Sprawdź nas też tutaj

Wywiad

Look.out: „Wszystko poszło w dziwną, zbyt festyniarską stronę”

Muzyczny powrót do najlepszych produkcji Noona i Ajrona.

Opublikowany

 

Po 3 latach przerwy powraca Look.out. – przyznaje, że niegdyś jego idolami byli Lil Wayne i Young Jeezy. Dziś hołduje polskiej klasyce i nie ukrywa, że zależało mu, aby uzyskać klimat płyt ze starych płyt Pezeta czy Grammatika. Efekt całej rozmowy dotyczącej premierowej EP „Billy Brown” poniżej.

Ostatni projekt wydałeś przeszło 3 lata temu. W międzyczasie były momenty, w których chciałeś odpuścić robienie muzyki?

Zdarzały się chwile przestoju wywołane różnymi życiowymi perypetiami, ale nigdy nie było momentu gdy definitywnie chciałem odpuścić, moja zajawka z nastoletnich czasów przylepiła się do mnie zadziwiająco mocno i mimo upływu lat wciąż sprawia mi radość. Przerwa wynikała raczej z tego, że nie lubię płyt-składanek, chciałbym, by przynajmniej moje miały spójność i określony charakter. Dość często dłubię przy produkcji, ale nie mam 100%-owej skuteczności i to, co można usłyszeć stanowi właściwie mały wycinek mojej twórczości. Nie pomagał fakt, że przez ostatnie 3 lata dość ciężko pracowałem i układałem klocki w życiu prywatnym. Moment, kiedy moja sytuacja się ustabilizowała zbiegł się w czasie z konkretnym pomysłem na nową EPkę. Wtedy sprawy potoczyły się już szybko.

Czym różni się „Billy Brown” od poprzednich dwóch projektów?

Jest najbardziej konkretny, rzeczowy, starałem się nie używać na nim zbędnych słów, co wcześniej wymykało mi się z rąk. Przede wszystkim, niezależnie od tego jak to zabrzmi, tworząc każdą z poprzednich płyt, w tym tę najnowszą, byłem trochę innym człowiekiem. Oddają one to, czym żyłem w poszczególnych latach. „Kraj Miłości” powstawał krótko po moim przyjeździe do Warszawy, byłem wtedy dość pewny siebie i nastawiony na szybkie rozwiązywanie problemów. Los wyśmiał moje cwaniactwo, po krótkim czasie skończyłem mieszkając z moją, wtedy jeszcze dziewczyną, w złych warunkach, przepracowując się za słabe pieniądze. To rodziło wiele kolejnych problemów. Myślę, że po latach największą zaletą tamtej płyty jest to, że autentycznie czuć na niej złość i rozczarowanie z tamtego okresu. „Meandry” były odbiciem od tego nastroju, kiedy przestałem skupiać się na porażkach i zacząłem aktywnie szukać rozwiązań. Czuć to w bitach, w doborze środków, w znacznie luźniejszym podejściu do realizacji. Teraz, na nagranym po paru latach „Billy Brown” mam znacznie większe doświadczenie, dystans i świadomość tego, co chcę powiedzieć. Myślę, że to słychać.

Look.out – bardziej producent czy bardziej raper? W którym fachu czujesz się lepiej?

Producent. Jara mnie to, że mam w tym temacie szeroką perspektywę i cały ocean wiedzy do odkrycia. Widzę się w roli stricte producenta na innym projekcie. Rap to dla mnie od lat środek, by coś powiedzieć – jeśli nie mam nic sensownego do przekazania, nie piszę, nie mając z tym problemu.

„Billy Brown” EP to „muzyczny powrót do najlepszych produkcji Noona i Ajrona.” – odnieś się do tych słów…

Sam nie ująłbym tego w ten sposób, bo pewnie byłoby to z mojej strony skrajną przewózką i dodawaniem sobie splendoru, ale chcę być szczery i uważam, że negowanie tej inspiracji byłoby ściemnianiem prosto w oczy. Jaram się do dziś tamtymi bitami, uważam je za ponadczasowe i chciałem zrobić mały, prywatny hołd dla tamtej twórczości, zachowując odpowiedni dystans i szacunek. Oczywiście jest to inspiracja, zawierająca wiele moich autorskich rozwiązań – na tej samej zasadzie, na jakiej producenci z całego globu adaptowali np. brzmienia z LA, czy obecnie adaptują trap. Ja tym razem sięgnąłem po brzmienie kojarzące się z rodzimym podwórkiem i uważam, że jest to w porządku, o ile mówię o tym na głos.

Czuje się jakbym cofnął się w czasie i słuchał krzyżówki Grammatika i Pezeta. Przy produkcji płyty odświeżałeś ich dyskografię czy powstało to zupełnie naturalnie?

Tak jak wspomniałem – przy robieniu bitów faktycznie dążyłem do uzyskania podobnego klimatu. Zrobiłem to właściwie dla siebie, po prostu brakowało mi obecnie tak brzmiącej płyty i postanowiłem sam ją wyprodukować. Rapowo to jednak w 100% moja jazda. Wypracowałem styl, który okrzepł przez lata i jest dla mnie czymś naturalnym, myślę, że na wielu płaszczyznach odróżniającym się od reszty. Takie było założenie przy tworzeniu „Billy Brown” – puścić oko do pewnej grupy słuchaczy, ale zachować głowę na karku, sprawić, by jednak cały czas to było moje.

Hołdujesz mocno truescholowemu stylowi – klimat, treść, klasyczne produkcje. Myślisz, że to dobry moment żeby puszczać materiały takie jak ten w realiach 2019 roku?

To, jak wyglądają realia 2019 roku było właśnie jednym z bodźców do powstania tego projektu. Nie działałem tak zawsze, dekadę temu, będąc sporo młodszym kolesiem usiłowałem wirażkować, być nowoczesny. Podkręcaliśmy z moim ówczesnym producentem Gridem korbę w czasach, gdy chyba mało kto był na to gotowy – wspominam o tym zresztą na „Billy Brown”. Do pewnego momentu przyklaskiwałem ewolucji rapu, po przesłuchaniu EPki pewnie mało kto by się spodziewał, że Lil Wayne i Young Jeezy to moi niegdysiejsi idole. W pewnym momencie wszystko poszło jednak w dziwną, już zbyt festyniarską stronę. Ja również stopniowo, rok po roku, byłem sprowadzany przez życie na ziemię. Naturalną reakcją obronną na przesyt jest chęć powrotu. Poza tym, mam to szczęście, że nie mam nic do stracenia i nie muszę kalkulować.

Jako osoba, która jest totalnie z boku tego biznesu, jak oceniasz to co się dzieje w rapowym półświatku?

W polskim rapie nastąpiła zmiana warty, młode pokolenie pisze swoje reguły i w sumie ma do tego pełne prawo. Jestem już po 30-stce i kłócąc się z tym faktem brzmiałbym jak stetryczały dziadek krzyczący na chmury. Cytując klasyka: „najbardziej mnie teraz wkurwia u młodzieży to, że już do niej nie należę.” Jednak rap zajarał mnie kiedyś swoją prostotą i tym, że był bezpośredni. W tych szeroko pojętych nowych rzeczach słyszę głównie przerost formy nad treścią. Pewnie będąc nastolatkiem w dzisiejszych czasach zbyłbym to wzruszeniem ramion i poszedł szukać gdzie indziej. Niemniej zmiana to naturalna kolej rzeczy, nie poczuwam się do większej krytyki, zadowalam się tym, że gdzieś na boku wciąż wychodzą rzeczy które mogą mnie zajarać.

Skąd pomysł na wizualizację Epki jednym tak długim teledyskiem? W zasadzie to ciekawe rozwiązanie, które w polskim rapie chyba nie było wcześniej wykorzystane…

Trudno mi w tym momencie przywołać konkretne przykłady z pamięci, ale myślę, że nie jestem na polskim podwórku pierwszy – całkiem zbliżone rozwiązanie było np. przy okazji płyty Mielzky’ego z Patr00. Prasowanie na EPce Kamila Pivota też pewnie można by uznać za coś zbliżonego. Może ja po prostu powtórzyłem to w nieco bardziej rozbudowanej formie? Niezależnie od tego, miałem ułatwione zadanie, bo EPka nie powala długością. Takie wyjście wydało mi się też bardzo sensowne z perspektywy budowania atmosfery. Chciałem, żeby odbiorca „wsiąkł’ w klimat tego projektu, z video o wiele łatwiej było mi sięgnąć po ten efekt. Żeby było jeszcze bardziej spójnie, wszystkie ujęcia kręcone były nocą w obrębie Ursynowa. To taki kolejny smaczek dla odbiorców klasycznych produkcji.

Brak gości spowodowany jest hermetyczną formą projektu?

Dokładnie tak, ze względu na kameralny klimat i osobiste treści nie było tu miejsca na niczyj udział, współpracuję jednak stale ze starymi znajomymi – m.in. Tebeu i Gridem, którzy rzucili jakiś czas temu świetny projekt „Home Run”. W styczniu nakręciliśmy nawet nocny cypher w szerszej ekipie, ale piąty element hip-hopu w postaci obsuwy zadziałał prawidłowo i klip czeka na opublikowanie, podobno już w końcowej fazie.

Gdybyś miał stworzyć wymarzony posse-cut, to kto bym się w nim znalazł?

Wytężając wyobraźnię widzę jakiś abstrakcyjny miks legend, pewnie jako oldskulowiec spełniłbym odwieczne, mokre sny fanów Jaya-Z i dałbym mu się odegrać na Eminemie za Renegade, odmładzając ich wcześniej o paręnaście lat. Wrzucić w to jeszcze Scarface’a i Killer Mike’a … kaboom!

Jakie masz oczekiwania odnośnie albumu? Myślisz, że premiera odbije się szerszym echem w środowisku?

Życie zdążyło nauczyć mnie, by w takich przypadkach jak ten nie budować oczekiwań. Wiem jaka jest wartość mojego projektu, satysfakcję czerpię już z samego faktu, że brzmi dokładnie tak jak sobie wymyśliłem i że doprowadziłem go do końca. Jest wartościowy, poprowadzony bez kompromisów, mogę podpisać się pod nim bez jakiegokolwiek poczucia żenady – to się liczy. Moje poczucie szczęścia nie zależy zbytnio od odbioru, bo buduję je na całkiem innych podstawach. Wiele lat siedzenia w cieniu skutecznie znieczuliło mnie na frekwencyjne porażki. Koniec końców, zawsze wracałem, bo najzwyczajniej w świecie robienie muzyki sprawia mi przyjemność. Myślę, że jeśli przestanę, to wtedy, gdy po prostu nie będę miał nic istotnego do dodania.

Po stylu i charakterze albumu wyczuwam, że szybkie kariery spod znaku one-hit wonder Cię nie interesują?

Moja płyta wymaga skupienia, nie jest nastawiona na szybki efekt, wyjmiesz z niej tym więcej, im więcej jej poświęcisz.

Dzięki za wywiad, do szybkiego usłyszenia na kolejnym projekcie!

Dzięki za rozmowę!


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

 

Wywiad

Bilu z Bitwy o Odrę: „Organizacja bitwy wyłącza cię z życia” – wywiad

Rozmawiamy z organizatorem Bitwy o Odrę.

Opublikowany

 

Po wywiadach z Yowee i Spartiakiem, tym razem mamy okazję porozmawiać z Bilu, który jest organizatorem Bitwy o Odrę.

Bilu podzielił się z Oskarem Brzostowskim szczegółami technicznymi dotyczącymi organizacji bitwy, przybliżył termin następnej edycji wydarzenia, ujawnił jak będzie wyglądać przyszłość Bitwy o Odrę oraz zdradził, czy zobaczymy go jeszcze w roli zawodnika.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Wywiad

Spartiak – co z WBW i zakończeniem kariery? – wywiad

Z freestyle’owcem spotkaliśmy się podczas Bitwy o Odrę.

Opublikowany

 

spartiak

Podczas drugiej edycji Bitwy o Odrę, która odbyła się we Wrocławiu, mieliśmy okazję porozmawiać z weteranem wolnego stylu – Spartiakiem.

W rozmowie z Oskarem Brzostowskim, Spartiak powiedział m.in. dlaczego nie planuje na razie startować na WBW, jak wygląda koniec jego kariery, skoro dalej występuje, a także, którzy młodzi freestyle’owcy są według niego najlepsi.

Spartiak to trzykrotny finalista WBW oraz organizator Wrocławskiej Ligi Freestyle, o którą także go zapytaliśmy.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Wywiad

Yowee: „Porozmawiałem sobie z Wujkiem Samo Zło” – wywiad

Z freestyle’owcem spotkaliśmy się podczas Bitwy o Odrę.

Opublikowany

 

Podczas drugiej edycji Bitwy o Odrę, która odbyła się we Wrocławiu, mieliśmy okazję porozmawiać z weteranem wolnego stylu – Yowee.

W rozmowie z Oskarem Brzostowskim, Yowee powiedział m.in. jak zapatruje się na tegoroczny powrót WBW. Drugim interesującym tematem był wątek dotyczący Wujka Samo Zło, z którym freestyle’owiec trzyma się dość blisko, a na którego niedawno spadła lawina krytyki odnośnie jego obecności w TVP.

Poza tym dowiadujemy się, dlaczego Yowee przeprasza Wrocław i jakie ma plany na przyszłość.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Wywiad

Donguralesko: „Spotify to zalegalizowane piractwo” – wywiad

„Nie mam problemu, żeby o tym mówić”.

Opublikowany

 

gural

Podczas koncertu Gurala we Wrocławiu, udało się nam z nim porozmawiać na temat nowej płyty, a także o serwisach streamingowych, które wyzyskują artystów.

– Ch*j jest wielki, mirabelki ze streamingu i taka jest prawda. Nie wiem, dlaczego to jest taka tajemnica poliszynela. Wszyscy się klamkują, żeby Spotify ich pogłaskał po jajcu. Płacą bardzo mało pieniędzy artystom i tyle. Nie mam problemu, żeby o tym mówić – mówi Gural w rozmowie z Oskarem Brzostowskim dla GlamRap.pl.

– To nie jest tak, że marudzę i narzekam. Mam z czego żyć i dobrze się miewam, ale uważam, że ta praktyka jest nieuczciwa. Zalegalizowane piractwo. Fajnie, że ludzie mogą słuchać w cenie połowy jednego albumu muzyki z całego świata przez miesiąc, ale powiedzmy sobie szczerze, że nie ma z tego hasju dla artystów. Ja sobie jeszcze radzę, ale jest bardzo wielu artystów, którzy sobie nie radzą wogóle, bo robią np. muzykę mniej popularną niż rap – dodaje.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Wywiad

Amadeusz Ferrari: „Prowadzę bardziej raperski lifestyle niż 90% raperów”

Rozmawiamy z popularnym influencerem.

Opublikowany

 

Amadeusz Ferrari nie dotrwał do pojedynku z Koro na Bitwie o Południe i opuścił klub tuż przed walką. Zanim to zrobił, udało nam się z nim porozmawiać.

Oskar Brzostowski: Mateusz Kaniowski w rozmowie z nami zdradził, że czasem sobie freestyle’ujecie. Jak się czujesz w tej formule?

Amadeusz Ferrari: Wydaje mi się, że czuję się dobrze. Pod warunkiem, że jest ona na zbliżonym do mojego poziomie, bo jak czuję dużą przepaść w umiejętnościach, jak np. podczas freestyle’u po pijaku z Rybą, to potrafiłem wrzucić coś śmiesznego, ale wiadomo, że z jego strony była duża dominacja. Przytłaczało to mniej doświadczonego człowieka.

Byłeś kiedyś na bitwie freestyle’owej?

Byłem kiedyś w Wasabi w Szczecinie podczas bitwy Filipka z Tombem, i z 10 lat temu na urodzinach u mojego kolegi pojawił się Pejter. Na tyle, ile oglądałem ich walk, to dali nam bitwę swojego życia. Więc powiedzmy, że mini doświadczenie mam.

Walczyłeś z dwoma freestyle’owcami we freakfightach. Który z nich był trudniejszym przeciwnikiem?

W walce z Filipkiem byłem w dużo gorszej formie niż w walce z Koro. Byłem po jednej operacji, bo kość mi się rozpadła. Jednak dużo trudniej mi się walczyło z Filipkiem, bo miałem gorszą formę, chociaż ciężko mi tych dwóch zawodników porównywać. Jednak wydaje mi się, że z tej dwójki lepszy jest jednak Filipek, jeśli chodzi o bicie się.

Amadeusz przyznał również, że zawsze jarał się dużo bardziej rapem niż freestyle’em.

Nie ukrywam, że w środku zawsze czułem się jakbym prowadził dużo bardziej raperski lifestyle niż 90% raperów, dlatego myślę, że mógłby być to dobry realtalk.

Ferrari twierdzi, że jest otwarty na karierę muzyczną, ale jak podkreśla, musiałby to zweryfikować najpierw w studiu, żeby się nie okazało, że ma więcej sprzętu niż talentu.


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Wywiad

Bangs AOB: o polskich korzeniach i życiu na berlińskim blokowisku

„Wyobraź sobie, że na swojej dzielni pośrodku bloków robisz rapowy koncert”.

Opublikowany

 

Przez

bangs aob raper

Nie wiem jak u was jest, ale u mnie nie kończy się na pierwszym razie. W związku z tym mam przyjemność przedstawić Wam kolejnego zdolnego rapera z polskimi korzeniami, o którym zrobiło się na niemieckiej scenie ostatnio jeszcze głośniej.

>>Deutsche Version des Interviews unten<<

Bangs AOB zdecydowanie walczy w wadze streetowej już kilka ładnych lat, reprezentując południowy Berlin. Poruszając się jeszcze po ulicach undergroundu, na berlińskiej scenie zdążył wypracować sobie już stabilną pozycję. Na koncie posiada album „Alles gefickt” z 2020 roku, „Zweimalvier” EP wydaną razem z Luvre47, „The Big Bangs Theory” z 2021 roku i tegoroczną „Steig Ein” – EPkę, która potwierdza znaczący progres artystyczny. Muzyk wychował się pośród betonu w Gropiusstadt, dzielnicy znanej jako tzw. ghetto o wysokiej przestępczości, zamieszkałej przez ludzi z małymi zarobkami i multikulturowym pochodzeniem. Oczywiście, obecnie Berlin coraz bardziej miesza się ze względu na bardzo ciężką sytuację mieszkaniową, jednak klimat dzielni podobny jest do naszych blokowisk z tą różnicą, że zamieszkują ją przeróżne narodowości. Berlin to inny stan świadomości i prowadzi się tutaj także „trochę” ostrzejsze życie uliczne. W związku z tym przywiązanie do swojej dzielnicy ma dla berlińczyków szczególne znaczenie. Fikcyjne liryki niektórych polskich raperów, tutaj są prawdziwymi historiami, które toczą się pomiędzy strzelaninami, porachunkami gangów, dymem w shisha barze, szybkimi furami i narko taksówkami. To miasto, którego ekonomia opiera się na dragach.

Goldie: Gdzie się urodziłeś i skąd pochodzi twoja rodzina?

Bangs: Urodziłem się w Neukölln w Berlinie. Mój ojciec jest Niemcem, a mama Polką.

W „Psychologen” rapujesz, że jesteś dumnym Polakiem. Co się wydarzyło w czwartej klasie? Miałeś wtedy niemiłe sytuacje, z tego powodu? Możesz o tym więcej opowiedzieć?

Chodzi Tobie o wers: „siedziałem jako dzieciak u psychologa, widziałem postacie bez dragów. Ktoś ukradł pieniądze ze szkolnej kasy, wszyscy pokazują na Polaka, Bangs! Biało czerwona moja krew, dla czarno, czerwono, złotej barwy bije moje serce. Jestem dumny z moich korzeni, z dala od Nazistów”. Chciałem tutaj podkreślić typowe stereotypy, które odnoszą się do Polaków i Niemców. Uważam, że każdy powinien być dumny z tego skąd pochodzi, bez szufladkowania go. W związku z tym, że prawicowe ruchy są bardziej aktywne w obu krajach, powinno się do tego odnosić z odpowiednim dystansem.

W czwartej klasie podstawowej ukradziono pieniądze z kasy klasowej i wszyscy myśleli, że to ja. Takie typowe myślenie, że oczywiście musiał to być Polak. To nie byłem jednak ja. Jako dziecko spędzałem godziny u psychologów, stąd ten tytuł.

Czy zauważyłeś w sobie jakieś polskie cechy charakteru i czy mówisz po polsku?

Ciężko powiedzieć jakie są szczególne polskie cechy charakteru. Oczywiście, każdy naród ma swoje własne cechy, ale ja zostałem wychowany międzynarodowym w Berlinie, z ludźmi z różnych kultur. Mój krąg znajomych jest również wielokulturowy. To wszystko mnie ukształtowało. Na pewno jestem dobry w piciu alkoholu (śmiech).

Tego lata ramach cyklu wydarzeń Kultursommerfestival grupa AOB ogarnęła coś w rodzaju hood party. Bez ściemy, to był mój osobisty dream event do zorganizowania. Odkąd tylko pamiętam stało to na mojej top event checklist. Wyobraź sobie, że robisz pośrodku bloków, na swojej dzielni rapowy koncert. Czego można jeszcze chcieć więcej? For the hood, for the people, for the culture.

Muszę przyznać, że pierwszy raz byłam szczęśliwa, że tak dużo ludzi krzyczało pomiędzy blokami podczas koncertu w Gropiusstadt: „K*rwa”. Mega! Co za super doznanie. Co skłoniło Cię do tego, aby w refrenie użyć tego słowa?

Ten kawałek zrobiłem podczas bandcamp z AOB i rgb1. Chciałem pokazać, że powodzi się nam tutaj dobrze, i że ziomki z Polski marzą o naszym życiu w Niemczech.

Grupa AOB zyskała także trochę więcej rozgłosu za sprawą filmu „Sonne und Beton” (Słońce i Beton), który opowiada o dorastaniu na blokowisku w Neukölln w latach 90-tych. Chłopcy zmontowali ciekawy soundtrack do tej produkcji i zagrali w niej epizody. Jedną z głównych ról w tym obrazie otrzymał artysta Luvre47 oraz Lucio1019. Kawałek promujący film przypomniał mi, że rap jeszcze żyje. Niemiecka scena pozostawia ostatnio wiele do życzenia. Za dużo Tik Toka, śmiesznych sporów, skupiania się na produkcji nowych smaków Ice Tee, czy perfidnego kopiowania siebie nawzajem. Obecnie trudno odróżnić jedną piosenkę od drugiej, czy tożsamość jej twórcy. Natomiast ten klimatyczny osiedlowy klip poniżej, zmontował Nnoc raper z Marzahnu, a swoją chwytliwą zwrotkę dorzucił także legendarny Olexesh.

Sama wychowałam się na blokach w Polsce i co zabawne mieszkam w Berlinie na największym blokowisku w Europie. Kiedyś w Polsce po dzielni chodziły typki takie jak Marek z filmu „Sonne und Beton” (Olexesh). Dla nas ważny był wzajemny szacunek, przyjaźń i teraz czasem mam wrażenie już oldschoolowe wartości. Rapujesz dużo o życiu tzw. the plug w Neukölln. Jak dorastało się w Gropiusstadt? Jak ukształtowała Cię ta dzielnica?

Dorastanie na Neukölln różni się od innych dzielnic. Różne kultury jak już wyżej wspomniałem miały na mnie duży wpływ. Tu żyją ludzie z problemami socjalnymi i z takiego kręgu pochodzi moja crew oraz moi znajomi. Nie mieliśmy wiele, dlatego wartości takie jak trzymanie się razem, dzielenie się i wstawanie się za siebie są dla nas ważne.

Czy po premierze filmu „Sonne und Beton” zauważyłeś, że Twoja grupa fanów się powiększyła? Zagrałeś także w Rap Serialu „Skyline”. Czy jest ważne dla Ciebie angażowanie się w różnego rodzaju projekty. Są jakieś nowe featy w planie?

Przez film dostaliśmy trochę więcej rozgłosu i nasz fanbase się rozrósł. Dla mnie ważne jest angażowanie się w autentyczne projekty, odzwierciedlające rzeczywistość, dzielnicę. Z reguły nagrywam z ludźmi, których lubię, ale mam zamiar wydać nowe, dobre kawałki.

Beaty Bangsa zawsze mają swój specyficzny charakter, współgrają płynnie z streetowym flow i rylikami o charakterze niemieckiego tzw. „strassenrap”. Większość jego twórczości wpada bardzo płynnie w ucho. Pierwsze produkcje były zrobione już na wysokim poziomie, muzyk wiedział jak ugryźć rap. Nie wiem czy to wynik doświadczenia w A&R czy po prostu miłość do artystycznego procesu dojrzewania, ale bardzo lubię słuchać ich pierwszych EP-ek. Miłuje się w podziemiu, nic na to nie poradzę. Czasem nawet myślę, że podziemie prezentuje wyższy poziom niż mainstream. Oczywiście, nie każdy musi na zawsze pozostać w undergroundzie, ale czasami, kiedy raperzy zaczynają rozdawać znaczące karty to tracą swoją rdzenną przyprawę. Natomiast Bangs z biegiem lat zachowuje swój styl i rozwija się lirycznie oraz beatowo.

W jakim rapowym vibe czujesz się najlepiej? Jaki rodzaj beatów lubisz najbardziej? Kiedy wiesz, że ten beat jest dla Ciebie najbardziej odpowiedni?

Jestem ogólnie otwarty na wszystko. Beat musi mnie porwać, to staje się w studio, kiedy ten beat budujemy. Kiedy go dobrze poczuję, wtedy piszę do niego tekst.

Naturalnie studiując dyskografię Bangsa nazbierało się kilka bestsellerów. Na kolejne odtworzenie zasługuje „Haustür” który jest mroczny, w stylu horrorcore z dobitnie bansującym bassem. „Besseres verdient” jest funkowy, podejrzany, trochę przypominający holenderski styl. Dziwnie, żebym w tym artykule była obiektywna, nigdy z resztą nie jestem. „100 Gram” to chyba najczęściej grany przeze mnie track Bangsa. Można powiedzieć, że historia w nim opowiedziana nie jest mi obca. „Erriner mich” opowiada historię z 2012 roku i wspomina czasy kiedy dziewczyny poznawało się tak jak powinno – na żywo, a nie przez dating App. Potwierdza tym samym umiejętność storytellingu oraz pokazuje, że ulicznych rap nie musi zawsze traktować tylko i wyłącznie o szemranych interesach, wewnętrznej walce psychicznej, biznesie, dragach.

Jak długo robisz już muzykę? Kto był Twoim pierwszym idolem, którego plakaty wieszałeś na ścianie? Lubiłeś Aggro Berlin? Kawałek „Steig ein” jest dla mnie ewidentnym nawiązaniem do Sido.

Jestem zainteresowany rapem od 14 roku życia. Uwielbiałem Eminema, potem dzięki Sido zacząłem słuchać niemieckiego rapu. Sido jest definitywnie jednym z najlepszych raperów w Niemczech.

Jesteś muzycznie bardzo aktywny z grupą AOB. Jak na was patrzę to odnoszę wrażenie, że jesteście spoko typami z różnymi osobowościami. Masz swoje alter ego? Jakbyś miał przypisać każdemu z ekipy jakieś alter ego albo postać z kreskówki, co by to było? Myślisz, że lepiej robi się muzykę z przyjaciółmi czy z obcymi?

AOB to żadna grupa stworzona dla jakiegoś celu, my jesteśmy prawdziwymi przyjaciółmi. Oczywiście przez to też czasem tworzą się trudności, ale je pokonujemy i pozostajemy w stosunku do siebie lojalni.

To ma plusy i minusy, bo robienie muzyki z obcymi może być łatwiejsze pod względem pójścia na kompromis. Uważam, że najlepsze piosenki robi się z przyjaciółmi. Jeżeli mam dać każdemu z AOB alter ego to:

  • Chapo = Vegeta
  • Alamani = Zorro
  • Haki = Ruffy
  • Abiad = Son Goku

Luvre47 to kolejny znany raper pochodzący z Gropius, aktywnie zaangażowany w strefę kibicowską Hertha Berlin. To z nim Bangs nagrał sporą liczbę solidnych kawałków. Jednym z nich jest np. „Ausgang”, który mnie przynajmniej zwalił z nóg. Natomiast „Um die Welt” przyjemnie kontrastuje z Bangsa ulubionym streetem. Sposób ugryzienia gatunku w łagodnym stylu, zachowując przy tym cięższą tematykę liryczną, zaowocował interesującą produkcją.

Luvre47 nie należy do AOB, ale bardzo dużo razem robicie. Jak się poznaliście. Dlaczego lubisz z nim pracować?

Luvre poznałem na dzielni, przez Abiad AOB. Dzisiaj to jeden z moich najlepszych przyjaciół, którego szanuję. Lubię z nim pracować, dlatego, że mamy wspólny mindset. Wierzy on w te same wartości i oczywiście jest bardzo dobrym artystą.

Niedługo wydajesz nowy projekt. Możesz nam o tym więcej powiedzieć?

Myślę, że to będzie moje najlepsze dotychczasowe wydanie. Wyjechałem specjalnie z Berlina, żeby nad nim pracować. Wynajęliśmy dom na tydzień, żeby się w 100% skoncentrować na muzyce. Obeez zrobił beaty, Julez gotował fufu i zatroszczył się o właściwy vibe. EP nazywa się „Lippe”. Uwierz mi to będzie petarda.

Słuchasz polskiego rapu? Lubisz jakiegoś artystę?

Rzadko słucham polskiego rapu, ale to co słyszałem było spoko. Lubię Palucha, Blachę i Malika Montanę.

Mój klasyk: Twoje ulubione polskie jedzenie?

Bigos, żurek, pierogi.

Nawet w Berlinie (może i przez social medi,a młode pokolenie chce konkretnie flexin. Nie zapominajmy, że my dinozaury lat 80/90-tych też chcieliśmy być gangsta) przynajmniej z tego co zauważyłam panuje moda na kreowanie się na dilera. Jedni raperzy obracają konkretnie substancjami, drudzy nie mają kompletnie nic wspólnego ze streetem oprócz noszenia ciuchów, żeby uzyskać styl tzw. strassen apotheker (farmaceuty ulicznego). W przypadku Bangsa podczas słuchania jego muzyki odnoszę wrażenie, że są to produkcję zmontowane przez szczerego typa, gdzieś w wieżowcu na 9 piętrze w bloku, który jest naturalnym gościem w czarnej kurtce, bluzie z kapturem, którego spotkasz na klatce schodowej. Bangs to narrator swojego życia, zdarzeń toczących się w zwariowanym Berlinie, jest echem głosów tańczących pośród wieżowców na Gropius. Zdecydowanie warto uważnie śledzić jego kolejne poczynania.

>>Deutsch version<<

Goldie: Wo bist du geboren und woher kommt deine Familie?

Bangs: Ich bin in Berlin geboren und in Neukölln aufgewachsen. Mein Vater ist Deutscher und meine Mutter Polin.

In „Psychologen” erzählst du, dass du stolzer Pole bist. Was passiert in 4te Klasse? Hattest du damals unangenehme Situationen erlebt, sodass du in einem negativen Licht wahrgenommen wurdest? Könntest du vielleicht mehr darüber erzählen?

Du spielst auf die Zeile an „Ich saß als Kind beim Psychologen, sah Gestalten ohne Drogen, in der Klassenkasse fehlte das Geld, alle zeigten auf Polen…Bangs !! weiß rot mein Blut, für schwarz rot gold klopft mein Herz, ich bin stolz auf meine Wurzeln doch von nazi sein weit entfernt”. Ich wollte hier die Klischees aufarbeiten, die an Polen und Deutschen haften. Ich finde, man kann und sollte stolz auf seine Nationalität sein dürfen, ohne gleich in die rechte Ecke gedrängt zu werden. Vor allem in Zeiten wo die rechten Bewegungen in beiden Ländern stärker werden, muss man sich davon klar distanzieren, deswegen diese Zeile. Als ich in der Grundschule war, wurde damals die Klassenkasse gestohlen und ich war direkt der Verdächtige. Klar, es konnte nur der Pole sein, im Nachhinein war es, aber jemand anderes. Haha. Ich verbrachte schon in jungen Jahren mehrere Stunden beim Psychologen, daher der Songtitel.

Hast du bemerkt, dass du irgendwo auch polnische Charaktereigenschaften in dir hast? Du sprichst nicht Polnisch, oder?

Schwer zusagen, was jetzt spezielle polnische Charaktereigenschaften sind. Klar hat jedes Volk seine Eigenheiten, ich bin in Berlin aufgewachsen und dadurch mit allen möglichen Kulturen und Herkunften in Kontakt gekommen. Mein Freundeskreis besteht aus verschiedensten Menschen. Das hat mich geprägt und ich würde sagen, bin ich mit allen Wassern gewaschen. Ich kann auf jeden Fall gut trinken.

Ich muss sagen, dass ich zum ersten Mal stolz war, dass so viele Leute während des Konzerts zwischen den Plattenbauten in der Gropiusstadt „Kurwa” geschrien haben. Meeega !!! Das war für mich ein krasses Erlebnis. Wie kamst du auf die Idee, einen Vers über Polen zu schreiben und „Kurwa” in die Hook zu schreien?

Dieser Song ist auf einem Bandcamp mit AOB und rgb1 entstanden. Ich wollte zum Ausdruck bringen, dass es uns hier richtig gut geht und meine cousins von dem Leben in Deutschland träumen.

Ich komme aus dem Plattenbau in Polen und lustigerweise wohne ich auch hier in Berlin in der größten Plattenbausiedlung Deutschlands. Damals liefen bei uns in Polen Jungs wie Marek (Olexesh) rum, der in „Sonne und Beton” gespielt hat. Für uns waren Respekt für einander, Bruderschaft und jetzt „oldschool” Werte sehr wichtig. Du rappst viel über „The Plug Lifestyle” in Neukölln. Wie war es, da aufzuwachsen in Gropiusstadt? Wie hat dich dein Bezirk als Mensch geformt?

In Neukölln aufzuwachsen ist definitiv anders als andere Bezirke in Berlin. Wie schon oben angeschnitten, habe ich viele verschiedene Menschen kennengelernt und Erlebnisse gehabt, die mich geformt haben. Hier leben viele Menschen aus sozial schwachen Familien, aus denen sich dann meine Crew AOB und Freundeskreis gebildet hat. Wir hatten nicht viel, deswegen waren Werte wie Zusammenhalt, teilen und füreinander einstehen wichtig für uns.

Hast du nach dem Film „Sonne und Beton” bemerkt, dass deine Fanbase gestiegen ist? Du hast auch in der Rap-Serie „Skyline” gespielt. Ist es für dich wichtig, sich für verschiedene Projekte zu engagieren? Sind vielleicht neue Features geplant?

Durch den Film ist unsere Gegend mehr in den Fokus gerückt und ich merke definitiv, dass die Base gewachsen ist. Für mich persönlich ist es wichtig, in authentischen Projekten aufzutauchen, die die Gegend repräsentieren. Ich Feature meistens Menschen die ich kenne und feier, aber ja es kommen bald paar geile Songs auf euch zu.

In welchem Rap-Vibe fühlst du dich am besten? Welche Art von Beats magst du am meisten? Wann weißt du, dass der Beat für dich ist?

Tatsächlich bin ich da offen. Der Beat muss ich mich einfach abholen, das entscheidet sich meist im Studio während wir den Beat bauen und wenn ich ihn fühle, schreibe ich dort direkt den Text.

Wie lange machst du schon Musik und wer war dein erstes richtiges Idol, den du dir an die Wand gehangen hast ? Warst du ein großer „Aggro Berlin” Fan? „Steig ein” ist für mich nämlich ein deutlicher Bezug auf Sido.

Ich interessiere mich schon für Rap seitdem ich 14 bin! Damals war Eminem mein Lieblings Rapper. Später fand ich dann durch Sido den Einstieg zu Deutschrap. Sido ist definitiv einer der besten Rapper aus Deutschland.

Du bist musikalisch sehr viel mit AOB unterwegs. Wenn ich euch so sehe, bekomme ich so richtige freundschaftliche Gefühle. Stabile Jungs mit Persönlichkeiten. Hast du ein Alter Ego? Wenn du jedem einzelnen Crew Member ein Alter Ego geben könntest oder als einen Cartoon Charakter beschreiben könntest, wie würdest du es machen? Denkst du, dass man bessere Musik mit Freunden oder Fremden macht?

AOB ist keine Zweckgemeinschaft, sondern echte Freundschaft. Das bringt natürlich auch Schwierigkeiten mit sich, aber wir haben bis jetzt alle Hürden gemeistert und sind uns immer treu geblieben. Ich glaube beides hat Vor- und Nachteile mit fremden Musik zu machen kann einfacher sein, da man sich nicht so gut kennt und die Kompromissbereitschaft größer ist. Ich glaube aber, die besseren Songs entstehen mit Freunden. Wenn ich jetzt jeden einen Ego geben muss, dann ist für mich:

  • Chapo = Vegeta
  • Almani = Zorro
  • Haki = Ruffy
  • Abiad = Son Goku

Luvre47 gehört nicht zum AOB, aber er ist immer mit euch irgendwo musikalisch aktiv. Wie hast du ihn kennengelernt? Warum magst du es, mit ihm zu arbeiten?

Luvre hab ich bei uns in der Gegend kennengelernt über Abiad Aob, heute ist er einer meiner besten Freunde und ich schätze ihn sehr. Ich feier es mit ihm zu arbeiten, da er das gleiche mindset wie ich besitzt und für dieselben Werte steht, außerdem ist er einfach ein guter Künstler.

Bald kommt dein neues Projekt. Könntest du mir ein bisschen darüber erzählen?

Ich glaube das wird eines meiner besten Releases. Ich bin für die Produktion extra aus Berlin rausgefahren, habe mir ein Haus gemietet und mich dort für eine Woche eingeschlossen, um mich zu 100% auf die Songs zu konzentrieren. Obeez hat die Beats produziert, Julez fufu gekocht und für die richtigen vibes gesorgt. Lippe wird die EP heißen. Glaubt mir, wird sehr gut.

Hörst du polnischen Rap? Kennst du oder magst du jemanden?

Ich höre kaum polnischen Rap, aber das, was ich mitbekommen habe, war cool. Ich feier Paluch, Blacha und Malik Montana

Meine „Klassik” -Frage: Dein beliebtestes polnisches Essen?

Ich habe 3 Gerichte die ich feier: Bigos, żurek, pierogi.

Amanda Nowaczyk aka @goldiethebossy


Jeśli szukasz biletów na koncerty hip-hop/rap, zdobędziesz je w 100% legalnie u naszych przyjaciół z Biletomat.pl

Czytaj dalej

Popularne

Copyright © Łukasz Kazek dla GlamRap.pl 2011-2024.
(Ta strona może używać Cookies, przeglądanie jej to zgoda na ich używanie.)