Recenzja

RECENZJA: Mioush – ”Pan z Katowic”

Opublikowany

10 lat temu

15 listopada 2014

Przez

Na nowe solowe wydawnictwo Miuosha czekać trzeba było dwa lata. W ubiegłym roku ukazał się długogrający efekt jego kooperacji z Onarem – ''Nowe Światło'', który to album pomimo naprawdę kiepskiego poziomu niestety odniósł duży sukces marketingowy. Czuć było spadek formy rapera od czasu wydania rok wcześniej platynowego ''Prosto Przed Siebie'', i pytanie o to, czy na kolejnym albumie da radę, było coraz bardziej nurtujące. Minęło trochę czasu, zanim wyplątałem się z kilku wyśmienitych albumów które ukazały się na rynku w ciągu ostatnich miesięcy, i zabrałem za przesłuchanie ''Pana z Katowic''. Usłyszawszy, że płyta trafiła na pierwsze miejsce OLiS-u, wyprzedzając nawet starego mistrza Leonarda Cohena z jego ''Popular Problems'', trochę się napaliłem, nie powiem. Chociaż bowiem sukcesu komercyjnego muzyki od dawien dawna nie postrzegam już jako wyznacznika jakości, to wiedziałem, że Miuosha stać na to, żeby po prostu dać czadu.

Nie będę ukrywał, że psychofanem rapu Miousha nigdy nie byłem, nawet pomimo kilku ciekawych, rzeczowych rozmów z ludźmi lubującymi się w nim. Początek sesji z jego nowym dziełem jawił mi się jednak jako wielce obiecujący – urzekło mnie zmęczenie w głosie rapera, którym wyrażał swój ból, jakby chcąc sprawdzić to, czy krańcowe wyznanie go może być najlepszym na niego lekarstwem. Przez pierwsze pięć utworów rozkoszowałem się falami dźwiękowymi rozbijającymi się o mnie orzeźwiająco, ale czar minął, kiedy zorientowałem się, że gorzkie żale ciągnąć się będą groteskowo przez wszystkie utwory. I tak też było w istocie – smęcenia rapera o tym, co go boli, po kilku pierwszych numerach zupełnie nie chce się słuchać. Wątpię, żeby komukolwiek chciało się chłonąć takie pierdolamento po całym męczącym dniu spędzonym w pracy lub szkole. Nie jest to bowiem nawet smutek z rodzaju i w wydaniu z tych, których łaknie się jesienią, a zrzędzenie jałowe, nudne, chwilami nawet mocno naciągane a i przy tym często dukane niezrozumiale, jak z łaski. Na pocieszenie można nam chociaż założyć, że dobrze, że raper ulżył sobie pisząc w tak znacznym stopniu pesymistyczną lirykę na album, gdyż może dzięki temu kolejne jego wydawnictwo będzie utrzymane w tonie mniej męczącym i smętnym. Bo w przypadku ''Pana z Katowic'' to, że Mioush tworzy muzykę, w którą stracił wiarę, czuć od pełnego goryczy początku albumu do jego jeszcze bardziej gorzkiego końca.

Nie da się ukryć, że odbiór muzyki danego rapera w dużej mierze zależy od jego głosu. Muzyka jest muzyką, rządzi się swoimi prawami i jej moc zależy między innymi od tego właśnie, jak człowiek operujący wokalem oddaje nim swe – opisane w tekście utworu – uczucia, czy wokalizując czyni to czysto, czy nie, itd. Dziwi mnie dość mocno fakt, że w rapie często bagatelizuje się potencjał wokalny na rzecz tekstowego i muzycznego, zwracając uwagę tylko na to, czy raper prawidłowo wpasowuje się w bit. Najlepsi z MC's potrafią rapować tak, że nawet ktoś nie rozumiejącego ich języka jest w stanie powiedzieć z grubsza, o czym dany utwór traktuje, ponieważ emocje rozumie się w każdym języku. Pod kątem zaangażowania emocjonalnego w rapowane przez siebie wersy Miuosh co prawda sobie poradził, ale też przecież nie jest rzeczą nad wyraz trudną niemal nieustanne smęcenie o tym, jak bardzo jest się niezadowolonym, smutnym, czy rozżalonym, tym bardziej, kiedy jest się Polakiem z krwi i kości. Ubóstwo emocji zaprezentowane w tekstach piosenek na albumie nie wymagało po prostu od ich autora wypluwania z siebie płuc, czy nadzwyczajnie subtelnych zmian w emisji głosu, akcentowaniu, itd. Mało tego – chociaż w najlepszym interesie rapera leży zaserwowanie słuchaczowi tego, co ma do powiedzenia w sposób w pełni zrozumiały od strony wokalnej, Miuosh nie zachwyca dykcją, ba, często wręcz bełkocze męcząco, zniechęcając do angażowania zmysłu słuchu w to, co ma do powiedzenia, tym bardziej, że czyniąc to ma się odgórną świadomość kryjącego się za jego gadką nużącego lamentu. Trzeba wspomnieć jeszcze o tym, że pomimo naprawdę kilku bardzo ciekawych bitów Miuosh nie brzmi wcale tak, jakby wydostał się z muzycznej klatki, i wreszcie miał okazje wyszaleć się na podkładach. Snuje się po nich jak po opustoszałym cmentarzu, podczas kiedy te przypominają muzyczny skate park i stwarzają dla rapera możliwości takie, jak ten dla deskorolkowców. Płynie po nich prawidłowo, ale tylko tyle. Z uwagi na wyżej wymienione mankamenty, po pierwszym odsłuchu albumu nie potrafiłem powiedzieć, o czym właściwie traktuje część składających się na niego utworów. Przy drugim i trzecim zrozumiałem więcej, z czego jednak wcale nie byłem jakoś wyjątkowo zadowolony, by przy czwartej sesji stwierdzić, że wrzucę na luz i nawet nie będę wczuwał się w to, co raper ma do przekazania. Niech mówi sobie, co chce, byleby nie wypadał z podkładu, a ja pokiwam sobie rytmicznie głową, tudzież nóżką, i ten właśnie odsłuch okazał się najlepszy. ''Pan z Katowic'' przynajmniej dla mnie nadaje się najlepiej na nienarzucające się tło do sprzątania mieszkania, i basta.

Na albumie udziela się zaledwie trójka gości, w dodatku wyłącznie w refrenach, przez co ich wkład jest właściwie nieistotny – są, bo są, ale równie dobrze wszystkich ich mogłoby nie być. W zasadzie nie ma co komentować tychże skromnych featuringów, wypada jedynie nadmienić, że niesmak budzi udział w kawałku ''Krawędź'' jawnie podrabiającego Bisza Mam na Imię Aleksander. Szkoda, że Mioush zrezygnował ze wsparcia kumpli po mikrofonie, gdyż ''Pan z Katowic'' prosi się aż o jakieś tchnienie życia kogoś ''z zewnątrz''. To, które wydał z siebie gospodarz, zionie bowiem zimnem mauzoleum.

''Pan z Katowic'' to w moim odczuciu album, którego warto posłuchać w większej mierze z uwagi na muzykę, niż na teksty, chociaż i ta nie jest lotów najwyższych z tych, którą słyszałem. Podkłady chociaż posiadają gęste i głębokie brzmienie, bogactwo udanie komponujących się w nich ze sobą motywów, chwilami naprawdę imponują, ale też ich przyjazność, przystępność jest tak duża, że po kilku odsłuchach może zacząć nieco drażnić. Za mało w nich brudu jak na rap, za mało surowości. Bity są nostalgiczne, ale przy tym czasami tak grzeczne, że byłyby w stanie odebrać się wyrazu nawet naprawdę niezłym tekstom. Na pochwałę zasługują za to zmiany ich dynamiki w trakcie refrenów, które raperowi udaje się świetnie wykorzystać w kilku przypadkach. Wszelakich przejść w innych miejscach utworów – podczas zwrotek – jest jednak zbyt wiele, przez co daje się we znaki trudny do ogarnięcia chaos. Muszę również przyznać, że serwowana w tak dużej ilości leniwa perkusja męczy niemiłosiernie. Warto jednak odnotować, że chociaż bity na albumie są dziełem czterech producentów – Fouxa, Fleczera, Sherl0cka oraz Lenzy'ego – zachowują miłą spójność. Skoro jesteśmy przy omawianiu brzmienia, warto odnotować, że jest obecnych w utworach kilka zagrań mających nadać im większej nastrojowości. Chór w tle otwierającego album numeru ''Jerycho'' nadaje utworowi charakteru niemal mistycznego, ale już diabolicznie brzmiące recytacje w ''Kaznodziei'' brzmi tandetnie.

Fenomen sprzedaży albumu ''Pana z Katowic'' jest dla mnie rzeczą smutną, jeśli wziąć pod uwagę to, jak wielu znacznie lepszych MC's nie ma szansy na tak duży sukces właśnie z uwagi na fakt, że ich twórczość jest choćby nieco tylko ambitniejsza. Są bowiem raperzy, których tekstów nie tylko uwielbiam wysłuchiwać w postaci rapowanej, ale których nawet lektura sprawia mi nie lada przyjemność; są też producenci, których podkładów mogę bez znużenia wysłuchiwać w wersjach instrumentalnych, bo to muzyka świetna sama w sobie. W przypadku ''Pana z Katowic'' nie wchodzi w grę ani pierwsza, ani druga opcja. Nie jest to po prostu najwyższa klasa ani pod kątem produkcji, ani nawijki. 13 utworów składających się na album w przypadku wielu MC's pozostawiałoby trudne do zniesienia uczucie niedosytu, jednak gdy za ich autorstwem stoi Mioush okazuje się, że po pierwszym przesłuchaniu większości z nich ma się po dziurki w uszach. Są na ''Panu z Katowic'' zarówno kompozycje, w które wsiąkłem na nieco dłużej, jak i takie, które nie zrobiły na mnie albo niemal żadnego wrażenia, albo zniesmaczyły mnie stężeniem w nich smętności, ale muzyki na dobre i złe tu nie uświadczyłem. Jakby nie było, lepsza połowa utworów na albumie żyje własnym życiem, poza nim jako całością, i chociaż to można zaliczyć na plus. Nie tylko z uwagi na wady o których już wspomniałem album męczy – jest jeszcze jedna rzecz: fakt, że nie jest to muzyka ambitna, ale sprawia wrażenie usilnie stylizowanej na taką. Czuć po prostu rozbieżność pomiędzy tym, za kogo Miuosh zuchwale się uważa, za kogo chce być postrzegany, a kim jest – przeciętnym MC. On sam nawija o sobie w tytułowym utworze, że nie jest już chłopcem, a Panem, ale ja tego nie czuję. Nie powiedziałbym jednak, że raper dał krok do tyłu, a że pochopnie zrobił kilka kroków do przodu w złym kierunku. Twierdzi, że wydoroślał, ale jego muzyka zdecydowanie zdaje się być adresowana teraz do odbiorców młodszych niż wcześniej, co kłóci się z jego mniemaniem. Przynajmniej mi znacznie bardziej przypadł mi do gustu Mioush ze starych albumów, niż ten, którym okazał się na swoim nowym dziele. Ciekaw jestem bardzo tego, co zaprezentuje na swojej następnej solówce. Ocena: 3/6.

Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Tagi

Recenzja

Fazi & Mei „Delirium”: osobisty przekaz, bez wymyślania rapu na nowo – recenzja

Czy duet Fazi i Mei zdał pierwszy egzamin?

Opublikowany

3 miesiące temu

20 stycznia 2025

Przez

Bartłomiej Ciepłota

Ustalmy to już na samym początku. ”Delirium” to nie jest album, który ma kogokolwiek przekonać do twórczości Faziego lub Mei. Ten materiał momentami zdaje się nawet mieć zupełnie odwrotny cel. I mnie to wcale nie dziwi. Krzysztof debiutował prawie 30 lat temu i nikomu nic udowadniać nie musi. Może natomiast nadal tworzyć muzykę, do jakiej przyzwyczaił już swoich odbiorców, urozmaicając jej format o duet z Mei. Dzisiaj pochylimy się nad tym materiałem.

“To już nie muzyka, którą pokochałem
Nieziemskie geny i do tego talent
Jestem poetą z milionem wad
Nieraz się porzygałem od waszych dobrych rad”

Pierwsze, a zarazem podstawowe pytanie jakie powinniśmy sobie tutaj zadać to… czy ten duet ma w ogóle sens? Zanim to rozstrzygniemy, przyjrzyjmy się samemu projektowi. „Delirium” to materiał bliższy formatowi EPki. Zawiera zaledwie sześć numerów, z czego aż pięć w akompaniamencie śpiewu Zdziarki. Co do warstwy lirycznej – teksty poruszają tematy introspekcji, rozliczeń z przeszłością oraz trudnych emocji, typowo już dla tego duetu. Przekaz jest osobisty, wręcz konfesyjny. Fazi nie wymyśla tutaj rapu na nowo i prezentuje raczej swój charakterystyczny, szorstki styl. Mei natomiast dostarcza nam większej melodyjności tworząc między muzykami wyraźny kontrast. I w takiej konfiguracji, duet ten ma i ręce i nogi. Gdyby ci artyści próbowali mierzyć się z mikrofonem w stricte tym samym stylu, zapewne ponieśliby porażkę.

I wchodzę w social media, by znów to zobaczyć
Jak wielki uśmiech skrywa poziom Twej rozpaczy
Beznadziejna pustka rozrywa Cię od środka
Gdy nie możesz sprostać, goniąc wirtualną postać

Choć nie pozornie, „Delirium” to materiał, który już zapisał się na kartach historii polskiego rapu. W jaki sposób? Poprzez utwór „Wirtualna postać” z gościnnym udziałem Liroya. Bo to właśnie wraz z jego publikacją zakończył się pierwszy beef w polskim rapie. Trochę historii dla kontekstu. Konflikt między Panami rozpoczął się w 1995 roku poprzez premierę „Antyliroya”. Co najważniejsze w kontekście tej recenzji, spór ten oficjalnie nigdy nie został wyjaśniony. Aż do “Delirium”. Z perspektywy kultury Hip-Hopu w Polsce, to nadwyraz ważne wydarzenie. W pewnych czasach równie niewyobrażalne jak zgoda Peji i Tedego. A jednak do tego doszło. A pozostając już w temacie rapowych featureingów, na płycie udzielił się także wyżej wymieniony Rychu, Pih i Dono.

Spektakl trwa, każdy gra, ten, co ma
Ukrywając twarz za tym, co podpowie świat

„Delirium” to projekt, który jest właśnie tym, czego po nim się spodziewacie. Nie zawiera fikołków, skoków w dal i innych akrobacji artystycznych. Jest za to muzyka – surowa, dynamiczna, emocjonalna. Duet Fazi i Mei zdał pierwszy egzamin. A było nim przygotowanie płyty, na której nie będą siebie nawzajem tłamsić lub zagłuszać. Drugim egzaminem będzie odbiór słuchaczy. Wynik tego testu pozostawiam do waszej opinii.

Czytaj dalej

Recenzja

Biografia Sentino „Tatuażyk” – przedpremierowa recenzja

„Wszyscy bliscy albo umierali, albo odchodzili bez słowa”.

Opublikowany

1 rok temu

1 lutego 2024

Przez

Bartłomiej Ciepłota

Przeczytałem autobiograficzną książkę Sentino… i dzisiaj Wam o niej opowiem.

Ustalmy to jednak na samym początku. Ja nie wierzyłem, że to wydanie kiedykolwiek ujrzy światło dzienne. Brałem ten projekt pod uwagę równie poważnie co szlugi Alvarezy, napój Midas, wódkę Tatuażyk, high-endową markę Sicarios Culture z dresami po 200 euro i całą rzeszę innych pomysłów na komercjalizację postaci Sentino. Jaka była więc szansa na powodzenie tego projektu? A jednak fizyczny egzemplarz biografii Sentence trafił w końcu do mojej ręki. Prosto z drukarni, prosto z rąk Truemana na Złotej 44, prosto do czytelników portalu GlamRap, aby jako pierwsi dowiedzieli się co skrywa w sobie “Tatuażyk”.

Technicznie jest to wywiad rzeka. Sentino naprowadzany pytaniami swojego rozmówcy opowiada o tym, co, gdzie, kiedy, z kim zrobił. Przez większość książki idą oni całkiem chronologicznie, aby pod koniec już stricte wyrywkowo rozwijać najbardziej intrygujące kwestie. Sebastian zaczyna swój wywód od bardzo szczegółowego omówienia swojego dzieciństwa i aspektów, które ukształtowały go jako człowieka. To właśnie tutaj pierwszy raz publicznie opowiada on więcej o swojej rodzinie i wychowaniu. Uważni słuchacze Alvareza od razu wyłapią fragmenty pasujące treścią do konkretnych zwrotek w twórczości rapera. Pojawiają się też tematy nigdzie wcześniej nie poruszane. Dowiecie się z tej lektury między innymi szczegółów pierwszego stosunku seksualnego Sentino oraz rozstania jego rodziców.

Po omówieniu młodzieńczych lat zaczyna się kwestia buntu, która towarzyszy nam do samego końca lektury. Sebastian zdaje się postacią niezmiennie idącą na przekór otaczającym go standardom. Dotknięty specyficznymi sytuacjami za młodu, emigrując z kraju do kraju, nauczył się żyć w niezmiernie specyficzny sposób. I ten lifestyle towarzyszy mu od 16 roku życia, aż po dziś dzień. Tylko że on go nie wybrał a mimowolnie zaczął w nim funkcjonować. Chociaż ewidentnie Sentence przechodzi przez różne etapy życia, które ta książka umiejętnie dzieli kolejnymi rozdziałami, to wciąż pozostaje on tą samą osobą. Zresztą tyczy się to również jego wyglądu. I tutaj pojawia się bardzo ważna kwestia. Bo ogromną zaletą “Tatuażyka” są zawarte w nim materiały z prywatnych zbiorów rodziny Sentino. Fotografie, rysunki, skany rękopisów, które to razem z kodami QR (stanowiącymi odnośniki do konkretnych utworów muzycznych) stały się fenomenalnym uzupełnieniem książki. To w pewien sposób nadało biografii charakteru i bardziej urzeczywistnionego zarysu.

Mam też parę dotkliwych uwag co do “Tatuażyka”. Po omówieniu dzieciństwa zaczyna się istny fabularny rollercoaster. Niektóre lata życia naszego bohatera zawarte są w paru zdaniach. Sentence nie raz stawia w losowym momencie zdecydowaną kropkę, odmawiając kontynuowania danego tematu. Rzecz jasna wynika to z dotkliwości wspomnień do jakich musi on na potrzebę wywiadu wracać. Nie dziwi więc wzmianka o butelce alkoholu towarzyszącej Sentino w trakcie rozmowy. Jednak te urywane kwestie szkodzą książce jako biografii. Ostatecznie “Tatuażyk” to 220 stron tekstu, napisanego bardzo dużą czcionką, wraz z wielkimi odstępami między akapitami. Lektura na jeden wieczór. A szkoda, bo potencjał był tu zdecydowanie na dłuższe dzieło. Brakuje mi też uwzględnienia wielu postaci. Rozmówca dopytuje się co prawda o różne nazwiska ze świata showbiznesu, jak Malik, Mata, Diho, Kaz Bałagane, TPS i Paluch, jednak to stanowczo za mało. Wiele osób jak chociażby Raff Smirnoff zostało niestety pominiętych. A no i jeszcze jedna rzecz, wielokrotnie pojawia się błąd zapisu liczbowego. Zamiast 40 tysięcy mamy “40 000 tysięcy”. To powinna akurat korekta wyłapać.

Wbrew pozorom nie jest to wesoła lektura pełna pięknych opowieści na temat kradzieży małp z Gibraltaru i rzucaniu talerzami w restauracjach z latynoskimi kobietami u boku. Dużo w niej bólu i walki o lepsze dzisiaj, bo „jutro” zdaje się dla Sebastiana mniej ciekawe niż obecna chwila. Sentino z pewnością prezentuje się w „Tatuażyku” jako jedna z najciekawszych person w polskim przemyśle muzycznym jednak nie zawsze w ten sposób, w jaki sam by sobie życzył. Zawód poczują także czytelnicy ciekawi historii Sentence z “ulicy”, nad czym w posłowiu ubolewa sam autor książki. Nadal nie wiemy co wiązało tego polsko-niemieckiego rapera z Hellsami. Zawarta prywata raczej usatysfakcjonuje fanów, chcących, chociaż troszkę lepiej poznać swojego idola. Słowem podsumowania tego tekstu niech będzie poniższy cytat z posłowia, z którym to Was zostawię.

”W jego otoczeniu od zawsze był brak jakiejkolwiek osoby, której mógłby zaufać. W koło tylko k*rwy i gangsterzy. Wszyscy bliscy albo umierali, albo odchodzili bez słowa”.

Czytaj dalej

Recenzja

Sapi Tha King „Wado Loco”: Odklejenia korposzczura – recenzja

Próg wejścia do rap-gry to nieśmieszny żart.

Opublikowany

2 lata temu

23 lipca 2023

Przez

Bartłomiej Ciepłota

Każda recenzja wymaga ode mnie przynajmniej kilkukrotnego przesłuchania ocenianego materiału. Nieraz kilkunastokrotnego. W międzyczasie sporządzam notatki i spisuję luźne myśli. Naturalnie rzecz biorąc, pierwszy odsłuch daje mi ich najwięcej. Chociaż najbardziej wnikliwe obserwacje przychodzą dopiero z kolejnymi godzinami. No i tak sobie spoglądam na moje notatki po czterech pierwszych numerach „Wado Loco”: Seplenienie, gubienie rytmu, udawanie, że potrafi śpiewać + problemy z tempem i tonacją. Wiem już, że to będzie uciążliwa recenzja. Przed wami debiutant. Sapi Tha King.

“Jebać stare baby, jebać stare baby, jebać stare baby.
U u a a po co dzwoniłaś na psy, kurwa?”

Może Sapi ma problemy z prawie każdym aspektem muzycznym, ale za to porywa głęboką liryką. Nie no, żartuję. Jest taki numer jak „Zamknij ryj”, w którym Sapi zapewnia, że żadne komentarze go nie bolą. Totalnie nie obchodzą. Żadne. Dlatego pełen emocji nagrywa numer, gdzie obraża osoby, którym nie podoba się jego muzyka. Rzuca przy tym pełną gamą obelg i wyzwisk. Skoro tak bardzo ma to w poważaniu to, z jakiego powodu tak sfrustrowany o tym nagrywa? Pytanie retoryczne, wszyscy znamy odpowiedź. Jednak najbardziej mnie zaintrygowały wspomnienia z pracy w korporacji IT. Na przykład w kawałku „Baba z HR” nasz bohater recenzji żali się, że chcieli go zwolnić za przychodzenie pijanym do pracy. Poważnie. Dziwi się on też temu, że na spotkaniach integracyjnych ludzie pozwalają sobie na zabawę, a w zakładzie pracy to już niezbyt. Innym razem pojawia się temat wyzysku i pracy na czarno. To akurat są tematy z kategorii poważnych. Jednak budowanie wokół siebie otoczki korposzczura z ilością odklejeń na poziomie Malika Montany, zupełnie rujnuje sens podejmowania takiej problematyki.

“I k*rwa teraz siedzisz taki sfrustrowany, że my mamy takie durne wersy.
K*rwa nie masz roboty, siedzisz u matki.
Jedyne co jej dorzucasz to k*rwa pranie do pralki.
Ty j*bana parówo, śmieciu. Jesteś nikim”

Techniką Sapi też nie grzeszy. Wiele rymów jest do przewidzenia, jeszcze zanim padną z ust rapera. Zupełna amatorszczyzna. A są jakieś plusy albumu „Wado Loco”? Znajdą się. Utwór „Królowa manipulacji” porusza arcy ważny temat współczesnych relacji w geocentrycznym świecie. Wiecie – mężczyzna zły, kobieta dobra. Nigdy na odwrót. Jakbyście czytali Onet i w jakimś kosmicznym otępieniu stwierdzili, że jego pseudoredaktorzy mogą mówić z sensem. To właśnie o takiej nowoczesnej patologii traktuje ten numer. Z kilometra też czuć od Sapiego mocne przywiązanie do miejsca wychowania. Wplątywanie swojego pochodzenia między wersami, zawsze jest mile widziane w rapie. Nie można też raperowi odmówić charyzmy, która to konsekwentnie buduje autentyczność wokół jego persony. O i jeszcze dwa słowa. Kubi Producent. Bo to on podjął się wyprodukowania wszystkich bitów na ten album. Świetna robota. Gościnne zwrotki położyli natomiast Fukaj i Kizo. No i tutaj chciałbym zwrócić uwagę na tego pierwszego pana. Chłopak, który jest moim zdaniem autorem najgorszego albumu wydanego nakładem SBM Label, nagrał zaskakująco porządną zwrotkę. Prawdopodobnie najlepszą w swojej dotychczasowej karierze. Jeszcze może coś z niego być. Kibicuję.

„Robiłem strony internetowe, configi portów i także grafiki
I cały czas darłeś mordę, straszyłeś brakiem pensji, zamiast zachęcić
Myślałeś, że mając monopol w tym mieście, możesz swoich podwładnych tępić
Chuj ci do mordy, ty stary chamie, jeśli teraz dziwko to słyszysz”

Poziom polskiego rapu leży. Rok 2023 jest wyjątkowo felerny pod tym kątem. Popularność takich person jak Sapi Tha King jest jedynie tego smutnym potwierdzeniem. Gdzie jest biuro ochrony rapu, kiedy jest naprawdę potrzebne? Próg wejścia do rap-gry to nieśmieszny żart. Szczerze, to z coraz większym zaniepokojeniem obserwuję takie ekscesy. Mam spore obawy przed tym, aby takie albumy miały być codziennością na scenie. To nie jest żaden performens wychodzący przed szereg. To wymizerowany produkt. Jednak nie skreślałbym jeszcze Sapiego. Tha King pomimo tego, że aktualnie kuleje w tworzeniu muzyki — przynajmniej próbuje iść własną drogą. W przyszłości mu to zapewne zaowocuje. Ale patrząc na “Wado Loco”… to zdecydowanie w tej dalszej przyszłości.

“Byłaś największą brudaską, jaką poznałem
Stawałem na końcu chuja, a w zamian chuja dostałem
Tyle razy myślałem, że sam odwiedzę Ostrawę
I pojadę na kurwy, jeszcze przed karnawałem”

Ps: A myślałem, że po „Kici Meow” Reto i Leosi już nic gorszego nie usłyszę.

Ocena płyty Sapi Tha King „Wado Loco”:

3.7 Ocena redakcji

1.8 Ocena słuchaczy (5 głosy)

Teksty1

Bity8

Flow2

Zaloguj się, żeby ocenić

Verified

Tracklista

Nawet jeśli nie wyjdzie mi z rapem
Jestem młody
To wszystko dała mi branża IT
10K20K
200km/h (Unreleased)
Baba z HR (Unreleased)
Terabajt
Mimo że dzwonisz
Zamknij ryj (Unreleased)
Chcę mi się pić (Unreleased)
Królowa Manipulacji
Pytasz mnie czy zaufam? (Unreleased)
Służbistka

Czytaj dalej

Recenzja

Chivas „młody say10”: tylko hity – recenzja

W zaledwie rok raper zrobił progress jaki większości artystów zająłby pięć lat i z trzy wydane albumy.

Opublikowany

2 lata temu

11 listopada 2022

Przez

Bartłomiej Ciepłota

Znacie to uczucie, kiedy polski rap was pozytywnie zaskakuje? Ja też niezbyt. Natomiast każdy taki eksces warty jest naszej uwagi. Z tego właśnie powodu spotykamy się dzisiaj w ramach recenzji albumu Chivasa. Fakt, rzadko kiedy tak z góry narzucam moje odczucia przy pisaniu opinii o danym krążku. “Młody say10” jednak jest dla mnie zupełnym przełomem w postrzeganiu postaci jego autora. Stąd recenzja być może nacechowana będzie moją sympatią już od początku, taki wyjątek.

Wyjdę sobie na dwór, bo mieszkam sam
Spotkam kogoś, kto mnie słucha i kojarzy twarz
Jest podobna do Jezusa, to trochę pojebane
Bo nie jestem jego fanem, ale fajnie, gdyby był

Chivasowi nigdy nie można było odmówić zdolności stricte wokalnych. Niestety obrany przez niego styl, zdawał się nie do końca przemyślany czy opanowany przez samego artystę. Tak jak doskonale rozumiałem fenomen podopiecznego Szpaka przy okazji debiutu, daleko mi było do propsowania “nauczyłem się przeklinać”. Co się zmieniło? W zaledwie rok raper zrobił progress jaki większości artystów zająłby z trzy longplaye. “Młody say10” pozbawiony jest chaosu, pomimo dużej dynamiki. Muzyk bezbłędnie lawiruje klimatami popu, rocka, punka i rapu, nie dając nawet na sekundę odlecieć myślami odbiorcy. Materiał płynie, jakby był zaledwie jednym utworem. Dawno nie spotkałem się z taką spójnością.

I się zastanawiam cały czas, czy jej kupić gaz?
Czy ona mnie kocha, czy chce się tylko pieprzyć?
I tak cały czas, czy jej kupić gaz?

“Młody say10” zawiera jedenaście pozycji na trackliście, a co za tym idzie album trwa jedynie 26 minut. Bez gościnnych wokali. Jednak wbrew pozorom, płyta nie pozostawia po sobie odczucia niedosytu. Dlaczego? Materiał skrojony został na miarę z każdej strony. Z pewnością pomocnym w tym aspekcie był fakt, że za wyprodukowanie wszystkich bitów odpowiedzialny jest sam Chivas. Dalej. Podopieczny Szpaka rapuje o emocjach jakie spotyka przy dobitnie życiowych sytuacjach. Bez wyniosłości. Bez bawienia się w wieszcza. Przebijają się przede wszystkim negatywne myśli, nie raz wypowiedziane w sposób bardzo prosty. Nie doszukiwałbym się jednak legendarnie złożonych zwrotek. Co więcej, ten album wcale taki nie musi taki być, aby pozostać wybitnym dziełem. Poprzez odpowiednią zmianę tempa i akcentu, utwory pozostają prawidłowo skonstruowane bez zmuszania się do pisania wersów pod stałą liczbę sylab.

Moja pierwsza dziewczyna udawała, że ma raka
Dawno temu, no i wcale nie umarła

To nie jest gatunek rapu jaki będę sobie słuchał w wolnym czasie. Jednak docenić muszę jakim ewenementem na naszej scenie jest “młody10”. To świerzość jakiej nie podrobisz. Styl wykreowany przez Chivasa jest unikalny w polskich realiach i pozostawia po sobie wrażenie jeszcze sporego potencjału do wydobycia. Przyjemnie mi jest jeszcze czasem się zaskoczyć słuchając polskiego rapu.

Przez siedem lat adorowałem głupią szmulę
Nie chodzi o D–, ani K–, ani Zuzię, ta pierwsza to zrozumie
A w sumie szczerze niezbyt chciałem gadać o tej drugiej
(Czemu? Czemu?) To ta od raka

Ocena płyty Chivas „młody say10”: 9.3/10

9.3 Ocena redakcji

2.6 Ocena słuchaczy (4 głosy)

Teksty9

Bity9

Flow10

Zaloguj się, żeby ocenić

Verified

Tracklista

anyżowe żelki
narcyz
koleżanko mojej byłej
drzewko
to ostatni raz gdy jadę nad bałtyk
miałem kolegę bartka
kupić jej gaz czy torebkę?
jesteś najlepszy/najlepsza
mam chyba za drogie auto
prevka na płytę może (młody say10)

Czytaj dalej

Recenzja

DeNekstBest „Młyn”: Czarny koń – recenzja

W pełni wykorzystany potencjał przyjętego formatu krążka.

Opublikowany

3 lata temu

25 lipca 2022

Przez

Bartłomiej Ciepłota

Denekstbest odżyło. Poczynając od kontynuacji mixtapeu z 2016 roku, przez fenomenalny debiut Szymona_C i opus magnum w twórczości Sebastiana Fabijańskiego. Ku mojemu zaskoczeniu, chwilę po tych premierach pojawia się już kolejny projekt pod szyldem DNB. “Młyn” to album nagrany w całości podczas pięciodniowej sesji zrealizowanej na wspólnym wyjeździe artystów związanych z wytwórnią. Koncept równie banalny, co wszystkim dobrze w ostatnich latach znany. Zobaczmy co z tego się narodziło.

Kiedyś się jak zombie kręciliśmy po blokach wkoło
Kilka lat minęło, coś tam się udało paru ziomom
Chłop mnie podał na psach, po pół roku odwołał zeznania
Płakała mama, kiedy pocztą przychodziły wezwania

Domeną takich projektów jest spektakularny luz i porywające linie melodyczne. Odcięci od codziennych bodźców, a tym samym niewychodzący z melanżu artyści płodzą najefektywniejsze bengery. Gorzej już niestety z samą liryką przez nich prezentowaną. Stąd nie jestem zbytnim entuzjastą takiego formatu. Przy czym ekipa DeNekstBest okazuje się wyjątkiem potwierdzającym powyższą regułę. “Młyn” porywa nie tylko świetnymi top line’nami, a również nadzwyczajną błyskotliwością muzyków. Podopieczni VNMa wraz z nim samym, zadbali o to, aby każdy pojedynczy numer posiadał określony zamysł. Coś więcej niż “impreza i używki” oraz “używki i impreza”. To właśnie ta pomysłowość stanowi największą zaletę “Młynu” jednocześnie wyróżniając go na tle konkurencji.

Zostanie wilczy bilet nam
Nie chce został nawet chwilę sam
Za to na chodniku wylewam
Nie wierzę w 21 gram

Udział w zamieszaniu wzięli: VNM, Fontam, Szymon_C, Gverilla, K-Leah, Toster, Veri, Emil Blef, Niko oraz Tomson. Bity wyprodukowali dla nich DrySkull, PMBTZ, Janga oraz SurfAir’a. Pojawiły się również scratche od Dj’a Chederac’a. W tym zespole przygotowali nam łączenie dwanaście utworów, oddając w nasze ręce ponad czterdzieści minut muzyki. Dominuje pozytywny vibe i letni klimat, chociaż pojawiają się bardziej sentymentalne fragmenty. Daleko im jednak do HuczuHucza, ewidentnie artystom z DNB udzielił się letni klimat. A co do naszych bohaterów, widać po nich liczne próby wygimnastykowania wokalu. Raz wychodzące lepiej, raz gorzej. Z pewnością jednak nie pozwalają takimi działaniami na nudę w trakcie odsłuchu. To też dla nich idealne miejsce na takie ekscesy, gdzie nie zostaną tak surowo ocenieni, jak na typowych studyjnych longplayach.

Po co pierdolić, jeśli chuja się znasz
Boli mnie fakt poziom rozprawy
to superexpress czy fakt jak w tabloidzie
Chętnie wyczyściłbym ci pamięć tak jak w androidzie

Od czasu “Molzy” to najlepszy wyjazdowy materiał jaki słyszałem. Masa luzu i przyjemnych linii melodycznych spotkała się tutaj z myślącymi głowami, które potrafiły przełożyć swoją narrację w spójną całość. Artyści wykorzystali do cna potencjał przyjętego formatu, dodając do niego swoje autorskie aspekty. Przyznam, jestem miło zaskoczony. To przecież może być rok DeNekstBestu. Czyżby czarny koń 2022 roku?

Miałem ją robić od przodu
ale miała na tył napęd
cały czas gonimy za tym trapem