, którego to tak niebywale branża lubi deprecjonować, potrafi nagrać taki album, to nie widzę problemu dla reszty. Ponownie muzyka broni się sama. Tak swoją drogą, to długo jeszcze Sicarios będą okupować Opole?

Moncler, Fendi, codziennie tu zrywam z nich metki
Konkurenci nie sięgają mi do podszewki

Ocena płyty Sentino „Czary Mary”: 8.7/10

Tracklista

1. Bańka
2. Sicarios
3. Czary Mary
4. Dwusetki
5. Sauvage
6. Uff
7. Raj
8. Cień i ja
9. Skreślony
10. Street Ft. Blacha
11. Blisko Księżyca