OIO „OIO”: niewykorzystany potencjał – recenzja

W Polsce nigdy nie wykształciła się kultura supergrup. Nie, żebyśmy stronili od nich jakoś radykalnie, bo parę z nich każdy z nas by zapewne wymienił z pamięci. Nadal natomiast takie współprace traktujemy jako pojedyncze ewenementy lub sporadyczne wybryki w branży. Szczególnie w przypadku nowej szkoły, próżno szukać projektów opartych na tejże formule. Dlatego sporym zaskoczeniem okazała się współpraca Okiego, Otsochodzi oraz Young Igiego w ramach jednego składu. Jak im to wyszło, czy mają oni szanse na rozpopularyzowanie supergrup w polskim hip-hopie oraz, czy Otso przypomniał sobie w końcu, jak się nawija? Przed wami recenzja “OIO”. 

Jak Biggie – Oki, Otso, Igi
Płyty jak narkotyki
Ta melodia dziś obiega całe miasto

Podstawą „OIO” jest luz i brak większych założeń. Stąd miszmasz klimatyczny. Panowie odnajdują pojedyncze płaszczyzny, na które przystają i tam robią muzykę. O dziwo, ten brak spójności nie jest w żaden sposób irytujący. Wpasowuje się on w konwencje, vibe i styl artystów. Bajzel, którego natomiast nie mogę zdzierżyć, to warstwa liryczna. Nie mam pojęcia o czym oni nawijają przez połowę materiału. Przecież taki “moonwalk” to zlepek przypadkowych wersów. Pomijając to, linijki same w sobie nie niosą nadzwyczajnej jakości. Gry słowne dosyć banalne i infantylne, przy czym zupełnie nie zapadające w pamięć. Ostatecznie “OIO” to bardziej mixtape niż stricte album. Pod każdym względem. Przejdźmy do samych artystów. Dostaliśmy trzech raperów, znanych z niekonwencjonalnych linii melodycznych i ich stosowania. Dzięki czemu sam materiał redefiniuje zwrot repeat value. OIO potrafi utrzymać uwagę odbiorcy, nie dając nam nawet chwili wytchnienia. Niewątpliwie, nasze trio rozumie jak prawidłowo poprowadzić krążek. Jest to z pewnością kompetencja, której brakuje naszym weteranom. Zresztą, brakuje jej większości sceny. 

Jestem wkurwiony na ten przemysł, każdy robi to tak samo
Jestem antysystemowcem, cokolwiek by się nie działo
Buntowałem się przeciwko rapowaniu jak przystało
Wychodziłem przed szereg, gdy tego nie akceptowano

Panowie oparli album na paru intrygujących patentach. Na szczególną uwagę zasługuje ten, kiedy Young Igi z Okim nadzwyczajnie upodabniają swoje wokale. Nie raz (jak mniemam celowo) zlewały się one wtedy ze sobą, pozwalając raperom praktycznie niezauważenie zmieniać się przy mikrofonie. Jest to zabieg z pewnością przyjemny dla ucha, lecz bez przełamującego i jakże szorstkiego wokalu Otsochodzi, szybko byśmy popadli w monotonię. Panowie kilkukrotnie korzystają z tego, jak i rzeszy innych zabiegów, uatrakcyjniając brzmienie albumu. No i wychodzi im to fenomenalnie. Dowodzi to temu, jak wybitnie dobranym zespołem okazali się panowie. Na minus natomiast samo rozłożenie wokali. To co prawda zadanie chłopaków z Analiz i Obliczenia w rapie (napiszemy coś jeszcze kiedyś razem, wierzę), ale muszę zwrócić uwagę na ten aspekt. Odnoszę wrażenie, że Igi przejął refreny kosztem zwrotek, natomiast Oki analogicznie na odwrót. Gdzie Otsochodzi? Dobre pytanie. Trochę go mało. Do tego stopnia, że momentami “OIO” brzmi jak płyta Igi x Oki, do której Otso dograł się dzień przed wypuszczeniem materiału do tłoczni. Widać to szczególnie po dwóch pierwszych singlach. Bitami na płycie zajęli się Atut, CatchUp, C-Wash, Kubi Producent, Michał Anioł, Nolyrics, Sem0r, SHDØW i Zebra. Przy czym podkreślić trzeba pierwszą ksywkę, bo to właśnie Atutowy grał zdecydowanie pierwsze skrzypce w warstwie produkcyjnej. Obeszło się bez gości. Najważniejsze numery z albumu to: “Worki w Tłum”, “Morze Łez” oraz “WMTB”.

Chcemy gonić zawodowe cele, nie do szkoły dzieci
Na tym etapie życia skarbie za wiele nas dzieli

“OIO” uważam za projekt z niewykorzystanym potencjałem. Supergrupy mają to do siebie, że powinny łączyć możliwości zebranych artystów i poszerzać je o nowe lądy. Tutaj nie doszło do takiego procesu. Każdy zrobił swoje. Przy czym niewątpliwie poprawnie, stąd poniższe noty, jednak nadal odczuwam spory niedosyt. Najlepiej zaprezentował się Young Igi, udowadniając, że stoi swoim doświadczeniem piętro wyżej od kolegów. Oki natomiast pokazał się identycznie jak na ostatnim solo. Równie dobrze mógłby niewykorzystane wokale z 77747 mixtape przerzucić na materiał z chłopakami i nie odczulibyśmy większej różnicy. Odżył nam Otsochodzi, który po dwóch dosyć miernych płytach, zaczął wracać do formy. Dla niego ten powiew świeżości w postaci pracy jako trio, wpłynął pozytywnie i ewidentnie dał szansę na przełamanie gorszej passy. Paradoksalnie to właśnie Miłosz wyszedł z projektu najlepiej.

Sobota wieczór, humor gituwa (co?)
Humor gituwa
Nie będę trzeźwy, nie wierzę w cuda
Nie wierzę w cuda

Ocena płyty OIO „OIO”: 7.2/10

Tracklista

1. Biggie
2. Moonwalk
3. Podzielony
4. Jak to ma być
5. Potłuczone szkła
6. Amerykańskie teledyski
7. Morze łez
8. Worki w tłum
9. MVP
10. Przypadkiem
11. 5 A.M.
12. Transparentny
13. Trendsetting
14. WMTB
15. Paleta barw