Sprawdź nas też tutaj

Felieton

Jeden Osiem L wraca i nagrywa sequel – “Jak (nie) zapomnieć”!? |FELIETON

Opublikowany

 

Wydźwięk jest zawsze identyczny – rap ze złotej ery jest najlepszy i niedościgniony.

Powrócił A Tribe Called Quest. Na dodatek powrócił w niezaprzeczalnie wielkim stylu! Pomyśleć tylko, że ten kolektyw, będący bożyszczem sympatyków hip-hopu, zadebiutował w tym samym roku, w którym ukazała się ostatnia część trylogii Ojca Chrzestnego. Szmat czasu. Tak się akurat złożyło, że obie produkcje są rówieśnikami, ale nie jest to jedyna rzecz, która łączy ATCQ z Francisem Coppolą. Twórczość zespołu – podobnie jak mafijna saga reżysera – okazała się niebywale wpływowa w kontekście późniejszego rozwoju gatunku oraz doczekała się niezliczonej ilości spadkobierców. Na swoje ostatnie wielkie dzieła artyści kazali czekać mniej więcej tyle samo lat – niejeden ojciec w tym czasie doczekał się pełnoletności potomka. Oba dzieła wzbudziły kolosalne poruszenie i zainteresowanie – większe niż przyjęcie urodzinowe wspomnianego jubilata. Obu dziełom towarzyszyły również obawy, że zbezczeszczą one mit, dobytek i tradycję – czyż ojcom nie towarzyszy podobny strach przed późniejszymi wyborami młokosa, wchodzącego właśnie w dorosłość? Na szczęście – czy to z pomocą wyrachowania twórców, czy to jakiejś boskiej ręki – We Got It from Here… Thank You 4 Your Service i Ojciec Chrzestny III to dzieła kompletne, które miały nie powstać. Dopracowane. Bardziej współczesne od poprzedników, acz spójne z ich konwencją. Stworzone w duchu wypracowanych wcześniej rozwiązań, ale i w bólach, zawirowaniach czy podczas przykrych zrządzeń losu. Powiedziano już o nich niemal wszystko. Jednak ostatni album ATCQ to skondensowane w godzinę muzyki właściwie całe lata 90' i – przede wszystkim – przypomina on młodym, jak i po czym się wówczas latało (mowa o beatach osiołku – już myślałeś, że po LSD, ale to nie rockmani). Wszystko fajnie, ale prekursorem w przypominaniu to on niestety nie jest.

 

Jakie Hollywood, taki Banderas. W myśl tej zasady, złoty Pas Polsatu w przypominaniu, hołdowaniu tradycji i podkreślaniu swojej świadomości wznosimy do góry w geście zwycięstwa my, Polacy. Zastanawiam się jedynie w jakim celu tak lubimy przypominać? Po co? Przecież słuchacze, częściej wyglądający na przygłupich niźli roztargnionych, i tak wolą sięgnąć po najnowszego Bruno Marsa niż po Bootsy'ego Collinsa czy Ricka Jamesa. Z drugiej strony nie dziwota – łatwiej jest złapać coś, co wyskakuje z lodówki niż poszukać czegoś wartościowego i włożyć do jakiegoś Whirpoola. Całe szczęście, że w tym całym szaleństwie – chociaż pozornie – ciągnie ich do funku. Po popularności The Get Down natomiast tego powiedzieć nie można! Co więcej – młodzi mają gdzieś te edukacyjne manifesty. Musiałby przemówić do nich A$AP Rocky, Quebonafie lub ktoś o podobnej sile rażenia, ponieważ całą resztę traktują jako roszczeniowych dinozaurów, którzy nie mają prawa decydować, czego słuchać, a czego kurwa nie. A nawet jak już niewielki odsetek sprawdzi, to nie zostanie ani porwany, ani poruszony. Chciałbym się mylić, naprawdę. Kiedyś sam napisałem tekst pełen porównań i nawiązań do złotej ery, ale nie chciałem nikogo nim dokształcać, a podlizać się starszyźnie na scenie, która uważała, że Illmatic już nikogo nie pociąga. Tak, wiem, młody byłem. Kiedyś Małpa spróbował rozgrzeszyć kilka dusz, nagrywając dwa świetne utwory – Pamiętaj Kto oraz 5 Element. Potraktowałem to jako zwykłą ciekawostkę, o której – gdyby nie gigantyczny rozgłos albumu – szybko bym zapomniał. Po prostu kilka lat wcześniej sobie uświadomiłem, że rapu nie wymyślono w Katowicach i zaciekawiony zacząłem szukać dalej, szperać głębiej. Wtedy, słuchając Małpy, czułem się jak Zbigniew Religa, oglądający Na dobre i na złe. Większość słuchaczy z kolei równie dobrze mogłaby podsłuchać geeka, opowiadającego o dwójkowym systemie binarnym i zrozumiałaby tyle samo, czyli niewiele. Winszuję więc tym, którzy z tego powodu poczuli dyskomfort i rozpoczęli poszukiwania na własną rękę. Może zaprowadzi ich to w nieznane dotąd rewiry, których nie zna nawet Druh Sławek? Oby. Niezależnie od tego, jakie efekty miały dać nagrania Małpy lub inne, typu Inspiracji Vienia, można je spróbować uzyskać w całkiem inny sposób. Nie tylko rymując o Slick Ricku, ale przedstawić to dodatkowo za pomocą wideoklipu.

 

Nie ukrywam, że uwielbiam teledyski. Potrafią być one uzupełnieniem zaprezentowanej w utworze historii lub stanowić jej odrębny epizod. W moim ulubionym rodzaju klipów, który jednocześnie mnie najbardziej rozśmiesza, raperzy eksponują swoje kolekcje płyt. Oddają w ten sposób hołd złotej erze, a nagrania najczęściej opowiadają o tym, jak rap ich zmienił, jak uratował od patologii, jak przywołuje wspomnienia o pierwszym dupczeniu. Wydźwięk jest zawsze identyczny – rap ze złotej ery jest najlepszy i niedościgniony. A skoro w ówczesnych klipach DJ jeszcze nie był tak pomijany jak dzisiaj i był należycie eksponowany wraz ze swoim gramofonem; Tupac w Juice kradł winyle ze sklepu; rap jako jedyny pomógł przetrwać czarnej płycie, przebywającej na wygnaniu; a kompaktów jeszcze nie było (no dobra, były, ale czy ktoś kurwa widzi przed oczami CD, myśląc o złotej erze?), raperzy eksponują swoje woski. I właśnie to mnie śmieszy najbardziej.

"Ciągle natomiast pokazują w tych swoich teledyskach "The Chronic", "Ready To Die", "The Sun Rises In The East" i przemiennie kilka innych albumów, sugerując tym samym, że złotą erę hip-hopu stworzyło tak naprawdę kilka płyt"

 

Czy teledysk może o czymś opowiadać? Może, zupełnie jak piosenka. Muzyka przyniosła na świat wiele cudownych piosenek. Ponadto są takie, napisane na temat, który wykorzystuje się raz w życiu. Po pierwsze, są tak unikatowe, że napisać drugi raz na ten temat byłoby po prostu nie w smak, a po drugie twórcy przy takich piosenkach starają się bardziej niż zwykle – jakbym spotkał Monicę Bellucci raz w życiu, to skończyłbym gdzie indziej niż na rozmowie, więc wiecie o czym mówię! Wyobrażacie więc sobie, że jakiś podziemny grajek postanawia rozszerzyć dylogię Łony i nagrywa utwór o tym, że Bóg do niego zadzwonił najsampierw, ale ten nie mógł odebrać, bo był w pracy? Albo, że nowy nabytek Bozon Records tworzy sequel I Gave You Power Nasa, tylko że ucieka w retrospekcje i opisuje dzieciństwo z perspektywy kulki do pistoletu? No właśnie. Dotyczy to również teledysków, w których za wszelką cenę raperzy chcą się pochwalić swoimi płytami. Mam głęboko australijską scenę hip-hopową, ale w życiu przeczytałem dwie książki… Znaczy się, widziałem tylko jeden teledysk stamtąd – Put It On Wax Oziego Batla. Ubóstwiam z kolei soul w każdej odmianie, kocham Erykę Badu, a klip Honey znam na pamięć. Wymienione przeze mnie dzieła są właściwie świadectwem tego jak bezbłędnie wykorzystać ekspozycję płyt i nakładają na pozostałe klipy embargo. Dlaczego więc Polacy dalej machają płytami przed kamerą z tą samą gracją, co hajsem?

 

Przychodzi mi do głowy wartość sentymentalna i jest to jak najbardziej zasadne, ale panowie – nie da się tego zrobić w duchu tej legendarnej oryginalności, na której przecież zbudowano hip-hop? Uwierzcie, że nawet Bytom ma większe szanse na konkurowanie z Armanim niż wy z tym cherlawym Australijczykiem! I rozumiem, że skoro pisząc emocjonalne teksty nie możecie opowiadać o czyichś emocjach, ani podpierać się czyimś doświadczeniem, to i w klipach też nie możecie pokazywać cudzych lub nieprzesłuchanych płyt, ale gdyby w ten sposób podchodzić do rzeczy, to wszystkie dyskografie wszystkich raperów byłyby identyczne, a różniłyby się jedynie tytułami, okładkami, podkładami lub flow. Można jednak inaczej, nie patrząc na resztę. W klipie muszą być dziewczyny? A proszę! Zróbcie pewną mistyfikację: przebierzcie którąś z modelek za Kleopatrę, włóżcie do wanny swoje ulubione LP i niech się w nich kąpie. Technologia tak poszła do przodu, że mnóstwo albumów wychodzi teraz na białym winylu, więc możecie ustylizować to na pozorną kąpiel w mleku. Albo zróbcie wideo, w którym wystąpi Gołota z Michalczewskim, a modelki zamiast latać z numerkiem nadchodzącej rundy, trzymałyby w ręku okładkę. Wymyśliłem to naprędce, a zdaje się, że jest to lepsze niż kolejny kadr, przypominający zwykłą fotografię.

 

A może to pokazywanie płyt wynika wyłącznie z czysto szpanerskich pobudek? Wszak kto nie lubi się dowartościować? Tylko mam wrażenie, że raperzy wkręcili się w temat winyli dość niedostatecznie i nie zdają sobie sprawy, że machają reedycjami. Pierwsze wydania hip-hopowych winyli potrafią osiągać niebotyczne sumy na aukcjach i przede wszystkim idzie je z łatwością rozpoznać, a także wychwycić różnicę między nimi, a reedycjami. Zatem czym tutaj szpanować? Płytą, kupioną za 50 złotych? Niezły kabaret. Widzę reedycję w ich ręku, a także ich zuchwałe miny, jakby za pierwsze amerykańskie tłoczenie wydali przed chwilą krocie na eBay. I co mam sobie o tych nieszczęsnych raperach pomyśleć? Są naiwni, a sprzedawca z pobliskiego sklepu muzycznego miał z nich niezły ubaw? Brakuje im autentyczności? Przecież rymują o zamierzchłych czasach, w których słuchali winyli jak najęci, a ewidentnie widać, że kupili płytę na potrzeby klipu. A może i nawet ją wypożyczyli z pobliskiego komisu? Chcą – niczym nowy album Tribe'ów – poinstruować młodzież? To dlaczego w każdym klipie pojawiają się wiecznie te same pozycje? Nie wymagam żeby od razu prezentowali woski Chucka Mangione'a, George'a Clintona czy Jerzego Miliana, bo poza ten swój rap i tak rzadko kiedy wychodzą, a jedyną płytą spoza gatunku, z którą obcowali, to Doo-Bop Milesa Davisa. Ciągle natomiast pokazują w tych swoich teledyskach The Chronic, Ready To Die, The Sun Rises In The East i przemiennie kilka innych albumów, sugerując tym samym, że złotą erę hip-hopu stworzyło tak naprawdę kilka płyt. Każdy żółtodziób może podobnie pomyśleć, gdy będzie oglądał wasze – nazwijmy to – prelekcje. A powiedzcie mi teraz, dlaczego pośród tych płyt jeszcze nigdy nie znalazłem czegoś od takich twórców jak Kool G Rap & DJ Polo, Special Ed, Red Hot Lover Tone lub Dream Warriors? Nie pokazano ich w A Pamiętasz Jak czy tam w Bez Granic, więc naturalnym jest, że też nie musicie? A może 300 zł za album to zdecydowanie za dużo przy waszych zarobkach? No cóż, czekając na premierę winyli ATCQ i Childisha Gambino, wracam do mojego Stantona i odpalam The Undisputed Truth (taki zespół chłopcy, nie mylić ze – skądinąd świetną – płytą Brothera Ali). Dokształcę się znowu na własną rękę.

 

Autorem tekstu jest Modest z ElQuatroNagrania.

 


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

 

Felieton

Tede i Young Leosia – kolaboracja, która się nie udała?

„Najlepiej brzmi wyciszone” – brzmi jeden z wielu krytycznych komentarzy.

Opublikowany

 

tede young leosia

Tede postanowił na nową płytę „Vox Veritatis” zaprosić same kobiety, wśród których usłyszymy Bambi, Modelki i Young Leosię. Singiel z tą ostatnią ukazał się kilka dni temu i już możemy go podsumować, a właściwie zrobili to słuchacze.

Zarzuty w stronę Tedego i Young Leosi

Zazwyczaj, gdzie się nie pojawi Young Leosia, tam mamy murowany hit z repeat value. Niestety, nie w tym przypadku. Po trzech dniach kawałek z Tede „Więcej miejsca” ma skromne jak na taki duet niecałe 50 tys. wyświetleń klipu. Wynik kiepski i trzeba to otwarcie przyznać. Widać to też po odbiorze: 2 tys. łapek w górę i 400 w dół daje pogląd na to, że coś jest na rzeczy. Po wejściu w komentarze już jest wszystko jasne.

Słuchacze zarzucają Tedemu i Leosi, że nie wykorzystali potencjału współpracy. Numer nie buja tak jak powinien, trudno jest cokolwiek zrozumieć. Pojawiają też wątpliwości co do dobrze zrealizowanego numeru pod względem technicznym, w szczególności do mixu. Teledysk także się większości nie spodobał.

Statystyki klipu

Krytyka w kierunku „Możesz więcej” Tedego i Leosi

Oto kilka najczęściej lajkowanych komentarzy pod wspólnym singlem Tedego i Sary. Duet raczej nie będzie z nich zadowolony:

  • Szczerze, ale to jest chu**we, klip to już żenada całkowita.
  • Stary chłop i nie potrafi nagrać ani jednego kawałka bez wspomnienia o wyimaginowanych hejterach. Rent free.
  • Najlepiej brzmi wyciszone.
  • Szkoda zmarnowanego potencjału na kolabo, jakoś bez wyrazu ten kawałek. Taki po prostu poprawny. Bit też nudny. Z sentymentu włączyłem sobie „Szpanpan” dla porównania i realizacyjnie, dykcyjnie, tekstowo, bitowo – przepaść.
  • Mimo najszczerszych chęci, niewiele rozumiem z części Tedego. Mix w tym kawałku oraz w TSTMF położony. Zapowiada się interesujący album z nawet niezłym replay value, ale niestety niedopracowany technicznie.
  • nie rozumiem ani jednego słowa z tego utworu poza refrenem
  • Kawałek na max dwa przesłuchania. Tedzik top1 dla mnie ale niektóre jego ostatnie kawałki to wielkie iks de.

Propsów jest niewiele

Pozytywnych wpisów na temat kawałka jest niewiele i są to raczej pojedyncze pozycje, które nie cieszą się zbyt dużą popularnością:

  • Ale ta różnica w skillach to jest przepaść.
  • Tede xYL jest Moc. banger. banger.
  • Moja ulubiona piosenka musi być hitem.
  • Super. zajebiste. Mam nadzieję, że kiedyś spotkam TDF-a jeden z ”NIELICZNYCH” Polskich Raperów, których na co dzień słucham.

Z Bambi poszło lepiej, ale też bez fajerwerków

Niedawno sporych echem odbiło się przekazanie przez Tedego „dziedzictwa melanżu” Bambi, czego efektem było nagranie przez tę dwójkę remixu kultowego numeru „Drin za drinem”. Ta wiadomość poszła szeroko w środowisku i spolaryzowała słuchaczy. Kiedy później ukazał się już wspomniany kawałek na kanale Baila Ella, nie wykręcił on jednak spektakularnych liczb. Ponownie obyło się bez viralowości, chociaż potencjał był duży.

Jak zauważył ktoś w komentarzach, to sympatyczne, że nowe pokolenie słuchaczy będzie bawiło się pod ten sam bit, co wiele pokoleń wstecz. Brakuje jednak tych szczytów list przebojów.

Statystyki kooperacji Bambi i Tedego

Czytaj dalej

Felieton

Dwa Sławy – czy dobrze już było? – felieton

Zabawa formą vs wielowymiarowe metafory.

Opublikowany

 

dwa sławy

Od premiery najnowszej płyty Dwóch Sławów minęły już dwa miesiące. Zdążyłam się z nią solidnie osłuchać i dowiedzieć, co dobrze by było opisać. Opinie o projekcie – wprost mówiąc – nie są najlepsze, co duet wziął już na klatę. Moje zdanie jest jednak nieco inne więc zapraszam na łyżkę miodu w beczce dziegciu.

Kryzys wieku średniego?

Zacznę prosto z mostu – uwielbiam ten duet. Na ich wielowymiarowe metafory trzeba kupić drukarkę 3D. Zabawa słowem, luz i humor to cechy, które niewątpliwie muszę im przypisać i wcale nie muszą nikogo do tego przekonywać. Ale, co w sytuacji, gdy masz za sobą dziesięć lat punchline’ów, wszechobecnej beki i hashtagów, a fani czekają? Jasne, możesz zrobić kolejny taki sam album, który i tak nie ma podjazdu do debiutu. Stąd najnowszy projekt Astka i Rada jest totalnie zrozumiały – dajmy im działać i się rozwijać. Kryzys wieku średniego i te sprawy.

Zabawa formą

A tak serio – spodziewaliście się kiedyś, że łódzki duet mógłby zagrać swoje numery na imprezie Świętego Bassu albo zrobi manifest polityczny, który będziecie podśpiewywać pod prysznicem? Chcecie starych Sławów – włączcie „Ludzi Sztosów”, proste. I oczywiście – jak większość z Was – analizowałam ten album na Genusie, łapiąc się za głowę po wytłumaczeniu kolejnego wersu. Jednak… to było dekadę temu. Nikogo zatem nie powinno dziwić, że przyszedł u panów czas na zabawę formą, poniekąd wyniesioną z projektu club2020.

Najwyżej będzie stójka lub parter

Czy „Dobrze by było” jest krążkiem bez treści? Złośliwi powiedzieliby, że tak. Ale obiektywnie patrząc – numery „Myślałem, że będzie gorzej” czy wcześniej wspomniany bez nazwy „To nie jest kraj dla kabrioletów”, mają to, co tygryski lubią najbardziej. Jest więcej śpiewów, autotune’ów i wtyczek niż kiedykolwiek. I dobrze by było trochę odpuścić, wychillować i zaakceptować ten wytwór, spięty słuchaczu. A, że krążek buja i na żywo miałam okazję sama się przekonać na trasie – a jakże! – „Dobrze by było Tour”. Już 4 kwietnia w ich mothership (czytaj w Łodzi) zagrają finałowy koncert więc jeśli w domowym zaciszu denerwują Cię te chłopy, daj im szansę. Najwyżej będzie stójka lub parter.

Czytaj dalej

Felieton

Drugi koncert Quebonafide na Narodowym. Czy to jawne oszustwo? – felieton

Na pewno zachowanie nie po koleżeńsku.

Opublikowany

 

quebonafide

Organizacja pożegnalnego koncertu Quebonafide przypomina zabawę w kotka i myszkę. Na pewno jest brakiem poszanowania dla słuchaczy, którzy kupili bilet i właśnie się dowiedzieli, że ostatni koncert rapera będzie miał kilka dat.

Wyobraźmy sobie sytuację, że kupujemy limitowaną płytę artysty za 200 zł, który deklaruje, że nakład tysiąca sztuk nie będzie nigdy wznawiany. Tymczasem zamiast cieszyć się z „białego kruka” w domu dowiadujemy się jeszcze w dniu zakupu, że z powodu dużego zainteresowania płytą postanowiono dotłoczyć drugi tysiąc egzemplarzy. Podobne do tej sytuacje już się zdarzały, ale płyty były dotłaczane po kilku latach. Tym niemniej, mamy tu do czynienia ze złamaniem umowy między artystą a słuchaczem, czyli ze zwykłym oszustwem.

Pierwszy, drugi… i trzeci – „ostatni koncert” Quebonafide

Podobnie jest z koncertem Quebonafide. W przeciągu bardzo krótkiego czasu, słuchacze mogą czuć się oszukani i to aż dwukrotnie. Za pierwszym razem, kiedy „Ostatni koncert Quebonafide” miał się odbyć online. Po kilku tygodniach, kiedy wykupiono bilety na wydarzenie, dowiedzieliśmy się, że wcale nie będzie to ostatni koncert, bo ostatni odbędzie się dzień później na PGE Narodowym. Kombinacje alpejskie, przesuwanie startu sprzedaży zakupu biletu to temat na zupełnie oddzielny wątek, ale to co się dzisiaj wydarzyło i jak zostały potraktowane osoby, które kupiły bilety na wydarzenie online powinno skończyć się co najmniej bojkotem ze strony odbiorców.

To jednak nie koniec kpin ze słuchaczy.

Pierwszy, drugi i trzeci – „ostatni koncert” Quebonafide

Oszustwo na drugi koncert?

W czwartek, w zaledwie parę godzin bilety na ostatni koncert Quebonafide na Narodowym zostały wyprzedane. Jeżeli ktoś miał szczęście, to po kilku godzinach walki z systemem bileterii i zacinającej się stronie kupił bilety. To nic, że będzie siedział gdzieś za przysłowiowym filarem, w ósmym rzędzie z daleka od sceny. Miał świadomość i satysfakcję, że warto było się pomęczyć, bo miało to być jedyne takie wydarzenie – unikalne, tak przynajmniej go zapewniano. Więc zamiast wcisnąć „Esc” postanowił wziąć nawet to najsłabsze miejsce, bo będzie częścią historii. Nic bardziej mylnego.

Po kilku godzinach ogłoszono, że „ostatni koncert” Quebonafide będzie miał jeszcze jedną datę. Dzień wcześniej raper zagra jeszcze jeden koncert. Dzień wcześniej! Przecież to brzmi jak absurd. Tuż po zakupie biletu, zmieniane są zasady gry i umowy między raperem a słuchaczem. Wygląda to jak celowe działanie i wprowadzenie kupującego bilety w błąd. Który koncert więc będzie tym ostatnim. Ten 27 czy 28 czerwca?

Quebonafide z ostatniego koncertu robi sobie trasę koncertową, choć przy zakupie biletu z nikim się na to nie umawiał. Ba, sugerował unikalne i jedyne tego typu wydarzenie. Tymczasem osoby, które walczyły dzisiaj o bilety będą musiały pocieszyć się zmęczonym artystą po występie dzień wcześniej i zleakowanym koncertem na TikToku.

Opinie słuchaczy
Opinie słuchaczy
Opinie słuchaczy

Czytaj dalej

Felieton

Zaginiona córka Magika. Kamka z „Rap Generation” to przyszłość sceny? – felieton

Uczestniczka programu zdobyła uznanie jurorów i widzów.

Opublikowany

 

kamka

Za nami dwa pierwsze odcinki programu „Rap Generation”, po którym sporo emocji budzi Kamka – skromna raperka z klasycznym sznytem.

Kamka „zaginiona córka Magika”

Kamka wykonała w programie utwór „To nie GTA”. Spodobał się on Pezetowi, Malikowi i Leosi. Pierwsze recenzje występu Kamki wśród widzów są bardzo, ale to bardzo pozytywne – mówi się już wprost o nowej świeżości na scenie. Nie tylko komentatorzy hip-hopowi są pełni optymizmu, ale także słuchacze. Pod nagraniami z Kamką pojawiają się prawie same propsy:

  • Lepszego flow nie słyszałem w polskim rapie od lat.
  • Vibe jak Paktofonika.
  • Zaginiona córka Magika.
  • Malik jest w szoku, że można tak rymować.
  • Leosia w końcu usłyszała prawdziwy damski rap.
  • Rzadko mam ciary od muzy, dzięki młoda za emocje.

Czy Kamka to przyszłość sceny?

Pojawienie się newschoolu i nowej fali raperów zrewolucjonizowało scenę, ale nie spowodowało, że weterani tworzący klasyczny odłam zaczęli zdychać z głodu. Po kilku latach tryumfu młodej fali, dinozaury sceny zaczynają brać coraz głębszy oddech. Młodzi wracają do oldschoolu, co widać chociażby po ilości koncertów starych wyjadaczy. To też bardzo dobra wiadomość dla Kamki, która dała się poznać z klasycznej strony.

Najpopularniejsze raperki w kraju to twórcy newschoolowi, balansujący na granicy rapu i popu. Kamka jest ich przeciwieństwem i z automatu zdobyła przychylność sporej części odbiorców, którzy – powiedzmy sobie szczerze – nie przepadają za rapem Bambi, Young Leosię czy Oliwki Brazil. Dobrze poprowadzona Kamka może stać się jedną z głównych sił na polskiej scenie rapowej. To idealny czas na kobiecy trueschool – słuchacze o to zabiegają jak nigdy dotąd, rzygając cukierkowością i zbyt przesadną wulgarnością.

Kim jest Kamka

Kamka, czyli Kamila Podziewska to 20-latka pochodząca z Suwałk, która obecnie mieszka w Warszawie. Swoje numery publikuje od 1.5 roku, chociaż pierwsze teksty zaczęła pisać już w szkole podstawowej. W ostatnim czasie publikuje coraz więcej muzyki i nie boi się eksperymentować z różnymi gatunkami. Raperka może liczyć na wsparcie mamy, siostry, ojczyma i babci. Z tatą nie utrzymuje kontaktu.

Łączy rap z wojskiem

Kamila od lat interesuje się wojskowością. To studentka Akademii Sztuk Wojennych. Przez ostatnie dwa lata służy w Wojskach Obrony Terytorialnej: wyjeżdża na granice, poligony i ćwiczenia.

Czytaj dalej

Felieton

Sentino spadł Truemanowi jak z nieba. Uwiarygadnia scamy – felieton

„Udawany milioner, największy pozer i scamer”.

Opublikowany

 

trueman sentino
fot. kadr z wideo yt/TrueMan

Trueman został menagerem Sentino, pomógł wydać mu książkę, wypuścili razem płytę i przy jego medialności promuje swoje biznesy. Co najważniejsze – Sentino uwiarygadnia je, a ten może docierać do nowej grupy docelowej, którą łatwo scamować.

Trueman to postać pozująca na milionera, która uchodzi za płynnie poruszającego się po biznesach internetowych i kryptowalutowych. Za każdą z jego działalności ciągnie się jednak potężny smród, a na największych forach o zarabianiu w sieci jest określany przez użytkowników jako scamer, czyli oszust.

Sprzedawca ebooków

Początkowo internetowa działalność Truemana opierała się na tworzeniu filmów na temat innych twórców. Szybko jednak przeszedł do sprzedaży własnych ebooków. W 2020 roku ukazał się „Milioner 2021”. W ebooku obiecywał jak zarabiać setki złotych dziennie na afiliacji kont bankowych. Osoby, które dały się namówić na zakup magicznej wiedzy Truemana, twierdzą, że poradniki finansowego influencera to same ogólniki i oczywistości. Wszystko, co znajduje się w jego książkach, znajdziemy na pierwszym lepszym kanale o finansach.

I tak np. promowany przez niego projekt kryptowalutowy ScanDeFi okazał się być pump and dumpem, czyli oszustwem finansowym, który polega na sztucznym podbijaniu cen aktywów (w przypadku Truemana, cenę podbijały jego kontakty z influencerami), żeby potem na górce szybko je sprzedać, zostawiając innych inwestorów z bezwartościowymi udziałami. Na kryptowalucie zarobił oczywiście tylko Trueman, a straciły osoby, które mu uwierzyły, że zarobią. Z przekazów medialnych wiemy, że wzbogacił się na tym o ok. 180 tys. zł.

Punktem zwrotnym w jego karierze było podjęcie współpracy z Amadeuszem Ferrarim, który był idealnym uwiarygodnieniem działalności Truemana w sieci. Dzięki niemu mógł docierać do nowej grupy odbiorców i pomnażać na niej swój majątek. Jak sam mówił, w wieku 20 lat miał na koncie podobno 4 mln zł. Prowadził też rzekomo 12 firm. Jego nazwiska próżno jednak było szukać w KRS czy CEIDG, a jedyną działalność jaką miał, była ta otworzona w 2022 roku.

Trueman o sobie

„Oscamował tyle ludzi. Łapią się na to dzieciaki”

Wśród społeczności skupionej wokół zarabiania w Internecie Trueman jest spalony, mając opinię scamera, z którym nie warto wchodzić w żadną współpracę.

„Ten gość opiera się tylko na farmazonach. Łapią się na to dzieciaki, które myślą, że jak kupią ebooka to będą robić kasę jak ich idole z Internetu. Tu nie ma żadnej wartości.”

„Gościu przecież tyle ludzi oscamował, czy to na fake krypto, bukmacherka czy kij wie co jeszcze. Tak jak wszystko inne, zapewne jego aktualna działalność opiera się na wyłudzeniu jak największej kasy i rozpoczęcie kolejnego „biznesu”.”

Opinie o Truemanie na make-cash.pl

Sentino – uwiarygadniacz

Co więc można zrobić w sytuacji, kiedy branża nie chce mieć z tobą nic wspólnego? Poszukać odbiorców w innej, robiąc biznes na tych, którzy cię jeszcze nie znają i próbować założyć własną społeczność. Pomóc w tym może ten, który ma już wierną grupę fanów, czyli w tym przypadku Sentino.

Obecnie Trueman działa jako menager Sentino. Pomógł wydać mu książkę, razem również wydali płytę „BNP”. Współpraca z raperem otworzyła mu nowe możliwości i dotarcie do całkiem innej grupy odbiorców i to liczonej w setkach tysięcy. Bazując na stałej grupie słuchaczy Sentino i jego muzyki, Trueman chce spieniężyć swoją współpracę z raperem kolejnym biznesem – BNP.Global. To społeczność, która ma zrzeszać „scammerów, finesserów oraz hustlerów”.

Nowy biznes Truemana i Sentino

Sentino wydaje się być do tego idealną postacią, która od lat polaryzuje środowisko rapowe, ale ma też zaufane grono fanów. Panowie zaczęli właśnie promować nowy biznes, oczywiście pokazując jak bardzo są zarobieni, bo nic nie działa tak na wyobraźnię, jak kupno bransoletki za 20 tys. zł czy okularów za 5 tys. zł

Oferta BNP Global to zero konkretów i same ogólniki. Osoba, która zarabia na jakimś biznesie nie ujawnia swoich metod zarobków, chyba, że metodą na zarabianie jest sprzedawanie takich właśnie ebooków.

– Idziemy jeszcze po najdroższą torbę, która jest w Louis Vuitton dostępna, która jest w cenie samochodu polskiego rapera – mówi Sentino w pierwszym vlogu reklamowym, którego zadaniem jest napędzić jak największą ilość osób do zakupu dostępu do nowej platformy Truemana.

Niestety, po komentarzach widać, że współpraca Treumana z Sentino jest strzałem w dziesiątkę. Tylko nieliczni dopatrują się w ich biznesie czegoś niepokojącego. Dodatkowo jakiś czas temu pojawiła się informacja o pogodzeniu się Sentino z Malikiem i ich spotkaniu w Paryżu, do czego miał doprowadzić sam Trueman. Czy szef GM2L będzie kolejną osobą, która ma uwiarygadniać szemrane biznesy, czas pokaże.

Odbiorcami Truemana są teraz najwierniejsi fani Sebastiana

Czytaj dalej

Popularne

Copyright © Łukasz Kazek dla GlamRap.pl 2011-2025.
(Ta strona może używać Cookies, przeglądanie jej to zgoda na ich używanie.)

error: