Felieton
Jeszcze supporty? To chodźmy na szluga! |FELIETON
Zlecieli się dopiero na dźwięk Bruno Marsa, który wraz z Markiem Ronsonem zablokował liczniki na YouTube.
Ostatnio porozmawiałem sobie przez chwilę z przyjaciółmi. Zasugerowali oni, że aspiruję do roli doskonałego obserwatora. Zakwestionowałem to najpierw, ale po namyśle im jednak uwierzyłem. Ponadto mam tendencję do – często niepotrzebnego – natychmiastowego analizowania poszczególnych zachowań czy wydarzeń. Skoro już tak jest, to wnioski, wysnute z moich obserwacji, można chyba uznać za najprawdziwsze i najbardziej wiarygodne w zderzeniu z rzeczywistością. A przynajmniej akurat to sobie dopowiedziałem. Tak czy inaczej, zauważyłem ostatnio dziwne zjawisko. Ludzie w pierwszej kolejności nie podążają za jakością, a za rozpoznawalnością. I nie mam na myśli dążenia do celu lub pogoni za marzeniami, a jedynie percepcję. Priorytetowo wolą doświadczać rzeczy znane, a potem dopiero dobre.
Głupi przykład. W któryś z minionych weekendów wybrałem się do klubu. Rzecz o tyle dziwna, że do klubów niezwykle rzadko uczęszczam, choć od imprezowania generalnie nie stronię. Grali zaprzyjaźnieni DJ's. Grali muzykę, która niespecjalnie mnie porywała, bo też nie każdy imprezowy utwór rapowy lubię. Zresztą moje gusta muzyczne wędrują już po zupełnie innych orbitach. Nie mówię, że ten rodzaj ekspresji jest beznadziejny, ale po prostu mnie nie poruszył, więc skupiłem się na podpieraniu parapetu zamiast na proszeniu do tańca. Dzięki temu mogłem sobie nieźle pofolgować w moich rozmyślaniach. Pomiędzy Snoop Doggiem, a Malikiem Montaną, poleciało trochę żywiołowego funku. Spostrzegłem wówczas, że ludzie wykorzystali tę przerwę na powrót do stolików i dopicie drinków. Zlecieli się dopiero na dźwięk Bruno Marsa, który wraz z Markiem Ronsonem zablokował liczniki na YouTube! Utworów w tej stylistyce słyszało się już mnóstwo i często o wiele lepszych. Dlaczego więc traktowane są one jako ciekawostkę z Wikipedii, a taki Bruno Mars potrafi poruszyć tłumy? Winna temu rozpoznawalność, stworzona przez radiostacje, które najwyraźniej są głodne dawnych brzmień. Tymczasem to płyty Bootsego Collinsa stoją zakurzone w antykwariatach.
Właściwie tego typu przykładów można odnotować niezliczoną ilość. Dlaczego kupujemy obuwie marki Nike, a nie rozejrzymy się za butami jakiegoś rzemieślnika z Podhala, który po ojcu odziedziczył swój fach? Dlaczego w telewizji wolą transmitować mecze Realu lub Manchesteru zamiast Crveny zvezdy Belgrad, której potyczki mogą częściej obfitować w piękne gole, ale o tym się nigdy nie przekonamy? Dlaczego wolimy spędzać wczasy w Chorwacji, a nie w Wenezueli? Podziwiać Puyola, a Pazdana tylko z przymrużeniem oka? Słuchać Cream, choć Breakout również słynie z bogatej dyskografii? A skoro już jesteśmy przy muzyce, obecność na koncercie hip-hopowym jest niemal podręcznikowym przykładem tego, o czym mówię.
Święty nie jestem, za żadne skarby. Na koncerty z kolei nie chodzę samemu, więc jestem w tym aspekcie przeważnie uzależniony od kumpli. Wybieramy się na występ ulubionego artysty, lecz przed nim sześciu wykonawców ma za zadanie rozgrzać publiczność. Co robimy? Kiedy pierwszy artysta występuje, większość z nas bierze jeszcze prysznic. Podczas gdy drugi z nich usiłuje zaskarbić sobie zaufanie publiki, nasze koleżanki zastanawiają się nad wyborem wieczornej kreacji. Trzeci w kolejności zespół odpuszczamy, ponieważ w tym momencie zmierzamy do celu autobusem. Na gapę! Czwarty może napiłby się z moimi przyjaciółmi rozgrzewkowego piwka pod klubem, ale właśnie rządzi na scenie. Piąty raper również gra w momencie, w którym dostajemy się przez bramkę do klubu i zmierzamy prosto do palarni. Kończymy wyczerpujące rozmowy i któregoś z rzędu szluga, po czym udajemy się pod scenę i – jakby na siłę – słuchamy ostatni support, wyczekując niecierpliwie na danie główne, a zamiast wsłuchiwać się doszczętnie, myślimy już o deserze w postaci kebaba. Kiedy niesamowity aplauz ustaje, a protagonista wchodzi na scenę, ostatnim o czym możemy pomyśleć w tej chwili jest nasze niesprawiedliwe zachowanie względem tych biednych supportujących. A raczej zachowanie większości, którą także tworzymy. Często zespoły te wśród lokalnej społeczności są niemal bożyszczami i zapewne zasłużonymi bardziej niż Wojciech Skupień dla polskiego sportu! Nadal nie zaznali jednak smaku mainstreamu, bo niby gdzie by mogli przy takiej konkurencji – na jedno osiedle przypada co najmniej kilku raperów na przyzwoitym poziomie. Myślę, że zaprezentowanie się na deskach jako sceniczna bestia mogłoby być jedną z furtek!

"Na samym początku zagraliśmy jeden koncert w tym składzie, lecz jeszcze nie eksplorując naszej nazwy"
Tak się szczęśliwie w moim życiu złożyło, że wykonuję – dobra, bardziej na miejscu będzie: wykonywałem – rap. Nie chcę gdybać ani podejmować się prac nad scenariuszem kolejnej części Efektu Motyla odpowiadając na pytanie "dlaczego rap"? Tak się szczęśliwie w moim życiu złożyło i tyle. Koncerty hip-hopowe stanowią idealny punkt odniesienia, bo w zasadzie to o nich mam najwięcej do powiedzenia. Niestety szybko mnie one znudziły. Większość z nich ze względu na swoje ograniczenia polega wyłącznie na tym, że DJ gra kanonadę beatów, a dany wykonawca stoi, recytuje, w przerwie coś powie i czasem pomacha ręką na znak znajomości terminu "ruchów scenicznych". Naiwnym jest ten, kto liczył na wyuzdane gitarowe improwizacje, na dziesięciominutowe aranżacje i na obecność Roberta Planta w refrenie. Oczywiście ma to swój undergroundowy urok, ale jeśli artysta nie ma swoim dorobku chwytliwych numerów, szczerze polecam pójście na konkurs recytatorski w podstawówce, bo teoretycznie to żadna różnica, a co bardziej łebski maluch przynajmniej zabłyśnie jakimś niewinnym żarcikiem. Mówię o artystach, znanych z czołówki OLiS, a gdzie tam o gwiazdach podziemia! Oni zaś, często grając za zwroty lub za nielimitowaną ilość piwa, nie zawsze przykładają się do swojego show w sposób należyty. Ich koncert przeważnie jest urozmaiceniem weekendu, a czasami przybiera taki przebieg, że lepiej by było, jakby ten piątek spędzali w Pomarańczy. Naprawdę. Pomijam już, że często tacy raperzy całkowicie olewają próby lub podchodzą do nich zbyt olewczo, a koncert grają niejako z przymusu, rutynowo, z przyzwyczajenia, bo właściciele lokalu – o ile uda im się dorwać ich trzeźwych – i tak zadzwonią.
Mówienie o koncercie przychodzi mi z łatwością, bo przecież sam grałem. Tylko jak wspomniałem wcześniej, formuła wydawała mnie się wyczerpana jak rosyjscy medaliści przed wywęszeniem afery. I od zawsze marzyłem o czymś innym na tej scenie, zanim się na nią dostałem. O wyciągnięciu z hip-hopu tego, co niemożliwe. O przeniesieniu rapowego występu na dotąd niespotykany poziom. O czerpaniu z koncertów przedstawicieli innych gatunków, udowadniając tym samym, że da się w jakiś sposób przełożyć improwizacje Ritchiego Blackmore'a na "styl, flow i oryginalność". O zrobieniu pierdolonego show jak Michael Jackson, Beyonce i Eminem razem wzięci! W dodatku wspomniane chęci zostały podsycone przez pamiętne lata, podczas których w każdy weekend stąpałem po innym rejonie Polski. Oczywiście w poszukiwaniu koncertów. Dzięki temu widziałem chyba wszystko. Blues, jazz, funk, Piknik Moto-Country w Dąbrowie Górniczej, Eric Clapton, Big Fat Mama czy Terence Blanchard. Jestem perfekcjonistą, więc do wszystkiego podchodzę tak, jakbym miał to zrobić pierwszy i ostatni raz w życiu. Na szczęście los sam zadecydował i połączył moje poczynania z trzema bliźniaczo myślącymi homo sapiens, czego efektem jest elQuatro. Projekt był trzymany w tajemnicy na długie lata przed debiutem, logo spoczywało na dysku, a cała koncepcja z biegiem lat się powoli zarysowywała. Dołożyliśmy wszelkich starań i zrobiliśmy wszystko, żeby się tylko wyróżnić. Byliśmy tak zmotywowani, że nasze umysły były zaślepione typową braggą, a myśli ukierunkowane na jedno: support musi zjeść headlinera! Przygotowanie mentalne jak w Brzydkich Kaczorach – pokonamy każdego! Zaplanowaliśmy wszystko, od A do Z! Czerpaliśmy ze wszystkich przeżyć, jakie zapamiętaliśmy z koncertów. Skorzystaliśmy z najlepszych niuansów, które zanotowaliśmy jako widzowie na koncertach różnych wirtuozów. Inspiracje były na wskroś widoczne! Momentami nawet Justin Timberlake mógłby spoglądać z zazdrością! Wynagrodzenie otrzymaliśmy niewielkie, nawet nie pokryło ono kosztów prób. Tych wykonaliśmy niezliczoną ilość. Sami, z DJ, z ludźmi. Efekt? Tu jeden zginął w egzekucji na scenie; tutaj stoczyła się walka z bboys, niby przypadkiem pojawiającymi się w cypherze; tu zatrzymaliśmy czas pilotem, wyprzedzając tym samym Mannequin Challenge o kilka lat! Słowem – przygotowaliśmy się wzorowo. Ludzie, którzy – jak zwykle – niechętnie przyszli na support, widząc co się odpierdala, chętnie zostali i słuchali dalej zamiast zwyczajowo przypominać sobie teksty headlinera. Po cichu liczyliśmy, że info dotrze do środowiska organizatorów i będziemy często gdzieś zapraszani. Niestety nie poszło, telefon milczał, nie graliśmy zbyt wiele. Kierujemy się przynajmniej takimi wartościami w życiu i w twórczości, że działając zgodnie z nimi, wykonaliśmy kawał solidnej roboty. A najważniejsze, że tym pamiętnym wykonaniem moglibyśmy zawstydzić wielu artystów, dla których koncerty są już głównym źródłem utrzymania. Mogliby oni nawet czegoś się poduczyć zamiast stać na scenie i recytować swoje poematy do podkładów! Ale jak to tak? Od kolejnego, nikomu nieznanego zespołu, który znowu z zasady należy olać?
Autorem tekstu jest Modest z ElQuatroNagrania.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Felieton
„Kutas Records” – żart Kuqe 2115 to tak naprawdę spory problem – felieton
Wspomniana wytwórnia istnieje, jest z Polski i ma pół miliona słuchaczy.
Kilka dni temu Kuqe 2115 opublikował żartobliwy film, w którym mówi, że odchodzi z 2115 Label na rzecz nowej wytwórni „Kutas Records”. Pośmialiśmy się z rzekomo czerstwego żartu, który tak naprawdę nie do końca był żartem. Jak sprawdziliśmy, wytwórnia „Kutas Records” istnieje, jest z Polski i podbija Spotify.
„Kutas Records” – o co w tym chodzi?
Na Youtube powstał kanał zatytułowany „Kutas Records”. Uśmiech na twarzy może budzić nie tylko nazwa kanału, ale także współgrające logo z plemnikiem. Od razu więc mamy jasny komunikat, że mamy do czynienia z trollingiem. Tylko ten żart powoli wymyka się spod kontroli, bo jest całkiem sprawnie zarządzany.
Kawałki, które pojawiają się na kanale mają zawsze podtekst erotyczny i są w pełni wygenerowane przez skrypt AI. Ich treść jest dość wulgarna, ale dla młodszych odbiorców może być interesująca i zabawna. Każdy kawałek jest dobrze opisany i ma wygenerowaną unikalną okładkę. Tytuły numerów, podobnie jak ich treść jest nacechowana seksualnie.
Oto kilka przykładów:
- Dariusz Jebadło – Podziemny Drąg
- Gejtos – Bóg Morza
- Cwelgar – Gejowski Łowca Potworów
- Johnny Cwel – NNN (Nie Orzech Listopad)
- Homo Erectus – Gejowski Jaskiniowiec II (prod. Kutas Records)

W ciągu roku, odkąd istnieje „wytwórnia” na Youtube wygenerowano 163 utwory, które łącznie mają ponad 4 mln wyświetleń.
Spotify podbite przez „Kutas Records”
Jeszcze większe cyfry żartobliwa wytwórnia wykręca na Spotify. Przed kilkoma dniami doszło do sytuacji, kiedy na pierwszych 15 miejsc najbardziej viralujących numerów aż 8 pochodziło z labelu „Kutas Records”. Na pierwszym miejscu mogliśmy zobaczyć „Antycznego Napaleńca”, który przebił już barierę 1 mln streamów.

Wytwórnia AI ma już blisko pół miliona słuchaczy na Spotify. To więcej niż Belmondo (300 tys.), Liroy (160 tys.) czy Ten Typ Mes (240 tys.). Niewiele więcej od żartownisiów ma np. O.S.T.R. (580 tys.), który jest w ciągu wydawniczym od ponad 25 lat.

Co więcej, kawałki wygenerowane przez AI zaczynają trafiać też do TOP 50 Polska. Wspomniany „Napaleniec” jest obecnie na 8. pozycji, wyprzedzając m.in. Malika Montanę, Kaza Bałagane czy Pezeta.

AI w muzyce – mamy problem
Sztucznie generowane kawałki i całe „wirtualne wytwórnie” oparte na AI to coraz większe wyzwanie dla branży muzycznej. Z jednej strony zalew tanich, żartobliwych produkcji obniża próg wejścia, ale z drugiej – rozmywa granice między twórczością a automatem.
To jest też problem dla słuchaczy, bo coraz częściej mają oni problem z odróżnieniem prawdziwej muzyki od algorytmicznej masówki. Branża stoi więc przed pytaniem, jak chronić kreatywność i unikalność w czasach, gdy muzykę można „wyklikać” w kilka sekund.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Felieton
Eminem ma polskie korzenie? Dokumenty wskazują na wieś pod Strzegomiem
„Pradziadek rapera wpisywał w dokumentach narodowość polską”.
Brzmi absurdalnie? Z dokumentów wynika, że jeden z największych raperów świata ma rodzinne powiązania z Polską. Według badań genealogicznych część przodków Eminema pochodzi z Dolnego Śląska.
Od lat w mediach powraca temat polskich korzeni Marshalla Mathersa. Wiele portali pisze wprost – pradziadek Eminema był Polakiem. Choć historia ta nigdy nie zyskała takiej popularności jak internetowe plotki o jego rzekomej niechęci do Polski, fakty wskazują, że raper rzeczywiście może mieć polskie pochodzenie.

Polskie korzenie Eminema
Jak ustalono, jeden z pradziadków Eminema od strony matki – Georg A. Scheinert – urodził się 29 stycznia 1851 roku we wsi Kostrza, znajdującej się dziś w gminie Strzegom (woj. dolnośląskie).
Miejscowość ta, znana z wydobycia granitu, należała wówczas do Prus i nosiła nazwę Häslicht. Przodkowie Eminema mieli być z nią związani od pokoleń. W dokumentach pojawiają się nazwiska Joseph Scheinert (ur. ok. 1825) i Ewa Wasuzki (1827–1901) – rodzice wspomnianego Georga. To właśnie nazwisko Wasuzki, zapisane błędnie przez amerykańskich urzędników imigracyjnych, może sugerować polskie pochodzenie matki przodka rapera.

Przodkowie rapera – „Ger Polish”
Sprawą zainteresował się Janusz Andrasz, autor bloga „Genealogiczne śledztwo”, który odnalazł szereg dokumentów potwierdzających ten trop. Jak wskazuje, część aktów metrykalnych nie zachowała się, jednak dostępne źródła sugerują, że przodkowie rapera rzeczywiście mogli pochodzić z terenów dzisiejszej Polski.
Co więcej, w amerykańskich spisach ludności z początku XX wieku pojawia się przy rodzinie Scheinert określenie „Ger Polish”, co tłumaczone jest jako narodowość polska, kraj pochodzenia – Niemcy.
– Znalazłem zagadkowo brzmiący wpis w spisie mieszkańców USA z 1910 r., gdzie w przypadku jednej z córek Georga (wspomnianego 3x pradziadka Eminema) – Marcie Scheinert, po mężu Roesch, w rubryce „Miejsce urodzenia ojca”, znajduje się zapis „Ger Polish”. Potem znalazłem analogiczną kartę ze spisu, dotyczącego samego Josepha Scheinerta, czyli jej ojca. I tu również pada określenie „Ger Polish„, które znalazło się zarówno w rubryce jego matki, czego można byłoby się spodziewać, mając na uwadze jej polsko brzmiące nazwisko Wasuzki, jak i w rubryce podającej pochodzenie ojca Georga – Josepha Scheinerta! – pisze badacz.

W Eminemie płynie polska krew?
Wnioski z przeprowadzonego śledztwa odnośnie „polskości Eminema” są niejednoznaczne, ale coś ewidentnie jest na rzeczy.
– Skoro urodzony w 1851 roku w pruskim Häslicht Georg Scheinert, mieszkając w USA już od 46 lat, wpisuje w roku 1910 jako swoją narodowość polską, to coś jednak na rzeczy musi być. Niestety, bez dostępu do metryk tej tajemnicy wyjaśnić się nie da. Przyznam, że na początku tego genealogicznego śledztwa myślałem, iż wzmianka o polskich korzeniach Eminema była pomyłką. Teraz jednak widzę, że to raczej tajemnica, która wciąż czeka na swoje rozwiązanie.
Choć metryki z XIX-wiecznej Kostrzy nie są dostępne online, odkryte zapisy pozwalają przypuszczać, że w żyłach Eminema rzeczywiście może płynąć kropla polskiej krwi.
Fakty kontra plotki
W przeciwieństwie do dawnych, nieprawdziwych historii o rzekomym spaleniu polskiej flagi przez Eminema czy jego niechęci do występów w Polsce, informacje o polskim pochodzeniu rapera mają częściowo podstawy w dostępnych dokumentach.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Felieton
Schwesta Ewa i Loredana – jedna z najbardziej wyczekiwanych kolaboracji od lat! – felieton
Polsko-niemiecko-albański mix, który może podbić rynek naszych zachodnich sąsiadów.
Fani komentują nieustannie sociale, upominając się o wyczekiwaną kolaborację dwóch kluczowych artystek w Niemczech. Kilka miesięcy temu pojawiły się filmiki jak Loredana czekała na Schwesta Ewę, przetrzymywaną dłużej przez celników na lotnisku. Wtedy pojawiły się pierwsze plotki na temat ich współpracy.
Takiego koktajlu nikt się jednak nie spodziewał. Można powiedzieć, że to muzyczne kamikadze przyprawiające o skoki ciśnienia. Jak mówi mój znajomy z Albanii: „Nie ma nic niebezpieczniejszego niż polsko-albański mix”. I chyba coś w tym jest.
Schwesta Ewa od dłuższego nie wypuściła żadnego nowego projektu i mocno ucichła w social mediach, zwłaszcza po tragicznej śmierci Xatar’a. Dużo osób oczekiwało od niej publicznego statementu, jednak ona przeżywała żałobę prywatnie.
Naturalnie, każdy z nas miał ochotę na nowe projekty jednej z najbardziej kontrowersyjnych raperek w Niemczech. W połowie października ukazała się świetna, nowa płyta rapera SSIO, wypromowana z resztą z wielkim sarkazmem, komizmem, rozmachem oraz zabawnymi i politycznymi reels, które viralowo latały w socialach. Niemiecki rynek nie widział jeszcze czegoś takiego, współtwórcą wizuali był jeden z najbardziej utalentowanych video makerów Mac Duke, który jest w połowie Polakiem. Raper zaprosił naszą rodaczkę m.in. na „Bitte keine Anzeige machen”, gdzie Ewa nawija do bardzo chilloutowego beatu:
Prześlizgam się przez system sprawiedliwości w szpilkach Versace
Wyślij laskę – Sandy do inspektora
Nancy do sędziego, gdzie uprawia seks na pieska
Albo duplikat Rolexa jako
akt wdzięczności za utracone dokumenty.
Fakt, że Ewa nie przebiera w słowach czyni ją jedną z najbardziej autentycznych postaci na niemieckiej scenie muzycznej. Do tematu bycia real odniosła się ostatnio Albanka, która w “Privileg” mocno krytykowała inne raperki i ich wizerunek, zarzucając im poniekąd kopiowanie jej osoby oraz wiele sztuczności. Loredana ma od wielu lat status gwiazdy, wybijając się typowymi chartowymi hitami. Już na początku kariery zyskała szybko popularność i uznanie. Niemcy potrzebowali nowej ikony damskiego rapu, kogoś kto nie tylko dobrze wygląda, ale potrafi faktycznie nawijać.
Jej burzliwy związek z raperem Mozzim, turbulentne sytuację życiowe, przeobraziły Albankę w artystkę, która odcięła się od starego brzmienia. King Lori mówi wprost, że ma dosyć robienia muzyki typowo pod label. Jej ostatni projekt jest osobisty, dlatego tak dobry. Prawda jest taka, że mimo komercyjnych początków Loredana jako jedna z nielicznych, autentycznie odzwierciedla wizerunek i definicję Hip-Hopu. Co ciekawe, nie pokazuje się w głębokich dekoltach czy kusych sukienkach, nie twerkuje na klipach, co jest w obecnych czasach dość unikalne.
Dwie silne kobiety – połączenie albańskiego i polskiego temperamentu to jedna z najbardziej ekscytujących kolaboracji od lat na niemieckim rynku muzycznym! Loredana i Schwesta Ewa w „Ihr möchtegern”.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Felieton
Koniec kariery Quebonafide to farsa. Jego fani to „Psikutasy”, ale bez „s” – felieton
Opluj, zdepcz, ale na koniec przeproś.
Każdy element końca rapowej kariery Quebonafide miał wtopę i jest szeroko krytykowany nawet przez jego fanów. Od wydarzenia online, przez koncert na Narodowym, po wysyłkę płyt.
Z polskimi raperami jest dokładnie tak, jak z polskimi politykami. Mogą odpi*rdolić największą kaszanę, a i tak za chwilę wszyscy o tym zapomną. Tak jest teraz chociażby z Popkiem, który po kilku miesiącach od afery z psem wrócił do mainstreamowych mediów, a Kuba Wojewódzki przywitał go jak króla. To samo dzieje się z Januszem Palikotem, który jest w trakcie ocieplania swojego wizerunku w mediach. Komentatorzy zastanawiają się np. ile kosztuje wybielenie się u Żurnalisty, u którego był ostatnio pseudo biznesmen z Biłgoraja.
Jeszcze inaczej jest z Quebonafide, bo fani rapu są jeszcze bardziej podatni na dymanie i można to robić długofalowo – spokojnie – oni wybaczą wszystko, bo mają wyjątkowo silną psychikę. Takie Psikutasy, ale bez „s” na końcu.
Zakończenie rapowej kariery Quebonafide poszło jak krew z nosa – wyjątkowo dużego nosa. Większość pewnie już nie pamięta, ale budowanie napięcia przed ostatnim koncertem trwało naprawdę długo, a balonik był napuchnięty jak konserwa po surstrommingu. Media i fani robili „ochy i achy” na każde pierdnięcie rapera, a Krętacz z Ciechanowa to sprytnie wykorzystywał. Kiedy jednak przyszedł moment, żeby powiedzieć „sprawdzam”. Po stronie artysty tego nie udźwignięto.
Wydarzenie online reklamowane jako coś ekskluzywnego, i żeby to obejrzeć wiele osób musiało się zwalniać z pracy – ma być za chwilę dostępne online w każdej chwili dla każdego – kiedy tylko będziesz miał na to czas. Awesome! To tak się da? Da, no chyba, że chciało się włączyć tryb dymania, to się nie dało, ale teraz już się będzie dało, bo Canal+ rzucił kilka monet.
Koncert na Narodowym był pokazem chciwości i braku szacunku dla fanów. Kupiłeś bilet na ostatni koncert, a tu bach! Dzień wcześniej 60 tys. osób zobaczy ten sam koncert – szybciej niż ty – wierny fan, który kupując bilet był przekonany o wyjątkowości ostatniego koncertu. Znów zwolniłeś się z roboty, żeby klikać F5 na stronie, próbując załapać się na wejściówkę. Jakby tego było mało, piątkowi koncertowicze zleakują go w sieci – tysiące TikToków i artykułów prasowych i brak efektu pierwszeństwa – znów zostałeś przegrywem, ale mimo wszystko dalej czujesz się kimś elitarnym. No tak, elitarnym przegrywem też można być.
To oczywiście nie wszystko, bo z boxem „Północ/Południe” jest jeszcze większa wtopa. Preorderowicze mieli dostać zakupione boxy pod koniec sierpnia. Mamy tydzień do listopada… i oświadczenie Dawida Szynola, że na boxy jeszcze…. poczekacie. Kilka tygodni.
Koniec, bo szkoda strzępić ryja. Ha tfu!

Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
Felieton
Dawid Obserwator, na litość boską! „Nie miałem co jeść, mama robiła mi obiady” – felieton
Były raper dziękuje Bajorsonowi, a potem Bogu.
Dawid Obserwator to idealny przykład, jak swoim karczemnym zachowaniem można zaprzepaścić i tak ledwo funkcjonującą karierę rapera, by potem żalić się, że mama musiała mu gotować obiady, bo ten ma dwie lewe ręce i nie może iść do normalnej pracy.
Dawid Obserwator od zawsze był 3-ligowcem z przebłyskami wyświetleniowymi, bez perspektyw na większy zarobek z rapu, bo sprzedaż jego płyt oscylowała wokół błędu statystycznego, a koncerty można było policzyć na palcach jednej ręki. W przypadku ulicznych raperów trzeba być naprawdę topką, żeby mieć booking koncertowy, z którego można utrzymać się na poziomie. Nawet Peja, który jest weteranem przez lata był pomijany w line’upach największych hip-hopowych festiwali, bo według organizatorów uliczny rap nie nadawał się na taką imprezę i wprowadzał negatywny klimat.
„Boję się, że w rapie nie osiągnę więcej” – rapował w maju 2022 roku były zawodnik Step Records. Trzy miesiące później okazało się, że młody Dawid Obserwator próbował zrobić karierę polityczną w strukturach PiSu. Był jednym z twórców młodzieżówki tej partii w Wałbrzychu. Gryzło się to trochę z jego późniejszą karierę ulicznika, ale wciąż to było do przełknięcia przez jego garstkę fanów. Wystarczyło się przyznać, obrócić w żart, zrobić cokolwiek innego niż kłamać. Tymczasem Dawid postanowił brnąć w fejki, że nic takiego nie miało miejsca i tak właściwie znalazł się tam przypadkiem i było to jednorazowe, więc nie ma tematu. Większy reserach sprawił, że pojawiły zdjęcia Obserwatora z prominentnymi działaczami PiSu, a także wyszły na jaw dokumenty, że raper z ramienia partii Jarosława Kaczyńskiego zasiadał w komisjach obwodowych.
Ledwo zipiąca rapowa kariera Dawida załamała się na amen, bo nie był już wiarygodny dla swoich słuchaczy. Na odchodne zdissował GlamRap.pl bo opisał jego przeszłość polityczną i wytknął kłamstwa. A prawdziwy uliczny raper przecież taki nie jest, bo to nieskazitelny gracz i dobry chłopak, który zawsze dorzuci się do rakiety.
Wałbrzyski raper po załamaniu kariery bynajmniej nie poszedł do pracy. Wynika to z jego najnowszych statementów, bo teraz żali się, że nie miał co jeść i obiady musiała mu gotować mama. To kolejna bezczelna zagrywka byłego rapera, czyli branie ludzi na litość i jednoczesne chwalenie się wynikami w branży disco-polo. To trochę tak jakby ksiądz zrzucił sutannę, został najbardziej aktywnym ze Świadków Jehowy i odtrąbił sukces, żaląc się na brak gosposi.
– Chciałem podziękować wam z całego serca, ekipie siemano soprano i Bogu, i też przede wszystkim sobie kochani, bo jak mam mówić szczerze to rok temu byłem na dnie nie miałem co jeść mama mi przynosiła obiady. Zobaczcie, ile zrobiłem w rok. I to nie chodzi o to, że chcę się chwalić, ale skoro taki wulkanizator z Wałbrzycha może to wy też.
To zabawne jak szybko można przemianować się z rapera na disco-polowca. W którym momencie w głowie zachodzi ten proces, że zamiast sztywnym chłopakiem z ulicy jesteś zabawnym grajkiem do kotleta z narkotycznymi refrenami, którym do tej pory twoje środowisko gardziło. Money is bitch.
Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl
-
News4 dni temuZnany muzyk ujawnił mroczne kulisy śmierci Pona
-
News4 dni temuPeja zaskakuje – zdjęcie z Pelsonem i Doniem. „Spotkanie po latach”
-
Felieton5 dni temu„Kutas Records” – żart Kuqe 2115 to tak naprawdę spory problem – felieton
-
News1 dzień temuThe Nitrozyniak dissuje Boxdela, Gimpera i Wardęgę
-
News3 dni temuPrzemek Ferguson dissuje Filipka!
-
News2 dni temuBezdomny Bastek dostał propozycję pracy. Jak zareagował?
-
News5 dni temuPo bójce z Żabsonem, Bedoes ma bliznę na głowie
-
News4 dni temuBedoes o problemach psychicznych Sentino