Refleksje przesiąknięte klimatem blokowisk połączone z mentalnością wygranej.
Zbiór lekkich ballad o tanim winie i towarzyszącym mu zdarzeniom.
Łatka “rapera nastolatek” spokojnie może zostać zapomniana.
W końcu pokazał się ktoś z poj***ą stylówą.
Raper bierze na klatę ciężar poprzedniej płyty.
Hołd dla podwórkowego stylu.
Ta płyta jest dowodem na to, że pieniądze to nie wszystko, co jest potrzebne do robienia rapu.
Nowa legenda na polskiej scenie.
Możemy spodziewać się dwóch rzeczy. Ulicznego stylu i przesteru na autotunie.
To nic innego jak kolejny “Marmur”, wzbogacony tym razem o doświadczenia ze “Szprycera” i “Somy”.
