RECENZJA: B.R.O – „Next Level 2”

Czasem mam wrażenie, że żyję w innym świecie. Kiedy dotarła do mnie wiadomość o złotej płycie B.R.O, zastanawiałem się czy poznam kiedyś chociaż jeden procent tych ludzi, którzy są w stanie zapłacić za słuchanie nijakiego gościa który spełnił teen dream o zostaniu raperem. Ale może jednak coś się zmieniło – marzyłem – może w końcu nadszedł progres, na który parę numerów nawet wskazywało. Pff, a skąd.

Od początku. Pierwsze co się na tej płycie dzieje to kop na pysk słuchacza. Pianinkiem. Przez chwilę się zastanawiałem czy nie wejdzie zaraz jakiś Konus WC z wersami ‘fałszywe gówno jebać’. Okazuje się jednak, że ulica stworzyła Rockefellera, który – uwaga, nowość – kiedyś był zapatrzony w idoli a teraz jest taki jak oni. Przyznaje się, że Tede uważa że go zawiódł, co absolutnie nie powinno nikogo dziwić, przy okazji dowiadujemy się jak to fajnie kiedy starsi koledzy którzy robią hip-hop Cię propsują – żyć nie umierać, tylko kogo ma to interesować. Wisienką na torcie tego przesłabego numeru jest podręcznikowy błąd osoby która nie czyta więcej niż paski w Gazecie Wyborczej – ‘nic już nie będzie takie same’. Byle do ryma. Racy robi się przykro.

B.R.O nie próbuje być skromny, co absolutnie rozumiem przy takiej znajomości łaciny. ‘Perpetuum Mobile’, ‘Infinitum’ (jako tytuł utworu napisane swagersko przez ‘v’ zamiast ‘u’, a jak), ‘Carpe Diem’. Wygląda jak dziesiątki książek i lata praktyki. Pierwszy z ­­utworów uhonorowanych najpopularniejszym z martwych języków, ‘Perpetuum Mobile’, został zjedzony przez jeden hasztag Tomba wykorzystujący te słowa. Mimo to, jest to już nieporównywalnie lepsze w stosunku do ‘Pamiętam’, które jest najgorszym numerem jaki słyszałem w tym roku (a raczej było, potem postanowiłem że muszę przesłuchać płytę do końca), w braggowej konwencji B.R.O. nie jest przepaskudny jak w numerach motywacyjnych/autobiograficznych/życiowych (nie skreślaj niczego, wszystko jest potrzebne), tylko po prostu zły, a w najlepszych momentach nawet nijaki. Gdzieś tam trafi się jakiś niegłupi hasztag, gdzie indziej miła gra słowna, ale to dalej bije plastikiem na kilometr. Oczywiście to wszystko z nawet niezłym flow i dobrą techniką (ale opartą na banalnych rymach), ale nie oszukujmy się, to jak polewać gówno karmelem. Na dobrą sprawę ten akapit można potraktować jako podsumownie wszystkich braggowych numerów na płycie, ponieważ nie różnią się one absolutnie niczym. Niczym.

Naleciałości z disco-polo są absolutnie przerażające, nie mam dosłownie żadnego problemu z wyobrażeniem sobie tego jako materiału koncertowego i mimo, że istnieją ludzie z wielką wiedzą muzyczną którzy potrafią znaleźć niejeden pozytyw w tym gatunku (vide Łukasz Łachecki), najczęstsze zabiegi z nim związane, budzą w większości ludzi odrazę i odruchy wymiotne, szczególnie implementowane w taki sposób jak tutaj. Utwór ‘Jutro’ to najzwyczajniejsze w świecie plucie w twarz słuchacza z okrzykiem: ‘zlizuj jak mnie kochasz’, ‘Co Jest Ważne' puszczone w radiu, nie wiem kurwa, RMF FM, wyróżniałoby się na minus, ‘Niepamięć’ byle słomożerca typu Viper nagrałby z większą werwą i dawką emocji.

Dobra, teraz czas na plot-twist roku. W ostatnim numerze B.R.O używa metafory, bo wydaje się że nawija o kobiecie, a to tak naprawdę o muzyce. Jeszcze zbieram szczękę z podłogi. W ‘Windzie’ za to rapuje o zamachu na pisanie bzdur. Oznaczałoby to, że jest on terrorystą-kamikaze, ponieważ lirycznie ta płyta przypomina okładanie słuchacza po twarzy kupą w torebce. Niby nie powinno nic na tobie zostać, ale i tak nigdy nie byłeś bardziej obrzydzony. ‘Chyba Mnie Znasz’, to kolejna taka sama historia o miłości, śpiewaj to kobiecie pod oknem, na pewno będzie poruszona. Mi tylko powieki opadły, bałem się że na zawsze. Swoimi featuringami uraczyli (zakładając, że to słowo ma rzeczywiście coś wspólnego z rakiem) nas tacy pionierzy muzyki rap jak Khomator, który co prawda nie nawija w naszym języku, ale można wyłapać wulgaryzmy, które przeciętnego odbiorcę tego albumu zadowolą, Grizzlee którego prawdopodobnie znacie, a jak nie znacie to znaczy, że pozostał wam jeszcze zwierzęcy instynkt pozwalający uniknąć zagrożenia, Keddi który ma dwa ‘d’ w ksywie, które wyjaśniają wszystko (tak poważnie, to ‘Studio’ jest jedynym numerem przy którym nie miałem ochoty niczego niszczyć, ale nie wiem czy ma to jakiekolwiek znaczenie), Bezczel o którym za chwilę i jakieś śpiewaki Mateusz Dembek oraz Monika Kazayaka, w zalewie rapowych ‘piosenkarek’ niyaka.

Nie wiem kto doradził B.R.O, że powinien sam stworzyć bity, ale koleś jest absolutnym mistrzem prowokacji, gdzieś na poziomie tej stojącej za Klocuchem. Pianinko towarzyszy w prawie chyba każdym utworze, co jest oczywiste ponieważ gitara to rock i metal i ble, skrzypce to za ciężkie ja nie umiem jazz nie moja bajka truskul po co mi to, a na pianinku (oczywiście mówię o takich melodiach jakich się trzyma bohater tekstu) w dwa tygodnie się nauczy w następne dwa napisze teksty a potem szybciutko nagra i puści. Jak zrobić, tak żeby się nie narobić.

To co pozwoliło mi przetrwać do końca CD (a potem odtworzyć jeszcze parę razy poszczególne numery, brr, ale podobno za drugim razem to już nie błąd, tylko wybór) to zadowalająca technika, dość przyjemna barwa głosu i dziennikarski obowiązek. W każdym innym wypadku mógłbym zostać poważnie ranny i być może nawet otrzymać jakiś medal i rubrykę w wiadomościach, albo nawet nagrodę Pultizera w kategorii ‘Public Service’. O śpiewaniu w wykonaniu B.R.O mógłbym się rozpisywać godzinami, albo po prostu wstawić emotkę ‘XD’. Chyba zdecyduję się na drugie rozwiązanie, bo przy pierwszym musiałbym do niektórych numerów jeszcze parokrotnie wracać. Bardzo dobrze podsumowywać płytę może fakt, że najlepszym na niej momentem jest zwrotka Bezczela. Tak, tego Bezczela.­ Albo już powoli tracę kontakt z rzeczywistością, to także jest możliwe. Co poza tym jest godne, ekhm, pochwały? Promocja UrbanRec, od biedy flow, technika i barwa głosu. Poza tym każdy aspekt tej płyty sprawia, że siadam i zaczynam myśleć, czemu nie poświęciłem tego czasu na rzucanie kijem o ścianę, albo deptanie po szkle.

To bardzo przygnębiające w swojej marności wydawnictwo. Momentami było mi po prostu smutno, że życie może być tak bardzo nijakie, gdy takie coś stanowi do niego soundtrack. Wersy o płonących majkach które nie były oryginalne kiedy Rakim jako nastolatek się włamywał do studiów nagraniowych, bity na schematach którym łeb ucinał jeszcze DJ Premier, a zarazem te z których czerpią tak ambitne zespoły jak Weekend czy Cliver. Muzyka bez grama sztuki, bez grama inwencji, bez grama siebie. Rap robiony po to, żeby być rapem, żeby ktoś słuchał, żeby ktoś kupował. Nie dla wyższych celów, pokonania barier, a mimo to nie mogę do tego dojść – czy robiony dla ludu, który przecież nie powinien być w stanie tego słuchać, czy siebie, co byłoby jeszcze gorsze, ponieważ nieporozumieniem jest być dumnym z muzyki która leży w głębokim rowie, a i do pieniędzy można dojść w mniej poniżający sposób, na przykład poprzez zapładnianie szympansic w zoo. B.R.O jako raper jest wart o wiele mniej niż Chada, który jest w stanie zbudować średnio inteligentnym dzieciom bez szans na jakąkolwiek edukację kręgosłup moralny, jest wart o wiele mniej niż Sitek który na tle tego niezasłużonego szumu wyróżnia się czymś innym niż fryzura, jest wart niewiele więcej niż Verba. Szerzenie szczeniackiego podejścia do życia i brak jakichkolwiek zasad, wyraźnej osobowości. Obawiam się, że jest to nie tylko obraz tego jak nie powinien wyglądać hip-hop, ale także tego jak wygląda w tej chwili po prostu polska młodzież. Żadnych poglądów, wierzeń, zainteresowań i przeżyć. No cóż, przynajmniej są szczęśliwi.

Koniec. Usuwam scrobble z Last.fm bo wstyd. Jeśli tego nie słuchasz – nigdy nie zaczniesz, jeśli słuchasz – wyrośniesz. Obiecuję Ci to. W tym roku lepiej spraw sobie inny krążek, nawet kurwa hokejowy.