Sprawdź nas też tutaj

Felieton

ROZKMINA: Może gdyby żyli dzisiaj… (cz.2)

Opublikowany

 

Przeczytaj też część 1.

Jedną z najciekawszych postaci dla literatury, mogących potencjalnie wnieść w świat muzyki rap coś zgoła innego niż większość sceny, byłby Markiz de Sade, Francuski pisarz żyjący w latach 1740-1814. De Sade był libertynem – wyznawcą filozofii życiowej, według której wolność człowieka do zaspokajania własnych, najdzikszych nawet potrzeb stała wysoko ponad prawem oraz moralnością. Pisarz uważał, że dopiero podążanie za swoimi pragnieniami wiedzie do życia w zgodzie z naturą, a tłumienie ich stanowi jej wypaczenie. ”Nie ma powodu, by uważać, że fantazje łoża są bardziej dziwaczne od kulinarnych” – napisał. Markiz de Sade na wskutek życia w zgodzie z wyznawanymi przez siebie poglądami spędził połowę życia w zakładach karnych i dla obłąkanych, oraz dwukrotnie był skazany na karę śmierci, której ledwie udało mu się uniknąć. Udział w licznych orgiach seksualnych stał się dla niego inspiracją do napisania kilku skrajnie pornograficznych powieści, za sprawą których stał się jednym z najpoczytniejszych francuskich autorów w latach 1795-1800; po tym czasie społeczeństwo chcąc zatrzeć wszelkie ślady jego istnienia oraz inspiracji do wiedzenia zbrodniczego trybu życia jakie po sobie pozostawił w formie książek – niszczyło je. Kwintesencją konsekwencji poglądów filozoficznych pisarza stanowi dzieło zatytułowane ”120 Dni Sodomy, Czyli Szkoła Libertynizmu”. Akcja powieści rozgrywa się w umiejscowionym z dala od skupiska ludzi zamku Silling. Czwórka zamożnych libertynów wraz z 42 wybranymi przez siebie wcześniej towarzyszami i towarzyszkami, przez 4 miesiące pogrąża się w odbywaniu wyuzdanych orgii. W zamku obecne sa także cztery prostytutki, z których każda ma obowiązek podzielenia się z libertynami w ciągu miesiąca 150 opowiastkami ze swego fachu. Kiedy któraś z historii wznieca w mężczyznach płomień pożądania – realizują ją oni. Powieść przepełniona jest całą masą makabrycznych, gorszących maksymalnie opisów tortur, podczas których część z uczestników bachanalii umiera w męczarniach. W jednym momencie Sade relacjonuje: ”[Mężczyzna] pierdoli chłopca w dupę hostią, każe się pierdolić w dupę hostią. Na karku chłopca, którego rżnie, znajduje się inna hostia, na którą sra trzeci chłopiec. I tak to trwa, aż on się spuści, wypowiadając straszliwe bluźnierstwa.”. W innym miejscu: ”On prostytuuje swą żonę, córkę i siostrę, chcąc, by zostały wypierdolone w dupę, i ogląda, jak to się odbywa.”. Jeszcze dalej: ”Lubił pierdolić bardzo młode dziewczęta w usta i w dupę. Doskonali to, żywcem wyrywając serce dziewczynie; robi w nim otwór, pierdoli, wkłada serce z powrotem wraz ze swą spermą w środku”. Książka zawiera równie potworne opisy niemalże wszystkich najbardziej perwersyjnych zboczeń – pedofilii, nekrosadyzmu, sadyzmu, masochizmu, nekrofilii, zoofilii, koprofilii (jedzenia odchodów), itd. Sade pisał dzieło przebywając w Bastylii; ukończył je w formie jaka przeszła do historii w listopadzie 1785 roku. Co ciekawe, zostało mu ono odebrane przez jednego z ludzi którzy splądrowali więzienie w lipcu 1789 roku, i pisarz do końca życia przekonany był o tym, że zostało zniszczone. ”120 Dni Sodomy, Czyli Szkoła Libertynizmu” przetrwało jednak, przekazywane z rąk do rąk aż do 1900 roku, kiedy to jego ówczesny posiadacz, seksuolog Iwan Bloch, udostępnił je do przebadania swoim kolegom po fachu. Do dnia dzisiejszego ”120 Dni Sodomy…” nie doczekało się fizycznego wydania bez jakichkolwiek ingerencji cenzury, i pozostaje najbardziej bluźnierczym książkowym dziełem w historii.

Pierwszą z napisanych książek, które de Sade spłodził żeby jak sam mawiał ”odzyskać swoją ideę” po domniemanej stracie ”120 Dni Sodomy…”’, była ”Justyna, Czyli Nieszczęścia Cnoty”. Bohaterka powieści była młoda, cnotliwa dziewczyna imieniem Justyna, która po śmierci swego ojca błąka się po świecie pełnym ludzi pozbawionych zahamowań, padając ich ofiarą, ale do samego końca pozostaje ona wierna ideałowi człowieczeństwa i Bogu. W opowieści przeplatają się ze sobą filozoficzne wywody gloryfikujące zło oraz pornograficzne opisy wstrząsającego, patologicznego seksu z jakim pośrednio bądź bezpośrednio styka się dziewczę. Książka uzupełnia się z innym dziełem autora – ”Julietta, Czyli Powodzenie Występku”, w której przedstawił on losy siostry bohaterki poprzedniej powieści, która to siostra w przeciwieństwie do Justyny, zeszła na drogę występku. De Sade przemawia do psychiki odbiorcy w sposób niezwykle przejmujący; opowiada bowiem o sprawach naszej rzeczywistej natury, seksualności, stawia odważne tezy co do naszego przeznaczenia, negując istnienie Boga i redukując człowieka do zwierzęcego tworu natury, którego nie może czekać nic lepszego od zaspokojenia cielesnych przyjemności. Ciekawostką jest, że seksuolodzy przejęci do głębi opisywanymi przez niego, motywowanymi chucią zbrodniami, określili pochodzącym od jego nazwiska słowem Sadyzm dewiację seksualną, objawiającą się osiąganiem podniecenia seksualnego poprzez zadawanie bólu partnerowi.

 

Markiz De Sade ma w kulturze hip-hopowej swój częściowy odpowiednik; jest nim Amerykański raper Necro, którego twórczość obfituje w skrajnie hedonistyczne, szowinistyczne teksty, w jakich kobieta redukowana jest do kilku otworów w swoim ciele. Można zaryzykować jednak stwierdzenie, że najbardziej hardcore’owe fragmenty liryki rapera nie są nawet w połowie tak bluźniercze i szokujące, jak pierwsze lepsze passusy z ”120 Dni Sodomy, Czyli Szkoła Libertynizmu” de Sade’go. Aż dziw bierze, że dotychczas za działalność w rapowym podziemiu nie wzięli się podobnej maści zboczeńcy, gloryfikując swoją patologiczną seksualność.

Duński pisarz i poeta, Hans Christian Andersen, zasłynął z licznych bajek dla dzieci, chociaż pisał je niejako przy okazji, większość swojej uwagi poświęcając poezji oraz prozie adresowanym do starszych czytelników. Prawdopodobnie inspirację do rozpoczęcia działalności bajkopisarskiej stanowiły baśniowe opowieści jego babci, którą opiekował się podczas jej przedśmiertnego pobytu w przytułku. Pisarz wydawał swe opowiastki w tomach, których ukazało się kilka; wszystkie cieszyły się dużym powodzeniem. W ciągu kilkudziesięciu lat od publikacji zostały przetłumaczone na 80 języków, na stałe zapisując się do klasyki światowej literatury. Powstało nawet wyróżnienie jego imienia, przysługiwane co roku najwartościowszym twórcom literatury dla dzieci – Medal im. Hansa Christiana Andersena, nazywany pieszczotliwie Małym Noblem. Innym talentem Andersena była gra na pianinie, ale stracił możliwość robienia tego, kiedy przecięto mu błony pomiędzy palcami żeby zwiększyć sztucznie rozstaw palców i umożliwić mu grę na wyższym poziomie. Życie autora naznaczone było cierpieniem – borykał się on z wieloma przeciwnościami losu natury materialnej, chorował na depresje. Wielu problemów przysparzała mu również jego skomplikowana seksualność – był biseksualny. Kto wie, jaką popularność Andersen mógłby zyskać, pisząc bajki w swej ulubionej, rymowanej formie, a potem tworząc z nich piosenki?

 

Uznany za jednego z najbardziej wartościowych pisarzy XX wieku Irlandczyk Joyce, wydał w 1939 roku – na 2 lata przed śmiercią – dzieło zatytułowane ”Finnegans Wake”, nad którym pracował w pocie czoła przez całych 17 lat. Książka została przez niego napisana niezwykłym językiem – Joyce posłużył się bowiem słowami zaczerpniętymi z wielu języków (w tym Polskiego), oraz neologizmami, tworząc jeden gigantyczny kalambur, którego interpretacja stała się życiowym hobby co poniektórych jego czytelników. Zrozumienie tego arcydzieła literatury, na pierwszy rzut oka wydającego się zaledwie bełkotem szaleńca, plątaniną zdań bez składu i ładu, wymaga olbrzymiej znajomości innych języków oraz bystrości intelektu. Joyce pisze na przykład: ”Czy wyszedł za przykład zgodnie z deognozą tych co psieczuli go spoza muru morza gdzie Rurie, Thoath i Cleaver, trójca silnych swenoharców Orion Orgiastów, Meereschal MacMuhun tenże, Ipse dadden, ile razy ile czynionych ekstremów na poczet naszego co średniego, co każdemu mogłoby się przydarzyć, najbrutniejszy wasz leoman i princenniejszy wojownik naszej archidiakonii, czy może sklepiony z krawków Klio, którym kronikarz kwietności rycerstwa nie się wierzy chybaby mógł sulpić już na nich samoócz, anteżytnych lep z przytomnością, hol człowieczej egzystencji, którzy łączyli się, łączą i odnowy złączą jako Jan, jako Polikarp, oko ja, oko-w-oto świadkowie jaoczni i Paddy Palmer, w czas gdy mnisi sprzedają cis łucznikom albo woda istnienia lawą płynie rybią drogą życia, od dragrody Sary w most swar siebie pod przedbuttstatni śmiech Izaaka, z minnetrwogą jej seplętrza na jęko monolot wewstrętny? Czy to Perrichon i Bastienne czy ciężki Humph i lekka Nan Ricqueracqbrimbillyjicqueyjocqjolicass? Siej mówisz, dullcisamica? A i aa ab ad abu abiad. Babbel man dub na rów łez.”.

 

”Finnegans Wake” doczekała się Polskiego tłumaczenia dopiero w 2012 roku – 73 lata po pojawieniu się na rynku! Tak duża rozpiętość czasowa może szokować, ale warto odnotować, że dzieło doczekało się dotychczas pełnego przekładu tylko na 8 innych języków. Jego autorem był Krzysztof Bartnicki, któremu wykonanie tej pracy zajęło całą dekadę. Dzieło w Polsce ukazało się pod tytułem ”Finnegranów Tren”. Bartnicki tak wspomina pracę nad tłumaczeniem książki napisanej tak skomplikowanym językiem: „Postęp prac oceniałem nie w stronach, ale w liniach – pięć, sześć na godzinę; znane mi były frustracje, kiedy coś zatrzymywało w linii, jakiś wyjątkowo wredny wynalazek Joyce’a, którego nie mogłem ominąć. Potem musiałem nadrabiać czas, nie jeść obiadu albo nie widzieć się z dziećmi przez cały dzień.”. MC’s – również nasi rodzimi – czasami posuwają się do zabawy słowem – homonimami, łamańcami językowymi, dowcipem słownym – ale żaden z nich nie zbliżył się w swoich poczynaniach w tej materii do poziomu Joyce’a nawet o milimetr. Rapowy numer z tekstem ”Finnegranów Tren’’ przełożonym na rymowany język brzmiałby mocno kontrowersyjnie i dla większości asłuchalnie, jednak niekoniecznie byłby trudniejszy w odbiorze od swojej książkowej wersji. Znalazłby z całą pewnością swoich pasjonatów.

 

Wszystkich wyżej wymienionych autorów cechuje zupełnie odmienne podejście do literatury, jednak przy zachowaniu skrajnej uczciwości artystycznej i olbrzymiego szacunku dla słowa pisanego, niemalże niespotykanego wśród MC’s. Projekt duetu producenckiego WhiteHouse pt. ”Poeci”, na którym udzieliło się wielu z najlepszych polskich mistrzów ceremonii rapując wiersze, stanowi koronny dowód na to, że w tego typu utworach drzemie olbrzymi muzyczny potencjał który – gdyby wspomniani autorzy żyli w naszych czasach – kto wie, mogliby dostrzec i zechcieć spożytkować. Cóż, możemy sobie tylko wyobrażać, jak prezentowałby się utwór Mickiewicza nagrany we współpracy z Goethe na bicie Mozarta albo Chopina.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

 

Felieton

Drugi koncert Quebonafide na Narodowym. Czy to jawne oszustwo? – felieton

Na pewno zachowanie nie po koleżeńsku.

Opublikowany

 

quebonafide

Organizacja pożegnalnego koncertu Quebonafide przypomina zabawę w kotka i myszkę. Na pewno jest brakiem poszanowania dla słuchaczy, którzy kupili bilet i właśnie się dowiedzieli, że ostatni koncert rapera będzie miał kilka dat.

Wyobraźmy sobie sytuację, że kupujemy limitowaną płytę artysty za 200 zł, który deklaruje, że nakład tysiąca sztuk nie będzie nigdy wznawiany. Tymczasem zamiast cieszyć się z „białego kruka” w domu dowiadujemy się jeszcze w dniu zakupu, że z powodu dużego zainteresowania płytą postanowiono dotłoczyć drugi tysiąc egzemplarzy. Podobne do tej sytuacje już się zdarzały, ale płyty były dotłaczane po kilku latach. Tym niemniej, mamy tu do czynienia ze złamaniem umowy między artystą a słuchaczem, czyli ze zwykłym oszustwem.

Pierwszy, drugi… i trzeci – „ostatni koncert” Quebonafide

Podobnie jest z koncertem Quebonafide. W przeciągu bardzo krótkiego czasu, słuchacze mogą czuć się oszukani i to aż dwukrotnie. Za pierwszym razem, kiedy „Ostatni koncert Quebonafide” miał się odbyć online. Po kilku tygodniach, kiedy wykupiono bilety na wydarzenie, dowiedzieliśmy się, że wcale nie będzie to ostatni koncert, bo ostatni odbędzie się dzień później na PGE Narodowym. Kombinacje alpejskie, przesuwanie startu sprzedaży zakupu biletu to temat na zupełnie oddzielny wątek, ale to co się dzisiaj wydarzyło i jak zostały potraktowane osoby, które kupiły bilety na wydarzenie online powinno skończyć się co najmniej bojkotem ze strony odbiorców.

To jednak nie koniec kpin ze słuchaczy.

Pierwszy, drugi i trzeci – „ostatni koncert” Quebonafide

Oszustwo na drugi koncert?

W czwartek, w zaledwie parę godzin bilety na ostatni koncert Quebonafide na Narodowym zostały wyprzedane. Jeżeli ktoś miał szczęście, to po kilku godzinach walki z systemem bileterii i zacinającej się stronie kupił bilety. To nic, że będzie siedział gdzieś za przysłowiowym filarem, w ósmym rzędzie z daleka od sceny. Miał świadomość i satysfakcję, że warto było się pomęczyć, bo miało to być jedyne takie wydarzenie – unikalne, tak przynajmniej go zapewniano. Więc zamiast wcisnąć „Esc” postanowił wziąć nawet to najsłabsze miejsce, bo będzie częścią historii. Nic bardziej mylnego.

Po kilku godzinach ogłoszono, że „ostatni koncert” Quebonafide będzie miał jeszcze jedną datę. Dzień wcześniej raper zagra jeszcze jeden koncert. Dzień wcześniej! Przecież to brzmi jak absurd. Tuż po zakupie biletu, zmieniane są zasady gry i umowy między raperem a słuchaczem. Wygląda to jak celowe działanie i wprowadzenie kupującego bilety w błąd. Który koncert więc będzie tym ostatnim. Ten 27 czy 28 czerwca?

Quebonafide z ostatniego koncertu robi sobie trasę koncertową, choć przy zakupie biletu z nikim się na to nie umawiał. Ba, sugerował unikalne i jedyne tego typu wydarzenie. Tymczasem osoby, które walczyły dzisiaj o bilety będą musiały pocieszyć się zmęczonym artystą po występie dzień wcześniej i zleakowanym koncertem na TikToku.

Opinie słuchaczy
Opinie słuchaczy
Opinie słuchaczy


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Felieton

Zaginiona córka Magika. Kamka z „Rap Generation” to przyszłość sceny? – felieton

Uczestniczka programu zdobyła uznanie jurorów i widzów.

Opublikowany

 

kamka

Za nami dwa pierwsze odcinki programu „Rap Generation”, po którym sporo emocji budzi Kamka – skromna raperka z klasycznym sznytem.

Kamka „zaginiona córka Magika”

Kamka wykonała w programie utwór „To nie GTA”. Spodobał się on Pezetowi, Malikowi i Leosi. Pierwsze recenzje występu Kamki wśród widzów są bardzo, ale to bardzo pozytywne – mówi się już wprost o nowej świeżości na scenie. Nie tylko komentatorzy hip-hopowi są pełni optymizmu, ale także słuchacze. Pod nagraniami z Kamką pojawiają się prawie same propsy:

  • Lepszego flow nie słyszałem w polskim rapie od lat.
  • Vibe jak Paktofonika.
  • Zaginiona córka Magika.
  • Malik jest w szoku, że można tak rymować.
  • Leosia w końcu usłyszała prawdziwy damski rap.
  • Rzadko mam ciary od muzy, dzięki młoda za emocje.

Czy Kamka to przyszłość sceny?

Pojawienie się newschoolu i nowej fali raperów zrewolucjonizowało scenę, ale nie spowodowało, że weterani tworzący klasyczny odłam zaczęli zdychać z głodu. Po kilku latach tryumfu młodej fali, dinozaury sceny zaczynają brać coraz głębszy oddech. Młodzi wracają do oldschoolu, co widać chociażby po ilości koncertów starych wyjadaczy. To też bardzo dobra wiadomość dla Kamki, która dała się poznać z klasycznej strony.

Najpopularniejsze raperki w kraju to twórcy newschoolowi, balansujący na granicy rapu i popu. Kamka jest ich przeciwieństwem i z automatu zdobyła przychylność sporej części odbiorców, którzy – powiedzmy sobie szczerze – nie przepadają za rapem Bambi, Young Leosię czy Oliwki Brazil. Dobrze poprowadzona Kamka może stać się jedną z głównych sił na polskiej scenie rapowej. To idealny czas na kobiecy trueschool – słuchacze o to zabiegają jak nigdy dotąd, rzygając cukierkowością i zbyt przesadną wulgarnością.

Kim jest Kamka

Kamka, czyli Kamila Podziewska to 20-latka pochodząca z Suwałk, która obecnie mieszka w Warszawie. Swoje numery publikuje od 1.5 roku, chociaż pierwsze teksty zaczęła pisać już w szkole podstawowej. W ostatnim czasie publikuje coraz więcej muzyki i nie boi się eksperymentować z różnymi gatunkami. Raperka może liczyć na wsparcie mamy, siostry, ojczyma i babci. Z tatą nie utrzymuje kontaktu.

Łączy rap z wojskiem

Kamila od lat interesuje się wojskowością. To studentka Akademii Sztuk Wojennych. Przez ostatnie dwa lata służy w Wojskach Obrony Terytorialnej: wyjeżdża na granice, poligony i ćwiczenia.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Felieton

Sentino spadł Truemanowi jak z nieba. Uwiarygadnia scamy – felieton

„Udawany milioner, największy pozer i scamer”.

Opublikowany

 

trueman sentino
fot. kadr z wideo yt/TrueMan

Trueman został menagerem Sentino, pomógł wydać mu książkę, wypuścili razem płytę i przy jego medialności promuje swoje biznesy. Co najważniejsze – Sentino uwiarygadnia je, a ten może docierać do nowej grupy docelowej, którą łatwo scamować.

Trueman to postać pozująca na milionera, która uchodzi za płynnie poruszającego się po biznesach internetowych i kryptowalutowych. Za każdą z jego działalności ciągnie się jednak potężny smród, a na największych forach o zarabianiu w sieci jest określany przez użytkowników jako scamer, czyli oszust.

Sprzedawca ebooków

Początkowo internetowa działalność Truemana opierała się na tworzeniu filmów na temat innych twórców. Szybko jednak przeszedł do sprzedaży własnych ebooków. W 2020 roku ukazał się „Milioner 2021”. W ebooku obiecywał jak zarabiać setki złotych dziennie na afiliacji kont bankowych. Osoby, które dały się namówić na zakup magicznej wiedzy Truemana, twierdzą, że poradniki finansowego influencera to same ogólniki i oczywistości. Wszystko, co znajduje się w jego książkach, znajdziemy na pierwszym lepszym kanale o finansach.

I tak np. promowany przez niego projekt kryptowalutowy ScanDeFi okazał się być pump and dumpem, czyli oszustwem finansowym, który polega na sztucznym podbijaniu cen aktywów (w przypadku Truemana, cenę podbijały jego kontakty z influencerami), żeby potem na górce szybko je sprzedać, zostawiając innych inwestorów z bezwartościowymi udziałami. Na kryptowalucie zarobił oczywiście tylko Trueman, a straciły osoby, które mu uwierzyły, że zarobią. Z przekazów medialnych wiemy, że wzbogacił się na tym o ok. 180 tys. zł.

Punktem zwrotnym w jego karierze było podjęcie współpracy z Amadeuszem Ferrarim, który był idealnym uwiarygodnieniem działalności Truemana w sieci. Dzięki niemu mógł docierać do nowej grupy odbiorców i pomnażać na niej swój majątek. Jak sam mówił, w wieku 20 lat miał na koncie podobno 4 mln zł. Prowadził też rzekomo 12 firm. Jego nazwiska próżno jednak było szukać w KRS czy CEIDG, a jedyną działalność jaką miał, była ta otworzona w 2022 roku.

Trueman o sobie

„Oscamował tyle ludzi. Łapią się na to dzieciaki”

Wśród społeczności skupionej wokół zarabiania w Internecie Trueman jest spalony, mając opinię scamera, z którym nie warto wchodzić w żadną współpracę.

„Ten gość opiera się tylko na farmazonach. Łapią się na to dzieciaki, które myślą, że jak kupią ebooka to będą robić kasę jak ich idole z Internetu. Tu nie ma żadnej wartości.”

„Gościu przecież tyle ludzi oscamował, czy to na fake krypto, bukmacherka czy kij wie co jeszcze. Tak jak wszystko inne, zapewne jego aktualna działalność opiera się na wyłudzeniu jak największej kasy i rozpoczęcie kolejnego „biznesu”.”

Opinie o Truemanie na make-cash.pl

Sentino – uwiarygadniacz

Co więc można zrobić w sytuacji, kiedy branża nie chce mieć z tobą nic wspólnego? Poszukać odbiorców w innej, robiąc biznes na tych, którzy cię jeszcze nie znają i próbować założyć własną społeczność. Pomóc w tym może ten, który ma już wierną grupę fanów, czyli w tym przypadku Sentino.

Obecnie Trueman działa jako menager Sentino. Pomógł wydać mu książkę, razem również wydali płytę „BNP”. Współpraca z raperem otworzyła mu nowe możliwości i dotarcie do całkiem innej grupy odbiorców i to liczonej w setkach tysięcy. Bazując na stałej grupie słuchaczy Sentino i jego muzyki, Trueman chce spieniężyć swoją współpracę z raperem kolejnym biznesem – BNP.Global. To społeczność, która ma zrzeszać „scammerów, finesserów oraz hustlerów”.

Nowy biznes Truemana i Sentino

Sentino wydaje się być do tego idealną postacią, która od lat polaryzuje środowisko rapowe, ale ma też zaufane grono fanów. Panowie zaczęli właśnie promować nowy biznes, oczywiście pokazując jak bardzo są zarobieni, bo nic nie działa tak na wyobraźnię, jak kupno bransoletki za 20 tys. zł czy okularów za 5 tys. zł

Oferta BNP Global to zero konkretów i same ogólniki. Osoba, która zarabia na jakimś biznesie nie ujawnia swoich metod zarobków, chyba, że metodą na zarabianie jest sprzedawanie takich właśnie ebooków.

– Idziemy jeszcze po najdroższą torbę, która jest w Louis Vuitton dostępna, która jest w cenie samochodu polskiego rapera – mówi Sentino w pierwszym vlogu reklamowym, którego zadaniem jest napędzić jak największą ilość osób do zakupu dostępu do nowej platformy Truemana.

Niestety, po komentarzach widać, że współpraca Treumana z Sentino jest strzałem w dziesiątkę. Tylko nieliczni dopatrują się w ich biznesie czegoś niepokojącego. Dodatkowo jakiś czas temu pojawiła się informacja o pogodzeniu się Sentino z Malikiem i ich spotkaniu w Paryżu, do czego miał doprowadzić sam Trueman. Czy szef GM2L będzie kolejną osobą, która ma uwiarygadniać szemrane biznesy, czas pokaże.

Odbiorcami Truemana są teraz najwierniejsi fani Sebastiana


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Felieton

Lacazette ratuje niemiecki rap – felieton

Młodego rapera propsują m.in. Capital Bra, Celo, Abdi, Loredana i Kolja Goldstein.

Opublikowany

 

Przez

lacazette

Niemiecki rap od pewnego czasu nie ma zbyt wiele do zaoferowania i to samo zdanie podziela raperka Loredana. Ciężko robi się na sercu słuchaczy, nie ma co ściemniać, że niemiecka scena była po francuskiej jedną z najmocniejszych w Europie, a tu ledwie kilku artystów nadaje się do konsumpcji. Obecnie albumy wpadają w jedno ucho i tak samo szybko wylatują drugim. Treści oraz teksty nie trenują mózgu, nie bawią, ani nie intrygują. Jadąc w Sbahnie grzebiesz coś na telefonie i nawet nie wiesz, czego słuchasz. Do czasu aż pojawił się Lacazette, który zmusza odbiorcę do poświęcenia mu inkluzywnej uwagi.

„LID” – album roku 2024

Nazywa siebie samego ratunkiem niemieckiego rapu i raczej nie będzie musiał składać od tego apelacji. Nikt nie zarzuci mu niekompetencji albo ghostwritingu. Jego album “LID” bardzo szybko po premierze usytuował się na 5 miejscu top albumów. Muzyk nie był żadną wielką figurą undergroundu. Zrobiło się o nim bardziej głośno, kiedy kawałek “H&K” puszczał w samochodzie Capital Bra, co w pewnym stopniu pomogło newcomerowi na uzyskanie pierwszego rozgłosu. Typ pojawił się tak naprawdę znikąd i nie wiemy o nim zbyt dużo. Od początku wspierają go Gringo i Kalazh44, którzy propsują ciężką pracę chłopaka związanego z Labelem Baklava Music. Celo i Abdi w jednym z wywiadów również przychylnie odnieśli się do berlińczyka. Ten duet obok Haftiego, to ojcowie Straßenrap w Niemczech.

Okładka albumu „LID”

Milion euro zysku

Pochodzący ze Steglitz- Zehlendorf raper nie postawił na typową ścieżkę kariery. Zazwyczaj jako newbie robisz drop dwóch kawałków i czekasz po dobrze przyjętej premierze na deal z Universal albo Sony. Lacazette natomiast, nagrał aż 13 klipów w bardzo podobnej, ulicznej, zimnej stylistyce mrocznego Berlina, które na YouTube przyniosły mu ok. 1 miliona euro zysku. Estetyka dość już znana, ale przedstawiona w innej, ciekawej perspektywie, owiana tajemnicą i zawadiackim spojrzeniem muzyka.

Inteligentny uliczny rap

Lucky sprawił, że niemiecki rap dostarcza słuchaczowi i szerokiej grupie wiekowej odbiorców, dużej przyjemności. Streetrap doczekał się w końcu chwytliwych i inteligentnych wersów, przeplatanych ironicznym humorem. Grek lubi czasem znikąd wypuścić zaskakujący, humorystyczny punchline jak: “Dostawca jest Niemcem, ale biega jak Hakimi” (“Läufer ist Deutscher doch rennt wie Hakimi”) czy “Przyjdę do Twojego akwarium Cię wyłowić” (“Ich komm’ in dein Aquarium, dich rausfischen”), “Bycie mądrym jest niebezpieczne, niebezpieczne nie jest mądre” ( “Schlau sein ist gefährlich, gefährlich ist nicht schlau”).

Trafnych fraz posiada on tak wiele, że musiałabym zrobić dla was jakąś best of listę. Dykcja Lacazette jest wybitnie on point, dlatego myślę, że ze spokojem zrozumiecie jego teksty, nawet jeśli Wasz niemiecki nie jest na wygórowanym poziomie.

Lacazette

Wyróżnia się na monotonnej scenie niemieckiego rapu

Wallah! Na albumie nie znajdziecie autotune, za to solidne beaty w klasycznej stylistyce, uwaga to nie jest codeinowy rap, afrobeat albo hiphopop. Fabuła traktuje o dealowaniu i używkach, zarabianiu hajsu, refleksjach oraz demonach. Mimo to raper ugryzł ten temat w inny, swój sposób, bez monotonnych adlibów o double cup czy fat ass. Lucky postawił na dobrze napisane teksty, przekaz i porządny warsztat, co słychać przez to jak buduje zdania czy zgrabnie łączy rymy. W kunsztowny sposób akcentuje słowa, wyróżniając go tym pośród monotonnej sceny niemieckiego rapu. Po pierwszym odsłuchu jego twórczości byłam pewna, że to jakiś streetowo doświadczony, grubo po 30-tce typ. Bity są bardzo klasyczne jak na obecne czasy i trendy. Obecnie wielu niemieckich artystów, takich jak Loredana wrzucają na Instagram jego utwory. Respekt oddał mu także sam wielki Kolja Goldstein, który koleguje się z managerem Lacazette.

Lacazette

210 mln streamów

Zawadiacki i charyzmatyczny raper, który nazywa swoich słuchaczy Matrosen ma w sobie pewną aurę, która spodobała się szerszemu gronu odbiorców, dając mu 210 milionów streamów albumu na Spotify. Przywraca to wiarę w to, że ludzie są głodni dobrej muzyki, a album Luckiego leci non stop on repeat!

Beaty wyprodukowali min: jroc, 808swerve, Sam4prod, yung.rox, jaydon6jam, goldfinger030, murdsdrum, maccrazy1.

Lacazette „LID” – odsłuch albumu


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Felieton

Ile Bonus RPK zapłacił za zwrotkę ziomka Eminema?

Napisaliśmy do amerykańskiego rapera w sprawie dogrania się na płytę.

Opublikowany

 

bonus rpk

W tym tygodniu gruchnęła wiadomość, że Bonus RPK zaprosił na płytę amerykańskiego rapera. To niecodzienne zjawisko, bo warszawiak lubi pracować zazwyczaj z lokalnymi ulicznikami. Ile kosztuje taka zwrotka?

Bonus RPK ma na feacie ziomka Eminema

Bonus RPK ujawnił tracklistę albumu „Kreator żywota”. W numerze „Odbijam” pojawił się amerykański raper Bizarre. Dla niewtajemniczonych, to członek nieaktywnej ekipy D12, której przewodzi Eminem. Pozostałymi gośćmi na krążku szefa Ciemnej Strefy są m.in. Słoń, Ero, Białas, Aleshen i Pezet.

Ile kosztuje zwrotka Bizarre z D12

Topowi amerykańscy raperzy biorą za zwrotkę ok. 100 tys. dolarów. Nie są to dane oficjalne, ale krążące zakulisowo. Łatwiej poznać stawki niezbyt popularnych artystów, trochę zapomnianych czy dinozaurów sceny. Tutaj szesnastki można kupić już za ok. 400-500 dolarów. Ile bierze Bizarre, którego usłyszmy na płycie Bonusa?

Żeby Bizarre dograł się komuś na płytę wystarczy do niego napisać… i zapłacić. Nic więcej. Raper w żaden sposób nie kryje się z tym, że sprzedaje swoje zwrotki zawodowo po całym świecie. W krótkim opisie na jego Instagramie w oczy rzuca się komunikat: „Kontakt w sprawie featuringów: bizarresworld@gmail.com”.

Napisałem do niego krótkiego meila: „Jestem popularnym raperem z Polski. Chciałbym, żebyś dograł mi się do kawałka. Ile za to bierzesz?” i załączyłem link do Spotify. Odpowiedź przyszła błyskawicznie, bo w niecałą minutę (!). Była konkretna, bez żadnych dodatkowych pytań:

– 1500 hundred – napisał Bizarre.

Nie czepiając się gramatyki, zwrotka Bizarre kosztuje 1500 dolarów, czyli ok. 6 tys. zł. Tyle trzeba zapłacić, żeby mieć na płycie amerykańskiego rapera, który jest ziomkiem Eminema. Chociaż podobno Bizarre to także legenda, jak Mafia Pruszkowska. Przynajmniej tak ktoś mu podpowiedział, żeby zarapował w numerze Bonusa.

Członek D12 był już na płycie polskiego rapera

Bonus RPK to nie pierwszy polski raper, który ma na feacie Bizarre. W 2008 roku udzielił się on na albumie „Kontrawersja” kaliskiego rapera Gorzkiego i to w obecności Stanisława Soyki. Gorzki to postać, której młodsi słuchacze mogą nie pamiętać, ale to prawdziwy weteran jeżeli chodzi o zagraniczne współprace. Na tej samej płycie pojawili się m.in. Akon, JT Bigga Figga, Killarmy czy Craig G.

Obecnie Gorzki udziela się bardziej charytatywnie, zapraszając często do współpracy zagranicznych weteranów rapu m.in. na imprezy, które organizuje z fundacją Pomaganie Jest Trendy.

Ile obecnie słuchaczy ma Bizarre

Do Bizarre mamy sentyment głównie przez jego udział w D12. Solowo nie osiągnął zbyt dużego sukcesu, ale cały czas nagrywa. Jego nowe numery oscylują w granicach 50 tys. streamów. W październiku wydał nawet nowy album „HGG4”. Miesięczna ilość jego słuchaczy na Spotify to 80 tys.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Popularne

Copyright © Łukasz Kazek dla GlamRap.pl 2011-2025.
(Ta strona może używać Cookies, przeglądanie jej to zgoda na ich używanie.)

error: